Αντώνης Λάσκαρης
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί υποκειμενική άποψη μιας ιστορικής καταγραφής σαν προϊόν πειραματισμού με κριτήρια αισθητικής και ιδεολογίας, εκφράζοντας προσωπικές απόψεις για την τέχνη και τη μουσική, σε μια διαλεκτική σχέση με την πολιτική, την κοινωνική και την ιστορική συγκυρία, στα πλαίσια του καπιταλισμού και του συστήματος.
Είναι περίπου 1990 και μια γενιά ψάχνει στο σκουπιδαριό των 80’s την ταυτότητα της, όταν το μουσικό κίνημα του grunge έχει είδη εξαπλωθεί σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο και όχι μόνο. Εκεί μέσα στην καρδιά του Αμερικανικού ονείρου, στα ίδια του τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, στα παραπληγικά του βιβλία, στα μπουκωμένα γκαζόν και σιλικόνη προάστια αλλά και τα «λευκά» γκέτο, εκεί στα φωταγωγημένα χλιδάτα Down Town, τις ερειπωμένες εργατουπόλεις του νότου και της ενδοχώρας και πάντα μέσα στα αποτυχημένα ιδανικά και τις πολιτικές των «πατεράδων» μας, αναδύθηκε, ανδρώθηκε και εκφράστηκε μια γενιά που πρώτα θα έπρεπε να γκρεμίσει και ύστερα να χτίσει στο κρανίου τόπο που άφησαν. Η ώρα ήταν εκείνη και κανένας δεν μπορούσε να σταματήσει την ανάγκη όλων των απόκληρων, απροσάρμοστων, των αποκομμένων και περιθωριακών, των κοινωνικά μη αποδεκτών να ανάψουν το φιτίλι θεμέλια του παγκοσμιοποιημένου πια αυτού «ονείρου» της (τότε) άρχουσας τάξης και της κυρίαρχης ιδεολογίας της.
Τη στιγμή που η μουσική επέλαση του grunge βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, με τα Nevermind (Nirvana), Ten (Pearl Jam), Dirt (Alice In Chains) και Badmotorfinger (Soundgarden) να λειτουργούν σαν πολιορκητικοί κριοί στη σαπίλα που είχε κατρακυλήσει ο σκληρός ήχος της εποχής και να κατεβάζουν καθαρό αέρα από τη βόρεια μεγαλούπολη της δυτικής ακτής το Seattle, στην ίδια πλευρά αλλά στο νοτιότερο κομμάτι των Η.Π.Α. άρχισαν να γεννιούνται από το underground της εκεί σκηνής νέα συγκροτήματα με διαφορετικό, πιο δύσπεπτο ήχο και κυρίως θεματολογία, βάζοντας για τα καλά φωτιά στο μουσικό mainstream. Mε καθαρότερο ταξικό πρόσημο δεν απευθύνονταν στα προάστια ή την μεσαία τάξη όπου τα πιο αντιδραστικά τους κομμάτια έκαναν τα συγκροτήματα του Seattle μόδα, αλλά στόχευαν κατευθείαν στο περιθώριο και τα αδιέξοδα που βίωναν. Το ντεμπούτο και ομότιτλο των Rage Against The Machine χαρακτηρίζεται σαν η ναυαρχίδα αυτής της αλλαγής μη μπορώντας να ξεπεραστεί ούτε από τους ίδιους τους δημιουργούς της, αφήνοντας όμως τη μεγαλύτερη τους «στιγμή» βαθιά χαραγμένη στο πέρασμα των χρόνων σαν, «ΡΕ ΜΑΛ.., ΑΥΤΟ, ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΧΘΕΣ!». Το σοκ τους προκάλεσε αμηχανία αλλά και ενθουσιασμό στη χαλαρότατη (παρά την σφαγή) αμερικανική εργατική τάξη και αριστερά μετατρέποντάς τους σε σύμβολο της σύγχρονης πολιτικοποιημένης μουσικής. Η σημασία τους στο χρόνο που σχηματίστηκαν δεν έχει μόνο συμπληρωματικές επιπτώσεις, έχει εξελικτικές επιρροές και μεταλλάξεις καθώς επικοινώνησε επαναστατικούς προσανατολισμούς, εμφυσώντας εξεγέρσιακή πνοή σε κάθε καταπιεσμένο, διωγμένο ή περιθωριοποιημένο από το σύστημα. Το συγκρότημα επηρέασε (πάντα μουσικά) σε επίπεδο αξιών και ιδανικών, χαράσσοντας νέους κώδικες, συνθήματα και οπτικές σε τοίχους, σε συνειδήσεις. Ο ριζοσπαστισμός και η επιδραστικότητά τους ήταν, ΕΙΝΑΙ, σημείο αναφοράς όχι μόνο της πολιτιστικής κληρονομιάς της εργατικής τάξης αλλά και σε ένα πιο ουσιαστικό κοινωνικοπολιτικό επίπεδο αφύπνισης και έκφρασής.
