H 8 Μάρτη καθιερώθηκε ως διεθνής μέρα των εργαζόμενων γυναικών, το 1910. Τότε, η Γερμανίδα σοσιαλίστρια Kλάρα Tσέτκιν, για να τιμήσει τους μεγαλειώδεις αγώνες των εργατριών της Nέας Yόρκης, πρότεινε στη Δεύτερη Διεθνή Διάσκεψη Σοσιαλιστριών (στην Kο…πεγχάγη της Δανίας) να καθιερωθεί η 8 του Mάρτη ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας. Είχε προηγηθεί η πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία των γυναικών στις 8/3/1857 στη Νέα Υόρκη, όταν οι εργάτριες στην υφαντουργία και τα ραφτάδικα διεκδίκησαν «δεκάωρη δουλειά (μέχρι τότε ήταν 16ωρη), φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, ίσα μεροκάματα με τους κλωστοϋφαντουργούς και τους ράφτες». Η διαδήλωση των γυναικών χτυπήθηκε από την αστυνομία και βάφτηκε στο αίμα.
Στις αρχές του 1900 στη Νέα Υόρκη, οι εργάτριες στις βιοτεχνίες ιματισμού, που ήταν στην πλειοψηφία τους μετανάστριες, για να αντιμετωπίσουν τους εργοδότες και να βελτιώσουν τα ωράρια και τις πενιχρές αμοιβές τους, ίδρυσαν το πρώτο σωματείο εργατριών στην υφαντουργία, το ILGWU (International Ladies Garment Workers Union).
Η πρόταση της Τσέτκιν για την μέρα της γυναίκας έγινε σε μια περίοδο που σημαδεύτηκε από τη σκληρότερη απεργία γυναικών, που έμεινε στην ιστορία σαν «η εξέγερση των 20.000» εργατριών στις βιοτεχνίες ιματισμού της Νέας Υόρκης και η οποία διήρκεσε από το Νοέμβρη του 1909 ως το Φλεβάρη του 1910. Ήταν μια ηρωική απεργία που κλιμακώθηκε, καθώς πήραν μέρος σ’ αυτή και χιλιάδες άντρες εργάτες της υφαντουργίας και έγινε γενική απεργία στον κλάδο.
Από τότε, η 8 Μάρτη «γιορτάζεται» με διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και διεκδικήσεις στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Ο πρώτος πραγματικός γιορτασμός της μέρας της Γυναίκας έγινε το 1917 στη Pωσία, όταν οι διαδηλώσεις των γυναικών σηματοδότησαν την επανάσταση του Φλεβάρη. Εκείνη τη μέρα, στις 8 του Mάρτη (23 Φλεβάρη με το παλιό ημερολόγιο), οι γυναίκες της Πετρούπολης κατέβηκαν σε απεργία στις βιοτεχνίες της κλωστοϋφαντουργίας, διεκδικώντας «ψωμί και ειρήνη» και βελτίωση της ζωής των γυναικών.
Σήμερα
Τα τελευταία χρόνια, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός προσπαθεί να πάρει πίσω όλες τις κατακτήσεις των γυναικών, όπως άλλωστε και των ανδρών και όλων των «από κατω».
Η κρίση αυξάνει τις διακρίσεις, το σεξισμό, τη φτώχεια και τη βία ενάντια στις γυναίκες. Η καταπίεση και η εκμετάλλευση οξύνονται, θυμίζοντας εποχές των αρχών του καπιταλισμού.
Και ταυτόχρονα, μας κοροϊδεύουν. Εφτασαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να κατεδαφίζουν το ασφαλιστικό, να αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών από 5-17 χρόνια, να μειώνουν τις συντάξεις και να λένε ότι το κάνουν στο όνομα της «ισότητας» που πρέπει να εφαρμοστεί και εκεί για… να μην υπάρχουν αδικίες!
