Ο υποψήφιος του Α. Σπηλιωτόπουλου που στήριξε όλη την προεκλογική καμπάνια για τον Δ. Αθηναίων στο αν θα γίνει τζαμί, επαναφέρει το αίτημα της ακροδεξιάς στο προσκήνιο.
Το tweet του σεσημασμένου ακροδεξιού που σηματοδοτεί την στρατηγική προσέλκυσης των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής από τη ΝΔ των Σαμαρά – Βορίδη:
Ο κ. Πλέυρης διάλεξε τη σημερινή μέρα που η Αθήνα γιορτάζει την ήττα του ναζισμού και την απελευθέρωσή της για μια ακόμα χυδία επίδειξη ρατσιστικής ρητορικής…
Το λιβάνι μου δημιουργεί ζάλη και βγαίνω στην πίσω αυλή να πάρω αέρα. Ακούω τις συζητήσεις και καταλαβαίνω ότι είναι παλαιοημερολογίτες. Μία γυναίκα με πλησιάζει και μου λέει ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί κάνουμε λιτανεία ενάντια στο τζαμί κι όχι ενάντια στον Πάπα, που είναι ο μεγάλος εχθρός και ευθύνεται για τους σεισμούς στη Ρόδο!
Αντιμέτωπο με μια πιθανή καταστροφή στο Ιράκ, το πολιτικό κατεστημένο καταφεύγει στον αποδιοπομπαίο τράγο που ονομάζεται Ισλάμ. Την ημέρα των βομβαρδισμών του Λονδίνου τον Ιούλιο του 2005, ο υπουργός εξωτερικών του Blair, Jack Straw, έδωσε την κατεύθυνση για μια νέα εισβολή, αφήνοντας πίσω με χυδαίο τρόπο την όποια σύνδεση με το Ιράκ. Η αλληλεγγύη του αντιπολεμικού κινήματος στους Μουσουλμάνους κατακρίθηκε έντονα από φιλελεύθερους σχολιαστές -που αποτελούν συνήθως τον πιο αποτελεσματικό σύμμαχο της δεξιάς. 1 Η αντίδραση στη ρατσιστική γελοιγραφία που δημοσιεύθηκε σε Ευρωπαϊκές εφημερίδες έφερε στο φως την έκταση που έχει πάρει η Ισλαμοφοβία στους αποκαλούμενους φιλελεύθερους κύκλους -και την συγχηση που επικρατεί στην Αριστερά.
Εκατομμύρια Μουσουλμάνοι σε όλο το κόσμο ξεσηκώνονται ενάντια στη καταστροφή που φέρνει ο ιμπεριαλισμός στις χώρες τους, ενάντια στις διακρίσεις που υφίστανται στις μητροπόλεις του καπιταλισμού που ζουν ως μετανάστες.
Ενα κομμάτι της Αριστεράς βλέπει με αμηχανία αυτό το φαινόμενο. Και όμως υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα για το πώς η Αριστερά, οι μαρξιστές, κατάφεραν να κερδίσουν εκατομμύρια μουσουλμάνους στη πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση. Το σημαντικότερο παράδειγμα το έχουν προσφέρει οι Μπολσεβίκοι και η επανάσταση του 1917 στη Ρωσία.
Η Τσαρική Αυτοκρατορία ήταν η «φυλακή των λαών» που καταπιέζονταν από τον ρώσικο εθνικισμό –και οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία δεν ήταν εξαίρεση. Το 1917 αποτελούσαν το 10% του πληθυσμού της Ρωσίας, περίπου 16 εκατομμύρια άνθρωποι. Τις προηγούμενες δεκαετίες, καθώς η Τσαρική Αυτοκρατορία απλώνονταν προς τ’ ανατολικά, οι θρησκευτικές διακρίσεις και η καταπίεση σε βάρος του Ισλάμ ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Τον Οκτώβρη οι Μπολσεβίκοι οδήγησαν τα σοβιέτ –τα συμβούλια των εργατών και των φαντάρων- στη πρώτη νικηφόρα εργατική επανάσταση. Ξεκίνησαν το χτίσιμο μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και διακρίσεις. Η Ορθοδοξία ήταν η επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας, ο Τσάρος ήταν επίσημα ο επικεφαλής της. Ενα από τα πρώτα διατάγματα της νέας επαναστατικής εξουσίας αφορούσε το πλήρη διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και διακήρυξε το δικαίωμα του καθένα να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει χωρίς εμπόδια.
Ομως, οι Μπολσεβίκοι δεν έμειναν εκεί. Καταλάβαιναν ότι αν ήθελαν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη αυτών των λαών έπρεπε να τους αποδείξουν στη πράξη ότι η επανάσταση ήταν πραγματική αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν. Αρχικά υπήρχαν προβλήματα από αυτή την άποψη. Στα πρώτα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, πολλοί Ρώσοι έποικοι προσχώρησαν τυπικά στα σοβιέτ, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.