Για τους περισσότερους Παλαιστίνιους στη Γάζα, ο εντατικός ισραηλινός βομβαρδισμός των 11 ημερών τον Μάιο δεν ήταν κάτι καινούργιο. Το ψυχικό τραύμα από προηγούμενους κύκλους βίας μιας ζωής που επί 15 χρόνια βρίσκεται σε αποκλεισμό.
Πάνω από ένα μήνα από την έναρξη της κατάπαυσης του πυρός μεταξύ της ισραηλινής κυβέρνησης και της Χαμάς, οι Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας υποφέρουν από ψυχολογικά τραύματα, αισθάνονται ανασφαλείς και φοβούνται έναν νέο γύρο εχθροπραξιών.
Ο δωδεκάχρονος Mohanned ήταν στο αυτοκίνητο με τη θεία του στις 11 Μαΐου, όταν μια αεροπορική επίθεση έπληξε τη γειτονιά από την οποία περνούσαν. Ο Mohanned επέζησε από την έκρηξη, αλλά υπέστη πολλαπλούς τραυματισμούς στο κεφάλι, το χέρι και την κοιλιά του από το θραύσμα.
«Κοιτάξτε τον», λέει ο πατέρας του, Elsabea Musabeh, σηκώνοντας το μπλουζάκι του γιου του για να δείξει τα φαρδιά στρώματα γάζας που τυλίγονται στη μέση του Mohanned. «Είναι παιδί. Τι έκανε για να το αξίζει αυτό; «
«Υπάρχει πόλεμος εδώ κάθε λίγα χρόνια», συνεχίζει o Elsabea. «Είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό. Αυτή είναι η ζωή μας. Δεν κλαίμε πια για κατεστραμμένα κτίρια. Τα παιδιά μας είναι η μόνη μας ανησυχία.»
Έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από τότε που ο Mohanned βγήκε από το νοσοκομείο. Κάποια από τα τραύματά του του έχουν επουλωθεί, αλλά το ψυχολογικό τραύμα είναι ακόμα φρέσκο.
Δεν του αρέσει να μιλάει για το περιστατικό, καθώς του ξυπνά αναμνήσεις, λέει ο Elsabea. «Θυμάται τα πάντα.»
Για τους περισσότερους Παλαιστίνιους στη Γάζα, ο εντατικός ισραηλινός βομβαρδισμός των 11 ημερών τον Μάιο δεν ήταν κάτι καινούργιο. Το ψυχικό τραύμα του φόβου για τη ζωή σου, το να βλέπεις το σπίτι σου σε ερείπια, οι οικονομικές δυσκολίες που συνοδεύουν τέτοιες εμπειρίες, έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες για πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα όταν έρχεται να προστεθεί σε μία ήδη τραυματική εμπειρία από προηγούμενους κύκλους βίας μιας ζωής που επί 15 χρόνια βρίσκεται σε αποκλεισμό.
Όταν το σπίτι της βομβαρδίστηκε το βράδυ, η Salma Shamali, 36 ετών, ο σύζυγός της και τα επτά παιδιά τους μόλις που πρόλαβαν να διαφύγουν.
«Ακούσαμε τουλάχιστον 15 εκρήξεις», λέει η Salma. «Ήμασταν όλοι σε ένα δωμάτιο. Τα παιδιά κοιμόντουσαν. Τότε μέρος του σπιτιού μας κατέρρευσε. Κανείς δεν μας προειδοποίησε ή δεν μας είπε να εκκενώσουμε».
Χρειάστηκαν αρκετές ώρες να περπατούν μέσα στο σκοτάδι για να φτάσουν στη σχετική ασφάλεια ενός κοντινού σταθμού λεωφορείων, όπου έμειναν για πέντε ώρες. Από το σταθμό των λεωφορείων, μεταφέρθηκαν σε ένα σχολείο. Όταν η οικογένεια επέστρεψε μια εβδομάδα αργότερα, βρήκε το σπίτι κατεστραμμένο και αναγκάστηκαν να νοικιάσουν αλλού.
Παρά τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός τον περασμένο μήνα, η ισραηλινή κυβέρνηση προχώρησε σε αεροπορικές επιδρομές στη Λωρίδα δύο φορές από τότε, και ο διαπεραστικός ήχος των αεροπλάνων στον ουρανό πάνω από τη Γάζα δεν έχει σταματήσει. Αυτός ο θόρυβος βασανίζει τους ανθρώπους κάθε νύχτα, κρατώντας τους ξάγρυπνους και σε εγρήγορση.
Τα παιδιά της Salma κρύβονται κάθε φορά που ακούνε αυτό τον ήχο. «Δεν θέλουμε πόλεμο», λένε, κλαίγοντας. Προσπαθεί να τα ηρεμήσει και να μην χάσουν την ελπίδα τους.
Η Amira Karim, σύμβουλος ψυχικής υγείας που παρέχει ψυχολογική υποστήριξη σε ασθενείς στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην πόλη της Γάζας, λέει ότι ιστορίες ασθενών που επλήγησαν από τις πρόσφατες βομβιστικές επιθέσεις – και ιδιαίτερα ιστορίες παιδιών – ανασκάλεψαν τις δικές της τραυματικές αναμνήσεις.
«Θυμήθηκα τον ακραίο φόβο του θανάτου», λέει η Amira. «Θυμήθηκα πώς τα παιδιά μου με κράτησαν σφιχτά όταν έπεσαν βόμβες κοντά στο σπίτι μου τα μεσάνυχτα. Νιώσαμε ότι ήταν τα τελευταία λεπτά της ζωής μας.»
Στη Γάζα, όλοι εκτίθενται συνεχώς σε ψυχολογικά τραύματα, συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων στον τομέα της υγείας. Η ανθεκτικότητά τους δοκιμάζεται σε καθημερινή βάση καθώς βοηθούν τους άλλους, ενώ εκτίθενται συνεχώς σε τραυματικά γεγονότα.
«Κατά τη διάρκεια της τελευταίας κλιμάκωσης βίας, έκανα το καλύτερο δυνατό για να προσφέρω υποστήριξη σε όσους μπορούσα να προσεγγίσω – τους ασθενείς, τους συναδέλφους, τους φίλους και την οικογένειά μου», λέει ο Mahmoud Zeyad Awad, ψυχολόγος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. «Ζούσαμε την ίδια εμπειρία και προσπαθούσα να επεξεργαστώ την απώλεια δύο φίλων μου».
«Το να βλέπω τους ασθενείς να νιώθουν καλύτερα μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά φοβάμαι μήπως αποτύχω ή μήπως γίνω κι εγώ ο ίδιος ασθενής», λέει ο Zeyad Awad.
Πηγή: news247.gr
