Γράφει η Μαρία-Χριστίνα Σμυρναίου
Έχω τύχει αρκετές φορές στα επείγοντα νοσοκομείων, άλλοτε ως ασθενής και άλλοτε ως συνοδός.
Χθες όμως έμεινα μέσα στο ιατρείο 10 ώρες συνεχόμενα με δυο διαλείμματα για τουαλέτα/τσιγάρο και τηλέφωνα. Ήταν το περισσότερο που έχω παραμείνει ως τώρα.
Ο λόγος της παρουσίας μου εκεί;
Η –ευτυχώς ανεπιτυχής- απόπειρα αυτοκτονίας μιας καινούργιας θεραπευόμενης μου.
Δεν θα αναφερθώ στο περιστατικό για ευνόητους λόγους αλλά θέλω να αναφερθώ στους γιατρούς και τις δυσκολίες τους.
Όσον αφορά στην στάση τους απέναντι εμου και της θεραπευόμενης μου ομολογώ πως ήταν άψογη. Παρότι χθες γινόταν ομολογουμένως ΧΑΜΟΣ με ανθρώπους στοιβαγμένους σε φορεία στους διαδρόμους, στους θαλάμους και στα ιατρεία, όχι μόνο την δέχτηκαν απευθείας μέσα χωρίς αναμονή αλλά μου επέτρεψαν να παραμείνω μαζί της κατά την όλη διάρκεια της παραμονής της εκεί, αφενός για να μπορέσω να κάνω crisis intervention αφετέρου γιατί έπρεπε κάποιος να την κρατήσει ξύπνια. Κατα διαστήματα έπρεπε να βγάλουν έξω όλους τους συνοδούς, όταν για παράδειγμα έπρεπε να διασωληνώσουν κάποιον-χθές διασωλήνωσαν τέσσερις και ναι είναι τόσο φρίκη όσο το περιγράφουν οι εικόνες που κυκλοφορούν εδώ μέσα- όμως εμένα μου επέτρεψαν την παραμονή.
Τα περιστατικά που ήρθαν εχθές-στην παθολογική που ήμασταν εμείς- ήταν σοβαρά περιστατικά ΌΛΑ τους. Οι γιατρίνες έτρεχαν, ήταν συνέχεια στο πόδι, μία έπεσε και χτύπησε τον ώμο και το γόνατό της αλλά συνέχισε κουτσαίνοντας να αποκρίνεται σε περιστατικά. Τα έγγραφα πάνω στο γραφείο σχεδόν έκρυβαν το γιατρό που ενίοτε καθονταν εκεί για να υπογράψει, σημειώσει, παραπέμψει. Δεν σταμάτησαν λεπτό, και φαντάσου η εφημερία τους είχε ξεκινήσει πολύ πριν πάμε εμείς εκεί. Από τα μισά των ωρών και μετά που παρέμεινα εκεί, δίπλα στη θεραπευόμενή μου,ήταν σαν να έβλεπα ταινία.
Τέσσερις διασωληνώσεις και οι γιατροί να παρακαλάνε και να φωνάζουν στον κόσμο να βγει έξω ώστε να γίνει με ασφάλεια η διασωλήνωση και ο κυρ Αλέξης να επιμένει να ρωτάει για τις εξετάσεις του ενώ ένας άνθρωπος απέναντί του πάθαινε ανακοπή και χτυπούσε συναγερμός κωδικού ανακοπής. Έξαλλη η μια γιατρός, άρχισε να του φωνάζει ‘’χάνουμε άνθρωπο πρέπει να βγείτε όλοι έξω’’. Σώσανε τελικά τον άνθρωπο, μόνοι τους καθώς η καρδιολόγος όταν ζήτήθηκε η παρουσία της απάντησε πως δεν μπορεί να αφήσει τους 30 χρονους για να σώσει έναν 70 χρονο. Οι κοπέλες της παθολογικής είχαν μείνει άναυδες με αυτήν την απόκριση. Κάποιος άντρας φώναζε πως δεν ασχολούνται καθόλου με μια ασθενή που είχε 40 αιματοκρίτη ενώ την ίδια στιγμή είχαν μέσα γυναίκα με αιματοκρίτη 5!!! Ατυχήματα, άστεγοι με πληγές και αναπνευστικά, ηλικιωμένοι με όλων των λογιών τις παθήσεις, γυναίκα με HIV, νεαρή με παγκρεατίτιδα, παλικάρι με γαστρεντερολογική αιμορραγία και άλλα. Για όλα αυτά τα περιστατικά και όλα τα υπόλοιπα υπήρχαν 7 γιατροί και άλλες τόσες νοσηλεύτριες. Και δεν έφταναν. Δεν προλάβαιναν. Ή μάλλον προλάβαιναν αλλά χωρίς να πιουν νερό, οι καφέδες που τους είχαν φέρει νωρίτερα ήταν δυο ώρες μετά ακόμη γεμάτοι, κάποιοι έλεγαν ότι δεν είχαν φάει τίποτα οπότε δεν μπορούσαν να πιουν ακόμη ένα καφέ. Μια γιατρός πονούσε και έλεγε ότι έχει τραύματα στο κεφάλι από την μάσκα και κάσκα προστασίας.
