Συντάκτης:Αν σε κάποια από αυτές τις μαζικές συγκεντρώσεις των νέων μακεδονομάχων εμφανιζόταν ανάμεσα στους ρήτορες κάποιος εξειδικευμένος μακεδονολόγος για να υποστηρίξει τις απόψεις του, μιλούσε έξω από τα δόντια για να διαφωτίσει το αμαθές και αγράμματο πλήθος με τις γραφικές φορεσιές του και τους έλεγε:
Λευκοί και ακροδεξιοί τρομοκράτες πραγματοποίησαν σχεδόν τον διπλάσιο αριθμό τρομοκρατικών επιθέσεων σε σχέση με τους μουσουλμάνους εξτρεμιστές μεταξύ 2008 και 2016, αλλά η κάλυψη στα αμερικανικά ΜΜΕ είναι κατάφωρα άνιση, σύμφωνα με νέα έρευνα του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις που διαπράττονται από μουσουλμάνους εξτρεμιστές λαμβάνουν κατά 357% περισσότερη κάλυψη από τον αμερικανικό Τύπο σε σχέση με εκείνες που διαπράττουν μη μουσουλμάνοι (ή σε περιπτώσεις όπου η θρησκεία του δράστη ήταν άγνωστη) βάσει νέας έρευνας του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Guardian που δίνει μια πρώτη γεύση της έρευνας, τα ευρήματα βασίστηκαν στις τρομοκρατικές επιθέσεις που διαπράχθηκαν στις ΗΠΑ μεταξύ του 2006 και του 2015, όπως αυτές καταγράφονται από την Παγκόσμια Βάση Δεδομένων για την Τρομοκρατία (Global Terrorism Database).
«Μη μουσουλμάνος θύτης=15 πρωτοσέλιδα. Μουσουλμάνος θύτης=105 πρωτοσέλιδα» Εικονογράφηση: Mona Chalabi
Αυτή η ανισότητα της κάλυψης στα ΜΜΕ βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα, όπως λέει το άρθρο της Guardian, δεδομένου ότι οι λευκοί και ακροδεξιοί τρομοκράτες πραγματοποίησαν σχεδόν το διπλάσιο αριθμό τρομοκρατικών επιθέσεων από τους μουσουλμάνους εξτρεμιστές μεταξύ 2008 και 2016.
Η επικεφαλής της εν λόγω έρευνας και καθηγήτρια εγκληματολογίας και ποινικού δικαίου στο πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα, Erin Kearns, σημειώνει ότι «αυτή η υπέρμετρη κάλυψη είναι πολύ μεγαλύτερη στα ΜΜΕ εθνικής εμβέλειας συγκριτικά με τις τοπικές εφημερίδες».
Η νέα αυτή έρευνα, που δημοσιεύεται στο τετραμηνιαίο ακαδημαϊκό περιοδικό Justice Quarterly, έρχεται να επιβεβαιώσει διαπιστώσεις παλαιότερων ερευνών, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι τα αμερικανικά ΜΜΕ τρέφουν τα στερεότυπα και κατασκευάζουν την ισλαμοφοβία, ταυτίζοντας την τρομοκρατία μόνο με τους μουσουλμάνους.
Σκίτσο του Omar Alnatour που καυτηριάζει το πώς αντιμετωπίζονται οι επιθέσεις όταν γίνονται από μουσουλμάνους, από μαύρους, από αστυνομικούς και πώς όταν ο δράστης είναι λευκός.
Χαρακτηριστικά, για παράδειγμα, η επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 2013, που έγινε από δύο μουσουλμάνους και στοίχισε τη ζωή σε τρία άτομα, αποτέλεσε το 20% της συνολικής κάλυψης τρομοκρατικών επιθέσεων στις ΗΠΑ κατά την πενταετία 2011-2015. Αντίθετα, η μαζική επίθεση σε μια αφροαμερικανική εκκλησία στη Νότια Καρολίνα από τον λευκό ακροδεξιό Dylann Roof, ο οποίος σκότωσε εννέα άτομα, αποτέλεσε το 7,4%, ενώ η επίθεση του Frazier Glenn Miller το 2014 σε συναγωγή που είχε τρεις νεκρούς, αποτέλεσε μόνο το 3,3%.
