Η βιρτουοζιτέ των κυρίαρχων ΜΜΕ στην αναγωγή εθνοπαραφρόνων σε εθνικούς ήρωες και στην αποσιώπηση της ακροδεξιάς καταγωγής τους για να τους προσδώσουν «εθνικά χαρακτηριστικά» είναι απαράμιλλη. Το εθνομιντιακό αφήγημα χρειάζεται σύγχρονους ήρωες, ακόμα και καταφανώς διαταραγμένους ή με τατουάζ σβάστικα στον εγκέφαλο. Τους ξεπλένει όπως όπως και τους κάνει viral για λίγες μέρες. Μετά θα βρει άλλους. Δε γεννιούνται ήρωες υψηλής παστερίωσης στις μέρες μας.
ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΕΛΕΤΕΣ - ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ
Δασκάλα, εγώ σε λέω σωσίβιο, της Νίνας Γεωργιάδου
Σε λιγο δικαζεται η δασκαλα της Σαμου που δεχτηκε προσφυγόπουλα στην ταξη της.
Δικαζεται γιατι δεν εγινε υπαλληλισκος, αδιαφορη, πληκτικη διεκπεραιωση, ανθρωπακι, ταξινομητης, ιδιαιτερατζου, χαρτογιακας.
Εμεινε μονο δασκαλα.
Σκληρό άρθρο της Ακρίτα στην Υπ. Παιδείας για τους σημαιοφόρους: Αρκεί όντως η προσπάθεια, κυρία Κεραμέως;
Για την επιλογή της Υπουργού Παιδείας να καταργήσει το καθεστώς της κλήρωσης στα δημοτικά σχολεία για τους σημαιοφόρους και επαναφέρει την αριστεία, έγραψε η δημοσιογράφος Έλενα Ακρίτα.
Στη στήλη της στην εφημερίδα Τα Νέα η δημοσιογράφος γράφει προς την Υπουργό Νίκη Κεραμέως και αναρωτιέμαι μεταξύ άλλων: Ποιοι μαθητές προσπαθούν πιο σκληρά; Εκείνοι με το IQ ξεφτεριού ή τα παιδιά μετριότερης ευφυίας; Οι ατσίδες ή οι συμμαθητές τους με μαθησιακές δυσκολίες για παράδειγμα; Με δυσλεξία, κινητικά προβλήματα, δυσκολίες στην ανάγνωση και την κατανόηση κειμένου; Ξέρετε, εκείνα τα παιδιά που παλιά τα δέρναν στο σχολείο και τα λέγανε στούρνους κι αλητάκια. Ερώτημα λοιπόν, κυρία Κεραμέως. Αν όντως αυτοί οι μαθητές προσπαθούν πιο σκληρά από όλους, αυτοί θα σηκώσουν και τη σημαία. Έτσι δεν είναι;
Τζόκερ: μια βαθιά πολιτική ταινία
Και όχι δεν είναι ο Τζόκερ ο «κακός», είναι ο καπιταλισμός
του Μάριου Αυγουστάτου
Ο Τοντ Φίλιπς με το αριστούργημά του το «Τζόκερ», φέρνει τον πυρήνα της πολιτικής στο προσκήνιο.
Για το κινηματογραφικό-σκηνοθετικό κλπ κομμάτι τα έχουν πει πολλοί, όπως για την απίστευτη ερμηνεία του Joaquin Phoenix. Πολλοί εστίασαν στα καθαρά προσωπικά χαρακτηριστικά του Τζόκερ και (καλώς) έκαναν κριτική ότι είναι στερεοτυπικά λάθος ο συσχετισμός ψυχικών νοσημάτων – βίας: παιδική κακοποίηση, ψυχικές διαταραχές, επαγγελματικό αδιέξοδο.
Προσωπικά χαρακτηριστικά όμως που είναι αποτέλεσμα -σε μεγάλο βαθμό- των κοινωνικών συνθηκών:
– Ολοένα συρρικνούμενο κράτος πρόνοιας (που στην περίπτωσή του παύει να χορηγεί ψυχολογική υποστήριξη και φάρμακα, όπως λέει η κοινωνική λειτουργός: «και εσένα και εμένα μας έχουν χεσμένους»)…
– Μια ολοένα πιο φτωχοποιημένη πλειοψηφία καταδικασμένη να ζει στερούμενη ακόμα και τα βασικά (που εναποθέτει τις ελπίδες της στον Χ Ψ μεγαλοσχήμονα, εδώ στον υποψ. δήμαρχο Τόμας Γουέιν). Κι απέναντι μια ολοένα πλουσιότερη μειοψηφία που ζει εις βάρος της πλειοψηφίας…
– Η ξεδιάντροπη αλητεία των χρυσοπληρωμένων golden boys που αρχικά επιδίδονται σε σεξιστική επίθεση σε μια μόναχική κοπέλα στο μετρό κι αμέσως μετά επιτίθενται στον Τζόκερ, βλέποντας στο πρόσωπό της την πειθήνια-γυναίκα-που-υπηρετεί-τον-αφέντη-άντρα και το «σκουπίδι», που έλεγε κι ο αρχιμπάτσος εδώ πρόσφατα…
– Οι «συνάδελφοι», που επιδίδονται σε λυσσαλέο ανταγωνισμό, πισώπλατα μαχαιρώματα κλπ κλπ, για δύο ψίχουλα παραπάνω από το αφεντικό…
– Τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης», που απ’τη μία διασύρουν τους απεργούς στην καθαριότητα: από αστειάκια (ο γιος μου με ρώτησε «τώρα που έχουν απεργία από που θα παίρνουμε σκουπίδια;»), μέχρι την επίκληση του φόβου και των υγειονομικών βομβών. Κι απ’την άλλη κατασκευάζουν τηλεστέρες-τέρατα και γελοιοποιούν δημόσια ανθρώπους, καταστρέφοντάς τους με -κατά παραγγελία της φωτεινής επιγραφής- γέλια και χειροκροτήματα, προς τέρψιν και αποβλάκωση του φιλοθεάμονος κοινού που οι ίδιοι διαμορφώνουν…
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι εξαιρετική η απεικόνιση των ταξικών αντιθέσεων: απ’τη μία τα φτωχικά διαμερίσματα (του Άρθουρ Φλεκ και όχι μόνο) και απ’την άλλη το παλάτι-φρούριο του καπιταλιστή Τόμας Γουέιν. Απ’τη μία οι δρόμοι με τις εξαθλιωμένες μάζες κι απ’την άλλη η γκλαμουράτη αίθουσα συναυλιών με τους κουστουμάτους…
Ο κυνισμός της ταξικής μονομέρειας των από πάνω συμπυκνώνεται στο λόγο του Τόμας Γουέιν: «για μένα όλοι αυτοί δεν είναι παρά κλόουν, οι άτυχοι της ζωής. Τι να κάνουμε, εμείς είμαστε οι τυχεροί». Όπως είπε και κάποιος εγχώριος εκπρόσωπος των από πάνω: «ε δεν είμαστε και όλοι ίσοι πως να το κάνουμε;». Η λογική των «αρίστων», που για να αιτιολογήσουν το κοινωνικό τους στάτους, που για να διατηρήσει και να αυξήσει τα υπερκέρδη της πίνει το αίμα τον πολλών, βρίσκουν ένα σωρό αφηγήματα και δίπολα (τυχεροί-άτυχοι, άριστοι-μη άριστοι) για να γίνουν πειστικοί.
Το πόσο «εύκολα» πυροδοτήθηκε η εξέγερση δείχνει πόσο εύθραυστο είναι το σύστημα και κατ’επέκταση ο καπιταλισμός. Δεν είναι τυχαίο ότι το FBI τοποθέτησε σε αίθουσες πράκτορές του για να προλάβει και να καταστείλει αντιδράσεις του κοινού, που θα εμπνευστούν απ’ όσα δείχνει η ταινία.
Είναι η τυφλή «εκδικητική» βία η πολιτική απάντηση;
Ο ίδιος ο Τζόκερ όταν τον ρωτάνε για το κίνημα που είχε ξεσπάσει απαντάει: «δε με ενδιαφέρει η πολιτική». Ένας άνθρωπος απομονωμένος σε μεγάλο βαθμό (οι παραισθήσεις κοινωνικότητας που έχει το ενισχύουν αυτό) είναι δύσκολο να δει τη «μεγάλη εικόνα». Η δική του εικόνα του όμως, το ματοβαμένο χαμόγελό του γίνεται η σπίθα που πυροδοτεί τα πάντα. Οι εξαθλιωμένες μάζες που επιδίδονται σε μπάχαλα, βλέποντας το περιπολικό πχ σαν εκπρόσωπο του «κακού» είναι απόλυτα δικαιολογημένες.
