Η 1η Μαίου σηματοδοτεί την Διεθνή Ημέρα των Εργαζομένων, που υπενθυμίζει το δικαίωμα των ανθρώπων να εργάζονται όσο και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον χώρο εργασίας. Παρόλα αυτά καθώς ο υπόλοιπος κόσμος εορτάζει αυτήν την ημέρα, η κατάσταση των ψαράδων στη Λωρίδα της Γάζας συνεχίζει να δυσχεραίνει.
Ο Jamal Ismail Faris Baker (48), ψαράς από την πόλη της Γάζας με μια 9μελή οικογένεια, ψαρεύει 35 χρόνια τώρα κι έχει βιώσει την συνεχή κατάρρευση της αλιευτικής βιομηχανίας της Γάζας. Η ζωή κατρακύλησε εκτός ελέγχου για τον Τζαμάλ λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωση της Ισραηλινής επιχείρησης Αμυντικός Πυλώνας το Νοέμβρη του 2012.
Υπό την επιρροή της κατάπαυσης πυρός του Νοεμβρίου του 2012, μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινιακών αρχών, το όριο αλίευσης υποθετικά επεκτάθηκε από τα 3 στα 6 ναυτικά μίλια. Παρόλα αυτά τον Μάρτη του 2013 αυτό το όριο ξαναμειώθηκε στα 3 ναυτικά μίλια.
Ο Jamal απόλαυσε την ευκαιρία της επέκτασης του ορίου αλιείας σε έξι ναυτικά μίλια, το Νοέμβριο του 2012: «Χαρήκαμε πολύ όταν μάθαμε ότι είχε αυξηθεί το όριο αλιείας. Νομίζαμε ότι αυτό θα βελτιώσει την κατάστασή μας. Δανείστηκα το αλιευτικό σκάφος του φίλου μου, του Talal, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αλιεύουμε σε βαθύτερα νερά.»
Ωστόσο, το πρωί της 28 Νοεμβρίου 2012, το σκάφος του Jamal δέχθηκε επίθεση και καταστράφηκε από μια ισραηλινή κανονιοφόρο. «Εκείνη την ημέρα με τον γιο μου τον Καντέρ (19) και με τρεις άλλους ψαράδες, πήγαμε το πρωί για ψάρεμα. Πήγαμε με μια ομάδα 4-5 άλλων αλιευτικών σκαφών. Ήμουν στις ακτές κάνοντας κάποια εργασία και περιμένοντας να επιστρέψουν με τα αλιεύματα. Σύντομα, λίγο μετά που άνοιξαν πανιά, το τηλέφωνό μου χτύπησε και ο γιος μου μού είπε ότι μια ισραηλινή κανονιοφόρος επιτιθόταν στη βάρκα μας. Σοκαρίστηκα ακούγοντάς το. Τον ρώτησα τι συνέβαινε εκεί και μου είπε ότι ήταν ακριβώς περίπου 2 ναυτικά μίλια από την ακτή και ότι ισραηλινές δυνάμεις έριχναν σφαίρες στο σκάφος μας. Ο Καντέρ μου είπε ότι ο κινητήρας του σκάφους είχε καταστραφεί κατά τους πυροβολισμούς. Ξαφνικά η κλήση αποσυνδέθηκε.