Πηγή:https://www.thepressproject.gr
Η τουρκικής και κουρδικής καταγωγής καλλιτέχνις και δημοσιογράφος Zehra Dogan καταδικάστηκε τον Μάρτιο του 2017, σε δύο χρόνια και δέκα μήνες φυλακή για μια ανάρτηση στα social media η οποία έδειχνε ένα έργο ζωγραφικής με τα ερείπια της κουρδικής πόλης Nusaybin μετά την καταστροφή της από τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Banksy, σε συνεργασία με τον καλλιτέχνη γκράφιτι Borf, αποκάλυψε μια τοιχογραφία σε τοίχο του Houston Bowery, που απεικονίζει τις ημέρες που η Dogan έχει περάσει στη φυλακή. Το έργο περιλαμβάνει ένα πορτρέτο της Dogan, πίσω από κάγκελα φυλακής, με το ένα από αυτά να εμφανίζεται ως μολύβι.
Η Dogan έστειλε μια επιστολή στον Banksy, ευχαριστώντας τον για την τοιχογραφία που διαμαρτύρεται για τη σύλληψή της. Ο Βanksy δημοσίευσε τη χειρόγραφη επιστολή, μαζί με μια αγγλική μετάφραση στον λογαριασμό του στο Instagram με τον τίτλο: «Έλαβα μια επιστολή από την Zehra Dogan που είναι στη φυλακή Ντιγιαρμπακίρ της Τουρκίας». Η Dogan ξεκινά περιγράφοντας τις συνθήκες υπό τις οποίες γράφει και λέει πως είναι «σε ένα μπουντρούμι που έχει ιστορία αιματηρών βασανιστηρίων, σε μια πόλη με πολλές απαγορεύσεις, σε μια άρρητη χώρα».
Η επιστολή είναι παράνομη, εξηγεί η Dogan, επειδή της έχει επιβληθεί απαγόρευση επικοινωνίας που δεν της επιτρέπει να τηλεφωνεί ή να στέλνει επιστολές. «Γράφω και παραδίδω αυτή την επιστολή με κρυφό τρόπο», λέει. Στην επιστολή της, η Dogan αφηγείται πώς οι κρατούμενοι μπορούν να ακούσουν τους «τρομερούς ήχους δεκάδων μαχητικών αεροπλάνων που αναχωρούν για να βομβαρδίσουν τα όμορφα εδάφη, τα βουνά και τις πόλεις μας». Η Zehra Dogan γράφει: «Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω την αίσθηση του να διαβάζεις σε εφημερίδες ότι κάποιος που γνωρίζεις σκοτώνεται σχεδόν κάθε μέρα. Η αυτοκτονία δεν είναι ασυνήθιστη στη φυλακή».
Η επιστολή της Dogan καταλήγει εκφράζοντας την ευτυχία που ένιωσε η ίδια και οι συντρόφισσές της όταν διάβασαν στις εφημερίδες για τη διαμαρτυρία του Banksy και το έργο στη Νέα Υόρκη. «Με την υποστήριξή σας, η ζωγραφική μου έχει πλέον επιτελέσει την αποστολή της να δείξει τις φρικαλεότητες … Δεν έχω τρόπο να ευχαριστήσω τόσο εσένα, όσο και τον Borf. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι η ζωγραφική μου θα προβληθεί σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη». Η Dogan δεν έχει πρόσβαση σε καμβά και χρώματα στη φυλακή, οπότε δημιουργεί έργα σε απομεινάρια από χαρτί και χρησιμοποιεί τρόφιμα, ποτά και το δικό της αίμα για να τα χρωματίσει.
Πηγή:artinews.gr
Παίδων Πεντέλης. Ώρα εννιά το βράδυ. Παρκάρω ανέμελη μέσα στο πευκόφυτο προαύλιο του νοσοκομείου. Ανέμελη σε αυτό το μέρος; Ναι. Έχω έρθει να πάρω μόνο κάτι εξετάσεις. Δεν κλαίει κανείς στο πίσω κάθισμα, δεν «καίγεται» κανείς στον πυρετό. Σήμερα είμαι μόνη μου και χαλαρή.
Γράφει η Αντιγόνη Μιχοπούλου
Το νοσοκομείο εφημερεύει. Όλα και όλοι στην θέση τους. Η αίσθηση μου γι’ αυτό το νοσοκομείο – το οποίο έχω επισκεφτεί πολλές φορές – είναι ότι είναι μικρό, νοικοκυρεμένο και οικογενειακό.