Όπως και να το κατονομάσει κανείς, ζούμε ένα ταξικό πόλεμο σε εξέλιξη. Η συσσωρευμένη οργή απέναντι στο σύστημα μπορεί να γίνει απλά ένα βίαιο ξέσπασμα των εξαθλιωμένων και καταπιεσμένων που γρήγορα θα ξεφουσκώσει -λειτουργώντας σαν μια βαλβίδα διαφυγής σε μια χύτρα που βράζει- ή μαζική κοινωνική επανάσταση. Ο ρόλος των οργανωμένων δυνάμεων, των οργανώσεων και συλλογικότητων που αντιστέκονται στην επέλαση του απάνθρωπου καπιταλισμού (δεν είναι τυχαίο που ο Φίλιπς την τοποθετεί στη δεκαετία του 80, του νεοφιλελέ Ρήγκαν) είναι κομβικότατος, να ωθήσει το ποτάμι της οργής στο να γυρίσουν όλα πραγματικά τούμπα.
Προδημοσίευση από το βιβλίο «Παράταιρη Επανάσταση» του Γιάννη Χλιουνάκη 15/10/2019
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του Γιάννη Χλιουνάκη, «Παράταιρη Επανάσταση», ασχολείται με τα Δεκεμβριανά του 1944 και γενικότερα την κοινωνική σύγκρουση της περιόδου 1943-1945, και κυκλοφορεί τη Δευτέρα 21 Οκτωβρίου, από τις εκδόσεις Τόπος.
Το Infowar εξασφάλισε την προδημοσίευση ενός αποσπάσματος από το βιβλίο «Παράταιρη Επανάσταση» και σας το παρουσιάζει εδώ:
1
Ένας στοχασμός για την Επανάσταση
Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία(1).
Δύσκολοι καιροί για την αριστερή, κριτική σκέψη. Καθώς το όραμα και το σχέδιο μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής παραμένουν έξω από τον ορίζοντα του συλλογικού φαντασιακού, καθώς οι ελπίδες που είχαν γεννηθεί μέσα στη δίνη της κρίσης διαψεύδονται οδυνηρά, καθώς η έρημος της παθητικής κοινωνικής δυσανεξίας απλώνεται, οι πηγές της έμπνευσης στερεύουν και τα πηγάδια δηλητηριάζονται. Είναι το σκηνικό της λεηλασίας του Παρελθόντος, της εργαλειακής χρήσης του από τους απολογητές του κοινωνικού status quo που με ευχαρίστηση καταδεικνύουν τις ολέθριες συνέπειες κάθε προσπάθειας –μάταιης έτσι κι αλλιώς– για την ανατροπή του.
Η προσέγγιση όσων διαδραματίσθηκαν στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’40 δε θα μπορούσε να ξεφεύγει από τη γενική τάση. Αντίθετα, με δεδομένο το βάρος των γεγονότων και τις συνέπειές τους στη μακρά διάρκεια, δίνει ένα υπόδειγμα.
Προφανώς η μεγάλη εκδοτική επιτυχία του γνωστού βιβλίου των Καλύβα – Μαραντζίδη Εμφύλια πάθη(2), όπως και η συνολική θορυβώδης παρουσία των συγγραφέων στη δημόσια σφαίρα δίνει συγκεκριμένη μορφή στο υπόδειγμα αυτό. Πρόκειται βέβαια για την ελληνική εκδοχή του διανοητικού ρεύματος που με το όνομα Αναθεωρητική Ιστορία και με ηγετική φυσιογνωμία τον καθηγητή Ερνστ Νόλτε(3) προώθησε μια (επαν)ερμηνεία της ιστορίας του εικοστού αιώνα σύμφωνα με την οποία οι τραγωδίες που τον σημάδεψαν έχουν τη ρίζα τους στην επαναστατική μπολσεβίκικη πρόκληση του 1917 που κινητοποίησε τα αμυντικά αντανακλαστικά ορισμένων ευρωπαϊκών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων(4). Η άποψη αυτή –μεταφορά στο πεδίο της Ιστορίας του σχήματος κατά το οποίο η ρίζα των οικονομικών προβλημάτων είναι το κόστος της εργασίας– προκάλεσε βέβαια μεγάλες αντιδράσεις που δεν εξαντλήθηκαν στο πλαίσιο της γνωστής «διαμάχης των ιστορικών». Από τις παρεμβάσεις στη σχετική συζήτηση που κινήθηκαν σε αριστερή κατεύθυνση και σε υψηλό επίπεδο σημειώνουμε εκείνες του Enzo Traverso(5) καθώς και τις επεξεργασίες που περιλαμβάνονται στον συλλογικό τόμο Ιστορία και Επανάσταση που πρόσφατα εκδόθηκε και στην ελληνική γλώσσα(6).
Ακολουθώντας κατά πόδας τον Νόλτε και τη σχολή του, οι εγχώριοι αναθεωρητές ιστορικοί δε δυσκολεύτηκαν να συγκροτήσουν το δικό τους ερμηνευτικό σχήμα σχετικά με την ταραγμένη δεκαετία του ’40. Ο πυρήνας της θέσης τους, το βασικό ερμηνευτικό κλειδί που προτείνουν είναι απλό και εύληπτο: Η βία της ΕΑΜικής πλευράς, προϊόν της επαναστατικής τριτοδιεθνιστικής κουλτούρας του ΚΚΕ και των απόκρυφων σχεδιασμών του για την κατάληψη της εξουσίας, ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για τη δημιουργία εκείνων των αντισυσπειρώσεων που οδήγησαν στην εκτεταμένη συνεργασία με τους κατακτητές, στις ένοπλες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις αντιστασιακές οργανώσεις και τελικά στη γενίκευση της εμφύλιας σύγκρουσης. Επιλέγουμε μια, χαρακτηριστική μέσα στην υποτιθέμενη αφέλειά της, διατύπωση ενός από τους ακόλουθους των Καλύβα-Μαραντζίδη:
Τι έπαθαν οι αποκαλούμενοι τότε «εθνικιστές» και από την άνοιξη του 1945 άρχισαν να καταδιώκουν τους αριστερούς; Ομαδική παράκρουση; Προφανώς όχι. Άρα κάτι έγινε πιο μπροστά. Τότε που οι θύτες και οι διώκτες του 1945 ήταν θύματα της εξουσίας και κυριαρχίας των κομμουνιστών(7).
Απλά πράγματα… που μάλιστα μπορούν να τεκμηριωθούν με πληθώρα πραγματολογικών δεδομένων. Κρίμα που ο ευφυής συγγραφέας δεν επεκτείνει τη διερώτησή του σχετικά με την «ομαδική παράκρουση» που κυρίευσε την εαμική πλευρά το 1943-1944.
Ποιο είναι όμως το σχήμα που επιδιώκουν να αποδομήσουν αυτοί οι αναθεωρητές ιστορικοί; Στο αφήγημα αυτό –που συγκροτείται μεταπολιτευτικά και στην περίοδο 1981-1985 σχεδόν θα ενσωματωθεί στον επίσημο κρατικό λόγο– δεσπόζουν, κατά τη γνώμη μας, οι παρακάτω παραδοχές:
i. Όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’40, περιγράφονται συμπεριληπτικά, με απόλυτα ικανοποιητικό τρόπο, από τον όρο Εθνική Αντίσταση. Πρόκειται για ένα μεγάλο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, με πρωταγωνιστή την Αριστερά που έφερε τον ενωμένο λαό αντιμέτωπο με τους φασίστες κατακτητές και τους ελάχιστους άθλιους προδότες συνεργάτες τους. Η μεγαλοαστική τάξη, απούσα από το κίνημα αυτό, επιδόθηκε με την καθοδήγηση των Βρετανών, στη συστηματική διχαστική προσπάθεια υπονόμευσής του ώστε να εξασφαλίσει τη συνέχεια της κυριαρχίας της.
ii. Η Εθνική Αντίσταση ήταν κίνημα νικηφόρο. Προς το τέλος της περιόδου, οι λαϊκές δυνάμεις είχαν εξασφαλίσει συντριπτικό πλεονέκτημα. Το ΕΑΜ είχε 1,5 εκατ. μέλη, ο ΕΛΑΣ κυριαρχούσε σχεδόν στο σύνολο της χώρας. Η τελική έκβαση του αγώνα ήταν αποτέλεσμα των πολλαπλών λαθών και ανεπαρκειών μιας ασυγχώρητης ηγεσίας.