Εσωτερικά στις Η.Π.Α. και ύστερα από 12 χρόνια ρεπουμπλικανικής εξουσίας, η τότε κυβέρνηση Bush πιέζονταν από μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια που ζητούσε αλλαγή προς τα πάνω αλλά και εξωτερικά (ύστερα από την ήτα στο Βιετνάμ) έπρεπε να επαναπροσδιορίσει τη θέση της στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, όντας η μόνη δύναμη που μπορούσε να αναπτύξει στρατό σε κάθε σημείο του πλανήτη. Ξεκινάει λοιπόν ο πόλεμος στο Ιράκ με την πρώτη εισβολή στον Περσικό Κόλπο να είναι μόνο η αρχή. Το αντιμεταναστευτικό μέτωπο κατά των λατινογενών και των ασιατών μεταναστών είχε πάει έκταση επίσης, με το Μεξικό σε «δεξιά» πολιτική, ενώσω το κίνημα των Zapatistas είχε αρχίσει να οργανώνεται. Η κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού με τα τεκτονικά αποτελέσματα, η στρατιωτική χούντα στη Χιλή, η πτώση του Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική, Παλαιστινιακό και Μέση Ανατολή ή η άνοδος των κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης και της οικολογικής καταστροφής είναι γεγονότα που έφερναν τεράστιες αλλαγές στο παγκόσμιο χάρτη παρά την παντοκρατορία του καπιταλισμού. Η αμφισβήτηση λοιπόν ξεκίνησε την αντεπίθεση από τα κάτω στα μεγάλα αστικά κέντρα και με προπύργια τους χώρους δουλειάς και τους δρόμους, αναγέννησε σε μεγάλο βαθμό παλαιότερες εποχές κοινωνικών αγώνων. Κινήματα, εξεγέρσεις, μαζικές απεργίες καθώς και δομές αλληλεγγύης ή συμπαράστασης άρχισαν να οργανώνονται και να παίρνουν μορφή ανά τον κόσμο σε μια προσπάθεια ανατροπής καθεστώτων και κατεστημένων.
Οι Rage Against The Machine ήταν εκείνη η εργατική τάξη που έκφρασε χωρίς ενοχή, χωρίς κανένα όριο σε μουσικό επίπεδο την αλλαγή που απαιτούσε η εποχή βάζοντας τα καρφιά στο φέρετρο (την ταφόπλακα… προσεχώς) της αστικής υποκρισίας και των συμβόλων της μέσα από κασέτες, Walkman, αλλά κυρίως από ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και τις μεγαλύτερες σκηνές. Καταστολή, φασισμός, νεοφιλελευθερισμός, ιμπεριαλισμός, πόλεμος, ΜΜΕ και κατανάλωση, κρατική τρομοκρατία, εργατικά σκλαβοπάζαρα, φυλετικός διαχωρισμός και φτώχεια, διωγμοί και προσφυγιά, ενάντια στην ανάγκη για αλήθεια, μνήμη, ελευθερία, δικαιώματα, αξίες, την ίδια την επανάσταση σε όλα τα μέτωπα, για τον αγώνα και την διεκδίκηση, την νίκη για μια άλλη κοινωνία, μίας διαφορετικής ζωής, μιας μεγαλύτερης γενιάς.
