«Δώστε μια ευκαιρία σε τούτα τα παιδιά της έσχατης ανάγκης, βοηθήστε να μάθουν γράμματα», είναι η έκκληση που απευθύνουν οι δάσκαλοι, οι οποίοι έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με την κυβερνητική αδιαφορία για εκατοντάδες παιδιά του προσφυγικού πληθυσμού, όχι μόνο στη συμπρωτεύουσα, αλλά σε όλη τη χώρα ● Τα προσφυγόπουλα έχουν μείνει εκτός τηλεκπαίδευσης καθώς αφ’ ενός δεν διαθέτουν τάμπλετ ή υπολογιστές, αλλά ακόμη και να είχαν, δεν υπάρχει ίντερνετ στις δομές όπου φιλοξενούνται ● Aναπάντητη η ερώτηση αν επιτρέπεται ή όχι να βγαίνει ο μαθητικός πληθυσμός από τα καμπ για να πάει στο σχολείο…
«Ρίξτε μια ματιά και στα καταφρονεμένα προσφυγόπουλα των προσφυγικών δομών, δώστε μια ευκαιρία σε τούτα τα παιδιά της έσχατης ανάγκης, βοηθήστε να μάθουν γράμματα, είναι ντροπή τα παιδιά αυτά, ιδίως της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, να έχουν κάνει μόλις δέκα μέρες μάθημα ολόκληρη τη χρονιά».
Είναι η έκκληση δασκάλων που διδάσκουν σε σχολεία της Θεσσαλονίκης –τα προβλήματά τους αφορούν το σύνολο του προσφυγικού πληθυσμού στη χώρα– και που βλέπουν την κυβερνητική αδιαφορία για εκατοντάδες παιδιά προσφύγων και τη μαθησιακή τους εξέλιξη καθώς μόνο ως σαδιστικό αστείο μπορεί κάποιος να παραπέμψει σε τηλεκπαίδευση για παιδιά χωρίς τάμπλετ και υπολογιστές, για δομές χωρίς ίντερνετ…
Οπως μας λένε εκπαιδευτικοί, τα προσφυγόπαιδα που ζουν στα καμπ της Θεσσαλονίκης και ανήκουν ηλικιακά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι χωρισμένα σε τρεις κατηγορίες:
α) τα παιδιά που πηγαίνουν στο Νηπιαγωγείο (τα Νηπιαγωγεία είναι μέσα στα καμπ),
β) όσα πηγαίνουν στο πρωινό σχολείο και είναι ενταγμένα στις τάξεις ανάλογα με την ηλικία τους, και παράλληλα στα τμήματα υποδοχής όπου μαθαίνουν ελληνικά υποστηρικτικά,
γ) αυτά που φοιτούν πρώτη φορά σε ελληνικό σχολείο (ανεξάρτητα από το αν έχουν παρακολουθήσει σχολείο σε άλλες χώρες) και πηγαίνουν στις ΔΥΕΠ της πρωτοβάθμιας (είναι απογευματινά τμήματα, με ωράριο 2-6, τετράωρο καθημερινά, και περιλαμβάνει Ελληνικά, Μαθηματικά, Αγγλικά, Πληροφορική, Αισθητική Αγωγή και Φυσική Αγωγή).
Ἀλλοίμονο! εἶμαι φτωχὸ
σ’ αὐτοῦ τοῦ κόσμου τὸν τροχό!
εἶμ’ ὀρφανὸ καὶ ξένο!…
κι’ ἀγράμματο θὰ μένω!
(«Ο Φιλομαθής φτωχός», Γ. Βιζυηνός, 1872)
Τα νήπια στα καμπ του νομού Θεσσαλονίκης παρακολουθούν κανονικά μέσα στις δομές, άρχισαν όμως μετά τα Χριστούγεννα μαθήματα. Σε περιόδους λοκντάουν όπως αυτή που διανύουμε είναι σαφές ότι δεν γίνεται τηλεκπαίδευση. Τα παιδιά του πρωινού κύκλου είναι μοιρασμένα σε διάφορα σχολεία της Θεσσαλονίκης και παρ’ όλο που έπρεπε να παρακολουθούν κανονικά όπως τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης τους από την πρώτη μέρα έναρξης της σχολικής χρονιάς, φοίτησαν ώς τώρα πολύ λιγότερο, λόγω των απαγορεύσεων εξόδου από τα καμπ ή λόγω αδυναμίας συμμετοχής στην τηλεκπαίδευση. Το πρόβλημα είναι κυρίως η έλλειψη τεχνικού εξοπλισμού και υποστήριξης, αλλά ακόμη περισσότερο η έλλειψη ίντερνετ στο καμπ.
Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα προβλήματα, από κοντά τρέχει και μια πληθώρα ζητημάτων που αφορούν τους εκπαιδευτικούς. Οι προσλήψεις για τις ΔΥΕΠ στη Θεσσαλονίκη άργησαν πολύ στο τρέχον σχολικό έτος. Ενώ συνήθως γίνονταν Οκτώβριο τα προηγούμενα χρόνια, φέτος έγιναν μέσα Δεκεμβρίου και οι τοποθετήσεις των εκπαιδευτικών λίγες μέρες αργότερα, 21-22 Δεκεμβρίου, οριακά πριν από τα Χριστούγεννα δηλαδή.
Πρόβλημα υπάρχει με τις προσλήψεις διότι, όπως λέει εκπαιδευτικός στην «Εφ.Συν.», «δεν βγαίνει πρόσκληση για μόνιμους εκπαιδευτικούς, παρ’ όλο που θα βρίσκονταν σίγουρα πολλοί που θα επιδίωκαν μια θέση σε ΔΥΕΠ. Παρ’ όλο που είναι απογευματινό το ωράριο, θα βόλευε εκπαιδευτικούς που ζουν στη Θεσσαλονίκη αλλά εργάζονται εκτός νομού ή εντός σε μακρινές περιοχές και κάνουν πολλά χιλιόμετρα τη μέρα».
Ωστόσο οι ΔΥΕΠ δουλεύουν μόνο με αναπληρωτές. Κι εδώ ανοίγουν δύο μεγάλα ζητήματα. Οταν γίνονται προσλήψεις τα Χριστούγεννα, μπορεί κάποιος εύκολα να παραιτηθεί, γιατί ίσως έχει βρει άλλη δουλειά ή έχει κάνει άλλο σχεδιασμό τελικά στη ζωή του και κρίνει ότι μια σύμβαση λίγων μηνών δεν ταιριάζει στις ανάγκες και δυνατότητές του. Ακόμη και αν παραίτηση σημαίνει δύο χρόνια ποινή αποκλεισμού από τις προσλήψεις.
Αλλο μεγάλο πρόβλημα, ότι οι θέσεις των ειδικοτήτων, πλην δασκάλων (δηλαδή γυμνάστριες, εικαστικοί, αγγλικών κ.λπ.), είναι συνήθως μειωμένου ωραρίου, δηλαδή εργάζονται 15 ώρες διδακτικές για περίπου 500 ευρώ και καλούνται να εργαστούν σε 2 ή και 3 σχολεία ΔΥΕΠ. Και όπως μας σχολιάζει άλλη εκπαιδευτικός, «αυτό στην πράξη στη Θεσσαλονίκη σημαίνει ότι μπορεί να είσαι Αμπελόκηπους και Λαγγαδίκια. Τι συμβαίνει αν ζεις σε όμορο νομό; Και αν δεν έχεις ιδιόκτητο αυτοκίνητο ούτε άλλους συναδέλφους με ίδιο ωράριο, που κάποιος να έχει αυτοκίνητο να μοιράζεσαι τα μεταφορικά; Και αν είναι και εποχές λοκντάουν που ούτε λεωφορεία δεν έχει καλά καλά; Μάλλον παραιτείσαι, γιατί, όσο και να το θες, στο τέλος μάλλον θα βάλεις χρήματα από την τσέπη σου παρά θα κερδίσεις μισθό. Αυτή είναι πραγματική ιστορία».
Και φταίνε οι αναπληρωτές γι’ αυτές τις παραιτήσεις; «Βγάζω προσλήψεις Παρασκευή βράδυ και Δευτέρα μάς λένε να είστε στην περιοχή τοποθέτησής σας», σχολιάζει παλαιός εκπαιδευτικός που βλέπει αναπληρωτές να δηλώνουν αδυναμία και ο οποίος τονίζει ότι «αυτές οι παραιτήσεις οδηγούν σε υποστελέχωση των ΔΥΕΠ που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε αδυναμία έναρξης».