Στο πλαίσιο της θεώρησης αυτής, το δίπολο Νίκη/Ήττα επικαλύπτεται από το αντίστοιχο: Εθνική-Λαϊκή Ενότητα/ Διχασμός και Εμφύλιος πόλεμος. Η επικάλυψη είναι ισχυρή και καθοριστική για τον τρόπο διαμόρφωσης της ατομικής και συλλογικής μνήμης και κατανόησης στην πλευρά της Αριστεράς.
Όποιος κι αν είναι ο «πυρήνας αληθείας» που περιέχει αυτή η θεώρηση, όσο σημαντικός κι αν υπήρξε ο ρόλος της στη συγκρότηση της αριστερής ταυτότητας σε δύσκολες εποχές, είναι σήμερα απόλυτη ανάγκη να αντικρίσουμε τις προβληματικές όψεις του. Η κατασκευή δεν αντέχει το βάρος των ιστορικών γεγονότων, πρώτα απ’ όλα την κλιμάκωση, από το δεύτερο μισό του 1943, της εμφύλιας σύγκρουσης με πλήθος ανθρώπων να εμφανίζονται έτοιμοι να πάρουν όπλα από τους Γερμανούς και να συνεργαστούν μαζί τους, ένα πλήθος που μεγαλώνει όσο η έκβαση του πολέμου ξεκαθαρίζει για όλους και η απελευθέρωση εμφανίζεται άμεσα επικείμενη. Είναι ακριβώς αυτό το χάσμα του κυρίαρχου αριστερού αφηγήματος από το οποίο αρπάζονται οι αναθεωρητές ιστορικοί για να οικοδομήσουν τα δικά τους σχήματα.
Η Αριστερά λοιπόν έχει πολύ σοβαρούς λόγους για να σταθεί με μεγαλύτερη προσοχή απέναντι στην πρόκληση της αναθεωρητικής ιστορίας και να μην αρκεστεί στην ανασκευή των ανακριβειών και την αποκάλυψη της ψευτιάς. Δε θα έπρεπε να έχουμε ανάγκη τη συνδρομή των Καλύβα – Μαραντζίδη και λοιπών για να κατανοήσουμε τη βαθύτατα διχαστική και συγκρουσιακή φύση του φαινομένου που ονομάστηκε –ακολουθώντας τον ευρωπαϊκό κανόνα– Εθνική Αντίσταση. Η άποψη που προσπαθεί να υποστηρίξει αυτή η εργασία, χωρίς βέβαια να διεκδικεί καμιά πρωτοτυπία, είναι συνοπτικά η παρακάτω:
i. Στο σκηνικό του πολέμου και της κατοχής, μέσα από την αντιστασιακή μήτρα ξεπηδά, από την άνοιξη του 1943, μια επαναστατική διαδικασία που γρήγορα απλώνεται και βαθαίνει. Ισχυρός βραχίονας της διαδικασίας αυτής είναι βέβαια ο ΕΛΑΣ, στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας. Λίκνο όμως και πρωταρχική πηγή δύναμης της επανάστασης είναι η μεγάλη πόλη και μάλιστα ο προσφυγικός συνοικισμός μέσα σ’ αυτήν. Από εδώ εκπέμπονται τα αλλεπάλληλα σεισμικά κύματα που, φτάνοντας στα βουνά των ανταρτών και συναντώντας εκεί την ξεχασμένη αγροτική κοινότητα, το σύστοιχο του προσφυγικού συνοικισμού, ενισχύονται και ανακλώνται για να επιστρέψουν στην εστία τους, ανατροφοδοτώντας τη συνολική διαδικασία.
ii. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, από το ’22 και μετά, τα πλατιά λαϊκά στρώματα θα φορτωθούν όλο το καταθλιπτικό βάρος μιας τεράστιας, συμπυκνωμένης εμπειρίας. Ο φριχτός ξεριζωμός, ο τραχύς αγώνας για την επιβίωση, η δημιουργία ισχυρών κοινοτικών δεσμών μέσα στους συνοικισμούς, η βίαιη περιπέτεια του Μεσοπολέμου, τα βιώματα του ελληνοϊταλικού πολέμου, της ήττας, της υποδούλωσης και της κατάρρευσης του κράτους, η κατακλυσμιαία εμπειρία της εξαθλίωσης και του λιμού τον τραγικό χειμώνα του 1941-1942, η αίσθηση της εγκατάλειψης από άρχοντες και βασιλιάδες, η τεράστια κοινωνική πόλωση μέσα στις συνθήκες της Κατοχής, όλα τούτα σωρεύουν ένα τεράστιο εύφλεκτο υλικό που όταν συναντήσει τα πρώτα σκιρτήματα της αντιστασιακής δράσης, θα προκαλέσει μια έκρηξη ελπίδας, μια πλησμονή ελπίδας, την ακλόνητη πεποίθηση ότι το μεταπολεμικό μέλλον δε θα μοιάζει με το προπολεμικό παρελθόν. Αυτή η θολή αλλά πανίσχυρη ελπίδα εκφράστηκε μέσα από το στόχο-σύνθημα ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ!
iii. Σήμαιναν όλα τούτα συνειδησιακές ανασυγκροτήσεις, αποφάσεις και νέες εντάξεις, σε μαζικό επίπεδο. Πάνω απ’ όλα οδηγούσαν στη ρήξη των δεσμών της συνήθειας και των ιεραρχικών σχέσεων στη βάση των οποίων οργανωνόταν η καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων. Τι σήμαινε αλήθεια η απόφαση να «οργανωθεί» για τον εργάτη που έβλεπε το μισητό αφεντικό να πλουτίζει συνεργαζόμενο με τους κατακτητές; Τι σήμαινε για τον αγρότη, δεμένο στο μικροσκοπικό του κλήρο, με τη θηλιά των χρεών στο λαιμό και περιφρονημένο από τους πάντες, η επιλογή «να ανέβει αντάρτης»; Τι σήμαινε για τη νέα κοπέλα «να βγει από το σπίτι» για να πάει στην ΕΠΟΝ;
Ναι, πρόκειται για μια μεγάλη Επανάσταση. Ας μη διακήρυξε ποτέ το πρόγραμμά της, ας μην προβλήθηκε ως τέτοια από τους ίδιους τους ηγέτες και πρωταγωνιστές της, ας μην ταιριάζει η φυσιογνωμία και η εικονογραφία της με τα αρχετυπικά πρότυπα των επαναστατών.
Η Ελληνική Επανάσταση, δίπλα στη Ρώσικη και την Ισπανική είναι η τρίτη μεγάλη έφοδος στον ουρανό του ευρωπαϊκού εικοστού αιώνα. Αυτές τις θέσεις θα προσπαθήσουμε, στο μέτρο του δυνατού, να στηρίξουμε στη συνέχεια.
Είναι, θεωρούμε, προφανές ότι η αναθεωρητική προσπάθεια Καλύβα – Μαραντζίδη και λοιπών δε γίνεται «προς χάριν της ιστορικής αλήθειας», δε στοχεύει απλά στην κατεδάφιση κατεστημένων μύθων. Το κοινωνικά συγκρουσιακό δυναμικό του εαμικού αντιστασιακού κινήματος είναι δεδομένο και για τους αναθεωρητές ιστορικούς. Αποτελεί γι’ αυτούς τη «σκοτεινή πλευρά» της Ιστορίας και πρέπει να αποκτήσει αρνητικό αξιακό πρόσημο αφού ζούμε στον «καλύτερο δυνατό κόσμο». Ας δώσουμε το λόγο στους ίδιους, για να διατυπώσουν αυτό που, κατά τη γνώμη μας, αποτελεί τον πυρήνα της άποψής τους:
Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι αν η Αντίσταση τελικά ωφέλησε ή έβλαψε τη χώρα… Αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο όφελος της Αντίστασης καταγράφεται στο συμβολικό επίπεδο.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα κατάφερε να συνεχίσει τον αγώνα μετά την ήττα του 1941 αποτελεί στοιχείο εθνικής υπερηφάνειας και τιμής. Η ύπαρξη της εξόριστης κυβέρνησης στη διάρκεια του πολέμου έδωσε στη χώρα διπλωματική και θεσμική συνέχεια, καθιστώντας τη μέρος του συμμαχικού κόσμου και επιτρέποντάς της να σταθεί δίπλα στους νικητές μετά το τέλος του πολέμου.
