Ο Χοσέ Ντορότεο Αράνγκο Αράμπουλα, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Πάντσο Βίλα που έφυγε σαν σήμερα από τη ζωή, γεννήθηκε το 1878 στο Σαν Χουάν ντελ Ρίο του Μεξικό. Μαζί με τους Εμιλιάνο Ζαπάτα και Πασκουάλ Ορότσκο υπήρξε ένας από τους πρώτους επαναστατημένους Μεξικανούς στρατηγούς που συντέλεσε στην πτώση του δικτάτορα Πορφίριο Ντίαζ κατά την επανάσταση του 1910-1917.

Ο Πάντσο Βίλα σε ηλικία 16 ετών σκότωσε τον άνδρα που βίασε την αδερφή του και αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά του σε Φρανσέσκο Βίλα προκειμένου να διαφύγει από το νόμο. Στη συνέχεια περιπλανήθηκε στο νότιο μέρος του Μεξικού και δούλεψε ως ανθρακωρύχος και έμπορος ζώων.

Ο Βίλα, στις αρχές του 1900, άρχισε να οργανώνει ομάδες ανταρτών που έκλεβαν ζώα από πλούσιους τσιφλικάδες και τα μοίραζαν σε φτωχούς εργάτες με αποτέλεσμα να επικηρυχθεί από τον δικτάτορα Ντίαζ. Ο λαός αναγνώρισε τον Βίλα ως ήρωα και τον βοηθούσε να κρύβεται από τα κυβερνητικά στρατεύματα που τον καταδίωκαν. Η δράση των ανταρτών συνέχισε με χτυπήματα σε κρατικές τράπεζες. Απώτερος σκοπός τους ήταν η βοήθεια των τοπικών κοινωνιών να απαλλαγούν από την οικονομική εξουσία των Αμερικανών εποίκων που σκόπευαν να καταλάβουν όλο το Μεξικό.

Στο Βόλο πρώτοι οργανώθηκαν σε σωματεία, εξόν από τους τυπογράφους, οι καπνεργάτες και οι τσιγαράδες.
Οι καπνεργάτες μάλιστα, παρ’ όλη τη βαριά δουλειά τους, δούλευαν για ένα κομμάτι ψωμί μέσα σε μπουντρούμια, έτσι που οι περισσότεροι καταντούσαν φθισικοί.

Καλημέρα σας.
Σήμερα το νταλικόφωνο δεν έχει μουσική. Έχει ιστορία ρατσισμού.
Μιαν ιστορία που λίγοι ξέρουν, και δικαίως, αφού για πάρα πολλά χρόνια το Tulsa Race Riot είχε σκοπίμως παραμεριστεί και θαφτεί, ακόμα και στην ίδια την αμερική όπου συνέβη.
Κι’αυτό, παρότι πρόκειται για ένα ρατσιστικό γεγονός από τα σημαντικότερα της νεότερης ιστορίας, από τα πιο αιμοσταγή στην μεγάλη αλυσίδα των ρατσιστών της β. αμερικής.
Ένιωσα την ανάγκη να γράψω μερικά λόγια γι’αυτό το πογκρόμ (γιατί πογκρόμ ήταν), επειδή θεωρώ πως η γνώση της ιστορίας (όχι μόνο της δικής μας) είναι ισχυρό όπλο για τις πράξεις μας.

Το πογκρόμ της Tulsa (το οποίο έλαβε χώρα τη νύχτα της 31ης Μάη προς 1η Ιούνη 1921) ήταν προδιαγεγραμμένο είκοσι σχεδόν χρόνια πριν.

Εχει προβληθεί η άποψη ότι η κυβέρνηση της ΕΠΕΚ, δηλαδή της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου με αρχηγό τον Νικόλαο Πλαστήρα, και των Φιλελευθέρων ήταν μια κυβέρνηση ανίσχυρη. Μια κυβέρνηση, που ήθελε να πραγματοποιήσει φιλολαϊκό έργο, αλλά δεν την άφηναν. Οτι,… επειδή ο έλεγχος και η πραγματική εξουσία βρίσκονταν στα χέρια των Ανακτόρων, του ΙΔΕΑ και της «Δεξιάς», η κυβέρνηση του «Κέντρου» δεν μπορούσε να εφαρμόσει το φιλολαϊκό της πρόγραμμα. Και ότι, ενώ εξήγγειλε μέτρα φιλολαϊκά, συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις, με αποτέλεσμα να υπονομευτεί και να χάσει τελικά την κυβερνητική εξουσία. Τέτοιες απόψεις εκφράστηκαν και μέσα στις γραμμές της ΕΔΑ.

Πρακτική έκφραση αυτής της αντίληψης ήταν, ότι το ΚΚΕ τοτε θα έπρεπε να στηρίξουν την πολιτική του Πλαστήρα και να προσαρμοστούν αποκλειστικά στην αξιοποίηση των νόμιμων δυνατοτήτων, εγκαταλείποντας τους παράνομους μηχανισμούς και άλλες αδιέξοδες λογικές, που εξ αντικειμένου υπονόμευαν την κυβέρνηση Πλαστήρα και ζημίωναν τη δημοκρατική εξέλιξη και την Αριστερά.

Αυτές οι απόψεις έγιναν πιο έντονες μετά τις βουλευτικές εκλογές του Μάρτη 1950 και ιδίως μετά την ίδρυση της ΕΔΑ, την 1η Αυγούστου 1951.

Ο Γιάννης Κορδάτος ανατρέχοντας σ’ όλες τις ιστορικές πηγές γράφει στην ιστορία του (εδώ περιληπτικά):

Λίγο πριν το πάρσιμο της Πόλης από το σουλτάνο Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή στο Βυζάντιο υπήρχε μεγάλο μίσος ανάμεσα στους ενωτικούς και τους ανθενωτικούς. Οι μεν ενωτικοί με το βασιλιά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο κυρίως από ανάγκη, καθώς έβλεπαν το μεγάλο κίνδυνο από τους Τούρκους, ήθελαν την ένωση με τη Δυτική εκκλησία (με τον πάπα) ή δε ανθενωτικοί, με πολιτικό αρχηγό το Δούκα Νοταρά και θρησκευτικό τον Γενάδιο Σχολάριο (αμέσως μετά την άλωση ο σουλτάνος τον έκανε πατριάρχη)  δεν ήθελαν καν ν’ ακούσουν για ένωση των εκκλησιών. Το μίσος ήταν μεγάλο σε βαθμό που οι ανθενωτικοί, που τους ακολουθούσε η πλειοψηφία του λαού ένεκα του μίσους που έτρεφε κατά των δυτικών λόγω και των σταυροφοριών, έλεγαν: «Κρειττότερον βασιλεύσαι εν μέση Πόλει φακιόλιον Τούρκων παρά καλύπτρα λατινικήν»!