Του Αλέξη Λιοσάτου
Η στάση των Μπολσεβίκων σε κρίσιµες καµπές της επαναστατικής κρίσης και η «τέχνη της επανάστασης» Στα τέλη Φλεβάρη του 1917 ξεσπούσαν οι πρώτες απεργίες και διαδηλώσεις στην Πετρούπολη ενάντια στην τσαρική κυβέρνηση της Ρωσίας, την πείνα και τον πόλεµο. Ο τσάρος τις αντιµετώπισε µε διαταγές για αιµατηρή καταστολή. Μέχρι τις αρχές Μάρτη το σύνολο των ένοπλων δυνάµεων είχε συναδελφωθεί µε το επαναστατηµένο πλήθος. Ο τσάρος ανατράπηκε και τη θέση του πήρε η «Προσωρινή κυβέρνηση», αλλά την πραγµατική κι ένοπλη εξουσία έλεγχε ένα άλλο όργανο, το Σοβιέτ, το Συµβούλιο δηλαδή Εργατών και Στρατιωτών που είχε προκύψει µέσα από τη διαδικασία της επανάστασης στις 27/2/1917. Η Προσωρινή Κυβέρνηση δεν ικανοποίησε κανένα από τα αιτήµατα για τα οποία ξέσπασε η εξέγερση που οδήγησε στην ανατροπή του τσάρου: δεν ικανοποίησε τα εργατικά αιτήµατα, δεν έδωσε τη γη στους αγρότες, δεν σταµάτησε τον πόλεµο. Το Σοβιέτ, υπό την πλειοψηφία-ηγεσία των Μενσεβίκων και Εσέρων, στήριζε την Προσωρινή Κυβέρνηση και επιδίωκε τη συνεργασία µε τους αστούς, η εργατική βάση όµως -στην οποία λογοδοτούσε- είχε αποκτήσει αυτοπεποίθηση από την ανατροπή του τσάρου, οπότε έφτιαξε εργοστασιακές επιτροπές και ανέλαβε να επιβάλει το δίκιο της στα εργοστάσια στην πράξη (εκδίωξη αφεντικών, εφαρµογή 8ώρου, διεκδίκηση/εφαρµογή εργατικού ελέγχου κ.λπ.). Παράλληλα, βρισκόταν σε εξέλιξη ένα µεγάλο κίνηµα καταλήψεων γης των τσιφλικάδων από φτωχούς ακτήµονες και ένα µεγάλο κίνηµα λιποταξίας-άρνησης των φαντάρων να πολεµήσουν για τα συµφέροντα της «πατρίδας» τους στον Α’ ΠΠ.