Από την άλλη η αντίσταση στο εσωτερικό ενίσχυσε το ηθικό των Ελλήνων σε δύσκολες στιγμές και τροφοδότησε με καινούριες αξίες τη νέα γενιά…
Στην οπτική αυτή, οι ελληνικές αντιστάσεις στο σύνολό τους, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, δεξιά και αριστερά, ένοπλα και ειρηνικά, πολιτικά και «απολιτικά», κληροδότησαν στις μελλοντικές γενιές σημαντικές αξίες που λειτουργούν ως ηθικά σημεία αναφοράς στη συλλογική συνείδηση του ελληνικού έθνους.
Στρατιωτικά και επιχειρησιακά όμως επιβάλλεται να είμαστε περισσότερο συγκρατημένοι. Ακόμα και οι ιστορικοί εκείνοι που έχουν εκθειάσει τη σημασία της δράσης του ΕΛΑΣ αναγνωρίζουν ότι η ένοπλη αντίσταση δεν έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο που συχνά της αποδίδεται. Παραδέχονται, για παράδειγμα, ότι «η στρατηγική σημασία της γέφυρας του Γοργοποτάμου ήταν περίπου ασήμαντη. Η επίδρασή της στον πόλεμο της Βόρειας Αφρικής, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι στρατιωτικά εφόδια για τις εκεί δυνάμεις του Άξονα περνούσαν ποτέ από τη γραμμή αυτή, δεν μπορούσε να είναι πραγματική» και εντέλει ομολογούν ότι «στην τελική έκβαση του πολέμου, το ειδικό βάρος της ελληνικής Αντίστασης, του ΕΛΑΣ, ελάχιστα καθοριστικό ήταν». Οι λίγες χιλιάδες γερμανικές απώλειες, αποτέλεσμα κυρίως της αντάρτικης δράσης τους τελευταίους μήνες της Κατοχής, όταν σχεδόν όλα είχαν κριθεί στα βασικά μέτωπα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, δεν αποτέλεσαν ουσιαστική προσφορά και με κανέναν τρόπο δεν ισοσκελίζουν, ούτε καν πλησιάζουν σε απόσταση, τις ελληνικές απώλειες: μόνο τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής οι Γερμανοί υπολόγισαν πως είχαν σκοτώσει σε «μάχη» ή σε αντίποινα περισσότερους από 18.000 Έλληνες, στην πλειονότητά τους αμάχους, ενώ οι νεκροί από γερμανικής πλευράς υπολογίστηκαν μεταξύ 2-4.000. Οι ζημιές στις υποδομές της χώρας υπήρξαν τεράστιες και πολλές προ κλήθηκαν από την ίδια την Αντίσταση. Η χώρα εξάλλου δεν απελευθερώθηκε χάρη στην Αντίσταση, όπως συχνά λέγεται. Οι Γερμανοί αποχώρησαν μόνο όταν έγινε σαφές ότι αν παρέμεναν κι άλλο θα τους απέκοπταν οι προελαύνοντες Σοβιετικοί. Το γεγονός μάλιστα ότι η Κρήτη απελευθερώθηκε πλήρως στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, παρά το ότι η αντίσταση εκεί υπήρξε ιδιαίτερα δραστήρια, δεν είναι διόλου τυχαίο. Επιπλέον, και αντίθετα πάλι με ό,τι πιστεύεται από πολλούς, ιδιαίτερα η ένοπλη αντίσταση ενίσχυσε τη συνεργασία με τους κατακτητές αντί να την περιορίσει και ταυτίστηκε με έναν εμφύλιο πόλεμο που οδήγησε σε νέες μεταπολεμικές εμφύλιες συγκρούσεις, ενώ υπονόμευσε την πολιτική και οικονομική ανόρθωση της χώρας και δηλητηρίασε την πολιτική ζωή για δεκαετίες. [σ.σ. πες το και μας έσκασες!] Την πραγματικότητα αυτή δεν μπορούμε να την αρνηθούμε παρά μόνο αν επιλέξουμε την αγιογραφία έναντι της ιστορίας(8).
Νηφάλιος και νοικοκυρεμένος απολογισμός! Τι κρίμα που δεν βρεθήκαμε… ας πούμε, στη Δανία(9). Κι εκεί υπήρξε Κατοχή και Αντίσταση. Όμως αυτή δεν έβλαψε την κρατική υπόσταση και τις υποδομές της χώρας, δεν κατέγραψε αρνητικό ισοζύγιο στις ανθρώπινες απώλειες και κυρίως δεν υπονόμευσε την κοινωνική ειρήνη, δεν δίχασε το λαό. Εδώ όμως…
Σε κάθε περίπτωση, ένας ουσιαστικός αντίλογος στο εγχείρημα του εγχώριου ιστορικού αναθεωρητισμού δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μας, να επικεντρώνει μόνο στην ανασκευή ανακριβειών και στην αποκάλυψη ψεμάτων(10) αλλά πρέπει να στοχεύει τον πυρήνα της αναθεωρητικής λογικής. Αυτός είναι, κατά τη γνώμη μας, η θεώρηση των δρώντων υποκειμένων, των αγωνιστών εκείνης της Επανάστασης ως παθητικών ενεργούμενων, σαγηνευμένων ή τρομοκρατημένων από ένα πανίσχυρο, πανταχού παρόν, με ενιαία και αμετάβλητη θέληση κόμμα. Είναι εύκολο βέβαια να παρατεθεί μια πληθώρα γεγονοτολογικών αναφορών και αρχειακών πηγών που φαίνεται να στηρίζουν τη θεώρηση αυτή. Πώς όμως μπορεί να ερμηνεύσει λογικά το γεγονός ότι ένα τέτοιο κόμμα, ξεκινώντας το καλοκαίρι του 1941 από μια κατάσταση έσχατης αδυναμίας και αποδιοργάνωσης κατάφερε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να αποκτήσει αυτήν την τόσο μεγάλη δύναμη; Σε τελική ανάλυση: τι ήταν αυτό που βάραινε περισσότερο στις αποφάσεις και τις στάσεις των ανθρώπων, ο φόβος του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ ή η ελπίδα για μια καινούρια ζωή;
Παραπέρα: Αν οι δυνάμεις, υλικές και ηθικοπολιτικές, εκείνων των επαναστατών ήταν ανεπαρκείς απέναντι στο κολοσσιαίο εγχείρημα που αναλάμβαναν, ποιο είναι το περιεχόμενο του σημερινού κριτικού στοχασμού σχετικά με την ανεπάρκεια αυτή; Το μετεμφυλιακό και μεταπολιτευτικό αφήγημα της Αριστεράς περιείχε βέβαια πλήθος από «ηρωικά»-μυθολογικά στοιχεία, στο σύνολό του όμως απέπνεε ένα ισχυρό ανορθωτικό μήνυμα, σε δύσκολες μάλιστα εποχές. Η σούπα που προσφέρουν οι σύγχρονοι αναθεωρητές ιστορικοί, στο σερβίτσιο της επιστημοσύνης και της αντικειμενικότητας, προσφέρει μόνο τη χαύνωση της πεποίθησης ότι κάθε προσπάθεια ανάπλασης του κόσμου είναι μάταιη και ολέθρια.
