της Κορίνας Θεοδώρου
Ακολουθεί κείμενο που ενδιαφέρει ΜΟΝΟ όσους θέλουν να ξέρουν τί σκέφτομαι ένα Σάββατο.
2020 – το έτος που έβγαλε ωμά στη φόρα όλη τη σκατίλα του κόσμου που ζούμε.
Μας λένε πανδημία.
Υγειονομική κρίση. Κάθε λογικό άτομο σκέφτεται επένδυση στη δημόσια υγεία.
Μας λένε δεν υπάρχουν λεφτά. Μοιράζονται εκατομμύρια στα τηλεοπτικά κανάλια.
Οι δημοσιογράφοι δεν αποτελούν πλέον εργάτες διερεύνησης και ενημέρωσης του κόσμου, αλλά ηθοποιοί που διαφημίζουν την κάθε κυβέρνηση και το πόσο ευγενικοί και γυαλιστεροί είναι.
Είναι κι αυτοί που θέλουν να βγάλουν προς τα έξω την αλήθεια, είναι αυτοί που κρύβονται γιατί φοβούνται για τη ζωή τους.
Όπως εμείς.
Μας λένε αποφεύγετε χώρους συνωστισμού.
Πήγαινε δουλειά.
Δεν έχουμε λεφτά για λεωφορεία.
Αγοράζουν αυτοκίνητα και μηχανάκια για την αστυνομία.
Όσοι γιατροί είναι διορισμένοι στα δημόσια νοσοκομεία, σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Απειλούνται μη μιλήσουν για το τί αντιμετωπίζουν καθημερινά.
Προσλαμβάνονται 1500 αστυνομικοί.
Είμαι 22 χρονών. Δεν έχω περιθώρια για όνειρα.
Έχουν στενέψει.
Πνίγομαι.
Δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω για να κάνω «τα όνειρα μου πραγματικότητα».
Το μόνο που μου μένει είναι να παλέψω για να διεκδικήσω ξανά την ελευθερία μου.
Δε μπορώ να κλείνω τα μάτια σε αυτό που συμβαίνει γύρω μου , σε αυτό που έρχεται.
Φοβάμαι.
Συγγνώμη που φοβάμαι.
Την επόμενη Τρίτη όλοι όσοι χρειάζεται να στείλουν μήνυμα για να αναπνεύσουν, θα περπατήσουν.
Κι εγώ, φοβάμαι.
Δε φοβάμαι τη σύλληψη. Δεν έχω 300 ευρώ να δώσω για να μιλήσω.
Αυτή η Τρίτη δεν είναι συμβολική.