Αντιγράφουμε από το προφίλ του Ioannis John Glykos στο fb:
«Ακολουθεί «σεντονάκι» αλλά δεν γίνεται αλλιώς, ακόμα και τέτοιες μέρες.
Σήμερα πήρα τον Δημήτρη, τον Σπύρο τον γιο μου αλλά και τον ανιψιό μου τον Σπύρο να πάμε Γλυφάδα για βόλτα και μεσημεριανό. Φτάσαμε στον Αγ. Κωνσταντίνο και βλέπω δεξιά τη μια από τις δύο θέσεις πάρκινγκ ΑμΕΑ ελεύθερη οπότε στρίβω και κατευθύνομαι εκεί. Μπροστά μου κόκκινο Nissan με ζευγάρι ηλικιωμένων ψάχνουν πάρκινγκ και φυσικά μπαίνουν στη θέση ΑμΕΑ, χωρίς δεύτερη σκέψη. Σταματάω από πίσω, κατεβαίνω και χτυπάω το τζάμι ήρεμα και αφού το κατεβάζει, ρωτάω ευγενικά:
– Είστε ΑμΕΑ;
«Ναι, είμαστε», μου λέει με ύφος ξινισμένο μέχρι εκεί που δεν παίρνει και της απαντώ αμέσως:
– Παρακαλώ, τοποθετείτε την κάρτα σας στο παρμπρίζ;
«Ποια κάρτα;», με ρωτάει και καταλαβαίνω ότι έμπλεξα.
– Πάντως, όχι της τράπεζας συνεχίζω και της εξηγώ ότι έχω στο αυτοκίνητο άτομο με αναπηρία οπότε πρέπει να φύγει. «Στραβώνει» πολύ και μου λέει «καλά που σε έπιασε ο πόνος» και η πίεσή μου πάει στο 200, οπότε της λέω με πολύ ένταση, χωρίς να υψώσω φωνή, «σέβομαι τα άσπρα μαλλιά και των δύο σας, αλλά η Aστυνομία είναι από πίσω και σας δίνω 2 λεπτά για να φύγετε». Στο μεταξύ, ο αστυνομικός, επειδή έχω κλείσει τον δρόμο έξω από το Mark’s & Spencer έρχεται και του εξηγώ. Το ζευγάρι αποχωρεί με συνοπτικές διαδικασίες και ο αστυνομικός κόβει κλήση στο διπλανό από εμένα αυτοκίνητο, επίσης παρκαρισμένο σε θέση ΑμΕΑ και ξεβιδώνει πινακίδες. Εξηγώ στον ανιψιό μου, που είναι μικρότερος, γιατί έκανα όλο αυτόν τον ντόρο και γιατί είναι λάθος να μη σεβόμαστε την ένδειξη ΑμΕΑ στα πάρκινγκ ή τις διαβάσεις και τις ράμπες.
Παίρνω τα παιδιά και ξεκινάμε τη βόλτα μας. Την κάνουμε και περνάμε ωραία ενώ περπατώντας καταλήγουμε στη Γιαννιτσοπούλου και αποφασίζουμε να φάνε burger στο Brother’s in law όπου επίσης περνάμε πολύ καλά και απολαμβάνουμε το φαγητό μας, ενώ έρχονται και οι γονείς του ανιψιού μου όποτε προτείνω να πάω με τον Δημήτρη να φέρουμε από τον Αγ. Κωνσταντίνο το αυτοκίνητο μέχρι να φάνε και να φύγουμε. Ξεκινάω και κατεβαίνω τη Γιαννιτσοπούλου και στα Starbucks έχω ήδη βγει δρόμο γιατί έχουν κλείσει τα πεζοδρόμια, αλλά ακριβώς στη γωνία με Κύπρου ξαναμπαίνω και πάω να περάσω απέναντι.
Ακριβώς εκεί, παρκαρισμένο με αλάρμ, λευκό Αudi που κλείνει τη ράμπα και διάβαση, αλλά και αυτοκίνητα διπλοπαρκαρισμένα, οπότε ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ.
Είναι κάτι στιγμές που απλά σου στρίβει, απλά λες ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ και αυτή ήταν μια τέτοια στιγμή. Κάθισα μπροστά στη ράμπα με τα πόδια του Δημήτρη από το αμαξίδιο να ακουμπάνε την πόρτα του συνοδηγού και αποφάσισα να περιμένω μέχρι να έρθει, όσο χρόνο και να έκανε. Η ώρα 15:24 και είχα 2 ώρες μπροστά μου.