Ανατρέχουμε λοιπόν στο παρελθόν στην προσπάθεια να συγκροτήσουμε ένα στοχασμό για την Επανάσταση, για να δώσουμε σχήμα και μορφή σε μια έννοια που σήμερα διαρκώς θολώνει, αποκτώντας ένα σχεδόν υπερβατικό χαρακτήρα. Η κάθοδος της Επανάστασης από τον Ουρανό της υπερβατικής στερεοτυπίας στη Γη της πραγματικής κατάστασης, της δεδομένης ιστορικής συγκυρίας, η «εκκοσμίκευσή» της(11) είναι ένα επιτακτικό καθήκον. Προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στο καθήκον αυτό αναζητώντας τη βοήθεια της Ιστορίας, κίνηση αναγκαστική, στις σημερινές ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες. Ακολουθώντας τον Βάλτερ Μπένγιαμιν, πιστεύουμε ότι η αναμνημόνευση των ηττημένων και των αγώνων τους είναι ουσιαστικό στοιχείο της επαναστατικής σκέψης και πρακτικής.
Η αναμνημόνευση δεν είναι βέβαια λατρευτική πράξη και αγιογράφηση. Η ελληνική Επανάσταση θέτει, με το δικό της τρόπο, όλα τα προβλήματα που έθεσαν τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα του παρελθόντος και έχουν σχέση με τη δυναμική της Εξουσίας. Ο στοχασμός πάνω στα προβλήματα αυτά δεν αφορά βέβαια μόνο την κατανόηση του παρελθόντος αλλά έχει μια αυτονόητη σημασία για το μέλλον.
1. Μιχάλης Κατσαρός: «Κατά Σαδδουκαίων», στη συλλογή Μείζονα ποιητικά, εκδόσεις Τόπος, 2018.
2. Στάθης Ν. Καλύβας, Νίκος Μαραντζίδης: Εμφύλια πάθη. 23 + 2 νέες ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο, Μεταίχμιο, 2015.
3. Ας μην αδικήσουμε τον Φρανσουά Φυρέ που με τις εργασίες του για τη Γαλλική Επανάσταση συμπρωταγωνίστησε με τον Νόλτε στη συγκρότηση του ρεύματος αυτού.
4. Ερνστ Νόλτε: Ο ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος 1917-1945, πρώτη έκδοση 1997, ελληνική έκδοση: Τροπή, 2015.
5. Enzo Traverso: Οι ρίζες της ναζιστικής βίας, εκδόσεις Εικοστού Πρώτου, 2013. Η Ιστορία ως πεδίο μάχης, εκδόσεις Εικοστού Πρώτου, 2015. 6. Mike Haynes & Jim Wolfreys (επιμ.), Ιστορία και Επανάσταση, Angelus Novus, 2018.
7. Σάκης Μουμτζής: Η κόκκινη βία 1943-1946, Επίκεντρο, 2013.
8. Στάθης Ν. Καλύβας, Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., σελ. 128-131.
9. Για την κατοχική πραγματικότητα της Δανίας, του αντιδιαμετρικού, κατά μια έννοια, της Ελλάδας, βλέπε: Mark Mazower: Η αυτοκρατορία του Χίτλερ, Αλεξάνδρεια, 2009, σελ. 236 -242, 266-7, 365, 485, 509, 517.
10. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται βέβαια η έκδοση του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ: 23+ παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαϊκό αγώνα 19411949, Σύγχρονη Εποχή, Ιούλης 2016. Δυστυχώς μια ουσιαστική συζήτηση για τα προβλήματα της Επανάστασης δεν είναι στις δυνατότητες και κυρίως στις επιθυμίες του κόμματος που ήταν επικεφαλής της στο παρελθόν και που την ευαγγελίζεται για το μέλλον.
11. Ντανιέλ Μπενσαΐντ: «Επαναστάσεις, μεγάλες, ακίνητες, αμίλητες», στο Ιστορία και Επανάσταση, επιμ. Μάικ Χέινς & Τζιμ Γούλφρις, Angelus Novus, 2018, σελ. 438.
Πηγή:https://info-war.gr
Ρατσισμός είναι οι πολιτικές της «αποτροπής»
Προσφυγικό: η νέα πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, συνέχιση αλλά και κλιµάκωση των ρατσιστικών πολιτικών της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων
Του Μάριου Αυγουστάτου
∆εν έχουµε πια καµία δικαιολογία να λέµε «δεν ξέραµε – δεν γνωρίζαµε», κατά πως ισχυρίστηκαν πολλοί Γερµανοί για τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κι εξόντωσης. To ΚΥΤ Μόριας είναι ένας χώρος στον οποίο ζουν 13.500 άτοµα, σε σκηνές και κοντέινερ, ενώ έχει σχεδιαστεί για 2.500. Λογική συνέπεια: οι συνθήκες διαβίωσης είναι χαοτικά τραγικές και απάνθρωπες. Για ένα πιάτο φαί, µπορεί να περιµένουν µέχρι και 6 ώρες. Ήδη παιδιά σ’ αυτές τις συνθήκες παρουσιάζουν σύνδροµο «παραίτησης», µια πολύ σοβαρή ψυχική ασθένεια που χτυπά κυρίως παιδιά και εφήβους µε µετατραυµατικό σοκ, ενώ πολλά απ’ αυτά παίζουν πάνω σε βουνά σκουπιδιών. Το 35% των ανθρώπων που είναι φυλακισµένοι στα νησιά είναι παιδιά – έξι στα δέκα είναι κάτω των 12 ετών και περίπου το 20% εξ αυτών είναι ασυνόδευτα. Ο πρόσφατος θάνατος της Φεριντέ Ταγίκ στην πυρκαγιά της 29ης Σεπτέµβρη δεν ήταν ατύχηµα, ήταν δολοφονία. Με πολιτικούς υπεύθυνους την ΕΕ, σε αγαστή συνεργασία µε τις κυβερνήσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη.
Η 29η Σεπτέµβρη στη Μόρια
Περίπου στις 5 το απόγευµα της Κυριακής 29 Σεπτέµβρη ξέσπασαν στη Μόρια δύο πυρκαγιές. Το ένα µέτωπο περίπου 400 µ. έξω από το κέντρο κράτησης και το δεύτερο εσωτερικά µέσα σε κοντέινερ. Η δεύτερη φωτιά αποδίδεται, σύµφωνα µε τις εκτιµήσεις του ανακριτικού της Πυροσβεστικής, σε βραχυκύκλωµα στα καλώδια της οροφής του κοντέινερ. Την ώρα που µαινόταν η φωτιά, η αστυνοµία έσπευσε να… ρίξει δακρυγόνα στους πρόσφυγες, των οποίων η οργή ξεχείλιζε απέναντι σε ό,τι εξέφραζε στα µάτια τους το ελληνικό κράτος, όπως το πυροσβεστικό όχηµα που έµπαινε συνοδευόµενο από τα ΜΑΤ – απ’ ό,τι µας λένε οι ίδιοι οι εργαζόµενοι στο ΚΥΤ της Μόριας. Σαν να µην έφτανε η τραγωδία, ο Κ. Μπογδάνος, ένας από τους ακροδεξιούς «λαγούς» της Ν∆, απέδιδε την πυρκαγιά στην ύπαρξη… Τούρκων πρακτόρων εντός του καταυλισµού και ο Θάνος Πλεύρης το ερµήνευσε ως θέµα «εθνικής ασφάλειας» και µίλησε για… υποκινητές που ευθύνονται για τους θανάτους. Η «άµεση ανταπόκριση» της κυβέρνησης στην τραγωδία ήταν να στείλει ένα C130 µε τρεις διµοιρίες ΜΑΤ και να εξαγγείλει αλλαγές στο σύστηµα ασύλου, µε ρυθµίσεις τρισχειρότερες από όσες ισχύουν ήδη.
