Αεροδρόμιο Ράσμπερι, Αγγλία, ξημερώματα 6ης Ιουνίου 1944, ώρα 00.10
Στο δίχως φώτα, λόγω της συσκότισης, στρατόπεδο της 101ης αερομεταφερόμενης μεραρχίας των ΗΠΑ επικρατούσε νεκρική σιγή. Έξω από τα μεγάλα μεταγωγικά αεροπλάνα, που θα τους μετέφεραν σε λίγη ώρα, οι αλεξιπτωτιστές είχαν καθίσει στον διάδρομο προσγείωσης και έκαναν έναν τελευταίο έλεγχο στα όπλα και τον γυλιό τους. Είχαν απλώσει τα πράγματά τους επάνω στις ανοιχτές κουβέρτες και επαναλάμβαναν ρυθμικά και μονότονα τι έπρεπε να έχουν μαζί τους. «Τουφέκι, πέντε γεμιστήρες, μαχαίρι, χάρτης, πυξίδα, σημειωματάριο, μολύβι, καθρέπτης σημάτων, μικρός φακός, σφυρίχτρα…».
Πάλι Αουσβιτς; Ναι, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Ούτε τα «πειράματα» που έκαναν οι ναζί στις γυναίκες: στείρωση, ακτινοβολίες, πρόκληση καρκίνου της μήτρας, αντιδράσεις στην αλλαγή ομάδα αίματος κ.ά.
Το βιβλίο του Γερμανού δημοσιογράφου και ιστορικού Hans-Joachim Lane είναι ρεπορταζιακά κατατοπιστικό ακολουθώντας την πορεία μιας ενδελεχούς έρευνας σε αρχειακές πηγές και μαρτυρίες.
Μαθαίνουμε ότι στο μπλοκ των πειραμάτων υπήρχαν γυναίκες από Πολωνία, Γερμανία, Ελλάδα (Θεσσαλονίκη), Τσεχία, Σλοβακία, Βέλγιο, Γαλλία. Αντιλαμβανόμαστε το σύστημα, τη λειτουργία, τη μέθοδο και το μέγεθος της φρικτής εξόντωσης.
Μαθαίνουμε τον βίο και την πολιτεία των ναζιστών γιατρών. Οι «επιστήμονες» είχαν μια δεξαμενή πειραματόζωων – το τέλος τους ήταν προδιαγεγραμμένο, απλώς «αξιοποιούσαν» το «υλικό» στο όνομα της επιστήμης! Καταλαβαίνουμε ότι η βιομηχανικών διαστάσεων απίστευτη εξόντωση είχε και επιστημονική χροιά. Και επειδή πειράματα στο Αουσβιτς δεν σημαίνει μόνο δρ Μένγκελε, αυτό που μένει είναι η αγανάκτηση και η αποστροφή αλλά και η οργή για τους δόκτορες που επέζησαν, γλίτωσαν και ενσωματώθηκαν στον εθνικό κορμό της μεταπολεμικής Γερμανίας – όπως και πολλοί άλλοι ατιμώρητοι δημόσιοι λειτουργοί άλλωστε.
Το ζήτημα είναι να μην ανασύρουμε στη μνήμη «δύσκολες» στιγμές για χάρη κάποιας επετείου, αλλά, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο, να αποκτήσουν φωνή τα χιλιάδες θύματα· να βοηθήσουν στο να ακουστούν και οι επιζήσαντες που επιστρέφουν μέσα από τη διαδικασία αυτή σε μια περίοδο της ζωής τους που θα ήθελαν να διαγράψουν. Γιατί δεν το χωράει ανθρώπου νους το τι έγινε στο Αουσβιτς. Και δεν θα επιτρέψουμε να επαναληφθεί.
Περίπου 4.000 γυναίκες και κορίτσια από τις κοινότητες των αυτοχθόνων του Καναδά, αλλά και μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, έχουν δολοφονηθεί ή εξαφανιστεί, γεγονός που σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε ανεξάρτητη αρχή συνιστά «καναδική γενοκτονία».
Η έρευνα που αναμένεται να δοθεί πλήρως στη δημοσιότητα την ερχόμενη Δευτέρα, σε ειδική τελετή, διέρρευσε στο δίκτυο CBC και έχει επιβεβαιωθεί από τον Guardian διήρκεσε δυόμισι χρόνια.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της Εθνικής Έρευνας για Δολοφονίες και Εξαφανίσεις Αυτοχθόνων Γυναικών και Κοριτσιών, πρόκειται για «κρατικές ενέργειες ή κρατική αδράνεια που είναι εδράζονται στον αποικισμό και την αποικιοκρατική ιδεολογία» η οποία έχει ρόλο-κλειδί στις εξαφανίσεις αυτών των προσώπων, αλλά και μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας του Καναδά.
