Χρονικό μίας άδικης προσαγωγής (μου).
6/12/2019, 21:50, Εξάρχεια
Επί της γωνίας των οδών Σολωμού και Μπόταση βρισκόταν κόσμος συγκεντρωμένος που παρατηρούσε τα επεισόδια και μερικοί εξ αυτών – πλην των δημοσιογράφων – βιντεοσκοπούσαν τα γεγονότα, συμπεριλαμβανομένου εμού.
Η πρώτη διμοιρία των ΜΑΤ είχε μόλις καταλάβει την πλατεία Εξαρχείων, μια δεύτερη την ενίσχυε κατά πόδας, μια τρίτη βρισκόταν κατά μήκος της Μπόταση φράζοντας το δρόμο άνω της Σολωμού και μια τέταρτη διμοιρία φαινόταν στη γωνία Στουρνάρη και Μπόταση.
Απέναντι διαγώνια από το café Locomotiva βρισκόταν μια ομάδα περίπου 10 ατόμων που ανήκαν προδήλως στις δυνάμεις της Ασφάλειας. Κατά τη βιντεοσκόπησή μου, ένας από αυτή την ομάδα με πλησίασε με δρασκελιές ρωτώντας τί βιντεοσκοπώ. Στην απάντησή μου «βιντεοσκοπώ δημόσιο χώρο» επέδειξε την υπηρεσιακή του ταυτότητα απαιτώντας να του δείξω το βίντεο ισχυριζόμενος πως βιντεοσκοπούσα τη συγκεκριμένη γωνία όπου και βρισκόταν αυτή η ομάδα των 10 περίπου ατόμων.
Του έδειξα το βίντεο και ζήτησε την ταυτότητά μου. Του εξήγησα πως η ταυτότητά μου βρισκόταν στο café όπου είχα αφήσει την τσάντα μου και δε με άφηνε να πάω να την πάρω, παρά να φωνάξω κάποιον να τη φέρει. Σύντροφοι μου έφεραν την τσάντα, έδωσα την ταυτότητά μου και ο τύπος την πήρε και απομακρύνθηκε. Επέστρεψε μετά από ένα λεπτό μαζί με ακόμη έναν εκ των 10 και εν μέσω αντιλογιών απαίτησε να τους ακολουθήσω λέγοντάς μου πως προσάγομαι. Τότε φώναξα το ονοματεπώνυμό μου, πως προσάγομαι χωρίς να έχω τελέσει κάποια αξιόποινη πράξη και πως παρακρατεί την ταυτότητά μου άνευ εξηγήσεων παραβιάζοντας τα δικαιώματά μου.
Αμέσως οι δύο ασφαλίτες μαζί με τρεις ΜΑΤατζήδες μου έκαναν body blocking τραβώντας με. Άφησα ξανά την τσάντα μου σε μια συντρόφισσα και ο έτερος εκ των δύο, με επιθετικό ύφος, απαίτησε να την πάρω μαζί μου, ενώ του εξηγούσα πως βρισκόταν όλη αυτή την ώρα στο μαγαζί κι όχι πάνω μου και πως έχω προσωπικά μου αντικείμενα. Μην έχοντας άλλη επιλογή και ύστερα από διαβεβαίωση συντρόφων πως όλα θα πάνε καλά, πήρα την τσάντα μου και τους ακολούθησα.
Με οδήγησαν στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη όπου κι έμεινε ο αρχικός ασφαλίτης μαζί μου. Απαίτησα να μάθω το λόγο που προσάγομαι και εκείνος είπε πως γίνεται έρευνα «για να δουν ποιες κατηγορίες μου απαγγέλλονται» (και όχι «ΑΝ» – σαφής προσπάθεια τρομοκράτησής μου).
Με ρώτησε όχι μόνο την ακριβή διεύθυνση κατοικίας μου αλλά μάλιστα και το αν μένω μόνος ή με τους γονείς μου, λέγοντάς μου μάλιστα «είδες πόσο καλός είμαι μαζί σου, ούτε σε χτύπησα ούτε σε πρόσβαλα, αλλά δεν αξίζετε να σας συμπεριφέρονται καλά οι αστυνομικοί». Στην άρνησή μου να του δώσω τα στοιχεία που με ρωτούσε μιας και θα οδηγόμουν σε κάποιο τμήμα, με απείλησε με κατηγορία για «απείθεια» (ενώ κρατούσε ήδη την ταυτότητά μου). Με ρώτησε επίσης αν εγώ θα το δεχόμουν «αν βιντεοσκοπούσε εμένα κάποιος άλλος σε δημόσιο χώρο» και εις μάτην προσπάθησα να του εξηγήσω τη διαφορά και τον όρο του «δημοσίου ελέγχου» σε δεύτερο πλάνο. Προσπάθησε να μου εκμαιεύσει πληροφορίες για τους ανθρώπους που τύχαινε να βρίσκονται γύρω μου αποκρινόμενος στην άρνησή μου «Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΕ ΦΥΛΑΕΙ ΡΕ, δεν είμαστε όλοι μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι όπως λέτε».