Με τη βούλα της ΕΕ
Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα τέλη Ιούλη του 2015 ξεκίνησε επίσηµα η λειτουργία της Μόριας ως του πρώτου Κέντρου Υποδοχής και Ταυτοποίησης – ΚΥΤ (hot spot) στη Λέσβο. Ο επίτροπος Μετανάστευσης και Ιθαγένειας ∆ηµ. Αβραµόπουλο να δηλώνει τότε πως «αυτό σηµατοδοτεί ότι λειτουργεί ολοκληρωµένα το σχέδιο καταγραφής και ταυτοποίησης των προσφύγων» και πως «έχουµε ακόµη πολύ δρόµο να διανύσουµε για την εφαρµογή hot spots και σε άλλες περιοχές, για την έναρξη των µετεγκαταστάσεων και τη βελτίωση των επιστροφών των παράτυπων µεταναστών». Οι µετεγκαταστάσεις σε άλλες χώρες της ΕΕ λίγο αργότερα έλαβαν τέλος. Η Μόρια και τα υπόλοιπα άθλια hot-spots των νησιών όµως µακροηµέρευσαν για να υλοποιήσουν τη συµφωνία ΕΕ – Τουρκίας του Μάρτη του 2016, που συνυπέγραψε η προηγούµενη κυβέρνηση µε στόχο την αποτροπή νέων προσφυγικών αφίξεων. Ήταν η εποχή του «βοήθα Παναγιά να τηρήσει ο Ερντογάν τη Συµφωνία µε την ΕΕ», όπως χαρακτηριστικά δήλωνε ο αρµόδιος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μουζάλας. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, χιλιάδες αιτήσεις ασύλου υποβάλλονταν και κρίνονταν και στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Στη Γερµανία π.χ., ακόµη και µετά τους περιορισµούς (µετά την αρχική Συνθήκη του ∆ουβλίνου το 1993), δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έφταναν στα σύνορα και δήλωναν ότι ζητούν άσυλο. Στα διεθνή αεροδρόµια υπήρχαν χώροι υποδοχής ακριβώς γι’ αυτόν το σκοπό, µε τη λογική των hot spots της Ελλάδας, που συχνά περιλάµβαναν ακόµη και σχολείο για τα ανήλικα παιδιά. Το ίδιο ίσχυε για όλα τα διεθνή αεροδρόµια της Ευρώπης. Οι περισσότεροι από αυτούς τους χώρους υπάρχουν ακόµη, όµως τώρα πια συνήθως είναι άδειοι.
Κατασκευάζοντας την Ευρώπη-ρατσιστικό «φρούριο»
Η ΕΕ µε τις συνεχείς προσαρµογές του κανονισµού ∆ουβλίνο (1-3) και µε επισφράγισµα τη συµφωνία του Μάρτη του ‘19 µετατράπηκε σε φρούριο, µε ερµητικά κλειστά εσωτερικά σύνορα, για ανθρώπους που είτε δικαιούνται άσυλο για οποιοδήποτε λόγο είτε µεταναστεύουν χωρίς να είναι πολίτες της ΕΕ ή να έχουν βίζα. Το µόνο που απέµενε για όσους/ες αναζητούν στην ΕΕ µια καλύτερη ζωή είναι οι «παράνοµες» είσοδοι (δηλαδή ο δρόµος από τον Έβρο, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο) και οι «παράνοµες µετεγκαταστάσεις», δηλαδή ο δύσκολος δρόµος από την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη.
Πολλές χιλιάδες νεκροί πρόσφυγες στη θάλασσα και από τις κακουχίες ήταν ο φόρος αίµατος από την εφαρµογή αυτής της ρατσιστικής πολιτικής. Η λογική αυτής της πολιτικής είναι ότι οι πρόσφυγες και µετανάστες θα εγκαταλείψουν την προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ευρώπη, εάν οι συνθήκες που θα βρουν εδώ θα είναι άσχηµες. Αφήνει βεβαίως στα κράτη-µέλη το δικαίωµα να την εφαρµόζουν µε τον τρόπο που εκείνα θεωρούν πιο κατάλληλο. Μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, τεράστιο µερίδιο ευθύνης στην απανθρωπιά έχουν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Ελλάδα, αφιλόξενη χώρα
Ο Γ. Μουζάλας, µιλώντας ως αρµόδιος υπουργός στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ στις 12.2.2017, για να ορίσει το πλαίσιο της (αντι)προσφυγικής πολιτικής σύµφωνα µε σχετική Οδηγία της ΕΕ χρησιµοποίησε τρεις λέξεις: αποτελεσµατικά, αναλογικά, αποτρεπτικά. Την ίδια άποψη είχε εκφράσει σε συνέντευξή στις 24.8.2015 ο τότε υπουργός Προ.Πο. Γ. Πανούσης: «η Ελλάδα θα έπρεπε να ασκεί και αποτρεπτική πολιτική στο µεταναστευτικό». Τα προηγούµενα χρόνια, ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. επί Σαµαρά, είχε πει «να τους κάνουµε το βίο αβίωτο», ενώ ο Αθ. Πλεύρης της Ν∆: «πρέπει να περνάνε χειρότερα εδώ από τις χώρες τους, η κόλαση πρέπει να φαντάζει παράδεισος σε σχέση µε αυτό που θα ζουν εδώ». Για τον Όρµπαν, πρωθυπουργό της Ουγγαρίας αποτρεπτικό είναι το µέτρο της φυλάκισης των προσφύγων. Στην Ελλάδα τον ίδιο ρόλο παίζουν οι συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, και πολύ περισσότερο σ’ εκείνα των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Πολύ χαρακτηριστική, η αιτιολογική παράγραφος της προκήρυξης για την «Κατασκευή Προαναχωρησιακού Κέντρου Κράτησης στη νήσο Κω» (8.2.2017): «Η κατασκευή δοµών κράτησης θα λειτουργήσει αποτρεπτικά ως προς την δηµιουργία νέων µεταναστευτικών ροών».
Η Ευρώπη διατύπωσε αντιρρήσεις (στα λόγια) για τις φυλακίσεις στην Ουγγαρία, όπως επίσης για την κατασκευή του φράχτη στον Έβρο και βέβαια… έµεινε στα λόγια. Όµως, καµιά επίσηµη αντίρρηση δεν διατύπωσε ποτέ για την κατάσταση στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Άλλωστε, η συµφωνία ΕΕ – Τουρκίας – Ελλάδας προβλέπει ρητά το µέτρο του γεωγραφικού περιορισµού στα νησιά, έως ότου τελεσιδικήσει το αίτηµα ασύλου των προσφύγων – κάτι που µπορεί να πάρει από µήνες έως χρόνια.
Εξεγέρσεις
Σε όλο το διάστηµα της λειτουργίας του ΚΥΤ Μόριας, έχουν γίνει πάµπολλες εξεγέρσεις και διαδηλώσεις, µικρότερες και µεγαλύτερες. Πιο πρόσφατη ήταν εκείνη της 1ης Οκτώβρη, όταν 800 πρόσφυγες επιχείρησαν να πραγµατοποιήσουν πορεία προς την πόλη της Μυτιλήνης, αλλά εµποδίστηκαν από την αστυνοµία και σταµάτησαν µερικές εκατοντάδες µέτρα µακριά από την δοµή. Εκεί έκαναν καθιστική διαµαρτυρία, φωνάζοντας συνθήµατα και ζητώντας την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, την µεταφορά τους στην Αθήνα και την απονοµή δικαιοσύνης για τα γεγονότα της 29ης Σεπτέµβρη. Την ίδια µέρα το απόγευµα έγινε συγκέντρωση και πορεία από τοπικές συλλογικότητες. Οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Σαπφούς και πορεύτηκαν διαµέσου της προκυµαίας στην Αγορά της Μυτιλήνης, ενώ µικρή στάση πραγµατοποιήθηκε έξω από το πλοίο της Frontex του Ηνωµένου Βασιλείου VALIANT, όπου ακούστηκαν συνθήµατα εναντίον της πολιτικής της Ε.Ε. στο προσφυγικό.
Στις 4 Οκτώβρη έγινε διαµαρτυρία 300 ανήλικων και ασυνόδευτων προσφύγων που έσπασαν την πόρτα και προσπάθησαν να βάλουν φωτιά σε κάδους µε σκουπίδια, φωνάζοντας «Athens-Athens». Ενδεικτικά αναφέρουµε και κάποιες παλιότερες εξεγέρσεις: εκείνη του Μάρτη του 2018, που είχε πυροδοτηθεί από απόπειρα αυτοκτονίας µε πτώση από στύλο της ∆ΕΗ (κι ακολούθησαν άλλες δύο), µε αποτέλεσµα την σκληρή καταστολή και τη ρίψη χηµικών. Την εξέγερση του Ιούλη του 2017 -µε αφορµή την απόρριψη ασύλου Αϊτινού, τη σύλληψη και απέλασή του στην Τουρκία- µε συγκρούσεις µε την αστυνοµία και µαζική καταστολή. Το 2016 είχαν επίσης ξεσπάσει εξεγέρσεις των προσφύγων για διάφορες αφορµές, κυρίως διαµαρτυρόµενοι για την πολύµηνη κωλυσιεργία της εξέτασης των αιτηµάτων ασύλου και τον εγκλωβισµό τους.