Σκέφτηκα πολύ αν με πρέπει να το γράψω αυτό. Περί γιορτής ενάντια στο Ραμαζάνι από την Ένωση Άθεων λοιπόν:
Όπως ξέρετε, έρχομαι σε επαφή με μετανάστες/πρόσφυγες (κυρίως μουσουλμάνους), πάρα πολλές ώρες τη βδομάδα σε διαφορετικά πλαίσια. Αν και προσωπικά θεωρώ ότι οι θρησκείες είναι τοξικές, τείνω να είμαι πιο ανεκτική στην Ελλάδα με τους Μουσουλμάνους, ακριβώς επειδή δέχονται διακρίσεις στην χώρα μας. Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε πως υπάρχουν πρόσφυγες λόγω θρησκευτικής ιδεολογίας. Δηλαδή σε πολλές χώρες που επικρατεί ο Μουσουλμανισμός, διωκεσαι αν είσαι άθεος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Ιράν που μπορούν να σε συλλάβουν επειδή δεν τηρείς τη συγκεκριμένη νηστεία, να σε φυλακίσουν και να σε βασανίσουν. Για να μη μιλήσουμε για περιπτώσεις εκτελέσεων.
Ο δικομματισμός σε κρίση αλλά με εφεδρείες του «ακραίου κέντρου», η ακροδεξιά ήρθε για να μείνει, η Αριστερά σε εξαιρετική αδυναμία, ενώ εκδηλώνεται το πράσινο «τσουνάμι»
Οι ευρωεκλογές έχουν μια ιδιαιτερότητα. Είναι άθροισμα διαφορετικών εκλογικών αναμετρήσεων που συνήθως έχουν χαρακτήρα «δημοψηφίσματος» για την κυβέρνηση σε κάθε χώρα, και συχνά η εμφάνιση μιας τάσης σε κάποιες χώρες αναιρείται σε κάποιες άλλες. Με αυτό ως δεδομένο, προκύπτει ωστόσο μια «μεγάλη εικόνα», που φωτίζεται από κάποιες εξελίξεις σε σημαντικά μεγάλα κράτη-μέλη.
Είναι γνωστό ότι οι Ναζί μισούν… Μισούσαν τότε, μισούν τώρα και θα μισούν για πάντα. Το μίσος τους δεν απευθυνόταν μόνο προς τους ανθρώπους σαν φυσικές παρουσίες, αλλά και στα καλλιτεχνικά δημιουργήματά τους, εφόσον δεν συμφωνούσαν με τις επιταγές της «ανώτερης» Άριας φυλής. Όπως ήταν φυσικό, το μίσος στρεφόταν και κατά της μουσικής (εκτός των εμβατηρίων και των ελαφρών, ακίνδυνων σουξέ), πόσον μάλλον κατά της jazz που, σύμφωνα με τη γενικότερη ιδεολογία και τις απόψεις τόσο της ναζιστικής ηγεσίας όσο και των κατά τόπους γκαουλάιτερ (κυβερνήτες), ήταν υποδεέστερη, ήταν η μουσική των «νέγρων υπανθρώπων». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δέκα κανόνες που είχε συντάξει ο ναζί γκαουλάιτερ του Προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας και που σύμφωνα με τον συντάκτη του ιστορικού αμερικανικού περιοδικού The Atlantic (ιδρ. το 1857 και εξακολουθεί να εκδίδεται μέχρι σήμερα) JJ Gould «αποτελεί το μοναδικό αξιοσημείωτο παράδειγμα ύβρεως του ολοκληρωτισμού εναντίον της jazz».
(μετάφραση: Πάνος Τομαράς)
OI «KANONIΣΜΟΙ» ΤΩΝ ΝΑΖΙ
1. Τα κομμάτια σε ρυθμό φόξτροτ (ή σουίνγκ, όπως λέγονται) δεν πρέπει να ξεπερνούν το 20% του ρεπερτορίου στις ορχήστρες ελαφριάς και χορευτικής μουσικής.
2. Σ’ αυτό το αποκαλούμενο τζαζ ρεπερτόριο πρέπει να προτιμώνται συνθέσεις σε ματζόρε κλίμακες και με στίχους που εκφράζουν χαρά για τη ζωή, όχι με καταθλιπτικούς, εβραϊκούς στίχους.
3. Όσον αφορά το τέμπο, πρέπει να προτιμώνται ζωηρές συνθέσεις, όχι αργές (τα αποκαλούμενα μπλουζ). Ωστόσο, ο ρυθμός δεν πρέπει να ξεπερνάει έναν συγκεκριμένο βαθμό αλέγκρο, όπως αρμόζει στην αίσθηση πειθαρχίας και μέτρου της Άριας φυλής. Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ανεκτές νεγροειδείς υπερβολές στο τέμπο (η αποκαλούμενη χοτ τζαζ) ή στα σόλο (τα αποκαλούμενα μπρέικ).
4. Στις αποκαλούμενες τζαζ συνθέσεις, η συγκοπή στον ρυθμό δεν πρέπει να ξεπερνά το 10%. Το υπόλοιπο ποσοστό θα πρέπει να περιλαμβάνει φυσικό λεγκάτο, χωρίς υστερικές ρυθμικές αναφορές που παραπέμπουν στη μουσική των βάρβαρων φυλών και ξυπνούν σκοτεινά ένστικτα, ξένα προς τον γερμανικό λαό (τα αποκαλούμενα ριφ).
5. Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση οργάνων που είναι ξένα προς το γερμανικό πνεύμα (τα αποκαλούμενα κουδούνα, φλεξ-α-τόουν, σκουπάκια κλπ), καθώς και όλες οι σουρντίνες που μετατρέπουν τον ευγενή ήχο των χάλκινων πνευστών οργάνων σε εβραιομασονικό ουρλιαχτό (το αποκαλούμενο γουα-γουα κλπ).
6. Απαγορεύονται τα αποκαλούμενα γεμίσματα στα ντραμς που ξεπερνούν το μισό μέτρο σε ρυθμό τεσσάρων τετάρτων (εκτός αν πρόκειται για στυλιζαρισμένα στρατιωτικά εμβατήρια).
7. Το κοντραμπάσο πρέπει να παίζεται αποκλειστικά με δοξάρι στις αποκαλούμενες τζαζ συνθέσεις. Απαγορεύεται το «τσίμπημα» των χορδών γιατί μπορεί να φθείρει το όργανο και γιατί είναι επιζήμιο για τη μουσικότητα της Άριας φυλής. Αν ένα πιτσικάτο εφέ κρίνεται απολύτως επιθυμητό για τον χαρακτήρα της σύνθεσης, θα πρέπει να δοθεί η μέγιστη προσοχή έτσι ώστε να μην χτυπήσει η χορδή στο σιγαστήρα, πράγμα το οποίο απαγορεύεται στο εξής.
8. Απαγορεύεται να σηκώνεται κάποιος όρθιος με προκλητικό τρόπο κατά τη διάρκεια ενός σόλο.
9. Επίσης, απαγορεύεται οι μουσικοί να κάνουν φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς (το αποκαλούμενο σκατ).
10. Συστήνεται σε όλες τις ορχήστρες ελαφριάς και χορευτικής μουσικής να περιορίσουν τη χρήση των σαξοφώνων όλων των κλειδιών και να τα αντικαταστήσουν με βιολοντσέλα, βιόλες ή πιθανώς με κάποιο κατάλληλο παραδοσιακό όργανο.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ SWING
Οι Swingjugend(Τα Παιδιά του Swing), ένα όνομα σε αντιδιαστολή του ονόματος της Χιτλερικής Νεολαίας-Hitlerjugend) ήταν ομάδες Γερμανών νέων (γνωστών και ως Edelweisspiraten), συνήθως ηλικίας 14-18 ετών, που λάτρευαν την αμερικανική μουσική και κουλτούρα και, ασφαλώς, την jazz και το swing. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’30 και σε πείσμα των χιτλερικών, έπαιζαν σε ιδιωτικές λέσχες, σε νοικιασμένες αίθουσες και σε κλαμπ κυρίως στο Αμβούργο και το Βερολίνο, αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις του Τρίτου Ράιχ. Πέρα από την αγάπη τους για τη μουσική, δεν είχαν συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις πέρα από την απέχθειά τους απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς και την ρατσιστική ιδεολογία του. Ντύνονταν σύμφωνα με την «αγγλική μόδα» της εποχής και αποτελούσαν πρόκληση για την πλειοψηφία των Γερμανόπαιδων που έσπευδαν να καταταγούν στη Χιτλερική Νεολαία. Τον Αύγουστο του 1941 οι ναζί εξαπέλυσαν προγκρόμ εναντίον τους συλλαμβάνοντας περισσότερα από 300 παιδιά. Αφού τα κούρεψαν τα έστειλαν στο σχολείο υπό στενή παρακολούθηση, ενώ οι θεωρούμενοι ως ηγέτες φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συνεπεία τούτου, μεγάλο μέρος των Swingjugend ανέλαβαν πολιτική αντιφασιστική δράση, διανέμοντας αντικαθεστωτικά προπαγανδιστικά φυλλάδια. Στις 2 Ιανουαρίου 1942 ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ ζήτησε από τον Ράινχαρντ Χάινριχ την καταστολή των ηγετών του «κινήματος», συνιστώντας τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με ξυλοδαρμούς και καταναγκαστική εργασία. Ακολούθησαν επιδρομές σε παράνομα κλαμπ και ιδιωτικές λέσχες και οι συλληφθέντες στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου πολλοί έχασαν τη ζωή τους.