Αυτονομιστικά και απελευθερωτικά κινήματα, γνώση της ιστορία, των μαρξιστικών και αναρχικών αρχών. Διεθνισμός και ταξική συνείδηση στο όνομα της επιβεβλημένης εξέγερσης. Πραγματική ενημέρωση των μεγαλύτερων κινημάτων σε κάθε σημείο του πλανήτη από την Λατινική Αμερική, την Αφρική μέχρι την Άπω Ανατολή και τις μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις που εκδηλώθηκαν στα μέσα της δεκαετίας. Από τις καταπιεσμένες ταξικά ινδιάνικες φυλές των Η.Π.Α. μέχρι τους Μαύρους Πάνθηρες και την αξία στις ρίζες του καθενός, μέχρι τα δικαιώματα όλων των αυτοχθόνων και ιθαγενών, των γηγενών για την ίδια τους τη γη. Από τον Ι.R.Α (Ιρλανδικός Επαναστατικός Στρατός) μέχρι τους Zapatistas. Η υποστήριξη των υποθέσεων των φυλακισμένων, Leonard Peltier (Στέλεχος του Αμερικανικού Ινδιάνικου κινήματος) και του Mumia Abu-Jamal (Αφροαμερικάνου δημοσιογράφου) μέχρι τη καταγγελία όλων των μηχανισμών εγκλεισμού και της δικαστικής εξουσίας που λειτουργεί με κριτήρια ταξικού δήμιου ή την επιβολή του διεθνούς εμπορείου σαν την απόλυτη εξουσία των πολυεθνικών εταιριών πάνω στην παγκόσμια οικονομία και την πολιτική του κέρδους είναι πάντα στην πρώτη γραμμή βολής του συγκροτημάτων. Κάθε καθεστώς και «μοχλός» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε συνδυασμό με την πολιτική των Η.Π.Α. που ασκείτε εσωτερικά και σε διεθνές επίπεδο είναι πηγή έμπνευσης και αντίστασης. Το δυνατότερο μέσο επικοινωνίας των Rage Against The Machine είναι η μουσική προσπερνώντας κάθε σύνορο ή φράχτη που έχουν επιβάλει οι εθνικισμοί και ο νεοφιλελευθερισμός στους λαούς. Η συνέπειά τους. Ο ταξικός πόλεμος και ο αντιφασιστικός-αντιρατσιστικός τους αγώνας με την στάση τους απέναντι στο παγκόσμιο κίνημα και την τέχνης τους που εκφράστηκε και πήρε και άλλη μορφή στις εκατοντάδες δράσεις και πρωτοβουλίες που συμμετείχαν ενεργά όπως η εναντίωσή τους στο χυδαίο δεξιοχριστιανικό λόμπι, «Parents Music Resource Center» με το γνωστό αυτοκόλλητο λογοκρισίας «Explicit Lyrics – Parental Advisor» όπου στην πραγματικότητα λειτούργησε σαν μαγνήτης αλλά και η παράφραση λογοτύπων και motto μεγάλων πολυεθνικών, μη υπολογίζοντας το όποιο κόστος, υπερασπιζόμενοι μέχρι τέλους, το δίκαιο, το πραγματικό, το αυτονόητο.
