“Και οι ασφόδελοι μοιάζουν υπέροχοι σήμερα”

Θα το πρόσεχες αν έφευγα; Μας ρωτούσε τραγουδώντας η Ντολόρες Ο’ Ρίορνταν στο Daffodil Lament σε ανύποπτο χρόνο.
Το σημερινό μούδιασμα που προκάλεσε ο θάνατός της σε έναν απροσδιόριστο αριθμό ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο, μάλλον απαντάει την ερώτησή της καλύτερα απ’ ό,τι θα φανταζόταν ίσως και η ίδια τότε.
Η Ντολόρες Ο’ Ρίορνταν, μ’ όλες τις αντιφάσεις της, είναι κομμάτι της εφηβείας όσων είμαστε στα συν-πλην 40 μας χρόνια. Ακόμα κι αν κάποιος δεν είχε συγκρατήσει το όνομα, με τη διευκρίνιση “μα, είναι η φωνή των Cranberries!” θα ξεμπέρδευες εύκολα. Στα 18 της –μόλις- χρόνια αναλαμβάνει να σηκώσει στους ώμους της την ιρλανδέζικη μπάντα των Cranberry saw us (πριν μετονομαστεί σε αυτό που όλες και όλοι μάθαμε μετά). Ξεκινούν από το Λίμερικ της Ιρλανδίας στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για να φτάσει η μουσική τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη με εκατομμύρια πωλήσεις άλμπουμ. Η Ο’ Ρίορνταν γράφει τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών και τα ερμηνεύει με εκείνη την πολύ σπάνια, εύθραυστη και ιδιαίτερη φωνή, που αν την ακούσεις μια φορά, δύσκολα την ξεχνάς.
Μια γυναίκα που είχε να παλέψει με το δικό της σκοτάδι, με τους δικούς της εσωτερικούς δαίμονες. Κακοποιημένη σεξουαλικά στην παιδική της ηλικία, έδινε καθημερινό αγώνα με τη μανιοκατάθλιψη. Πότε νικούσε η μια, πότε η άλλη. Λίγο πριν από τον ξαφνικό θάνατο στα 46 της χρόνια, εμφανιζόταν με τη μπάντα D.A.R.K σε μια μουσική σκηνή στο Λονδίνο, ενώ παράλληλα μπαινόβγαινε στο στούντιο για ηχογραφήσεις. Τα Χριστούγεννα είχε ανεβάσει στον λογαριασμό της στο Facebook το ενθαρρυντικό τότε και πικρό σήμερα “’Hi All, Dolores here. Feeling good!”. “Αισθάνομαι καλά”.
Σε μια ιδανική ζωή, οι καλλιτέχνιδες/ες θα πίστευαν στα 5-10 βασικά πράγματα που πιστεύουμε κι εμείς. Θα ήθελαν έναν κόσμο όπως περίπου θα τον θέλαμε κι εμείς. Και θα προσπαθούσαν να αλλάξουν τα άσχημα και τα μίζερά του, όπως εμείς. Η ζωή, όμως, κάθε άλλο παρά ιδανική είναι. Η Ντολόρες Ο’ Ρίορνταν είχε φτάσει να δηλώσει πως υπερασπίζεται τη θανατική ποινή “σε κάποιες περιπτώσεις”, ενώ η άποψή της για τον φεμινισμό ήταν μάλλον συγκεχυμένη. Ζητούσε μεν ίσα δικαιώματα για άντρες και γυναίκες, αλλά την ίδια στιγμή ήταν ενάντια στις αμβλώσεις.
Θλιβερό; Πολύ. Αντιφατικό; Ασφαλώς.
Θα περιμέναμε και θα θέλαμε άλλα από τη γυναίκα που έχει τραγουδήσει “Ποιος θα σώσει τα παιδιά του πολέμου; … Σε καιρούς πολέμων, είμαστε όλοι ηττημένοι. Δεν υπάρχει νίκη” (War Child) ή “Αν η βία οδηγεί στη σιωπή, κάπου έχουμε κάνει λάθος” (Zombie).
Όπως και να ’χει, μαζί με τη Ντολόρες αφήνουμε πίσω κι ένα κομμάτι της εφηβείας μας. Εκείνο το κομμάτι που μιλούσε για όνειρα, κάποια από τα οποία έχουμε παρατήσει στη μέση και κάποια ίσως “δεν ήταν αυτό ακριβώς που φαινόταν”. Ακόμα κι αν η ζωή μας συνεχίζει να αλλάζει κάθε μέρα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.
The stars are bright tonight
And I am walking nowhere
I guess I will be alright
Κική Σταματόγιαννη