Τι παράξενο… Το λευκό, κιτρινισμένο από τον χρόνο πουκάμισο με το ξεραμένο αίμα που ήταν απλωμένο στο τραπέζι του τμήματος συντήρησης υφασμάτων του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου είχε πάνω του τα ίχνη της ανδρικής αρχοντιάς και ταυτόχρονα τα σημάδια του πολιτικού μίσους που τη μαγάρισε. Ηταν το πουκάμισο που φορούσε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης στις 22 Μαΐου του 1963, όταν δέχθηκε το δολοφονικό χτύπημα από παρακρατικούς, μετά την ομιλία του για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Παρατηρώ με μελαγχολία τις ανοικτές διπλές μανσέτες του καλοραμμένου πουκαμίσου, που με προσοχή αγγίζει η συντηρήτρια Δάφνη Φίλιου. Το αίμα του αγωνιστή της ειρήνης, γιατρού και αθλητή, είναι απλωμένο δίπλα στον γιακά, στα κουμπιά, στο στήθος. Σημάδια μιας δολοφονικής επίθεσης που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική Ιστορία. Κάποιες ανθρώπινες συμπτώσεις κάνουν τη στιγμή ακόμη πιο συγκινητική:
«Ο παππούς της Δάφνης ήταν μαιευτήρας και συμφοιτητής του Λαμπράκη», αποκαλύπτει η διευθύντρια του ΒΧΜ δρ Κατερίνα Δελλαπόρτα. Αλλά και ο δικός της πατέρας συνδέθηκε ιστορικά με τον βουλευτή – υπήρξε ένας από τους πρωτοστάτες της αποκάλυψης των ενόχων του προμελετημένου εγκλήματος. Ο εισαγγελέας Παύλος Δελλαπόρτας, όπως και ο Χρήστος Σαρτζετάκης, ήταν από τους θαρραλέους λειτουργούς της Δικαιοσύνης που σε αντίξοες συνθήκες αποκάλυψαν τον ρόλο των Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη και τις διασυνδέσεις τους με την Αστυνομία.
Το αιματοβαμμένο πουκάμισο του Γρηγόρη Λαμπράκη συντηρείται στα εργαστήρια υφάσματος του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου.
«Ο πατέρας είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων», λέει στην «Κ» η κ. Δελλαπόρτα. «Οταν με ρώτησαν αν μπορούμε να συντηρήσουμε τα ρούχα που φορούσε εκείνο το βράδυ ο Λαμπράκης, πέρασαν μπροστά μου παιδικά βιώματα από τη χρονιά της δολοφονίας, που ήμουν μαθήτρια του δημοτικού, αλλά κυρίως της δίκης που ακολούθησε το 1966. Είναι συγκινητική συγκυρία». Σήμερα, μάλιστα, συμπληρώνονται 56 χρόνια από τον θάνατο του βουλευτή της ΕΔΑ.
Το πουκάμισο, η φανέλα, το κοστούμι του Λαμπράκη και ένα μόνο παπούτσι, ό,τι δηλαδή διασώθηκε από το μοιραίο βράδυ του 1963 και αποτέλεσε δικαστικό υλικό το 1966, βρέθηκαν το 2010 σε χαρτοκιβώτιο στα υπόγεια του Δικαστικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης. Ενα άλλο έκρυβε τα ρούχα του Γιώργη Τσαρουχά, επίσης βουλευτή της ΕΔΑ και θύματος του πολιτικού μίσους. Τα πειστήρια παραδόθηκαν στην Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων.
Πριν από έναν χρόνο, το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης (Δήμου Ηλιούπολης) και το Ιδρυμα «Γρηγόρης Λαμπράκης» έστειλαν τα ρούχα για συντήρηση στο ΒΧΜ. Σε επιστολή τους ο δήμαρχος Ηλιούπολης, Β. Βαλασόπουλος, και ο πρόεδρος του ιδρύματος, Γρηγόρης Γρ. Λαμπράκης, γιος του δολοφονηθέντος, ζητούν να τους αποδοθεί ο ρουχισμός «όταν η διαδικασία αυτή θα έχει ολοκληρωθεί».
«Παραλαμβάνοντας τα ρούχα διαπιστώσαμε με τον τμηματάρχη Χαράλαμπο Παπαθεολόγου ότι είχαν έντονες φθορές από έντομα. Τα τοποθετήσαμε σε κλειστά κιβώτια με εντομοπαγίδες και τα αφήσαμε για ένα τρίμηνο, όσο ο κύκλος ζωής των εντόμων. Στη συνέχεια ξεκίνησε η συντήρηση. Ενα από τα στάδια είναι ο προσεκτικός καθαρισμός, καθώς οι κηλίδες αίματος δείχνουν τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η δολοφονική επίθεση. Αρα οι λεκέδες, όπως και τα ξένα υλικά πάνω τους, τα κάνουν, από καθημερινά, ιστορικά αντικείμενα», λέει η Δάφνη Φίλιου.
Η συντηρήτρια Δάφνη Φίλιου κατά τη διάρκεια των εργασιών αποκατάστασης του ρουχισμού του Λαμπράκη.
Στα δύο τραπέζια του εργαστηρίου συντήρησης, δίπλα στο μικροσκόπιο, στις καρφίτσες, στα ψαλίδια, είναι απλωμένα το σκουρόχρωμο από καλό μάλλινο ύφασμα της εποχής παντελόνι, το πουκάμισο και η κάθετα κομμένη φανέλα. «Κόπηκε για τις ανάγκες της τραχειοστομίας που έγινε τότε στον Λαμπράκη», εξηγεί η διευθύντρια του ΒΧΜ.
Στο παντελόνι σώζεται εδαφικό υλικό. «Οπως τον σήκωσαν για να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο, έμειναν οι δαχτυλιές με σκόνη», εξηγεί η συντηρήτρια. Εφημερίδες της εποχής, με φωτογραφίες που έδειχναν τον βουλευτή της ΕΔΑ αιμόφυρτο, βοηθούν για κάθε λεπτομέρεια. «Σκοπός είναι να μειώσουμε τις φθορές από την κακή φύλαξη, χωρίς να αλλοιώσουμε τα στοιχεία που δημιουργήθηκαν την ώρα του περιστατικού. Παράλληλα, έπρεπε να μειώσουμε τα ίχνη από την προσβολή των εντόμων. Ακόμη και το δερμάτινο παπούτσι είχε πάνω του μικρή φθορά από έντομο. Εκτός από τη φανέλα».