Άκρος πολιτικοποιημένοι στίχοι, τεράστια σε ευρηματικότητα και όγκο riff’s, πειραματισμός και βαθιές καταβολές των αρχών και των πατέρων της heavy rock γενιάς των 70’s. Επιρροές, κυρίως από Sabbath κονιορτοποιημένο με thrash και το πολιτικοποιημένο hip-hop των 80’s των «Africa Bambaataa», «Public Enemy», «Beasty Boys» και των Ολλανδών rap rock «Urban Dance Squad». Funk, soul, heavy metal, punk rock, από Sex Pistols μέχρι MC5, ήταν η θεμελιώδης διαφορά αυτού του συμπαγούς κράματος πολυμορφικότητας και συνοχής. Καινοτόμοι στον ήχο, οραματιστές στην οπτική. Το συμβόλαιο τους με την πολυεθνική δισκογραφική τους εταιρία, κλείδωνε πλήρη αυτονομία και καλλιτεχνική ελευθερία στην έκφρασή καθιστώντας το σαν το απόλυτο εργαλείο για να δουλέψουν χωρίς κανέναν περιορισμό σε αυτό που ήθελαν αν κάνουν. Σε αυτό που έπρεπε να πουν. Το αποτέλεσμα της «ένωσης»;. Τέσσερεις δίσκοι, πέντε-έξι παρακαταθήκες με συνεργασίες στην μετέπειτα πορεία αλλά και μια στρατιά συγκροτημάτων, άλλα υποσχόμενα και επίσης εξελικτικά και άλλα κακέκτυπα όπου δεν άντεξαν στο χρόνο.
Αν κάτι χαρακτηρίζει την μουσική των 90’s, είναι η αφαίρεση. Ήταν το ουσιώδες που ήρθε να να τινάξει μυαλά στον αέρα ανακόπτοντας (ξέρω τις αντιδράσεις των παλαιοτέρων) το πομπώδες, επαναλαμβανόμενο, poserάδικο glam και τόσο pop της προηγούμενης περιόδου. Από τους πρωτοπόρους Faith No More, Pantera, White Zombie, και φυσικά τους Metallica που όχι μόνο επέζησαν, αλλά οδήγησαν και εξελίχθησαν, μέχρι τη δημιουργία νέων ιδιωμάτων όπως το industrial metal των Fear Factory, Ministry και Nine Inch Nails ή το πειραματικό progressive metal των Tool μέχρι τους The Prodigy και το black metal, το gothic ή το ατμοσφαιρικό μέχρι το new metal προς τα τέλει της δεκαετίας, οι Rage Against The Machine είναι από τα πρώτα παραδείγματα αυτής της νέας αισθητικής προσέγγισης της μουσικής. Ο χρόνος των τεσσάρων ήταν εκεί ώστε να αλλάξουν μια για πάντα τη μουσική πραγματικότητα όχι μόνο λόγο της πολιτικής τους ταυτότητας αλλά και κυρίως της όλης δομής των ουσιαστικών καταβολών και της δυναμικής αυτού του υβριδικού ηχοσυνόλου. Κάθε εμφάνιση τους είναι συνδεμένη με επεισόδια ανεξαρτήτου σκηνής και τοποθεσίας, με την ανάποδη αμερικανική σημαία στο background και φωτογραφίες του Che Guevara να κοσμούν τους ενισχυτές, η οργή τους μεταφέρεται στον κόσμο από κάτω σαν φυτίλι, δημιουργώντας εκρηκτικές καταστάσεις που οδηγούν σχεδόν πάντα σε συγκρούσεις με την αστυνομία όπου έπαιρνε πρόσθετα «μέτρα ασφαλείας».
