Το φθινόπωρο του 2001, τέσσερις νέοι Βρετανοί αραβικής καταγωγής ταξίδεψαν στο Πακιστάν. Ο ένας από αυτούς πήγε με σκοπό να παντρευτεί και οι τρεις φίλοι του για να γιορτάσουν το γεγονός. Τις ημέρες πριν από το γάμο, αποφάσισαν να περάσουν στο Αφγανιστάν, έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Η άφιξή τους στην Κανταχάρ συνέπεσε με την έναρξη του πολέμου ενάντια στο Αφγανιστάν που είχαν κηρύξει οι ΗΠΑ και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Για ν’ αποφύγουν τους αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς, οι τέσσερις νέοι ταξίδεψαν στην Καμπούλ, με σκοπό να βρουν τρόπο να γυρίσουν στο Πακιστάν. Σε μία από τις αεροπορικές επιθέσεις, ο ένας από τους τέσσερις χάθηκε (και αγνοείται μέχρι σήμερα) και οι υπόλοιποι τρεις κατέληξαν σ’ ένα κομβόι των Ταλιμπάν. Σύντομα, τους συνέλαβαν οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ και τους κράτησαν στη στρατιωτική βάση ‘X-Ray’ για μήνες χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες. Από εκεί τους μετέφεραν στη βάση ‘Delta’ του Γκουαντάναμο, στην Κούβα, όπου και κρατήθηκαν για αρκετούς μήνες, μέχρι την απελευθέρωσή τους δύο χρόνια μετά τη σύλληψή τους στο Αφγανιστάν και χωρίς ποτέ να αντικρίσουν επίσημες κατηγορίες.
Ο πάντα προκλητικός βρετανός σκηνοθέτης Michael Winterbottom ενδιαφέρθηκε για την ιστορία των τριών νεαρών ισλαμιστών από τις εφημερίδες και αποφάσισε να σκηνοθετήσει αυτή την ταινία-καταγγελία μαζί με το μοντέρ Mat Whitecross. Οι Ruhal Ahmad, Asif Iqbal and Shafiq Rasul, γνωστοί και ως το ‘Τρίο του Τίπτον’ αφηγήθηκαν την ιστορία τους στους δύο δημιουργούς και οι συνεντεύξεις αυτές αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της ταινίας. Γυρισμένο σαν ψευδο-ντοκιμαντέρ με ηθοποιούς, και με παρεμβαλλόμενα αποσπάσματα από δελτία ειδήσεων και από τους τρεις πραγματικούς πρωταγωνιστές της ιστορίας, το «The Road to Guantanamo» πείθει από την πρώτη στιγμή με τον ψυχρό του ρεαλισμό. Η φυσιογνωμική ομοιότητα των τριών ερασιτεχνών ηθοποιών με τους αληθινούς ‘ήρωες’, οι πραγματικές τοποθεσίες γυρισμάτων σε Πακιστάν και Αφγανιστάν, και η επιτηδευμένα ερασιτεχνική υφή στην κάμερα στο χέρι συντελούν στην ολοκλήρωση της ψευδαίσθησης ότι ο θεατής παρακολουθεί τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν.
Ο 45χρονος Winterbottom ασπάζεται εξαρχής το μέρος των τριών άτυχων παιδιών και μέσα από τα μάτια τους παρουσιάζει την απελπιστική κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την εποχή στο Αφγανιστάν, αλλά και τις ανείπωτες φρικαλεότητες που το Τρίο υπέστη στις φυλακές. Η ταινία γίνεται άκρως ανατριχιαστική σε ορισμένες σκηνές, που από μόνες τους φτάνουν για να ταράξουν τον ύπνο μας. Η ψυχολογική βία που ασκείται από τους ανακριτές και τους δεσμοφύλακες είναι αφόρητη και ταυτόχρονα εξοργιστική, όταν αναλογίζεται κανείς την αθωότητα των τριών και το πόσο εύκολο ήταν να παρανοήσουν και να λυγίσουν τελικά, παραδεχόμενοι πράγματα που ποτέ δεν έκαναν. Με τις αφηγήσεις των τριών να διαφωτίζουν το ψυχολογικό υπόβαθρο και τις ενδότερες σκέψεις τους στις πιο σκοτεινές ώρες, το «The Road to Guantanamo» αποτελεί ταυτόχρονα και έναν ύμνο στην ανθρώπινη θέληση και αντοχή. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι μια γροθιά, είτε υψωμένη, είτε στο στομάχι μας, είτε στα μούτρα των αναίσθητων κυβερνήσεων που διεξάγουν τον ‘ιερό’ τους πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
πηγή: cinemanews.gr