«Και μόνο που τα αντικρίζει κανείς, συγκινείται», λέει ο Χ. Παπαθεολόγου, δείχνοντας τη λεπτοδουλειά που απαιτεί η τέχνη της συντήρησης, όπως το λευκό ύφασμα που τοποθετείται μέσα από τα ρούχα, ώστε να διακρίνονται εντονότερα οι φθορές.
Να μιλήσουμε λίγο για την Κωνσταντίνα Κούνεβα; Να μιλήσουμε. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ήταν καθαρίστρια. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ήταν συνδικαλίστρια. Εργαζόταν στην ΟΙΚΟΜΕΤ, εταιρεία καθαρισμού που είχε αναλάβει τον καθαρισμό των σταθμών του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου Αθηνών- Πειραιώς. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα προσπάθησε να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους κάτι που δεν άρεσε. Δεχόταν απειλές για τη ζωή της κι είχε ζητήσει επανειλημμένως αλλαγή βάρδιας καθώς δούλευε νυχτερινή όπως και μετακίνηση της σε άλλο πόστο κάτι όμως που δεν έγινε δεκτό. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα τον Δεκέμβρη του 2008 δέχθηκε επίθεση. Δυο άγνωστοι την πλησίασαν τα μεσάνυχτα καθώς επέστρεφε σπίτι της. Την περιέλουσαν με βιτριόλι. Την υποχρέωσαν να το καταπιεί. Της προκάλεσαν απώλεια της όρασης από το ένα μάτι. Της προκάλεσαν βλαβες σε εσωτερικά όργανα. Μπήκε στο χειρουργείο πολλές φορές. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχθηκε σήμερα ακόμα μια ρατσιστική επίθεση. Ο Κώστας Στεφανίδης, συντονιστής ετεροδημοτών της Νέας Δημοκρατίας έγραψε :» Τώρα που η Κούνεβα του Σύριζα δεν εξελέγη Ευρωβουλευτης, ξέρει κανείς αν θα γυρίσει στη δουλειά; Ψάχνω γυναίκα για γενική το Σάββατο και δεν έχω βρει ακόμα». Στα ρατσιστικά παραληρήματα πάντα θα είμαστε με τις Κούνεβες του κόσμου. Στις φωτογραφίες η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Πριν και μετά τις επιθέσεις.
Ακούω μαρσάρισμα τρίκυκλου, βλέπω ένα τρίκυκλο να τρέχει προς Βενιζέλου προς παραλία. Με δύο σάλτα, βρέθηκα πάνω στον Λαμπράκη. Τον σήκωνα μισό μέτρο, με χτυπούν πισώπλατα με σακ βουαγιάζ με τούβλα. Μετά δεν μας πείραξαν, ο σκοπός ήταν ένας και μοναδικός: ο Λαμπράκης.
22 Μαΐου 1963, ημέρα Τετάρτη. Μουντή ημέρα, αποφράς ημέρα, σκότωσαν το καλύτερο τότε παλικάρι της Αριστεράς.
Ξεκίνησε από την Κερασίτσα Αρκαδίας, σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα. Αρίστευσε επιστημονικά· ήταν υφηγητής Γυναικολογίας, αθλητής, βαλκανιονίκης, με μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και δωρεάν περίθαλψη σε φτωχούς.
Συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ, εξελέγη βουλευτής το 1961. Εντάχθηκε στο παγκόσμιο φιλειρηνικό κίνημα. Ηταν αντιπρόεδρος της Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, που είχε ξεκινήσει ο λόρδος Bertrand Russell. Περιδιάβαινε Ελλάδα – Ευρώπη για την ειρήνη.
Ευρισκόμενη στο Λονδίνο η Φρειδερίκη (βασίλισσα), μεσολάβησε ο Λαμπράκης να συναντήσει την κ. Αμπατιέλου (Αγγλίδα σύζυγο του Αμπατιέλου φυλακισμένου). Αρνήθηκε. Την επομένη με Αγγλίδες φίλες της την προπηλάκισαν λεκτικά – αυτό το φύλαξε στον Λαμπράκη.
Ο σύνδεσμός μας για τον Αφοπλισμό και την Ειρήνη Θεσσαλονίκης με το διεθνές σήμα κάλεσε τον Λαπράκη για ομιλία στις 22 Μαΐου 1963 στην αίθουσα «Πικαντήλι» επί της Αριστοτέλους.
Πήγαμε με τον Νίκο Μυρσίνη παρέα, είδαμε ότι άλλαξε η αίθουσα (κατόπιν πίεσης της αστυνομίας). Μας παρέπεμπαν στην αίθουσα του ΔΣΚ (σημερινό ΠΑΜΕ) Ερμού και Βενιζέλου γωνία.