«Ο αγώνας ήταν πάντα η ζωή μου». Ήταν μια δήλωση που είχε κάνει ο Ν. Μαντέλα σε ανύποπτο χρόνο και τα περιέκλεινε όλα. Γιατί η ζωή του ήταν αξεχώριστη από την πάλη ενάντια στο καθεστώς του απαρτχάιντ και τη στράτευσή του στο Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο (ANC).Το κράτος της Νότιας Αφρικής, αγγλική αποικία από το 1806, μεταλλάχτηκε το 1948 σε ένα ανεξάρτητο ρατσιστικό κράτος. Στο σύνταγμα του, οι πολίτες χωρίζονταν με βάση τα εξωτερικά (φυλετικά) χαρακτηριστικά τους σε τρεις κατηγορίες: Τους μαύρους, τη συντριπτική πλειοψηφία με πάνω από 70% του τότε πληθυσμού των 35 εκατομμυρίων, που δεν είχαν κανένα δικαίωμα. Τους ασιάτες και τους «έγχρωμους» γενικά, που είχαν ελάχιστα δικαιώματα. Και τους λευκούς αποικιοκράτες, πού ήταν μια μικρή μειοψηφία γύρω στο 15% και που είχαν μόνο προνόμια. Αυτό το σύστημα ονομάστηκε απαρτχάιντ. Στην καθημερινότητα αυτό μεταφραζόταν στην πιο βάρβαρη καταπίεση, ταπείνωση και στυγνή εκμετάλλευση κάθε μη λευκού ανθρώπου σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής: δουλειά, παιδεία, υγεία, στέγη, ηλεκτρισμός, νερό κ.λ.π.
Σύμφωνα με την έκθεση της διεθνούς οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια», βελτιωμένη κατά 10 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη για τον Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς του 2017 ήταν η θέση της Ελλάδας. Ωστόσο, οι περισσότερες περιπτώσεις διαφθοράς αφορούν τις αστυνομικές αρχές. Η έκθεση κάνει λόγο και για περιπτώσεις βίαιης συμπεριφοράς αστυνομικών. Στις συνολικά 201 τέτοιες περιπτώσεις από το 2009 μέχρι το 2017, οι 65 αφορούν αδικήματα σε βάρος ημεδαπών και οι 136 σε βάρος αλλοδαπών. Ο μεγαλύτερος αριθμός καταγγελιών και πληροφοριών για διαφθορά ήταν και για τον τομέα της δικαιοσύνης (246 από σύνολο 459).
του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου
Είναι η ίδια άμμος. Η άμμος της Μεσογείου. Το κοντράστ όμως των φωτογραφιών αποτελεί απτό δείγμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας…
Από τη μια πλευρά μπουκάλια πανάκριβης σαμπάνιας στοιβαγμένα, μετά από μια ξέφρενη νύχτα κροίσων που γλέντησαν με τα κέρδη που απόκτησαν από την εκμετάλλευση ανθρώπων…
Χειμώνας 2012. Είναι μια βροχερή Δευτέρα. Απ’ αυτές που προτιμάς να καθίσεις σπίτι. Να πιείς ζεστό καφέ και να κοιτάς από το παράθυρο σιωπηλός, βυθισμένος στις σκέψεις σου.
Γράφει ο Νίκος Σπυρόπουλος
Μπαίνω στο λεωφορείο και πάω δουλειά. Στέκομαι όρθιος και κρατιέμαι από τις γνωστές, κίτρινες χειρολαβές. Αυτές που κλέβουν τα πιτσιρίκια και βάζουν σαν κάποιο δοξασμένο λάφυρο στις τσάντες τους. Ένα τρόπαιο που κέρδισαν με τη γενναιότητά τους και επιδεικνύουν στις παρέες τους με κομπασμό.
Συντάκτης:Πότε και κυρίως πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της εξάπλωσης του ανθρώπινου είδους πάνω στη Γη;
Τα παλαιοντολογικά στοιχεία που προέκυψαν από ευρύτατη ανάλυση των διαθέσιμων δεδομένων φαίνεται να επιβάλλουν πλέον τη ριζική αναθεώρηση κάποιων «καλά εδραιωμένων» αντιλήψεών μας σχετικά με την καταγωγή και την πορεία του σύγχρονου ανθρώπου (Homo sapiens).
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το ρεμπέτικο αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής παράδοσης, γύρω από το οποίο γίνεται εδώ και χρόνια πλούσιος διάλογος.
Οι διαδικασίες με τις οποίες το λαϊκό αστικό τραγούδι εξελίσσεται μέσα από τη συγκρότηση των εργατικών και προσφυγικών γειτονιών της Ελλάδας (τέλη 19ου-αρχές 20ού), αποτελεί ζήτημα το οποίο έχει ανοιχτεί σε ένα ιδιαίτερα ευρύ κοινό.
Προηγούμενο