Η μπάντα ξεκίνησε να σχηματίζεται στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας και πήρε το τελικό της line up περίπου το 1990 στο Los Angeles. Όταν λοιπόν ο τότε «αποτυχημένος» μουσικός Tom Morello συνάντησε τον Zack de la Rocha να ραπάρει σ’ ένα club της περιοχής, κατάλαβε ότι μπροστά του είχε τον δυναμίτη και ότι απλά τους έλειπαν μόνο δυο από τα υλικά για να μπουν σε κατάσταση πυροδότησης. Τα άλλα δυο «guilty parties», Tim Commerford και Brad Wilk βρέθηκαν λίγο αργότερα με τον πρώτο να είναι φιλαράκι του τραγουδιστή, ενώ ο δεύτερος ήταν γνωστός του Morello από παλαιότερη audition. Η δημιουργία του μεγαλύτερου και πιο αναγνωρισμένου επαναστατικού συγκροτήματος της δεκαετίας ήταν γεγονός. Οι Rage Against The Machine πήραν το όνομά τους από έναν παλαιότερο τίτλο τραγουδιού του Rocha με προηγούμενη του μπάντα.
Zack de la Rocha: Ποιητής, ράπερ, ακτιβιστής… Πρώτα αναρχικός, επαναστάτης καλλιτέχνης που έκφρασε με κάθε τρόπο την γενιά του. Ένας από του πιο χαρακτηριστικούς frontman με τόσο τεράστια σκηνική παρουσία, σε κολλάει με την ένταση και τη μεταλλικότητα της χροιάς του. Οι στοίχοι του, ριπές, χτυπάει φορά τη φορά φτύνοντας το αιχμηρότερο μουσικό εργατικό μανιφέστο. Ξεκίνησε από τους «Inside Out» μια underground hardcore punk μπάντα όπου ήταν αρκετά γνωστή στους μουσικούς κύκλους. Με Μεξικάνικές ρίζες και καλλιτεχνικές όσο όμως και τραυματικές, από τον πατέρα του που ήταν ζωγράφος, ο Rocha από μικρός είχε συνείδηση του εαυτού του, της βαθιάς καταπίεσης και απομόνωσης που βίωνε εκείνος και η οικογένειά του αλλά και του ταλέντου του που τον έφερε ανάμεσα στους πρωτοπόρους. Μεγάλωσε στο Irvine της Καλιφόρνια και έχει διδακτορικό στην ανθρωπολογία. Ασυμβίβαστος, μέχρι το κόκκαλο. Αναρχικός – ακραία πολιτικοποιημένος στις απόψεις του και την μουσική που δένει με τόση ευκολία σε στοίχους-συνθήματα όπου σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεσαι λεξικό για την αποκωδικοποίηση. Δαιμονιακός, με αμεσότητα και εξωπραγματική παρουσία, ασφυκτιά επί σκηνής, σαν μολότοφ σκάει με τέτοια λάμψη και θερμότητα, σε κυκλώνει μη μπορώντας να πάρεις τα μάτια σου από την απειλητική του εικόνα. Η κινητήριος δύναμη με ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στιλ και σήμα κατατεθέν των 90’s.