Είχε αρκετή σύναξη γνωστών τραμπούκων και ΕΚΟΦιτών (περίπου 100) και άλλοι τόσοι χωροφύλακες. Περιμέναμε τον Λαμπράκη, από κάτω έβριζαν, «Βούλγαροι θα πεθάνετε!», «Η ΕΔΑ στη Βουλγαρία!» κλπ.
Ηρθε ο Λαμπράκης, τρακαρισμένος με ένα καρούμπαλο στο μέτωπο, τον είχαν χτυπήσει. Αρχισε η ομιλία, φιλειρηνική. Από κάτω χειρότερα· πετούσαν τούβλα στα 12-13 μέτρα. Κλείσαμε τα παντζούρια. «Λαμπράκη θα πεθάνεις!» κ.λπ. Εκκλήσεις από τον Λαμπράκη για τη ζωή του και τη ζωή μας.
Επί δύο ώρες περίπου. Στις δέκα παρά ετοιμαζόμασταν για έξοδο. Ο Κομνηνός (διευθυντής Χωροφυλακής) μας κλείνει την πόρτα: «Περιμένετε».
Εξω στο πεζοδρόμιο ο Γιοσμάς με μια ομπρέλα έσπασε το τζάμι του ασθενοφόρου και το ’διωξε (ήταν γερμανοντυμένος και υπουργός ελληνικής δήθεν κυβέρνησης στη Βιέννη όταν έφυγαν οι Γερμανοί).
Απέναντί μας ήταν το κατάφωτο κατάστημα «Μέλισσα» και καμιά δεκαριά ανώτατοι αξιωματικοί Χωροφυλακής με εξέχοντα κατά ένα κεφάλι τον Μήτσου (διοικητής Χωροφυλακής Β. Ελλάδος).
Τελικά άφησε να βγούμε περίπου 30 έξω και ξανάκλεισε. Μπήκαμε 15 περίπου μπροστά, στη μέση ο Λαμπράκης, ο Πάτσας, ο Ρηγόπουλος και ο Σύλλας (Παπαδημητρίου, πρώην γραμματέας πόλης της ΕΔΑ).
Προχωράμε, απέναντι στη Βενιζέλου ήταν η μάζα των τραμπούκων. Το πεζοδρόμιο γωνία Ερμού – Βενιζέλου καθαρό, ακολουθούμε οι πρώτοι το καθαρό πεζοδρόμιο της Βενιζέλου προς Εγνατία. Στα 10 μέτρα ακούω τον Σύλλα να φωνάζει «Από δω παιδιά!» και παίρνει τον Λαμπράκη να τον περάσει απέναντι – στο στόμα του λύκου…
Ακούω μαρσάρισμα τρίκυκλου, βλέπω ένα τρίκυκλο να τρέχει προς Βενιζέλου προς παραλία. Από αριστερά και δεξιά στα παραπέτα δύο δικοί μας, ακούω τη Σοφία, σύζυγο του Τάκη Μακρή να φωνάζει «τον σκότωσαν».
Με δύο σάλτα, βρέθηκα πάνω στον Λαμπράκη, άρχισε να τρέχει αίμα η μύτη του. Τον σήκωνα μισό μέτρο, με χτυπούν πισώπλατα με σακ βουαγιάζ με τούβλα. Αφήνω τον Λαμπράκη, πήγαινε για τη χαριστική βολή ο τραμπούκος. Τον κυνηγάω και εκείνος κρύφτηκε πίσω από τους χωροφύλακες.
Λέω του αξιωματικού «Αυτός με χτύπησε». Είχε πίσω τα χέρια και έκανε βόλτα και ο Λαμπράκης κάτω. Ο Κατσούλης ήταν εκεί. Ανοιξε τον δρόμο για το τρίκυκλο και μετά τον έκλεισε. Είχε το πρόσταγμα για τη δολοφονία (μοίραρχος). Μέχρι και το Πολυτεχνείο έδρασε, τον φύλαξαν για να μη μιλήσει.
Βοήθησα το Κ. Βέρο, τον Σπ. Σακέτα, τον Αθ. Νίκαινα να βάλουμε τον Λαμπράκη στον Σκαραβαίο. Γύρισα, μάζεψα την τσάντα του Λαμπράκη. Μετά δεν μας πείραξαν, ο σκοπός ήταν ένας και μοναδικός: ο Λαμπράκης.
Κατέβαινε και άλλο τρίκυκλο τη Βενιζέλου, ο Σκαραβαίος ήταν νοικιασμένος από τον οδηγό του γ.γ. Βορείου Ελλάδος Χολέβα (υπουργός της χούντας).
Είχαν οργανώσει καλά τη δολοφονία. Ευτυχώς ο Μανώλης Χατζηαποστόλου σκαρφάλωσε στο τρίκυκλο και έπιασε τον Κοτζαμάνη, αλλιώς θα πήγαινε για αυτοκινητικό ατύχημα, όπως μας είπε ο νομάρχης Μανουσόπουλος την επομένη που πήγαμε να διαμαρτυρηθούμε.
