της Νίνας Γεωργιάδου
Ο άγνωστος στρατιώτης είναι εντελώς άγνωστος και αδιάφορος για όσους πυροδοτούν τις πολεμικές μηχανές.
Είναι ένα σχήμα λόγου κι ένα πρόσχημα για τους πολεμοχαρείς κρετίνους, τους ψοφοδεείς υποκριτές, τους πονηρούς πατριδοκάπηλους.
Το «είσαι ο και λέγεσαι» είναι μόνο για τις πρωινές αναφορές πειθάρχησης των κατά παράταξη υποψήφιων νεκρών.
Μετά τη μάχη δεν είναι ο, ούτε λέγεται, είναι μόνο νεκρός
Ο άγνωστος στρατιώτης είναι ένα κομμάτι κρέας που θάβεται μέσα στα χαρακώματα. Μια σταγόνα αίμα που χύνεται στην άσφαλτο και κυλάει στον υπόνομο. Ένα τελευταίο βλέμμα που βλέπει σπίτια να καίγονται και ζωές να πυρπολούνται και κλείνει απορώντας πώς ακόμη πετούν οι γερανοί.
Ο άγνωστος στρατιώτης πεθαίνει για τα κέρδη των πολεμικών βιομηχανιών, την αρπαγή των πρώτων υλών, τα τσιφλίκια του γεωπολιτικού ελέγχου, τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης των λαών.
Κι αν δεν πεθάνει και προλάβει να γίνει βετεράνος της κρεατομηχανής, πεθαίνει άνεργος και ανάπηρος, ζητιανεύοντας με παράσημα στο πέτο.
Ο άγνωστος στρατιώτης πεθαίνει δυο φορές και σκυλεύεται όταν τον κραδαίνουν για να βάλουν σε λειτουργία νέες κρεατομηχανές
Ο άγνωστος στρατιώτης είναι γνωστός μόνο για τη μάνα του.
Για τη μάνα του είναι ωδίνες στη γέννα και οδύνη στο θάνατο κι ένας μόνιμος ανοιχτός τάφος στα σπλάχνα της.
Μετά το μεγάλο πόλεμο των χαρακωμάτων, γύρω στο 1920, φούντωσε το αντιπολεμικό κίνημα για την κρεατομηχανή και τον τόσο τζάμπα θάνατο. Θυμήθηκαν τότε , οι διαχειριστές της μαζικής αγανάκτησης, τα κενοτάφια του Θουκυδίδη, «μία δε κλίνη φέρεται εστρωμμένη των αφανών», κι άρχισαν να στήνουν στον αντίποδα της λαϊκής αγανάκτησης, μνημεία για τον άγνωστο νεκρό φαντάρο.
Δανείστηκαν την ιδέα και από τη ρατσιστική οργάνωση, » Οι Ενωμένες Θυγατέρες της Ομοσπονδίας» που στον αμερικάνικο νότο έστηναν μνημεία, όπως αυτό του «Σιωπηλού Σαμ» για να καθαγιάσουν τη σφαγή των μαύρων και τη διαιώνιση της δουλείας. Οι «Ενωμένες Θυγατέρες» που μοίραζαν φυλλάδια υπέρ της Κου Κλουξ Κλαν στα σχολεία κι έγραφαν λογίδρια απέραντου ρατσιστικού μίσους.
Έτσι χτίστηκαν κενοτάφια για τα εκατομμύρια ανώνυμων κακοθανατισμένων, που καμιά φορά περιείχαν και τα κόκαλα ενός άγνωστου παλικαριού. Ακόμη και το άγνωστο πτώμα όμως έπρεπε να έχει τις προδιαγραφές των επιδιώξεων. Η Αψίδα του Θριάμβου (της Ναπολεόντειας κρεατομηχανής) στο Παρίσι, ξαναβαφτίστηκε, το 1920, σε μνημείο του άγνωστου στρατιώτη από τους φιλομοναρχικούς. τις παραμονές της γιορτής της Δημοκρατίας για να υποβαθμιστεί η σημασία της. Για να καθαγιαστεί η στρατιωτική ηγεσία που οδήγησε σε εκατόμβες, όπως της φονικής μάχης του Βερντέν, ξεθάφτηκε από τα εκεί ματωμένα πεδία με τις παπαρούνες, το πρώτο τυχαίο άγνωστο πτώμα που συνέπεσε ν’ ανήκει σε μαύρο φαντάρο, κι ενταφιάστηκε στην Αψίδα. Επειδή όμως ο μαύρος νεκρός μπορούσε να διεγείρει ανεπιθύμητα μηνύματα, αντικαταστάθηκε, στη συνέχεια, με το πτώμα άγνωστου λευκού κακοθανατισμένου. Τα ξαναείπαμε αυτά.