Δεν κλέβουν πια μόνο συντάξιμα δικαιώματα από τις γυναίκες, αλλά και την ίδια τους τη ζωή. Οι γυναίκες σήμερα υποχρεώνονται ξανά να καλύπτουν με τη δικιά τους απλήρωτη εργασία, που προσφέρουν μέσα στο σπίτι, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους.
Σημερα, οι διαχωρισμοί που κατευθύνονται από τα πάνω, προσπαθούν να μας στρέψουν όλους ενάντια σε όλους, για να ξεχασουμε ποιος έχει την εξουσία και ποιος φταίει για τις επιθέσεις που δεχόμαστε. Θέλουν τις γυναίκες ενάντια στους άντρες, τους ντόπιους ενάντια στους μετανάστες/τριες, τα «ρετιρέ» των εργαζόμενων ενάντια στα «υπόγεια» κ.λπ.
Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτές τις ιδέες να περάσουν, να ξεχνάμε ή να δισταζουμε να διεκδικήσουμε ξανά τα δικαιώματά μας. Δεν θα τους τα χαρίσουμε.
Διεκδικούμε
Να διεκδικήσουμε όλες και όλοι μαζί: Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Όχι στην επισφαλή εργασία, στη μερική απασχόληση, στα ελαστικά ωράρια, στην ανεργία και στη φτώχεια των γυναικών. Δωρεάν παιδικούς σταθμούς και ολοήμερα σχολεία. Δράση ενάντια στη βία (και την ενδοοικογενειακή) κατά των γυναικών. Καμιά διάκριση κατά των μεταναστριών. Όχι στο ρατσισμό και στο σεξισμό. Κάτω τα χέρια από το κεκτημένο δικαίωμα της άμβλωσης και της αντισύλληψης. Δικαιώματα στις λεσβίες γυναίκες.
Η αλλαγή της κοινωνίας, που γίνεται επείγουσα μπροστά στη βαρβαρότητα που βλέπουμε όλα τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να γίνει χωρίς τις γυναίκες, που είναι το μισό του πλανήτη, χωρίς τους μετανάστες/τριες, χωρίς τους κάθε λογής καταπιεσμένους/ες.
Σήμερα, πιο πολύ από κάθε άλλη στιγμή τα τελευταία χρόνια, για να αντισταθούμε πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις όλοι/ες μαζί ενάντια σ’ αυτους που θέλουν να μας διασπούν για να περνάνε τα μέτρα τους και την κυριαρχία τους. Για να μπορέσουμε να έχουμε κατακτήσεις, για να μπορέσουν τα αιτήματα του γυναικείου κινήματος, των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων, των μεταναστών/τριών να γίνουν πράξη, πρέπει να γίνουν συστατικό κομμάτι του εργατικού κινήματος και όλων των πολιτικών και συνδικαλιστικών κινημάτων. Και η Αριστερά πρέπει να παίξει σημαντικό ρόλο στο να το οργανώσει αυτό.
Μετανάστριες εργαζόμενες: «Τριπλή» καταπίεση
Οι μετανάστριες υπολογίζονται στο 45% των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας.
Αν μιλάμε για φτώχεια, για σεξισμό, για ρατσισμό και για βία απέναντι στις γυναίκες, οι μετανάστριες τα υφίστανται όλα αυτά μαζί. Είναι τριπλά καταπιεσμένες: και σαν εργαζόμενες και σαν γυναίκες και σαν «ξένες».
