* [Κατάγομαι] από μια ταπεινή οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός και δούλευε στην οικοδομή. Η μητέρα μου ήταν υπάλληλος. Γεννήθηκα το 1941, μία δύσκολη περίοδο. Στα δεκαέξι χάνω τον πατέρα μου από φυματίωση. Όταν ήμουν μικρός ταξιδεύαμε πολύ. Στην αρχή ήταν οι συχνές μετακινήσεις του πατέρα μου, μετά η διαμονή του σε σανατόρια…. Με αυτό τον τρόπο απέκτησα τις συνήθειές μου: τα τραίνα, τα έπιπλα πίσω μας, τους φίλους που αποκτούσα και μετά τους έχανα. Ποτέ δεν γνώρισα παππούδες. Δεν έχω πραγματικές ρίζες. Κάποια στιγμή μέτρησα τις μετακομίσεις μας: 40…
* [Μικρό παιδί για σινεμά] δεν είχα χρήματα. Πολλές φορές όμως με άλλους πιτσιρικάδες σκαρφαλώναμε στη στέγη του κινηματογράφου και από μια τρύπα κοιτούσαμε το κοινό. Τον υπόλοιπο καιρό διάβαζα. Στα δεκαπέντε μου είχα διαβάσει όλους τους κλασικούς.
* Πήγα σε αρκετά σχολεία με την ελπίδα μιας υποτροφίας. Ήταν τόσο απελπιστική η έλλειψη χρημάτων, που πήγα σε μια σχολή πυροσβεστών στο Wroclaw, μόνο και μόνο επειδή είχαμε δωμάτιο κι ένα μικρό μισθό. [Δεν ήθελα να γίνω πυροσβέστης] Ο πατέρας μου μ’ έβγαλε από εκεί. Πήγα τελικά σε κανονικό σχολείο. Σχεδόν μια ολόκληρη χρονιά. Ένας καθηγητής, πραγματικό φόβητρο για όλους, με κάλεσε μια μέρα κι, αφού έριξε μια ματιά στις σημειώσεις μου της χημείας, μου είπε: «Κισλόφσκι καλύτερα θα έκανες να έμενες πυροσβέστης!». Oρκίστηκα να μην ξαναβρεθώ ποτέ σε τέτοια περιφρονητική κατάσταση. Ποτέ. Ήταν ένα σημείο ρήξης στη ζωή μου. Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών. Έγραψα σε ένα μακρυνό θείο, διευθυντή σε μια σχολή θεάτρου, που δίδασκαν θεατρικές τεχνικές. Έτσι άρχισα να σπουδάζω σκηνογραφία. [Δε με ενδιέφερε] αλλά είχα μια μικρή επιδεξιότητα: μπορούσα να τοποθετώ μια σκάλα και να κρατώ ένα πινέλο, αυτό ήταν όλο. Κρίμα: αν είχα πάρει μαθήματα ξυλουργικής, θα ήξερα σήμερα να ενώσω δυο σανίδες σε ευθεία γωνία, πράγμα για το οποίο είμαι ανίκανος. Αντίθετα ξέρω να βάφω ένα διαμέρισμα. Μπορώ να είμαι χρήσιμος καμιά φορά.
[Ο κινηματογράφος είναι άχρηστος] τελείως. Ίσως για λίγη συγκίνηση… αλλά τι είναι μπροστά σ’ ένα τραπέζι; Ένα τραπέζι είναι κάτι το σοβαρό. Μια μέρα, μια νεαρή μού είπε ότι η «Διπλή ζωή της Βερονίκ» την έκανε να καταλάβει τι είναι η ψυχή… Ίσως ο κινηματογράφος, μια δουλειά δύσκολη και χρονοβόρα, νε είναι χρήσιμος για τέτοια πράγματα… Ίσως. Στην πραγματικότητα δεν έχω καμιά επιλογή: δεν ξέρω να κάνω τίποτε άλλο, ούτε καν να ενώσω δυο τάβλες. Έτσι κάνω κινηματογράφο.
Εκείνα τα χρόνια. γύρω στο ’60-’62, ήταν πολύ ευνοϊκά για το θέατρο στην Πολωνία. Δεν ήθελα να κάνω σκηνογραφία, αλλά να βλέπω θέατρο. Κάθε μέρα κι ένα εκπληκτικό έργο. Μετά συζητήσεις όλη τη νύχτα… Dürrenmatt, Brecht… Έπειτα δοκίμασα τη σχολή κινηματογράφου του Λοντζ, αλλά δεν με δέχτηκαν. Πήρα μια μικρή δουλειά ενδυματολόγου και το αστείο είναι πως δούλευα με ηθοποιούς τους οποίους τώρα παίρνω στα έργα μου. … Ξαναέδωσα εξετάσεις στην σχολή του Lodz κι απέτυχα για δεύτερη φορά. Θυμάμαι τη μητέρα μου στο σταθμό να κλαίει κάτω από την βροχή: τότε είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα ξανασυνέβαινε άλλη αποτυχία. Την τρίτη φορά πέτυχα… Από το 1964 ως το 1968 παρακολούθησα τη σχολή του Lodz. Εκεί ανακάλυψα τον Ρενουάρ, τον νεορεαλισμό, τον Όρσον Γουέλς και τον μοντέρνο αγγλικό κινηματογράφο, που λατρεύω. Ακόμα τον Κεν Λόουτς, τον Μπο Βιντερμπεργκ… Ήταν η εποχή που ο κινηματογράφος μπορούσε να αλλάξει τη ζωή. Μιλούσαμε, παθιαζόμασταν, πολλές φορές τσακωνόμασταν ακόμα. Αυτή η εποχή δεν υπάρχει πια. Να τι αποδεικνύει την θεωρία μου: ό,τι είναι καλό φθίνει και πεθαίνει. Ό,τι αρχίζει καλά, τελειώνει άσχημα. Ό,τι αρχίζει άσχημα τελειώνει ακόμα πιο άσχημα.
* Είμαι 50 χρονών και θα ήθελα να σταματήσω να δουλεύω. Θα συνεχίσω βέβαια, αλλά μου αρέσει να λέω πως θα μπορούσα να σταματήσω… Δουλεύω «Τα τρία χρώματα», ένα σύνολο σε τρία κεφάλαια: Το ένα στα κόκκινα, το άλλο στα λευκά, το τελευταίο στα μπλε. Είναι μια τριλογία που μιλά για θέματα συνδεδεμένα με τα χρώματα της γαλλικής σημαίας. Αυτό σημαίνει πολύ ξεκάθαρα: ισότητα, ελευθερία, αδελφοσύνη. Τι σημαίνουν όλα αυτά σήμερα; Για μας, για σας, για εμένα; Τι είναι η ελευθερία, τι είναι η ισότητα, τι είναι η αδελφοσύνη; Να τρία ερωτήματα που θέσαμε στους εαυτούς μας, ο συνεργάτης μου κι εγώ. Δεν πιστεύω πως θα βρούμε απάντηση.
Κριστόφ Κισλόφσκι (1941-1996)
Πηγη:http://k-m-autobiographies.blogspot.com/2008/05/48-krzysztof-kielowski.html