Στην Αθήνα, το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη προτάθηκε από το δικτάτορα Πάγκαλο το 1926, εγκαινιάστηκε το 1932 και κόστισε εν μέσω χρεωκοπίας της χώρας, το αμύθητο τότε ποσό των 6,5 εκατομ. δραχμών.
Το αρχικό πάνθεο των άγνωστων νεκρών αφορούσε μόνο αυτούς που έπεσαν στους Βαλκανικούς πολέμους, μετέπειτα μόνο στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, τον ιμπεριαλιστικό της Κορέας, κατά των «κομμουνιστοσυμμοριτών» στο Γράμμο και το Βίτσι, που σβήστηκαν στα πλαίσια «εθνικής συμφιλίωσης» και αντικαταστάθηκαν από την Κύπρο. Ούτε επανάσταση του ’21 ούτε βέβαια Εθνική Αντίσταση. Το Μνημείο της πλατείας Συντάγματος βεβηλώθηκε από τα στεφάνια δικτατόρων, δωσίλογων και ταγματασφαλιτών.
Στα εγκαίνια απαγορεύτηκε το αντιπολεμικό συλλαλητήριο κι έγιναν δεκάδες «προληπτικές» συλλήψεις . Χειροκροτήθηκε όμως η παρέλαση των ένστολων φαιοχιτώνων της φασιστικής «Εθνικιστικής Ορηανώσεως Ελλάδος». Εκεί κατέληξε και «η πορεία προς τας Αθήνας» 2000 κρανοφόρων φασιστών ΕΕΕ απ τη Βόρεια Ελλάδα, κατά τα πρότυπα της Μουσολινικής «πορείας προς τη Ρώμη», που ένα χρόνο πριν είχαν κάψει την εβραϊκή συνοικία Κάμπελ και στην Αθήνα πυροβολούσαν και τραυμάτιζαν περαστικούς, χωρίς να συλλαμβάνονται.
Όλα τα επόμενα χρόνια, μέχρι σήμερα, δεκάδες αιματοβαμμένοι ηγέτες που επισκέπτονται την Αθήνα, ξεκοκκαλίζοντας τον πλούτο της χώρας σε νεοαποικιακές συμφωνίες ντροπής, καταθέτουν «στέφανον τίμής» στον άγνωστο κακοθανατισμένο στα πεδία των δικών τους μαχών.
Είμαστε στην πλειστοκενο περίοδο που οι κλωτσιές στα ανθρωπινα κεφάλια δεν σοκάρουν, σοκάρει όμως η κλωτσιά σε μια ανθοδέσμη.
Η κλωτσιά του διαδηλωτή στην ανθοδέσμη, που κατέθεσε η Μέρκελ στο μνημείο τους άγνωστου στρατιώτη, δεν ταυτίστηκε με μνήμες από τον κατοχικό λιμό, τα κατοχικά «δάνεια», τα μπλόκα, τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, τα ολοκαυτώματα, τα μνημόνια, το ξεπούλημα της χώρας. Πυροδότησε μια πλειοδοσία πατριωτισμού της δεκάρας, φούντωσε τις κορώνες για τα «ιερά και όσια» και τ αλυχτίσματα για το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Δεν χρειάστηκε καθόλου χρόνος για πρόβες. Οι παραστάσεις της κάλπικης δεκάρας είναι επί σκηνής, εδώ και κάμποσο καιρό. Όσο η κρίση εξαθλιώνει τις τσέπες, άλλο τόσο εξαχρειώνει τα μυαλά. Μοιάζει σαν μια παλιά δοκιμασμένη συνταγή, να εξουδετερώνονται οι κοινωνικές αντιστάσεις, με ξενοφοβικά αλυχτίσματα, ρατσιστικά πογκρόμ και «πατριωτικά» ουρλιαχτά.
Νίνα Γεωργιάδου
(Την ταινία αυτή την έφτιαξα το 2002. Κατέβηκε από τη youtube λόγω πνευματικών δικαιωμάτων και αναρτήθηκε ξανά το 2012. Νομίζω ότι θα ξανακατέβει)