Όντας σε κατάσταση σοκ και πλήρους αφυδάτωσης, ζήτησα λίγο νερό και εκείνος απάντησε «δεν έχει νερό και εγώ διψάω τί να κάνουμε τώρα;» Του υπέδειξα πως υπήρχε μαγαζί ακριβώς απέναντι απ’ όπου θα μπορούσα να αγοράσω και μου απάντησε όλο ειρωνεία «δεν είμαστε εδώ για να κόβουμε βόλτες τώρα αγοράκι μου». Περιμέναμε μισή ώρα να με παραλάβει περιπολικό το οποίο και με οδήγησε στη ΓΑΔΑ.
Στον 7ο όροφο, όπου οδηγήθηκα, υπήρχε ουρά αναμονής για το γραφείο της πλήρους καταγραφής των στοιχείων και της αφαίρεσης των προσωπικών αντικειμένων. Μόλις ήρθε η σειρά μου, κατεγράφησαν όλα τα στοιχεία μου, μου αφαιρέθηκε το κινητό μου τηλέφωνο και κατόπιν οδηγήθηκα στις τουαλέτες του ορόφου για σωματικό έλεγχο και έλεγχο της τσάντας μου.
Και… βρήκαν depon, προφυλακτικά και ένα βιβλίο «Ανθολογία Ιαπωνικής Ποίησης». Ούτε σκληρά ναρκωτικά, ούτε όπλα του «Συριακού Στρατού».
Ύστερα οδηγήθηκα σε ένα δωμάτιο με φύλακα για τους προσαχθέντες. Μπήκα 3ος και το δωμάτιο τελικά γέμισε με 19 συνολικά άτομα. Έλληνες και ξένοι, ενήλικες και ανήλικοι, θαμώνες μαγαζιών, απλοί περαστικοί, και μια μητέρα απ’ τη Ρωσία που ισχυριζόταν πως κρατούσαν την ανήλικη κόρη της σε άλλο χώρο. Διαπληκτίστηκε έντονα με τους αστυνομικούς οι οποίοι της απαντούσαν με εκφράσεις όπως «κάτσε κάτω μωρή» και «ησυχία τώρα μην πας αυτόφωρο» λέγοντάς της κιόλας πως «καμία κόρη σου δεν έχουμε». Τότε εκείνη τους φώναξε πως, έχοντας ακούσει για βιασμούς και βασανιστήρια, δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στην αστυνομία και απαιτούσε να μεταφερθεί η κόρη της στον ίδιο χώρο. Προφανώς, παρά τις εκκλήσεις, οι μπάτσοι δεν άλλαξαν ρότα παρά την απείλησαν ευθέως έτι μια φορά με αυτόφωρο.
Το τρίωρο εκεί μέσα πέρασε με τα εξής:
-Παίξαμε «σούπερ μάρκετ» και thumb war.
-Εξιστόρησε καθένας το πόσο άσχετος με τα επεισόδια ήταν και πόσο άδικη ήταν η προσαγωγή τους.
-Απήγγειλα χαϊκού από το βιβλίο «Ανθολογία Ιαπωνικής Ποίησης» που απαίτησα να πάρω μαζί μου στο δωμάτιο.
-Βρίζαμε συλλογικά και συνωμοτικά τους μπάτσους.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Η προσαγωγή καλό είναι να μην γίνεται γιατί μπορεί να μην «σπάσει» την ψυχολογία του προσαχθέντος, να μην τον τρομοκρατήσει, μα ίσα ίσα να τον πεισμώσει.
Μόνη πηγή θετικών σκέψεων: η αλληλεγγύη των συντροφ@ν μου και η άμεση κινητοποίησή τους.
Ακολουθούν τα δύο Χαϊκού και το ένα Σενριού που «έμεινα»:
ΧΑΪΚΟΥ
Σ’ αυτό τον κόσμο
κι οι πεταλούδες πρέπει
να βγάζουν το ψωμί τους.
*
Ποτέ μην ξεχνάς
περπατάμε στην κόλαση
χαζεύοντας λουλούδια.
ΣΕΝΡΙΟΥ
Σκυλοκούραδο·
σημάδι άφησαν
όσοι το πάτησαν.
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
«με το σύνθημα που όλους μας ενώνει»
(και κατά τον γλυκύτατο δημοσιογράφο του Κόντρα).
Θάνος Θεοδωρίδης
