Ο Stefano De Luigi, ένας φωτογράφος από τη Κολωνία, ξέρει να βγάζει φωτογραφίες που σε παγώνουν. Έχει κερδίσει τρεις φορές το World Press Photo -τις χρονιές 1998, 2008 και 2010- σε διαφορετικές κατηγορίες, ενώ φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε μεγάλα περιοδικά, από το New Yorker έως το TIME.
Το 2009 ταξίδεψε στην Κένυα και κατέγραψε με τη μηχανή του το μεγάλο πρόβλημα ξηρασίας που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι. «Αυτή η τραγωδία, όπου ζώα και άνθρωποι παλεύουν να επιβιώσουν, είναι ένας πραγματικός εφιάλτης» είπε ο Stefano, ο οποίος μέσα από το project του θέλει να εξετάσει τις κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη. «Αυτό το μέλλον ίσως δεν καταφέρουμε να το αποφύγουμε, αν δεν αλλάξουν κάποια πράγματα – πρέπει να σταματήσουμε να «ξεζουμίζουμε» τον πλανήτη και να αρχίσουμε να φερόμαστε υπεύθυνα. Πιστεύω ότι αυτό είναι το μήνυμα που περνούν οι φωτογραφίες. Μια προειδοποίηση ώστε να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας και να σεβαστούμε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς της γης».
VICE: Τι ήταν αυτό που σε έκανε να φωτογραφήσεις την ξηρασία στην Κένυα;
Stefano De Luigi: Εκείνη την περίοδο δούλευα σε ένα project που είχε ονομάσει «χώρα φάντασμα». Υπάρχουν κάποιες χώρες που δεν είναι αναγνωρισμένες από τους διεθνείς οργανισμούς. Ήμουν στη Σομαλιλάνδη και είδα στις ειδήσεις το πρόβλημα ξηρασίας που αντιμετώπιζε η Κένυα. Δεν το σκέφτηκα πολύ – μπήκα στο αεροπλάνο για Αιθιοπία και από εκεί κανόνισα με έναν φίλο δημοσιογράφο να πάμε στις περιοχές που είχαν πληγεί περισσότερο από την ξηρασία. Είχα συνεργαστεί και παλιότερα με αρκετές ΜΚΟ στη Κένυα, οι οποίος μας βοήθησαν πολύ στο project μας.
Περίμενες ποτέ ότι αυτό το project θα σε επηρέαζε τόσο πολύ;
Παρά το γεγονός ότι η κατάσταση ήταν δραματικήμ ειλικρινά δεν περίμενα να δω όσα είδα. Ήταν λες και ζούσαμε την αποκάλυψη, όπου άνθρωποι και ζώα πάλευαν να επιβιώσουν.
Πως αντέδρασαν οι άνθρωποι στην παρουσία σας εκεί;
Οι τοπικές αρχές μας βοήθησαν πάρα πολύ, καθώς μας επέτρεψαν να πάμε στα μέρη που αντιμετώπιζαν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Μετά από μήνες ξηρασίας, αυτές οι περιοχές έμοιαζαν με έρημο. Οι άνθρωποι είχαν εξαντληθεί και ταξίδευαν μαζί με τους επικεφαλής των ΜΚΟ – άλλωστε αυτές οι οργανώσεις ήταν το μοναδικό τους καταφύγιο.
Μιλήσατε με ντόπιους για το τι έγινε στην χώρα;
Φυσικά. Μείναμε 15 μέρες στην Κένυα και μιλήσαμε με πολλούς ανθρώπους. Όταν ταξιδεύαμε στη χώρα, παίρναμε μαρτυρίες από ιερείς, γυναίκες, ξένους και αγρότες, με τους περισσότερους να είναι συγκλονισμένοι από αυτό που έβλεπαν και ζούσαν. Ήταν μια ανθρωπιστική και οικολογική καραστροφή.
Αυτή η εμπειρία άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζες την κλιματική αλλαγή;
Ναι, αυτά που είδα επηρέασαν κάποιες αποφάσεις που πήρα στη συνέχεια. Εργάστικα σε ένα project σχετικά με το λιώσιμο των πάγων, ενώ από τότε είμαι πολύ πιο ευαίσθητος σε θέματα που αφορούν το περιβάλλον. Πρέπει να ζούμε πιο υπεύθυνα πλέον και να σκεφτόμαστε και τις επόμενες γενιές. Είναι τρελό να ζούμε λες και θα είμαστε οι τελευταίοι άνθρωποι πάνω στη γη.
