«Θα δημιουργήσουμε μια κοινωνία που δεν θα έχει πλούσιους και φτωχούς, που δεν θα έχει ανθρώπους χωρίς δουλειά η ομορφιά στην ζωή τους»: Σαν σήμερα, 27 Σεπτέμβρη 1960, πεθαίνει η Σύλβια Πανκχέρστ, ηγετική μορφή του κινήματος των σουφραζετών, κομμουνίστρια και αργότερα ακτίβίστρια του αντιαποικιοκρατικού αγώνα.
Γεννήθηκε στο Μάντσεστερ το 1882 σε μια εύπορη μεσοαστική οικογένεια. Οι γονείς της ήταν ιδρυτικά μέλη του Ανεξάρτητου Εργατικού Κόμματος και υπέρμαχοι των γυναικείων δικαιωμάτων. Χάρη στις επαφές των γονιών της γνώρισε συγγραφείς, πολιτικούς κ.α.
Όταν ήταν 16 ο πατέρας της πέθανε ξαφνικά και η οικογένεια βρέθηκε σε δεινή οικονομική θέση. Όνειρό της ήταν να γίνει καλλιτέχνης. Απο μικρή ηλικία άρχισε να συμμετέχει στους αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών και στην «Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών» (Women’s Social and Political Union, «WSPU») με την αδελφή και τη μητέρα της.
Όμως σε αντίθεση με αυτές,η Πανκχέρστ πίστευε ότι ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών δεν έχει προοπτική σαν «απολίτικο» κίνημα δικαιωμάτων αλλά θα έπρεπε να συνδεθεί με τον αγώνα για τον σοσιαλισμό και το εργατικό κίνημα.
Το 1906 φυλακίστηκε για πρώτη φορά, μετά τη διαμαρτυρία της σε δικαστήριο όπου γυναίκες κατηγορούμενες δεν επιτρεπόταν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ακολούθησαν πολλές συλλήψεις, αλλά και επανειλημμένες απεργίες πείνας και δίψας. Όταν ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος, η μητέρα της, η αδερφή της και άλλα μέλη της WSPU υποστήριξαν ότι οι σουφραζέτες θα πρέπει να στηρίξουν την ιμπεριαλιστική σφαγή στο όνομα της «πατρίδας» γιατί έτσι το γυναικείο κίνημα θα μπορούσε να αναγνωριστεί ως ισότιμο μέρος του «έθνους» και να διεκδικήσει το δικαίωμα ψήφου απο καλύτερες θέσεις. 
Ο «φεμινιστικός σοβινισμός»του WSPU οδήγησε την Πανκχέρστ σε ρήξη με το WSPU και τα μέλη της οικογένειας της. Άρχισε αντιπολεμική δράση και να υποστηρίζει ανοιχτά τον κομμουνισμό. Η»Ομοσπονδία Σουφραζετών Ανατολικού Λονδίνου» που είχε ιδρύσει έγινε «Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Εργατών» («Workers’ Socialist Federation»)και η εφημερίδα «Women’s Dreadnought» άλλαξε τίτλο σε «Workers Dreadnought». Η Πανκχέρστ και η ομάδα της ήταν απο τις λίγες φωνές στην Ευρώπη,μαζί με τους Σπαρτακιστές, τους Μπολσεβίκους κ.α που αντιτάχθηκαν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που οδήγησε τις γυναίκες της εργατικής τάξης να δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες στην πολεμική βιομηχανία ενώ οι άντρες τους, τα αδέλφια τους, οι συγγενείς τους, σκοτώνονταν η έμεναν ανάπηροι για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
H Πάνκχερστ πρωτοστάτησε στο αντιμιλιταριστικό κίνημα.Όταν το 1918 οι γυναίκες της Αγγλίας κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου (για άνω των 30) για το οποίο αγωνιζόταν σε όλη της την ζωή, υποστήριξε ότι χωρίς συνολική κοινωνική αλλαγή και σοσιαλισμό δεν θα μπορούσε να υπάρξει ολοκληρωμένη χειραφέτηση των γυναικών.
