Κόσμος και μαγαζιά γεμάτα. Φαινομενικά, ευημερία παντού… Παντού; Υπάρχουν άστεγοι και υπάρχουν κι αυτοί παντού, έχουν εξελιχθεί, εξαιτίας της κρίσης, σε ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα. Πιάνω κουβέντα με κάποιον άστεγο και με βάζει έστω για λίγο στον κόσμο του. Ιστορίες πόνου. Για τόσο λίγο ένιωσα τόσο πολύ άσχημα…
Πάντα ξαπλωμένοι με μια κουβέρτα προσπαθούν να «κρυφτούν» και να κρύψουν την κατάντια τους, να ζεσταθούν χωρίς να σου ζητάνε τίποτα. Οι άτυχοι, οι αδικημένοι της ζωής. Αυτοί που πήρανε τη ζωή τους λάθος. Τα «παράσιτα» της σύγχρονης κοινωνίας. «Οταν βγήκα από τη φυλακή αναζήτησα λίγη ανθρωπιά», μου λέει ο Μαρκέλος. «Ημουν 18. Καλύτερα ήμουν στη φυλακή. Εξω δεν με θέλει κανείς. Ούτε η ίδια μου η οικογένεια, κι εσύ μου μιλάς για κράτος πρόνοιας; Κανείς δεν με περίμενε ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο» συνεχίζει…
Σε 40.000 τους είχε υπολογίσει η Feantsa (Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Εθνικών Οργανισμών για την έλλειψη στέγης) πανελλαδικά τους άστεγους. Οι μισοί από αυτούς βρίσκονται στην Αττική και «φιλοξενούνται» στους φωτεινούς δρόμους της. Η αιτία της κατάστασής τους διαφορετική για τον καθένα (χρόνια στην ανεργία, δυσβάστακτα χρέη, άνοια, προβλημάτα υγείας κ.ά.) Χαλάνε τη βιτρίνα των «άριστων» κυβερνώντων.
Κορονοϊός και πόλεμος δεν υπάρχουν γι’ αυτούς. Ούτε όνειρα υπάρχουν και ελπίδα για το αύριο. Βασική έγνοια ενός άστεγου είναι τι καιρό θα κάνει το βράδυ. «Βροχή και υγρασία με τσακίζει, ρε φίλε», συνεχίζει ο Μαρκέλος και το παράπονο ξεχειλίζει από το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο. Εκκλησία; «Ποια εκκλησία;», μου λέει, «θα ήμουν τώρα εδώ αν με βοηθούσε η Εκκλησία πραγματικά; Μην παραμυθιάζεσαι, φίλε». Ο δήμος; «Ναι, μια βδομάδα στέγη μετά από πολύ καιρό και εξονυχιστικό έλεγχο, μπάνιο και φαγητό και μετά πάλι έξω. Είμαστε πολλοί οι άστεγοι και πρέπει όλοι μας να φιλοξενηθούμε, δεν βαριέσαι, έχει ο Θεός».
Η ζωή συνεχίζεται για τον κόσμο, με τα δικά του προβλήματα και τις δικές του ανησυχίες. Το κράτος θα πρέπει να είναι υπόλογο που δεν έχει τη θέληση και τον τρόπο να βρει λύση στο πρόβλημα. Οργανωμένη κοινωνία και κράτος πρόνοιας θα πρέπει να υπάρξουν κάποια στιγμή για όλους. Για όλους… Για να μπορεί να λέγεται η κοινωνία μας ανθρώπινη. Ενα σπίτι, μια στέγη για τον καθένα δεν είναι ούτε ουτοπία ούτε φαντασίωση, είναι δικαίωμα. Φεύγοντας, πηγαίνοντας στο σπίτι, έπαιζε στο αμάξι Λειβαδίτη:
«Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται».
Πηγή: efsyn.gr
