Η είδηση ότι τελειώνει η αδικαιολόγητη κράτηση των μεταναστών και προσφύγων τον γεμίζει χαρά. Ελπίζει να γίνει πραγματικότητα, για να μην περάσουν άλλοι όσα πέρασε αυτός στην ηλικία των 26, όταν από τη Συρία, όπου παρέδιδε μαθήματα αρχιτεκτονικής στο πανεπιστήμιο, βρέθηκε έγκλειστος από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο πρώτα στο κρατητήριο του Αστυνομικού Τμήματος Συντάγματος, μετά στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί κι έπειτα στο Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη.
Ακόμα και σήμερα, στη Γερμανία, όπου κατάφερε να φύγει ο Ομάρ με την τέταρτη προσπάθεια, εκεί όπου αναγνωρίστηκε πρόσφυγας και το κράτος τού εξασφαλίζει ελευθερία, διαμέρισμα, γιατρό και τα βασικά για να ζήσει, ακόμα και εκεί, όταν βλέπει αστυνομικό, τον κυριεύει αντανακλαστικά φόβος.
«Γνώρισα στην Ελλάδα αστυνομικούς καλούς, φιλικούς. Γνώρισα όμως και άλλους που το έβλεπες πως σε αντιμετώπιζαν σαν ζώο, που σε έκαναν να νιώσεις ζώο», λέει στην «Εφ.Συν.». Δεν ήταν μόνον οι αστυνομικοί το πρόβλημα, αλλά και οι άθλιες συνθήκες κράτησης. «Συχνά αναρωτιόμουν αν βρίσκομαι σε όνειρο ή αν συμβαίνουν πραγματικά όλα αυτά. Ενιωθα σαν να βρίσκομαι στον Μεσαίωνα ή σε άλλη χώρα. Δεν είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν στην Ευρώπη, έμοιαζε περισσότερο με φυλακή στο Αφγανιστάν».
Αθλιο φαγητό
«Ημουν σ’ ένα κελί υπόγειο, δεν μπορούσα να δω τον ήλιο. Η πόρτα άνοιγε μόνο για να πας τουαλέτα ή για να σου φέρουν φαγητό. Δεν είχαν κλιματισμό, σκάγαμε από τη ζέστη, είχαμε γεμίσει έντομα και κουνούπια. Το κελί το καθαρίζαμε εμείς, αλλά οι κουβέρτες και τα σεντόνια βρομούσαν, δεν πρέπει να είχαν πλυθεί ποτέ. Ηταν ανυπόφορο. Το φαγητό ήταν άθλιο, έκανα συνέχεια εμετό. Εφτασα να τρώω μόνο ψωμί και φρούτο.
»Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν ένας κρατούμενος από το Μαρόκο έπαθε κρίση επιληψίας, έπεσε σε κώμα και αιμορραγούσε. Φωνάζαμε, χτυπούσαμε, οι αστυνομικοί ήρθαν έπειτα από δέκα λεπτά και το ασθενοφόρο ύστερα από μισή ώρα. Οταν επέστρεψε από το νοσοκομείο, ήταν ανήσυχος και οι αστυνομικοί δυσανασχετούσαν. Μια μέρα εξαγριώθηκαν, ήρθαν δύο αστυνομικοί και τον έσπασαν στο ξύλο, φωνάζοντας “μαλάκα”, “μαλάκα”. Το σκέφτομαι συχνά και κλαίω».
Μετά το επεισόδιο με τον Μαροκινό, ο Ομάρ έμεινε μόνος στο κελί για σαράντα μέρες. Δεν άντεξε, ξεκίνησε απεργία πείνας. Εκεί γνώρισε μια δικηγόρο, τη Χρύσα, η οποία τον έφερε σε επαφή με γιατρούς και κίνησε τη διαδικασία να αποφυλακιστεί. Νοσηλεύτηκε είκοσι μέρες στο Δαφνί, ένιωσε κάπως ανθρώπινα, πήρε φαρμακευτική αγωγή, η κατάστασή του βελτιώθηκε. Επέστρεψε πάλι στα ίδια, στο κρατητήριο του Αλλοδαπών αυτή τη φορά, ώσπου η Δικαιοσύνη διέταξε την αποφυλάκισή του.
Στο φορτηγό
Το έγκλημα και μαζί η ατυχία του ήταν ότι, με το που ήρθε στην Αθήνα κρυμμένος σ’ ένα φορτηγό μαζί με άλλους δέκα, προσπάθησε να φύγει για άλλη ευρωπαϊκή χώρα με πλαστά χαρτιά. Οι συμπατριώτες του τα κατάφεραν, αυτόν τον έπιασαν. Τι κι αν έλεγε στην αστυνομία πως είναι Σύρος και τους έδειχνε τα αληθινά χαρτιά του; Ασυγκίνητοι.
Ο Ομάρ ελπίζει να αλλάξουν τα πράγματα και να μπορέσει να επισκεφτεί τη χώρα μας ελεύθερος, χωρίς φόβο. Την ελευθερία και την ασφάλεια της Ευρώπης την πλήρωσε ακριβά: με 4 χιλιάδες ευρώ στους διακινητές, 1.500 ευρώ για να προσφύγει στην ελληνική Δικαιοσύνη και 600 ευρώ χαμένα σ’ έναν δικηγόρο που τον κορόιδεψε. Το κυριότερο, ζώντας για τέσσερις μήνες όπως κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να υποχρεώνεται να ζει.
Πηγή: efsyn.gr