Είναι πλέον µαθηµατικά βέβαιο ότι εξεγέρσεις θα ξεσπούν και στο µέλλον, όσο συντηρείται και κλιµακώνεται η ρατσιστική φυλάκιση των προσφύγων σε άθλιες συνθήκες στα νησιά του Αιγαίου.
Ρατσιστική Ν∆ και «αντιπολίτευση» ΣΥΡΙΖΑ
Οι διαδοχικές τραγωδίες στη Μόρια και τα υπόλοιπα νησιά αποτέλεσαν αφορµή για την επικίνδυνη κλιµάκωση της καταστολής στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα µε στρατιωτικά µέσα. Κλιµάκωση της καταστολής προβλέπεται και στο εσωτερικό της χώρας, µε τη γενίκευση της φυλάκισης, που γίνεται ο κανόνας για τις συνθήκες «φιλοξενίας» προσφύγων και µεταναστών.
Με το νοµοσχέδιο για το άσυλο που εξήγγειλε η κυβέρνηση, συρρικνώνονται σε βαθµό εξαφάνισης τα όποια δικαιώµατα είχαν µείνει όρθια από τις προηγούµενες κυβερνήσεις. Αυτό σηµατοδοτούν οι εξαγγελίες για στέρηση του δικαιώµατος αίτησης ασύλου από όσους δεν έχουν το λεγόµενο προσφυγικό προφίλ (λες και το ποιος είναι πρόσφυγας το κρίνει ο Μητσοτάκης και όχι η Υπηρεσία Ασύλου), για αλλαγή των κριτηρίων «ευαλωτότητας» που είχε επιχειρήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ και ισοδυναµούν µε περισσότερο εγκλωβισµό στα νησιά, για σύνθεση των επιτροπών προσφυγών αποκλειστικά από δικαστές, για απέλαση όσων προσφύγων δεν συµµορφώνονται προς τας υποδείξεις.
Οι οικονοµικοί λόγοι που επικαλούνται οι ακροδεξιές φωνές όχι απλά δεν ισχύουν, αλλά ισχύει ακριβώς το αντίθετο: πάνω από 3 δισ. ευρώ της ΕΕ έχει διαχειριστεί µέχρι σήµερα η Ελλάδα για το προσφυγικό. Τα χρησιµοποιεί κυρίως για να φτιάχνει στρατόπεδα, να κάνει απελάσεις, να αγοράζει σκάφη του Λιµενικού που κάνουν περιπολίες, θερµικές κάµερες, drones και λοιπά µέσα «αποτροπής». Αν τα ίδια χρήµατα επενδύονταν στη στέγαση προσφύγων στις πόλεις σε διαµερίσµατα, σήµερα οι 70-100.000 πρόσφυγες που ζουν στη χώρα θα είχαν αξιοπρεπή στέγαση, διαβίωση, ιατροφαρµακευτική κάλυψη και ισότιµη εκπαίδευση για τα παιδιά τους.
Η Ν∆ παίρνοντας τη σκυτάλη από την κυβέρνηση Τσίπρα, πάει παραπέρα τις αντιπροσφυγικές – αντιµεταναστευτικές πολιτικές κάνοντας µεγάλη προσπάθεια να µετατοπίσει τη συζήτηση. Πήραν το µάθηµά τους από την επικοινωνιακά αποτυχηµένη -εκ του αποτελέσµατος- προπαγάνδα µε τις εκκαθαρίσεις των καταλήψεων, µε τις φωτογραφίες των προσφύγων, παιδιών και µανάδων να κάνουν τον γύρο του κόσµου, και άλλαξαν γραµµή. Πλέον υποστηρίζουν ότι ο κύριος όγκος των αφίξεων αφορά οικονοµικούς µετανάστες και όχι πρόσφυγες, εννοώντας ότι ο κύριος όγκος δεν είναι πρόσφυγες από τη Συρία. Σε αυτή τη βάση ο Μητσοτάκης προσπαθεί να υποστηρίξει ότι δεν είναι ένα θέµα ανταπόκρισης στην ανθρωπιστική ανάγκη αρωγής σε πρόσφυγες, αλλά ένα ευρύτερο πρόβληµα «παράνοµης µετανάστευσης». Εκτιµά ότι η κοινωνία θα δεχτεί πιο εύκολα τη νέα πιο σκληρή γραµµή εάν την περάσει ως γραµµή αντιµετώπισης της «µετανάστευσης» και όχι του «προσφυγικού». Αυτό πατάει στην εκτίµηση ότι µεγάλο µέρος της κοινωνίας θεωρεί τη µετανάστευση πρόβληµα ενώ εξακολουθεί να βλέπει τους πρόσφυγες µε µεγαλύτερη συµπάθεια. Ακολουθεί την πεπατηµένη των κεντροδεξιών και σοσιαλφιλελεύθερων κοµµάτων της Ευρώπης που έχουν µετατοπιστεί σε σκληρή αντιπροσφυγική γραµµή, υποστηρίζοντας ότι µε αυτό τον τρόπο ανακόπτουν την άνοδο της -µε τη βούλα- ακροδεξιάς. Στην πράξη κάνουν ακριβώς το αντίθετο: τροφοδοτώντας µε θεσµικό ρατσισµό την κοινωνία, πριµοδοτούν τους αυθεντικούς ακροδεξιούς και φασίστες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απλά δεν «δικαιούται να οµιλεί», όταν επί 4 χρόνια υιοθέτησε και εφάρµοσε τις πολιτικές «αποτροπής», έστησε Μόριες και έχει την πολιτική ευθύνη για πνιγµούς αθώων. αντιπολίτευσης του είδους «εµείς είχαµε 8.000 στη Μόρια κι εσείς τους κάνατε 13.000». Έχοντας τέτοια προϋπηρεσία», δεν του µένει άλλο παρά να ασκεί µια αντιπολίτευση της κακιάς ώρας και του τύπου «µε εµάς στη Μόρια ήταν 8.000 κι εσείς τους κάνατε 13.000»…
Ο αγώνας συνεχίζεται
Το αποτέλεσµα των µέτρων της κυβέρνησης θα είναι ακόµα περισσότεροι και συχνότεροι θάνατοι και χειροτέρευση των συνθηκών ζωής όλων µας: προσφύγων, µεταναστών και Ελλήνων εργαζοµένων. Τα µέτρα που ήδη ανακοινώθηκαν δίνουν τη χαριστική βολή στο θεµελιώδες κατοχυρωµένο εδώ και δεκαετίες δικαίωµα του ασύλου. Ο στόχος τους είναι να γεµίσουν τη χώρα ερµητικά κλειστές φυλακές για πρόσφυγες και µετανάστες µε απάνθρωπες συνθήκες παράλληλα µε την εξαθλίωση όλων µας, εξυπηρετώντας την ίδια ώρα τα µεγάλα οικονοµικά συµφέροντα της LAMDA Development στο Ελληνικό, της Eldorado Gold στις Σκουριές, και άλλων ευαγών καπιταλιστικών ιδρυµάτων.
Το αντιρατσιστικό κίνηµα, από την πλευρά του, παρ’ όλη τη γενικευµένη απογοήτευση από την κεντρική πολιτική σκηνή µετά την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, έδωσε αγωνιστικό «παρών» µε πολλές και µαζικές κινητοποιήσεις. Κεντρικά σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη, στα νησιά και σε άλλες πόλεις. Το αίτηµα να κλείσουν τα κολαστήρια στρατόπεδα συγκέντρωσης, ήταν και παραµένει θεµελιώδες.
Όµως όλα αυτά δεν άρκεσαν και δεν αρκούν. Επιβάλλεται να ανοίξουµε τη συνολική συζήτηση στις γειτονιές και σε µαζικούς κοινωνικούς χώρους και να οργανώσουµε πιον αποτελεσµατικά τις κινητοποιήσεις. Χρειάζεται το κίνηµα στο σύνολό του, µαζί µε τα εργασιακά, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα περιβαλλοντικά και όλα τα υπόλοιπα «µέτωπα», να παλέψει για ίσα δικαιώµατα σε πρόσφυγες και µετανάστ(ρι)ες, καλύτερη ζωή για όλους. ∆εν δεχόµαστε το γεωγραφικό περιορισµό στα νησιά, την προαποφασισµένη (µη) προσφυγική ιδιότητα, πόσο µάλλον να νοµιµοποιούνται απελάσεις, επαναπροωθήσεις και δολοφονίες – όπως της Φεριντέ, που ένα πρωί έφτασε πάνω σε µια πλαστική βάρκα στη Λέσβο µετά από 40 χρόνια πολέµου στο Αφγανιστάν και κάηκε ζωντανή. Επιµένουµε στη διεκδίκηση αξιοπρεπούς στέγης και ζωής για τους πρόσφυγες, απόδοσης ασύλου και νοµιµοποίησης όλων των µεταναστών. Είναι όλοι ταξικά αδέρφια µας, σύµµαχοι στον κοινό αγώνα ενάντια στη φτώχεια, τον πόλεµο και το φασισµό.