Με το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης ήταν ηγετική μορφή της καμπάνιας «κάτω τα χέρια απο την Ρωσία» ενω επισκέφτηκε την Σοβιετική Ένωση και συναντήθηκε με τον Λένιν. Συμμετείχε σε συναντήσεις της Διεθνούς στη Ρωσία και το Άμστερνταμ, σε συναντήσεις του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και στην ίδρυση του ΚΚ Βρετανίας από το οποίο όμως διαγράφηκε το 1921, μετά την άρνηση της να καταστήσει το Dreadnought όργανο του κόμματος. Στην αντιπαράθεση των Μπολσεβίκων με τους αριστερούς κομμουνιστές πήρε το μέρος των δεύτερων και άσκησε κριτική στους πρώτους για δεξιά διολίσθηση. Δημιούργησε το βραχύβιο «Κόμμα Κομμουνιστών Εργατών».
Το 1924 έκλεισε το Dreadnought και άνοιξε μια καφετέρια, ενώ παράλληλα ασχολούνταν με το γράψιμο. Τρία χρόνια αργότερα, σε ηλικία 45 ετών, έφερε στον κόσμο ένα γιο, καρπό της μακροχρόνιας σχέσης της με τον Ιταλό σοσιαλιστή Σίλβιο Κόριο, τον οποίο συνειδητά δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Απομακρύνθηκε απο το κομμουνιστικό κίνημα, όμως συνέχισε να συμμετέχει στους αντιφασιστικούς, φιλειρηνικούς και αντιαποικοκρατικούς αγώνες. Βοήθησε μαζί με τον άντρα της Ιταλούς αντιφασίστες πρόσφυγες, αργότερα και Εβραίους που εγκατέλειπαν τη Γερμανία,ενώ υπήρξε ένθερμη υποστηρίκτρια των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο.
Όταν οι φασίστες του Μουσολίνι εισέβαλαν στην Αιθιοπία το 1935,υποστήριξε με όλες της τις δυνάμεις την αιθιοπική ανεξαρτησία και τον αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ.Ίδρυσε την εφημερίδα «Νέοι Καιροί και Αιθιοπικά νέα».Συνέλεξε δωρεές για το πρώτο εκπαιδευτικό νοσοκομείο της Αιθιοπίας,υποστήριξε την ενοποίηση της με την Ερυθραία και αγωνίστηκε ενάντια στα σχέδια μετατροπής της χώρας σε βρετανικό προτεκτοράτο.
Έγραψε για τον Αιθιοπικό πολιτισμό και η έρευνά της εκδόθηκε σε βιβλίο «Ethiopia, a Cultural History». Μετακόμισε στην Αντίς Αμπέμπα μετά από πρόσκληση του Σελασσιέ, το 1956, μαζί με τον γιό της. Εκεί ίδρυσε την εφημερίδα «Ethiopia Observer», η οποία υποστήριζε, (όχι χωρίς εξιδανικεύσεις) την πολιτική του Αιθιοπικού κράτους.
Πέθανε το 1960 και κηδεύθηκε με δημόσια δαπάνη.Είναι η μοναδική ξένη που είναι θαμμένη μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδας στην Αντίς Αμπέμπα, περιοχή αφιερωμένη στους Αιθίοπες πατριώτες του ιταλικού πολέμου.
Ο γιός της Ρίτσαρντ Πάνκχερστ έζησε στην Αιθιοπία και έγινε ένας από τους πιο διακεκριμένους ειδικούς στον κόσμο στην ιστορία και στον πολιτισμό της. Έκανε εκστρατεία για επιστροφή των λαφύρων που είχαν αρπάξει τα βρετανικά στρατεύματα και ο Μουσολίνι. Πέθανε το 2017, σε ηλικία 89 ετών.
Πηγή: twitter.com/praxis review