Tom Morello: Αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες που πέρασαν ποτέ από το rock. Το παίξιμό του… τι να πεις, τι να περιγράψεις. Με κατάρτιση «παλαιολιθικής» σχολής αλλά πατώντας πάνω στη δική του στόφα και ευφυΐα, ανακατεύει τα πρωτόλεια στοιχεία των Sabbath, Hendrix και Zeppelin με πιο σύγχρονα ιδιώματα αναπτύσσοντας την ηλεκτρική πειραματική του τεχνική. Είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε το Scratch στην κιθάρα ανοίγοντας νέους δρόμους με αποτέλεσμα να πρέπει να προσδιορίζεται σε κάθε κυκλοφορία τους «All music made by guitar, bass and drums». Πετάλια, μείκτες, παραμορφωτές και κάθε είδους εφέ στην αστείρευτη ευρηματικότητα και τα όριά τους από έναν μαέστρο που δεν έχει περιορισμούς ή στεγανά. Έτσι έκτισε την υπερβατικότητα του σαν κιθαρίστας, πάνω σ’ αυτές τις ιδέες και τα σαλεμένα χαρμάνια των επιρροών του από heavy rock και hip-hop, αφήνοντας τους πάντες με ανοιχτό το στόμα και ειδικά στα περισσότερα σημεία των δυο τελευταίων τους δίσκους. Ο Morello όμως έχει και μια άλλη ικανότητα. Η καθαρότητα, η αντοχή και η ένταση του ήχου που βγάζει επί σκηνής είναι για σεμινάριο συμπληρώνοντας την όλη εικόνα που τους έκανε ένα από τα εκρηκτικότερα συγκροτήματα των τελευταίων ετών. Ο τύπος έπιασε την κιθάρα στα 17 του χρόνια και από τότε εξασκούνταν 8 ώρες την ημέρα, ενώ προερχόμενος από πολιτικοποιημένη οικογένεια, γιός κενυάτη αντάρτη που έγινε διπλωμάτης, από μικρός είχε είδη επηρεαστεί, αυτοπροσδιοριζόμενος ως αναρχικός. Στο κολλέγιο η πρώτη του μπάντα λέγονταν Electric Sheep με μπασίστα τον Adam Jones των Tool. Η κοινή πορεία των δυο αυτών συγκροτημάτων αλλά και γενικότερα της μεταλλικής σκηνής του Los Angeles έχει βαθιές ρίζες και αλληλεπιδράσεις. Απόφοιτος του Harvard με «Bachelor of Arts» στις κοινωνικές επιστήμες. Σε κάθε εμφάνιση οι κιθάρες του έχουν γραμμένα συνθήματα όπως το «Οπλίστε τους αστέγους» ή το «Sentero Luminoso» (Φωτεινό Μονοπάτι – Μαοϊκή ένοπλή οργάνωση του Περού). To 1996 στην ραδιοφωνική του εκπομπή έκανε πήρε συνέντευξη από τον Noam Chomsky. Ο Morello σήμερα περιλαμβάνεται στους πιο πολυμορφικούς και πολυδιάστατους κιθαρίστες αφού εκτός από τον γνωστό όγκο, τα ακόρντα ή τον groove ήχο των R.A.T.M. έχει ανακατευτεί με εντελώς διαφορετικές μουσικές φόρμες, από τους Audioslave μέχρι την πιο folk μορφή του, τους The Nightwatchman.
Tim Commerford: Δεύτερα φωνητικά αλλά κυρίως το μπάσο που σακατεύει χόνδρους και κόκαλα μαζί με το βομβαρδιστικό Wilk, κλείνουν το κοκτέιλ των χημικών ουσιών στο μπουκάλι. Groove με χαμηλά κουρδίσματα παρασύρει και παρασύρεται με τους υπόλοιπους δυο στην εφευρετικότητα και τα ρεύματα της μπάντας στο να προχωρήσουν τον ήχο παρακάτω. Η γνωριμία του με τον Rocha είναι μακροχρόνια καθώς μεγάλωσαν στο μαζί Irvine και βρίσκονταν μουσικά σε διάφορες μπάντες πριν τους R.A.T.M. Γίγαντας με σχεδόν μοναδική τεχνική την οποία και μετάλλαξε από το «The Evil Empire» και μετά. Διαυγείς δεν χρησιμοποιεί πολλά εφέ όπως ο Morello απλά επιλέγει αυτό το χαοτικό μείγμα funky-metal σπασιμάτων άλλοτε με υπόγειους διαδρόμους και άλλοτε εκτοξεύοντας την κιθάρα με απανωτές επιθέσεις βαρέων μπασογραμμών. Η έφεση του στο ρυθμό είναι προφανής σαλεύοντας με απίστευτες στρεβλώσεις και ενισχύοντας με τσιμενταρισμένες δόσεις υποχθόνιων ακόρντων τα θεμέλια της rhythm section του συγκροτήματος που είναι ο κύριος που ακολουθεί.