Μια ανθρώπινη , πιο άμεση και αποτελεσματική μεταχείριση των ασθενών, μια ήρεμη απόκριση στις απορίες των συνοδών και μια υγιής συνθήκη εργασίας για το ιατρικό προσωπικό θα ήταν εφικτή μόνο αν το νοσοκομείο ήταν μεγαλύτερο, υπήρχαν περισσότερες αίθουσες, τα ιατρεία εξέτασης ήταν μεγαλύτερα και στελεχώνονταν από περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Περιμένοντας έξω από τα εξωτερικά ιατρεία της Νευρολογικής/Ψυχιατρικής, δίπλα στο ορθοπεδικό και χειρουργικό έβλεπες την ίδια ακριβώς κατάσταση. Παπούδια διπλοστοιβαγμένα σε φορεία στους διαδρόμους, γιατρούς να τρέχουν, καθαρίστριες να κουβαλάνε κούτες μολυσματικών φορτίων σαν ζογκλερ που κάνουν εξάσκηση για περφόρμανς και συνοδούς καθήμενους, όρθιους και άλλους να περιδιαβαίνουν αδιάκοπα δεξιά και αριστερά. Που και που άκουγες μια γιατρό να μιλάει σε μια γιαγιά «τι κάνει το κορίτσι μου; Είσαι πολύ δυνατή» ή μια νοσηλεύτρια να λέει « έλα δώσε μου χεράκι, θα πάρουμε λίγο αιματάκι, είσαι άνετα εδώ;» Την ίδια στιγμή άλλη γιατρός να ωρύεται σε κάποιον συνοδό « σας παρακαλώ, πρέπει να καταλάβετε, δεν ωφελεί σε τίποτα να στέκεστε μπροστά στην πόρτα, πρέπει να περιμένετε έξω, αν χρειαστεί θα σας φωνάξω»
Τις ένιωσα, όσο δεν τις είχα ξανανιώσει. Και, σκέφτομαι, αν καμια φορά τις βλέπουμε απότομες ας κάνουμε μια προσπάθεια να μπούμε λίγο στην θέση τους. Αυτά δεν αναιρούν το γεγονός ότι ενδεχομένως κάποιοι να εμφανίζουν αντιεπαγγελματικές και αντιδεοντολογικές συμπεριφορές. Υπάρχουν ΚΑΙ αυτά. Κάποια περιστατικά χρειάζονται πυγμή στη διαχείριση και κάποια άλλα περισσότερη ενσυναίσθηση. Και ίσως το ένα δεν χρειάζεται να αναιρεί το άλλο, ίσως να χρειάζονται εκπαίδευση στην ενσυναίσθηση, ο Βασίλειος Κιοσσές έχει ήδη φροντίσει για αυτό. Όμως σίγουρα, σίγουρα όλοι τους δυσκολεύονται πραγματικά, και οι συνθήκες δεν τους το κάνουν εύκολο. Δεν θέλω να τους εξιδανικεύσω και να τους θεοποιήσω, το αντίθετο. Θέλω να μεταφέρω την ανθρώπινη υπόστασή τους με ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Δεν μπόρεσα να μην γελάσω όταν μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες και βιώματα από νοσοκομεία στην Γερμανία, αφού μπροστά στην πραγματικότητα των γιατρών που δουλεύουν σε ελληνικά νοσοκομεία , η πραγματικότητα των γερμανών γιατρών φαντάζει βόλτα σε λούνα παρκ.
Η επίσκεψη και παραμονή στα επείγοντα θα μπορούσε να είναι κομμάτι βιωματικής εκπαίδευσης στα πλαίσια κάποιων σπουδών-πέρα των ιατρικών. Σίγουρα κάτι τέτοιο ήταν για εμένα το χθεσινό. Δεν μπορώ να δω με το ίδιο μάτι τους γιατρούς στα επείγοντα. I mean, ήδη μπορούσα να αντιληφθώ την δυσκολία. Αλλά να τους ζω για δέκα ώρες συνεχόμενα επι το έργο ήταν το κάτι άλλο.
Τέλος, και όσον αφορά στον λόγο που πήγα εκεί έχω να πω, ότι είπα και στην εαυτή μου στο τέλος της ημέρας. Όσο σημαντική είναι η ακαδημαϊκή γνώση άλλο τόσο και περισσότερο σημαντική είναι η κλινική γνώση, η ανθρώπινη/ανθρωπιστική βιωματική εμπειρία, να ξέρεις να διαχειρίζεσαι κρίσεις, να δουλεύεις με το τραύμα και να μπορείς να κάνεις σχέση με τον άνθρωπο που έρχεται σε εσένα για να υποστηριχθεί.
Μόνο τους το κάθε ένα είναι μερικώς χρήσιμο εώς άχρηστο.
Γιατρίνες, γιατροί, νοσηλεύτριες , νοσηλευτές, καθαρίστριες σας ευχαριστώ.
Πηγή:Facebook/Ομάδα ενημέρωσης και αλληλοβοήθειας ενάντια στην ασθένεια COVID-19