Ήρθαν σαν «παράπλευρες απώλειες» από τις πολιτικές της φτώχειας, των πολέμων και της εξαθλίωσης που παράγει ο καπιταλισμός τα τελευταία χρόνια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, εξαναγκάζοντας εκατομμύρια ανθρώπων να εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους. Είναι οι καθαρίστριες, οι αποκλειστικές, οι οικιακές βοηθοί, οι «μπέιμπι-σίτερ», οι σερβιτόρες, οι μαγείρισσες, οι καμαριέρες, οι εποχιακές στα ξενοδοχεία και στα χωράφια. Φροντίζουν τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους, μεγαλώνουν τα παιδιά ελληνίδων εργαζόμενων γυναικών, κρατούν τα ελληνικά νοικοκυριά… Αντικαθιστούν –μαζί με τις ντόπιες γυναίκες– την έλλειψη και το ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, που απαξιώνεται από τις κυβερνήσεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, γιατί «κοστίζει», δεν είναι ανταγωνιστικό στην «αγορά» και επίσης μεγάλα κομμάτια του (νοσοκομεία, παιδικοί σταθμοί κ.λπ.) έχουν δωθεί σε ιδιώτες για να θησαυρίσουν. Έτσι, το 41% των μεταναστριών εργάζονται σε ιδιωτικά νοικοκυριά, συνήθως χωρίς ασφάλεια, ένσημα κ.λπ.
Ένα κομμάτι των μεταναστριών βρίσκεται στους κλάδους διασκέδασης και στις βιομηχανίες του σεξ –συνήθως σε άθλιες συνθήκες και συχνά θύματα δουλεμπορίου και καταναγκαστικής πορνείας.
Κάνουν τις πιο βρώμικες, ανθυγιεινές, χαμηλού κοινωνικού κύρους ανειδίκευτες δουλειές, αν και πολύ συχνά έχουν ανώτατη μόρφωση.
Όλες οι παραπάνω, όπως και τα παιδιά τους –που τα περισσότερα γεννήθηκαν εδώ– ζουν στη χώρα μας χωρίς να έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα ακόμα και αν είναι «νόμιμες».
Έχουν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που έχει η ζωή σε μια κοινωνία και ένα κράτος όπου πάντα πρέπει να αποδεικνύουν ότι δικαιούνται να βρίσκονται εδώ. Να αποδεικνύουν ότι εργάζονται (με ένσημα), ότι είναι υγιείς (με πιστοποιητικά υγείας), ότι δεν ευθύνονται για την ανεργία… Στους εργοδότες τους ότι είναι εργατικές, πειθήνιες, φτηνές. Ακόμα και στη γειτονιά τους και στην πολυκατοικία τους ότι είναι έντιμες, «καλές», προσαρμόσιμες στους ρυθμούς και τις συνήθειες που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία. Αυτός ο κοινωνικός αποκλεισμός–θεσμικά και νομικά κατοχυρωμένος– οδηγεί τις περισσότερες μετανάστριες στην περιθωριοποίηση και στον περιορισμό τους μέσα στα όρια της δικιάς τους κοινότητας. Αυτό δεν βοηθάει καθόλου το κοινωνικό, συνδικαλιστικό και πολιτικό αγώνα των ίδιων, αλλά και όλων μας.
Από την άλλη, για όσες διαλέγουν το δρόμο του αγώνα, υπάρχει το παράδειγμα της Κωνσταντίνας Κούνεβα. Η Κούνεβα συμπύκνωσε όλες τις «αρνητικές» ιδιότητες που μπορεί να έχει μια εργαζόμενη –και μάλιστα σε περόδο οικονομικής κρίσης: Μετανάστρια, ελαστικά απασχολούμενη, μαχητική συνδικαλίστρια, γυναίκα και μητέρα χωρίς σύζυγο. Κυρίως για το μαχητικό συνδικαλισμό της, και μάλιστα ανάμεσα στις μετανάστριες που είναι η πλειοψηφία στις εταιρείες καθαρισμού και ενοικίασης εργαζομένων, δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση εναντίον της. Για να πάρουν ένα μάθημα και οι υπόλοιπες… Η εξέλιξη όμως, το κίνημα συμπαράστασης και οι κινητοποιήσεις ακύρωσαν τις βλέψεις των αφεντικών…
Πηγη:http://www.dea.org.gr