«Νόμιζα ότι είχε τραυματιστεί στην επίθεση.» συνεχίζει ο Τζαμάλ , «τότε κάλεσα τον ανιψιό μου που ήταν σε ένα άλλο από τα ψαροκάικα. Μου είπε ότι ο Καντέρ και οι άλλες τρεις αλιείς έπρεπε να πηδήξουν μέσα στα νερά, επειδή είχε καταστραφεί η βάρκα στην επίθεση. Μου είπε ότι ορισμένα αλιευτικά σκάφη πήγαν να τους σώσουν, αλλά δε μπορούσε να δει τι ακριβώς συνέβαινε. Δεν ανησυχούσα για το πλοίο, φοβόμουν για το τι είχε συμβεί στο γιο μου, καθώς ο ανιψιός μου δεν μπορούσε να τον δει. Σε λίγο, δύο ψαρόβαρκες επέστρεψαν στην ακτή και έφεραν τους τρεις άλλους ψαράδες μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή άρχισα πραγματικά να ανησυχώ αφού δεν μπόρεσα να βρω τον Καντέρ. Κάλεσα τον ανηψιό μου και πάλι και αυτή τη φορά μου είπε ότι ο Καντέρ συνελήφθη από τις ισραηλινές δυνάμεις.» Ο Khader πέρασε 4 ώρες στην Ισραηλινή κανονιοφόρο. Το άγχος του Τζαμάλ για την ευημερία του γιου του δεν είχε όρια κατά την περίοδο αυτή και όπως εξηγεί, «ήμουν τόσο φοβισμένος που δεν μπορούσα να μιλήσω. Η φωνή μου δεν έβγαινε από το στόμα μου. Στην διάρκεια του συμβάντος κάποιοι άνθρωποι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και άλλα άτομα συγκεντρώθηκαν γύρω μου και με ρωτούσαν σχετικά με το τι συνέβαινε, αλλά δεν μπορούσα να τους απαντήσω. Ήμουν πάρα πολύ ανήσυχος για να απαντήσω σε ερωτήσεις οποιουδήποτε. Ήθελα απλώς να επιστρέψει με ασφάλεια ο Καντέρ. Σκέφτηκα ότι επρόκειτο να πάνε
τον Καντέρ στο Ashdod, γιατί αυτό κάνουν στους αλιείς που συλλαμβάνονται. Αλλά μετά από 4-5 ώρες είδα τον Καντέρ να επιστρέφει στις ακτές με το κατεστραμμένο σκάφος. Ήταν κουρασμένος και φοβισμένος λόγω του περιστατικού. Δεν μπορώ να σας πω την ανακούφισή μου όταν τον είδα. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκε στην επίθεση.» Ο Jamal προσπαθεί να καταλάβει γιατί το πλοίο του δέχθηκε επίθεση, αλλά δεν έχει βρει καμία ικανοποιητική απάντηση, Ο Καντέρ και οι άλλοι μαζί του, απλώς ψάρευαν. Δεν ήταν ούτε καν έξω από το όριο των 3 μιλίων. Δεν καταλαβαίνω γιατί δέχθηκαν επίθεση.»
Από εκείνη την τρομερή ημέρα ο Τζαμάλ ή ο Καντέρ δεν έχουν την άδεια να αλιεύουν. Αφού ο Καντέρ επέστρεψε εμείς επιθεωρήσαμε το σκάφος. Καταστράφηκε ολοσχερώς και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ξανά. «Ευτυχώς ο Talal δεν με πίεσε να του καταβάλω αποζημίωση για το σκάφος και ρώτησε απλά αν ο Καντέρ και οι άλλοι ήταν εντάξει. Αλλά μαζί με το σκάφος έχασα όλο μου τον αλιευτικό εξοπλισμό, όπως τα καλάμια ψαρέματος, που κοστίζουν περίπου 10.000 δηνάρια Ιορδανίας (περίπου 14.000 δολάρια ΗΠΑ). Επίσης είχα πάρει τα καύσιμα και το δόλωμα επί πιστώσει. Που κοστίζουν περίπου 4.000 Σέκελ (περίπου 1200 δολάρια ΗΠΑ). Μετά την επίθεση, οι πιστωτές απαίτησαν τα χρήματα από μένα, αλλά δεν είχα απολύτως τίποτα για να τους εξοφλήσω. Κέρδιζα μετά βίας 10-15 ΝΑΚ (σσ το νόμισμα) την μέρα πριν την επίθεση στο σκάφος. Μετά από εκείνη την ημέρα δεν έχω κερδίσει ούτε ένα ευρώ. Πώς θα τους αποπληρώσω; Οι πιστωτές μου κατέθεσαν καταγγελία στις αρχές της Γάζας. Λόγω της καταγγελίας δεν μπορώ να ψαρέψω τώρα.» Οι αρχές της Γάζας έχουν στη μαύρη λίστα τον Τζαμάλ και την οικογένειά του, γιατί δεν είναι σε θέση να πληρώσουν τις οφειλές τους. Ο Τζαμάλ εκφράζει την απογοήτευσή του, λέγοντας, «τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Πρέπει να ζητιανέψω και να κλέψω για να ταΐσω την οικογένειά μου.»