Οι κινητοποιήσεις του Σεπτέµβρη όπως η διαδήλωση στη ∆ΕΘ και οι διαδηλώσεις καταδίκης της βίαιης εκκένωσης καταλήψεων στέγης για τους πρόσφυγες, της επετείου του θανάτου του Π. Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου, αλλά και η πρόσφατη µε αφορµή το θάνατο της Φεριντέ στη Μόρια, δείχνουν το δρόµο. Ενωτικά και µαζικά, ντόπιοι, πρόσφυγες και µετανάστες, θα διεκδικήσουµε αυτά που µας έχουν πάρει όλα τα προηγούµενα χρόνια.
Πηγή: https://www.redtopia.gr
Mε αφορμή το θάνατο της Ελένης (Τιτίκας) Γκελντή-Παναγιωτίδου
Σε ηλικία 90 χρόνων, απεβίωσε στις 19 Οκτώβρη 2018 η Ελένη (Τιτίκα) Γκελντή-Παναγιωτίδου, το «πρόσωπο» της Εθνικής Αντίστασης μαζί με τον Αντάρτη που που στη ράχη κρατάει το όπλο του.
Ερωτώμενος ο φωτογράφος της Αντίστασης Σπ. Μελετζής, ποιες φωτογραφίες θεωρεί ενδεικτικές του έπους της Εθνικής Αντίστασης είπε: «Χωρίς αμφιβολία, η αντάρτισσα η Τιτίκα και ο ανώνυμος αντάρτης που κρατάει το όπλο του και είναι σκαρφαλωμένος πάνω σε μια ράχη. Εξάλλου, αυτές οι δυο φωτογραφίες έκαναν το γύρο του κόσμου». Και έτσι είναι. Αυτές οι δύο φωτογραφίες έφτασαν στα πέρατα του κόσμου. Δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά, θα έγιναν γραμματόσημο και αφίσα που στόλιζε και στολίζει αίθουσες συνεδριάσεων, γραφεία, εφηβικά δωμάτια.
Σουμπραμανιάν Τσαντρασεκάρ (Subrahmanyan Chandrasekhar, 19 Οκτωβρίου 1910 – 21 Αυγούστου 1995)
Ο Σουμπραμανιάν Τσαντρασεκάρ (Subrahmanyan Chandrasekhar, 19 Οκτωβρίου 1910 – 21 Αυγούστου 1995)[13] ήταν Ινδός αστροφυσικός, στον οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1983 από κοινού με τον Γουίλιαμ Άλφρεντ Φάουλερ για τις «θεωρητικές μελέτες του στις φυσικές διεργασίες που είναι σημαντικές στη δομή και εξέλιξη των αστέρων». Τα μαθηματικά μοντέλα του για την αστρική εξέλιξη αποτελούν από τα καλύτερα τρέχοντα μοντέλα για τα ύστερα στάδια εξέλιξης των ογκωδών αστέρων και των μαύρων τρυπών.[14][15] Το όριο Τσαντρασεκάρ πήρε το όνομά του από τον Τσαντρασεκάρ, ενώ το Αστεροσκοπείο Ακτίνων-Χ Τσάντρα της ΝΑΣΑ ονομάστηκε προς τιμή του.
Παρίσι, 17 oκτωβρίου 1961: πάνω από εκατό οι σφαγιασθέντες αλγερινοί από την αστυνομία
Κατά τη δεκαετία του εβδομήντα και την δεκαετία του ογδόντα η μνήμη της 17ης οκτωβρίου 1961 τυλίχτηκε σε μια πυκνή σιωπή. Ποιος θυμόταν πως μια μέρα του φθινοπώρου άνδρες, γυναίκες και παιδιά που άοπλοι διαδήλωναν στους δρόμους του Παρισιού σκοτώθηκαν από την αστυνομία με χτυπήματα από μπαστούνια, ρίχτηκαν ζωντανοί στο Σηκουάνα, βρέθηκαν να κρέμονται νεκροί στα δάση; «Από τον δέκατο ένατο αιώνα είναι μια από τις λίγες φορές που η αστυνομία πυροβόλησε εργάτες στο Παρίσι», σημειώνει ο ιστορικός Benjamin Stora. Τις επόμενες εβδομάδες αλιεύτηκαν στο Σηκουάνα δεκάδες πτώματα αλγερινών με πρησμένο πρόσωπο. Ο Stora εκτιμά ότι η καταστολή είχε κάνει εκατό θανάτους, ο βρετανός ιστορικός Jim House μιλά για «τουλάχιστον» 120-130 άτομα, ενώ για τον Jean-Luc Einaudi, συγγραφέα του La bataille de Paris, Η μάχη του Παρισιού, θα ήταν πάνω από 150.
Την ημέρα εκείνη οι «γάλλοι μουσουλμάνοι της Αλγερίας» διαδήλωναν, κατόπιν αιτήματος της γαλλικής ομοσπονδίας του Fln, Μετώπου εθνικής απελευθέρωσης, ενάντια στην απαγόρευση της κυκλοφορίας που επέβαλε ο νομάρχης του Παρισιού Maurice Papon. Περισσότεροι από 20 χιλιάδες άνθρωποι πορεύονταν ειρηνικά στους δρόμους της λατινικής συνοικίας, στις Grands Boulevards, κοντά στα Ηλύσια Πεδία. Η αντίδραση της αστυνομίας ήταν χωρίς προηγούμενο βίαιη. Οι αστυνομικοί τους περίμεναν στην έξοδο του μετρό και στο δρόμο για να τους χτυπήσουν και να τους προσβάλουν. «Οι πιο αδύναμοι χτυπήθηκαν μέχρι θανάτου, το είδα με τα μάτια μου», δήλωσε ο Saad Ouazen το 1997. Αν και δεν είχαν αντισταθεί καθόλου, δεκάδες διαδηλωτές σκοτώθηκαν από πυρά, άλλοι πνίγηκαν στην Senna. Συνολικά, περισσότεροι από 11 χιλιάδες αλγερινοί συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στο αθλητικό παλάτι-γυμναστήριο ή στο στάδιο Pierre de Coubertin.
Με ένα κόκκινο μπερέ σ’είχανε δει μια φορά, ήσουνα λέξη στο στόμα του Thomas Sankara»
Σαν σήμερα αφήνει την τελευταία του πνοή. Στις 15 Οκτωβρίου του 1987, ένοπλοι ένστολοι, με επικεφαλής τον στενότερο συνεργάτη του, Μπλεζ Καμπαορέ, εισέβαλαν στο προεδρικό γραφείο, στην πρωτεύουσα Ουαγκαντούκου, και τον εκτέλεσαν με δυο σφαίρες στην καρδιά. Ο Σανκάρα πρόλαβε να πει «μα, Μπλεζ, είσαι ο καλύτερός μου φίλος, σε αποκαλώ αδελφό…».
Ποιος ήταν ο Τόμας Σανκάρα;
Ο Τομά Σανκάρα ηγήθηκε επαναστατικού κινήματος, έγινε πρόεδρος της χώρας του και υποσχέθηκε πράγματα αδιανόητα για μια μικρή, φτωχή αφρικανική χώρα: δύο γεύματα την ημέρα και πέντε λίτρα πόσιμο νερό για κάθε οικογένεια.
Προηγούμενο
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ/ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Σήμερα το απόγευμα βροντοφωνάξαμε: κάτω τα χέρια από το άσυλο!
1000 φοιτητές, μέλη πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων και πολύς αλληλέγγυος κόσμος διαδηλώσαμε σήμερα το απόγευμα για να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια μας για όλα όσα...