Τα πράγματα γίνονται συγκεκριμένα με ΔΥΕΠ της δυτικής Θεσσαλονίκης όπου από τις 5 ειδικότητες, δηλαδή 1 πλήρους ωραρίου δασκάλα και 4 μειωμένου ωραρίου ειδικότητες, η ΔΥΕΠ διαθέτει μόνο 3 ειδικότητες μειωμένου ωραρίου για 2 τμήματα! Προσθέστε σε αυτά ότι τα παιδιά μεταφέρονται με λεωφορεία στα σχολεία και οι χρηματοδοτήσεις είναι πολύ συγκεκριμένες πλέον από την περιφέρεια -μέχρι πέρυσι από τον ΔΟΜ-, οπότε δεν μπορεί να λειτουργήσει η ΔΥΕΠ ούτε με λειψό ωράριο, μέχρι να στελεχωθεί σωστά.
Αναρωτιούνται οι εκπαιδευτικοί «αλήθεια, πόσο κοστίζει ένα έξτρα δρομολόγιο Αμπελόκηποι-Διαβατά για 23 παιδιά, για μια μονή διαδρομή επιστροφής στο καμπ, αφού στην άφιξη το λεωφορείο κάνει τη διαδρομή, καθώς μεταφέρει ήδη τα παιδιά της άλλης ΔΥΕΠ που λειτουργεί». (Παρεμπιπτόντως, η αδιαφορία, η έλλειψη κονδυλίων ή ίσως η εσκεμμένη κατασκευή του προβλήματος της μεταφοράς δημιουργεί συνθήκες εκτεταμένου αποκλεισμού σε περιοχές όπως η Ηπειρος και η Εύβοια.)
«Πώς θα γίνει τηλεκπαίδευση; Γιατί δεν προνοεί το κράτος;»
Τα παιδιά πήγαν φέτος σχολείο ουσιαστικά στις 18 Φεβρουαρίου (!) – κάποια δεν πήγαν καθόλου, σε άλλα σχολεία είχαν αρχίσει λίγο νωρίτερα. Με ένα στόμα οι εκπαιδευτικοί σημειώνουν ότι «οι οικογένειες στα καμπ απαιτούσαν να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο και απάντηση δεν έπαιρναν», ενώ για καιρό αιωρούνταν αναπάντητη η ερώτηση αν επιτρέπεται ή όχι να βγαίνει ο μαθητικός πληθυσμός από τα καμπ για το σχολείο και κανένας επίσημος κρατικός φορέας, μεταξύ των οποίων και το υπουργείο Παιδείας, δεν έδινε μια σαφή απάντηση. Μάλλον ήταν ο κορονοϊός το πρόβλημα, αλλά ο εμπαιγμός και η συνειδητή αδιαφορία της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού αποτυπώθηκαν στην εκπαίδευση των προσφύγων.
Κι έτσι τούτα τα παιδιά βρέθηκαν σε σχολικές αίθουσες μόλις για 10 μέρες! Οσο για τηλεκπαίδευση;
«Πώς θα γίνει τηλεκπαίδευση όταν δεν υπάρχει ίντερνετ στο καμπ; Γιατί δεν προνοεί το κράτος; Για τάμπλετ στους μαθητές; Εστω για κάποια αίθουσα υπολογιστών; Σιγά μην προνοήσει, θα μου πείτε, εδώ αδιαφορούσε τόσον καιρό και συνεχίζει να αδιαφορεί σε πολλές περιπτώσεις για την πρόσβαση των παιδιών στο φυσικό σχολείο…», σχολιάζουν πικραμένοι και απογοητευμένοι οι εκπαιδευτικοί, περιγράφοντας πως «είναι πολύ σημαντικό ότι τα παιδιά ήρθαν με πολλή χαρά και όρεξη στο σχολείο. Αμέσως ρωτούσαν τι μαθήματα θα κάνουμε, τι δασκάλους θα έχουν, ποιο είναι το σχολικό ωράριο, ποιο είναι το εβδομαδιαίο πρόγραμμα, αν θα πάρουν βιβλία και φυσικά τι πρέπει να κάνουν για να πηγαίνουν στον πρωινό κύκλο και πότε θα γίνει αυτό…».
«Τα παιδιά ήρθαν με πολλή διάθεση αλλά και το αίτημα απέναντί μας να μάθουν», προσθέτουν, τονίζοντας ότι τα παιδιά «θέλουν πολύ να μάθουν ελληνικά γιατί θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, ξέρουν λίγα αγγλικά και θέλουν να τα βελτιώσουν, θέλουν να προχωρήσουν με τα μαθηματικά που άφησαν στη μέση στη χώρα τους, θέλουν να μάθουν να ζωγραφίζουν, να παίζουν μπάσκετ και ποδόσφαιρο… Ζητάνε να τους τα μάθουμε όλα αυτά και παρά τις δυσκολίες στην επικοινωνία δείχνουν και εμπιστοσύνη και υπομονή και κάνουν και μεγάλη προσπάθεια. Ως εκπαιδευτικοί, από την πρώτη μέρα νιώσαμε μεγάλη ευθύνη απέναντί τους, ίσως ακριβώς επειδή πρόκειται για παιδιά που ξέρουν τι ζητούν από το ελληνικό σχολείο και μας το επικοινωνούν. Τώρα κρατάμε τη μεγαλύτερη δυνατή επαφή, στέλνοντας εκπαιδευτικό υλικό με το οποίο όσο μπορούν να δουλέψουν μόνα τους».