Σκαρίφημα από τη δολοφονία όπως την έζησα
Στο ΑΧΕΠΑ που πήγαμε, ο σύντροφος Κώστας Παπακωνσταντίνου, γιατρός, μας πέρασε στον θάλαμο του Λαμπράκη, όπου βρισκόταν διασωληνωμένος. Η ακτινογραφία του κρανίου του Λαμπράκη έδειχνε ότι ήταν σπασμένο ακτινοειδώς.
Την Παρασκευή κατέφθασαν στη Θεσσαλονίκη πολιτικοί, δημοσιογράφοι, υπουργοί κ.ά. για τη δολοφονία. Ηρθε και ο Ηλίας Ηλιού της ΕΔΑ, μας μάζεψε και μας μίλησε, αντιδρούσαμε γιατί δεν έλεγε για Καραμανλή.
Μας μιλάει κοφτά «Δεν τον σκότωσε ο Καραμανλής, η εντολή ήλθε από ψηλά». Καταλάβαμε: η Φρίκη μέσω Νάτσινα – Μήτσου Κατσούλη (ΚΥΠ). Τρέχει ο Μίκης «Μην ακούτε, εσείς θα λέτε ο Καραμανλής», μας είπε όταν φεύγαμε, τον καταλάβαμε, δεν τον ακούσαμε.
Ανάκριση προκαταρκτική από τον Νίκο Αθανασόπουλο, ο οποίος βρήκε την ταυτότητα της «Καρφίτσας» του Κοτζαμάνη. Συνέχισε ο Σαρτζετάκης.
Ευτυχώς οι δημοσιογράφοι Γ. Ρωμαίος, Γ. Βούλτεψης και Μέρτζος έβγαλαν τη δουλειά η αστυνομία έβαζε εμπόδια.
Πήγα κι εγώ στον Σαρτζετάκη, στο ημίφως του γραφείου του· μαύρα γυαλιά σαν πατομπούκαλα· με ρωτάει αν ήμουν παρών. «Ναι», του λέω. «Ανήκεις στην ΕΔΑ;» «Ναι», του λέω. «Φύγε», μου λέει σκαιώς, «και πες στο κόμμα σου να μη μου στέλνει άλλους». Στα γραφεία της ΕΔΑ που πήγα και το είπα, ο Κ. Ακρίδας μου είπε: «Και μ’ εμένα το ίδιο έκανε».
Κάναμε υπόμνημα που λέγαμε ότι ο Δ. Κατσούλης ήταν ο καθοδηγητής της εκτέλεσης Λαμπράκη, το πήγε στον προϊστάμενό του, γι’ αυτό μάλλον ο Π. Δελαπόρτας με κάλεσε σαν μάρτυρα κατηγορίας στη δίκη Λαμπράκη το 1966.
Κατά τις ανακρίσεις ο μοίραρχος Καπελώνης κατέθεσε ότι ο Κατσούλης τού τηλεφώνησε να στείλει τον Κοτζαμάνη, ο Σαρτζετάκης έστειλε τον Καπελώνη κατηγορούμενο και όχι τον Κατσούλη. Εκεί κόπηκε το νήμα για τα ψηλά και τον κάναμε Πρόεδρό μας. Τα χάλια μας…
Το καλοκαίρι του 1966 ήρθε η κλήση για μάρτυρας. Ο διοικητής μου αντι/ρχης Χανιώτης με πέρασε γενεές δεκατέσσερις. Ευτυχώς τον Οκτώβριο κατέβηκε στην Αθήνα κι έτσι μπόρεσα να κατεβώ (ήταν στον στενό πυρήνα της χούντας).
Προτού καταθέσω, περνώ από το σπίτι του Γ. Τσαρουχά να με κατατοπίσει για τη δίκη: «Ο,τι είδες και ό,τι άκουσες, τίποτα παραπάνω».
Φεύγοντας μου φωνάζει: «Λεωνίδα, πες μου πώς έγινε η δολοφονία, γιατί, όταν ήρθα να σας βοηθήσω για τον απεγκλωβισμό σας, με σακάτεψαν. Του εξιστορώ και όταν λέω ότι ο Σύλλας φώναξε «Από δω παιδί!», πετάχτηκε σαν ελατήριο απ’ το γραφείο του. «Το πες στο κόμμα αυτό;» «Οχι», του λέω, «κανείς δεν μας ρώτησε». «Να πας τώρα. Αλλά, άσε, είσαι στρατιώτης, θα το δω εγώ».
Βέβαια δεν τον ξανάδα. Σε 6 μήνες έγινε η χούντα και τον σκότωσαν. Οταν κατέθεσα στο δικαστήριο στις 14 Οκτωβρίου 1966 και είπα για τον Σύλλα, πάγωσε το δικαστήριο. Σηκώθηκε ο Σύλλας (συνήγοροι Πολιτικής Αγωγής) και είπε: «Ναι, γιατί προς εκείνη την κατεύθυνση ήταν το ξενοδοχείο “Κοσμοπολίτ”, όπου θα διέμενε ο Λαμπράκης».