Brad Wilk: Ο τέταρτος είναι σαν ρόπαλο που σπάει πάνω στη drum kid. Με την μεγαλύτερη αφαιρετική δομή απ’ όλους τους άλλους «σκάει» το ρυθμό σαν κανονιοφόρος, σαν καρδιακός παλμός. Ουσιαστικούς και στακάτος drummer με τους μεγάλους John Bonham των Led Zeppelin και Keith John Moon των The Who, να είναι οι βασικές του επιρροές. Με jazz καταβολές επίσης και τον Elvin Ray Jones να είναι άλλο ένα όνομα στις βασικές τους αναφορές. Κατεβάσματα, γεμίσματα και μια σταθερότητα του χιλιοστού του δευτερολέπτου σε κάθε ρυθμό. Ο άνθρωπος μπορεί να παίξει με ένα ταμπούρο και ένα πιατίνι ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Ο Wilk έπαιζε στους Greta πριν τον φέρει ο Morello στους R.A.T.M. Το 2013 συμμετείχε στο «13» των Black Sabbath καθώς και σε αμέτρητες άλλες κυκλοφορίες ή κομμάτια άλλων, από το «»V» Is for Vagina» των Puscifer(trip-hop side project του Maynard James Keenan των Tool) μαζί με τον Commerford στο «Momma Sed» μέχρι πίσω από τα drumsτων Cypress Hill για το «Skull and Bones». Τον είδαμε σαν ηθοποιό στη ανεξάρτητης παραγωγής ταινία «Sleeping Dogs Lie» και να παίζει με Smashing Pumpkins, Foo Fighters και την Juliette Lewis σε διάφορα shows και κυκλοφορίες. Αυτό είναι το βομβαρδιστικό των R.A.T.M. με κατάρτιση, εκτελεστική δεινότητα και πάνω απ’ όλα ευρεία αντίληψη του ρυθμό, «του χτύπου».
Rage Against The Machine
Bombtrack – Killing In The Name – Take The Power Back – Settle For Nothing – Bullet In The Head – Know Your Enemy – Wake Up – Fistful Of Steel – Township Rebellion – Freedom
Ιούνιος του 1992 και πέφτει το πρώτο «Bombtrack». Τα οδοφράγματα έχουν στηθεί, κάτω από βροχή στοίχων – μολότοφ να ξεκινούν τη μάχη. Στο εξώφυλλό, ο ακραίος συμβολισμός του αυτοπυρπολημένου βιετναμέζου μοναχού, Thích Quảng Đức (Σαϊγκόν/Βιετνάμ/1963), ενάντια στην πολιτική της τότε κυβέρνησης και της πίεσης που ασκούσε στις θρησκευτικές ελευθερίες των βουδιστών μοναχών. Το «Killing In The Name» ακολουθεί για έναν από τους ύμνους της γενιάς μας που πήρε σάρκα και οστά, φωνάζοντας με παρρησία προς κάθε κατεύθυνση το mantra, «Fuck You, I Won’t Do What You Tell Me!». Το κομμάτι έγινε ένα με την ιστορία της σύγχρονης rock «καίγοντας» όλους τους «chosen whites» της Κ.Κ.Κ. αλλά και κάθε νεοφασίστα μέσα σε 5:14. Γρήγορο, groove, στο «Take The Power Back» ανεβαίνεις δύο δύο τα σκαλιά για να φύγεις για το καθήκον του «Settle for Nothing». Κλασική στιγμή, το αντιμιλιταριστικό «Bullet In The Head», με τον Morello να ξετυλίγει το ταλέντο του, παίζοντας με τα πετάλια και τον όγκο της κιθάρας, σαν μπαγκέτα που οδηγεί «τρυπαρισμένη» ορχήστρα ξεκινώντας σχεδόν αργό αλλά υποψιασμένο προς την κατακλυσμιαία επίθεση από riffs να μην αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. «Know Your Enemy» και ξανά στα χαρακώματα. Ανεβασμένες ταχύτητες και έναν Rocha καταιγιστικό αλλά και τον Keenan τον Tool να ελευθερώνει την κορύφωση με τιτάνια κραυγή… «Time Has Come To Pay!». Τα «Wake Up» και «Fistful Of Steel» είναι τα δύο βαριά μεταλλικά αχώριστα αδέρφια που ξεριζώνουν κεφάλια από τις βολεμένες θέσεις τους και χαράζουν με τα ξυράφια τους, το καμουφλαρισμένο πέπλο του εφησυχασμού των μαζών. Το «Township Rebellion» εξαπολύει την ωμή του αλήθεια, ενώ ο Rocha τραγουδά για το τέλος το εκκωφαντικό «Freedom» αναφερόμενος και αναδεικνύοντας την υπόθεση του Leonard Peltier, στελέχους του Αμερικανικού Ινδιάνικου κινήματος όπου βρίσκονταν (και βρίσκεται) με αμφισβητούμενο και σαθρό κατηγορητήριο σε φυλακή της Florida από το 1977. Μια οργισμένη ωδή στην ειρωνεία της αμερικανικής «ελευθερίας» και των μηχανισμών της.