Μετά το περιστατικό ο Τζαμάλ αναγκάστηκε να δανειστεί χρήματα από τον αδελφό του ώστε να υποστηρίξει την οικογένειά του, «πήρα περίπου 6000 σεκέλ από τον αδελφό μου, αλλά δεν επαρκούν για τροφή και φροντίδα 10 ατόμων για έξι μήνες. Ο Καντέρ και εγώ δεν ξέρουμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να ψαρεύουμε , δεν μπορούμε να εργαστούμε οπουδήποτε αλλού. Κανένα από τα άλλα μου παιδιά δεν εργάζεται, και τέσσερα από αυτά πάνε ακόμα στο σχολείο. Εκτός από αυτό, έχω επίσης ήδη χρέη από τις αγορές, καθώς δεν μπορώ να πληρώσω. Σήμερα χρωστάω περίπου 10.000 σεκέλ και δεν ξέρω πώς θα τα επιστρέψω».
Ο Τζαμάλ εξηγεί τη δεινή κατάσταση της οικογένειάς του, «θυμώνω πολύ με την κατάσταση μου. Ο γιος μου ο Καντέρ είναι 19 ετών. Έχει φίλους που φοράνε ωραία ρούχα, και τρώνε καλό φαγητό σε καλές θέσεις. Όταν βλέπει αυτό αισθάνεται πολύ άσχημα, αλλά αυτός δεν μου ζητά χρήματα, γιατί ξέρει ότι δεν μπορώ να δώσω τίποτα. Αν είχα κάτι πολύτιμο θα το είχα πουλήσει ώστε να πληρώσω τα χρέη. Επίσης, η στέγη του σπιτιού μου ράγισε στις ισραηλινές επιθέσεις το Νοέμβρη . Όταν βρέχει ολόκληρο το σπίτι γεμίζει με νερό. Δεν μπορώ ούτε αυτό να επιδιορθώσω. Τα μικρότερα παιδιά μου μού ζητούν φρούτα και γλυκά, αλλά δεν μπορούμε να τους δώσουμε. Ό μόνο που μπορώ είναι να δίνω ψεύτικες διαβεβαιώσεις στα παιδιά μου.»
Ο Τζαμάλ δηλώνει την απογοήτευσή του γιατί εγκαταλείφθηκε από τις αρχές της Γάζας, «Δεν μας βοηθάνε. Δεν παίρνω καμία ενίσχυση, ούτε τρόφιμα, ούτε χρήματα. Δεν με αφήνουν να εργαστώ ώστε να εξοφλήσω τις οφειλές μου, λόγω των χρημάτων που χρωστάω». Συνεχίζει ακόμη για να πει ότι «πολλοί αλιείς λαμβάνουν βοήθεια, αλλά για να την πάρει κάποιος πρέπει να ξέρει κάποιον στην εξουσία.»
Οι επιθέσεις του Ισραήλ κατά των Παλαιστίνιων ψαράδων στη Λωρίδα της Γάζας, οι οποίοι δεν αποτελούν απειλή για την ασφάλεια των Ισραηλινών ναυτικών δυνάμεων, συνιστούν μια κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου των ανθρωπιστικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αλιευτική ζώνη αποκλεισμού, που διατηρείται μέσα από αυθαίρετες συλλήψεις και επιθέσεις, αποτελεί ένα μέτρο συλλογικής τιμωρίας, η οποία απαγορεύεται βάση του άρθρου 33 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης. Το δικαίωμα στην εργασία, συμπεριλαμβανομένων των δίκαιων και ευνοϊκών συνθηκών, προβλέπεται σύμφωνα με το άρθρο 23 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς και δυνάμει του άρθρου 6 και 7 του Διεθνούς Συμφώνου για τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα (ICESCR). Επιπλέον, το άρθρο 11 του ICESCR αναγνωρίζει «το δικαίωμα του καθενός σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης για τον ίδιο και την οικογένειά του, συμπεριλαμβανομένης της επαρκούς τροφής, ένδυσης και στέγασης, και στη συνεχή βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.»
Πηγη:http://www.gazaark.org
