Αν ήσουν ακόμη εδώ, χθες θα ήσουν εκεί. Στη Λέσβο. Θα άφηνες κάτω τη φωτογραφική σου μηχανή και θα προσπαθούσες να τραβήξεις τη βάρκα που εμπόδισαν κάποιοι να δέσει στο λιμάνι.
Αν ήσουν ακόμη εδώ, θα προσπαθούσες να σταματήσεις τις ρατσιστικές κραυγές τους και θα σκούπιζες τα βρεγμένα από τα κύματα μαλλιά των προσφύγων.
Αν ήσουν ακόμη εδώ, θα έριχνες τους προβολείς να δουν οι βάρκες που έχουν πάνω τους, της γης τους κυνηγημένους.
Αν ήσουν ακόμη εδώ, θα χάζευες την τυφλή προσφύγισσα που είδες το 2015 στην Κω να κάθεται στην αμμουδιά. Που ο ήλιος όπως είχες πει μόλις είχε ανατείλει και της φώτιζε το πρόσωπο. Που χαμογελούσε. Που δεν ήθελες να καταστρέψεις την αρμονία και τη γαλήνη και τράβηξες μερικές φωτογραφίες από κάποια απόσταση. Που την πλησίασες και της έδωσες ένα γλυκό και κατάλαβες πως ήταν τυφλή. Που συγκινήθηκες. Που είδες πως δεν είχε χάσει την πίστη της στην ελπίδα και στην ομορφιά του κόσμου.
Αν ήσουν εδώ θα έφτιαχνες μια μπέρτα να βάλει ο πατέρας που κρατάει σφιχτά το παιδί του στη βροχή στα σύνορα Ελλάδας-Βόρειας Μακεδονίας. Που είπες πως δεν φορά κόκκινη κάπα, αλλά έχει μια μαύρη πλαστική κάπα από σακούλες σκουπιδιών. Που για σένα αυτό αντιπροσώπευε τον οικουμενικό πατέρα και την άνευ όρων αγάπη του πατέρα για την κόρη του.
Αν ήσουν ακόμη εδώ, θα ήσουν εκεί. Όπου υπάρχουν εκείνοι που δεν έχουν φωνή. Όπου χρειάζεται η αγάπη σου κι η ματιά σου μέσα από τον φακό σου.
Γιάννη Μπεχράκη, αγαπημένε μας, σαν σήμερα πριν ένα χρόνο, ξεκίνησες για το φευγιό σου. Είσαι όμως ακόμη εδώ. Είσαι όπου είμαστε. Μαζί. Είσαι όπου αγωνιζόμαστε για να μη μπορεί κανείς να πει «Δε γνώριζα.»
άρθρο της Γιαννα Κουκα στο artinews.gr