Το «Rage Against The Machine» πούλησε 3.000.000 αντίτυπα μόνο στις Η.Π.Α. και αμέσως βγήκαν στο δρόμο με τους House of Pain ενώ έπαιξαν στα Lollapalooza ΙΙ και ΙΙΙ του 1993. Το συγκεκριμένο έργο δεν είναι μόνο ένας από τους καλύτερους δίσκους της προπερασμένης δεκαετίας αλλά ένας σταθμός της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας. Η αποδοχή, Η επιδραστηκότητα, η αμεσότητα, και γενικότερα το σοκ που δημιούργησε, τον φέρνουν μέσα στα δέκα καλύτερα άλμπουμ της γενιάς μας! Υπερβολικό;… Δεν το νομίζω, αφού σήμερα αναγνωρίζεται από χιλιόμετρα σαν σημείο αναφοράς, επηρεάζοντας τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της εποχής, δίνοντας του επάξια, τη θέση που του ανήκει.
Το «Rage Against The Machine» έφερε την «Εξέγερση» σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε ραδιόφωνο, σε κάθε Πολυτεχνείο, σε κάθε ελεύθερο μυαλό.
Θα έπρεπε να παίξει το «Killing In The Name» επειδή όμως το ξέρεις σαν τη γροθιά σου, εδώ είναι το «Freedom» αφιερωμένο στον ινδιάνο Leonard Peltier. Στην αρχή. Στην αντίσταση. Στη μνήμη, στην πρώτη ελευθερία, σε εκείνη την πέτρα.
Brotha, did ya forget ya name?
Did ya lose it on the wall
Playin’ tic-tac-toe?
Yo, check the diagonal
Three million gone
Come on
Cause you know they’re counting backwards to zero
Environment
The environment exceeding on the level
Of our unconciousness
For example
What does the billboard say
Come and play, come and play
Forget about the movement
Anger is a gift
Freedom, Freedom, yeah right
«Χρειάζεται εξυγίανση στα ΜΜΕ για την συντριβή και τις ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης αποκάλυψης. Όταν οι πρόεδροι και οι πολιτικοί εξαπατούν, είναι η δουλειά του Τύπου να εκθέσει αυτά τα ψέματα. Όταν ο Τύπος αποτύχει, οι «gangstas» βγαίνουν από τις κρυψώνες τους. Το ψέμα γίνεται ο νόμος. Το σημείο του να μας πείτε την αλήθεια είναι να βοηθήσει τους άλλους να κάνουν τη σύνδεση και να τους δείξουμε ότι ο ακτιβισμός μπορεί να αλλάξει τις πολιτικές αυτής της χώρας».
Tom Morello, www.wikiwand.com/en , 2007
Πηγή: elaliberta.gr