Ένα ζευγάρι αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί και έρχονται, με ρωτάνε αν μπορούν να βοηθήσουν. Τους απαντώ ότι θα μπορούσα να βρω μια διέξοδο, αλλά δεν θέλω! Θέλω ο γιος μου και όλα τα άτομα με αναπηρία αλλά και οι γονείς με τα καρότσια να μην κάνουν ειδικούς ελιγμούς απλά για να περάσουν απέναντι. Συμφωνούν και μένουν μαζί μου ενώ ακούει τη συζήτηση άλλο ένα ζευγάρι με τα παιδιά τους και αποφασίζουν να μείνουν και αυτοί και στην παρέα προστίθεται ένας κύριος που καλεί αμέσως την Aστυνομία και ένας ακόμα. Τους ευχαριστούμε σαν οικογένεια, όλους. Μου ανέβηκαν δάκρυα στα μάτια από την υποστήριξη.
Περνάνε δέκα λεπτά και είμαστε εκεί ακίνητοι εγώ και ο Δημήτρης ενώ περνάνε εκατοντάδες άτομα που αντιλαμβάνονται και είτε λένε κάτι ή κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι τους. Στα 20 λεπτά βλέπω απέναντι άλλα 5-6 άτομα να κοιτάνε να σχολιάζουν και να μη φεύγουν, είμαστε πλέον καμιά 10αριά και εκείνη τη στιγμή έρχονται, χωρίς να τους έχω πει τίποτα, ο κουνιάδος μου με τη γυναίκα του και ο Σπύρος ο γιος μου με τον Σπύρο τον ανιψιό μου. Γινόμαστε 15, ενώ έχει περάσει μισή ώρα που είμαστε ακίνητοι και περιμένουμε. Έχουμε καλέσει την Αστυνομία άλλες δύο φορές χωρίς αποτέλεσμα..
Ακούω σχόλια του τύπου «να του σπάσουμε τους καθρέφτες» ή «να το αναποδογυρίσουμε» και «θαυμάζω την ηρεμία σου», αλλά μέσα μου βράζω. Δεν έχω αφήσει το χέρι του Δημήτρη ούτε δευτερόλεπτο, μια και κάθε τέτοια «μάχη» τη δίνουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια και τη δίνουμε για τον πρίγκιπα, αλλά και για όλα τα άτομα με αναπηρία που σε αυτό το απόλυτο κράτος-μπορδέλο δεν είναι αποδέκτες στοιχειώδους σεβασμού από το κράτος, αλλά -δυστυχώς- και από πολλούς, πάρα πολλούς συμπολίτες.
Βλέποντας τον κόσμο γύρω μου και την οργή που έχει συσσωρευτεί έχω πραγματικά «φορτώσει» συναισθηματικά και κάπου εκεί στα 45 λεπτά βλέπω έναν νεαρό στα 28-30 να κοιτά και να έρχεται ανήσυχος, τρέχοντας.
Πλησιάζει πατά το κουμπί, ανοίγει την πόρτα, μου λέει «συγγνώμη» και πάει να μπει στο αυτοκίνητο.
Του ζήτησα ήρεμα να με κοιτάξει και να μου πει αν θεωρεί ότι με μια συγγνώμη όλα είναι καλά, αλλά πριν προλάβει να μου απαντήσει ένας από πίσω του φωνάζει κάτι πολύ έντονα, ενώ ο Νίκος δεν τον αφήνει να φύγει. Τον ξαναρωτάω και μου απαντάει:
«Είπα συγγνώμη, τι άλλο να κάνω, έχω αργήσει, πρέπει να φύγω» και πάει να μπει στο αυτοκίνητο.