Τάξεις προσαρμογής σε… άδεια σχολεία
Τι είναι μια ΔΥΕΠ; «Μια απογευματινή τάξη σε ένα άδειο σχολείο», σαρκάζουν οι εκπαιδευτικοί, εξηγώντας πως «η ιδέα είναι να προσαρμοστούν τα παιδιά στο σχολικό περιβάλλον και να ενταχθούν στο ελληνικό σχολείο. Πολύ συχνά όμως τα παιδιά έχουν πάει σχολείο στις χώρες καταγωγής τους, άρα δεν είναι η σχολική εμπειρία που τους λείπει. Ελληνικά θα μπορούσαν μια χαρά να μάθουν υποστηρικτικά και στο τμήμα υποδοχής το πρωί. Τι αλήθεια προσφέρει μια ΔΥΕΠ που κρατάει τα προσφυγόπουλα απομονωμένα από τα άλλα παιδιά και μάλιστα δεν διαθέτει και πόρους για να κάνει τη δουλειά της και να στηρίξει τα παιδιά; Οι μόνοι ικανοποιημένοι είναι οι ρατσιστές των διαφόρων περιοχών».
Προσθέτουν και μερικές «λεπτομέρειες» για τη δεινή θέση στην οποία βρίσκονται οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους, αφού «τα εμβόλια για τις εγγραφές των παιδιών είναι δωρεά από ΜΚΟ, διότι ο αρμόδιος κρατικός φορέας καθυστερούσε. Οι τσάντες, τα μολύβια, δωρεά κι αυτά από ΜΚΟ, και αναγκαζόμαστε να διαπραγματευόμαστε με τον εκάστοτε διευθυντή της σχολικής μονάδας αν χρειαζόμαστε τετράδια και μαρκαδόρους προκειμένου να τα αγοράσει το σχολείο, με τον διευθυντή να κοιτάζει πώς θα εξοικονομήσει χρήματα για τη ΔΥΕΠ από τον μειωμένο εν μέσω πανδημίας προϋπολογισμό».
Αλλος εκπαιδευτικός βέβαια τονίζει πως «αν λειτουργούσαν σωστά οι ΔΥΕΠ θα προετοίμαζαν τα παιδιά για τη νέα σχολική πραγματικότητα (πολλά παιδιά δεν έχουν πάει σχολείο ούτε στη χώρα καταγωγής τους). Οπως και οι τάξεις υποδοχής δεν υπηρετούν τους στόχους τους καθότι στελεχώνονται πέντε μήνες αργότερα, ειδικά στη δευτεροβάθμια. Αυτό έχει συνέπεια τα παιδιά να παρακολουθούν τα μαθήματα των ελληνικών που απευθύνονται στους Ελληνες μαθητές με ξεκάθαρο αποτέλεσμα. Απογοητεύονται, βαριούνται επειδή δεν καταλαβαίνουν τίποτα και εγκαταλείπουν».
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι προβληματισμοί για την «γκετοποίηση» με τις ΔΥΕΠ οδήγησαν φέτος τα παιδιά από το καμπ της Ριτσώνας εκτός σχολείων, αφού κανένα παιδί δεν παρακολούθησε ούτε ΔΥΕΠ διότι η δήμαρχος της Χαλκίδας με τη στήριξη του προϊσταμένου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Στερεάς Ελλάδας και τη γ.γ. του υπουργείου Παιδείας αποφάσισαν να μη δεχτούν τα παιδιά σε κανένα σχολείο της περιοχής εξαιτίας… Covid-19.
Ως αντιστάθμισμα, προέβλεψαν τη λειτουργία σχολείων μέσα στα καμπ, όπως συμβαίνει με τα Νηπιαγωγεία, μόνο που και αυτά δεν λειτούργησαν αφού κάτι τέτοιο είναι παράνομο. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι αυτό ήταν μια προεκλογική υπόσχεση της Ν.Δ. για το ακροδεξιό ποίμνιό της.
Πηγή: efsyn.gr