Εξερχόμενος του δικαστηρίου στις 11 μ.μ. με προπηλάκισαν τραμπούκοι – ασφαλίτες με πήρε το παράπονο: «Πού είναι οι Λαμπράκηδες που οργανώσαμε (50% της νεολαίας);». Ολοι οι κατηγορούμενοι πέσαν στα μαλακά και μετά τη χούντα βγήκαν έξω. Ο Π. Δελαπόρτας (εισαγγελέας της δίκης) είπε: «Η απόφαση έριξε φως ως εξαντληθείσα λυχνία».
Η δολοφονία του Λαμπράκη ήταν καταλύτης για να σπάσει η τρομοκρατία και να ανατείλει η δημοκρατία. Αναγκάστηκαν στις 21 Απριλίου του 1967 να επιστρατεύσουν τα τανκς για να την πνίξουν, αλλά πάλι μετά από χρόνια ανέτειλε και πιστεύω ότι δεν θα ξανασβήσει.
Μοσχάτο, ο σταθμός του ηλεκτρικού EUROKINISSI / ΧΑΒΑΛΕΖΗΣ ΣΤΡΑΤΟΣ
Μαργαρίτα Ικαρίου*
Ζούμε, μεσούσης της πλέον ακραιφνούς προεκλογικής περιόδου, ακόμη μια φορά τη γνωστή τελετουργία ανθρωποφαγίας, με ένα δεκατετράχρονο κορίτσι θυσιασμένο στο αιμοσταγές τέρας της θεαματικότητας. Με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σχετικά με την προσωπική της ζωή, την απόγνωσή της, την αποπλάνηση και την παραπλάνηση που ‘χε στο νου της τη μορφή μιας «αγάπης», τα τελευταία της λόγια σε ένα γράμμα…
Περασμένα όλα αυτά από τη γνωστή μίντια-κρεατομηχανή που καταπίνει την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής μα και του θανάτου, ξερνώντας την ως κηλίδες αίματος και μελάνης, με αποφορά λεκτικής πτωμαΐνης.
Ο κανιβαλισμός κάθε παιδιού που πέφτει θύμα ασέλγειας, παραμέλησης, άσκησης βίας, κακοποίησης, ως και δολοφονίας, έχει ονοματεπώνυμο. Από τη «Σπυριδούλα» ώς το σήμερα, η κοινωνία μας δεν προχώρησε -φαίνεται- ούτε βήμα. Με την ίδια αδηφαγία καταβροχθίζει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, «λιντσάρει» φεησμπουκικώς τους θύτες και σκυλεύει τα θύματα, χώνοντας βαθιά τη μουσούδα στα λαγούμια του κιτρινισμού.
Ήταν μόλις δεκατεσσάρων, μα… σαν τα σκυλιά πέσαμε απαξάπαντες πάνω στο παιδικό κορμάκι. Ανελλήνιστοι Ελληναράδες, θεούσες κυράτσες, κυριλέδες φεδεράτοι κι αστοιχείωτες τηλεπερσόνες, σκυλευτές της αξιοπρέπειας, μιντιάνθρωποι από λάσπη κι αναλυτές τύπου… «λάμψης», διαμέλισαν την τραγική ιστορία και την έδωσαν βορά στην «κοινή γνώμη».
Ο κοινωνικός μας κανιβαλισμός έχει πρόσημο αρνητικό: Είμαι εγώ που παριστάνω τον «άνθρωπο» αλλά όταν ένα παιδί κλαίει, κλείνω τα παντζούρια και… «κοιτάζω τη δουλειά μου»… Είσαι εσύ που διαβάζεις κάθε κατακίτρινο δημοσίευμα και ανυπόγραφα κλοπυράιτ άρθρα της συμφοράς… Είναι ο κάθε απαίδευτος δημοσιογραφογυρολόγος που ξεπουλά αίμα και ψέμα…
Είμαστε όλοι εμείς που μένουμε απαθείς και άπραγοι -μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα- στον κιτρινισμό, την καταστρατήγηση όλων των κανόνων δεοντολογίας, στη σύληση ενός νεκρού…
Ναι. Είμαστε όλοι εμείς συμμέτοχοι και συνένοχοι σε επαναλαμβανόμενα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, είτε μπροστά στη ζωή, είτε μπροστά στο θάνατο….
Περίπου 4.000 γυναίκες και κορίτσια από τις κοινότητες των αυτοχθόνων του Καναδά, αλλά και μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, έχουν δολοφονηθεί ή εξαφανιστεί, γεγονός που σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε ανεξάρτητη αρχή συνιστά «καναδική γενοκτονία».
της Νικολέττας Γεροντάκη
του Πάνου Πέτρου
Να μιλήσουμε λίγο για την Κωνσταντίνα Κούνεβα; Να μιλήσουμε. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ήταν καθαρίστρια. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ήταν συνδικαλίστρια. Εργαζόταν στην Ο
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχθηκε σήμερα ακόμα μια ρατσιστική επίθεση. Ο Κώστας Στεφανίδης, συντονιστής ετεροδημοτών της Νέας Δημοκρατίας έγραψε :» Τώρα που η Κούνεβα του Σύριζα δεν εξελέγη Ευρωβουλευτης, ξέρει κανείς αν θα γυρίσει στη δουλειά; Ψάχνω γυναίκα για γενική το Σάββατο και δεν έχω βρει ακόμα».
Προηγούμενο