Πέφτει τρελό κράξιμο και έχουν μαζευτεί πολλοί άνθρωποι τη στιγμή που όλη η φόρτισή μου έσκασε σαν βόμβα επάνω του. «Βιάζομαι, πρέπει να φύγω», ενώ εμείς είμαστε ακίνητοι 45 λεπτά εξαιτίας του και μαζί μας όλος αυτός ο κόσμος…
Ειπώθηκαν πολλά και έγιναν πολλά, μέχρι που τελείωσε η όλη φάση. Ο νεαρός Έλληνας από Αμερική έλεγε απίστευτα προσβλητικές βλακείες και λίγο έλειψε να τον χτυπήσω. Κρατήθηκα, δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα και δεν αρέσουν και στον πρίγκιπα οι φασαρίες. Γίνανε όμως και άλλα κωμικοτραγικά, όπως την ώρα που του φώναζα μπήκε στη μέση ο γνωστός «Έλληνάρας» που μόλις έχει εμφανιστεί και δεν ξέρει τι έχει προηγηθεί για να μου πει ότι «χάνω το δίκιο μου επειδή φώναξα και έβρισα (δεν είχα βρίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή), ή ότι εμφανίστηκε μια φίλη του νεαρού, ακόμα πιο νεαρά, η οποία -αφού είπε την εξυπνάδα της και ενώ άλλοι πριν από εμένα της είπαν να μην ανακατεύεται- συνέχισε και όταν της μίλησα λίγο πιο έντονα γύρισε και πέταξε την κορυφαία ατάκα «δεν μπορώ να καταλάβω τόση κακία», επειδή επιμείναμε να έρθει η Αστυνομία να του πάρει τις πινακίδες. Αποκορύφωμα η άφιξη του νταή και φυσικά μοναδικής ευφυΐας «ξαδέρφου» ο οποίος, γεμάτος μαγκιά και ύφος, ενώ πάω να του μιλήσω μού λέει «εσύ ποιος είσαι και ανακατεύεσαι;» και μπαίνει στο αμάξι να φύγει. Μπήκα μπροστά ακουμπώντας το καπό και του ζήτησα να ξεκινήσει…
Ο νεαρός έχει πλέον αντιληφθεί το λάθος του και το αρχικό και της αντίδρασης και παρεμβαίνει. Έρχεται κοντά και μου εξηγεί ότι τα Ελληνικά του δεν είναι καλά και ίσως είπε τα λάθος πράγματα, ενώ αρχίζει και μου μιλάει στα Αγγλικά. Η Αστυνομία πουθενά και είμαι «στα κόκκινα»..
Πρέπει να φύγω… για το καλό όλων και, κυρίως, για να μη με δουν τα παιδιά σε άλλη κατάσταση και λάβουν λάθος μηνύματα. Το να φύγω με πονάει και με πιάνουν τα κλάματα, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να φύγω, εκείνη τη στιγμή, χωρίς καθυστέρηση.
Του εύχομαι καλή χρονιά και παίρνω τον Δημήτρη και περνάμε απέναντι… Ένας κύριος που ήταν εκεί μου λέει «δεν έπρεπε να φύγεις» και με παίρνει το παράπονο, οπότε μια κοπέλα που ήταν όλη την ώρα εκεί με αγκαλιάζει στον ώμο και μου λέει «καταλαβαίνω ή προσπαθώ, καλή χρονιά»… Φωνάζω στον Νίκο ότι φεύγω και ένα ‘’ευχαριστώ’’ σε όσους κάθισαν μαζί μας…
Ο Δημήτρης έχει ραντεβού με μια φίλη του και πρέπει να βιαστούμε, είμαι χάλια αλλά γελάμε γιατί είναι χαρούμενος που θα πάει για καφέ. Φτάνουμε στο αυτοκίνητο και η Αστυνομία γράφει τον διπλανό μου 5 ώρες μετά γιατί είναι παρκαρισμένος σε θέση ΑμΕΑ… Σκέφτομαι ξανά ότι θέλω να φύγω, θέλω να μας πάρω και να φύγω.
Τα έγραψα όλα, μα όλα, για να περάσουν -ίσως- κάποια μηνύματα.
Μην παρκάρετε σε ράμπες και διαβάσεις πρόσβασης των ΑμΕΑ. Μην κλείνετε τα πεζοδρόμια. Μην παρκάρετε σε θέσεις ΑμΕΑ. Αφήστε εμάς, τις οικογένειες, τους συνοδούς, αλλά σκεφτείτε τα ίδια τα άτομα και τον εαυτό σας γιατί είμαστε όλοι εν δυνάμει άτομα με αναπηρία, σε μια κακή στιγμή. Η συνείδησή μας είναι η πρόσβασή τους στην καθημερινότητα, στη ζωή, στη συμμετοχή και όχι στον αποκλεισμό.
Καλή χρονιά με υγεία σε όλους σας και την αγάπη μας σε όλους τους «πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες», αλλά και στις οικογένειές τους. Να μιλάμε, να διαμαρτυρόμαστε και να δημοσιοποιούμε για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα για τα παιδιά μας, για τους ανθρώπους μας, για τους συμπολίτες μας μιας διαφορετικής ομάδας…».
