Aντιγράφουμε από το fb της Άννας Κουρουπού

Η σημερινή εμπειρία μου ,στην εκδήλωση για την Ομοφοβία και Τρανφοβία στην Εκπαίδευση,ήταν σχεδόν τραυματική.
Ειναι τόσο οξύμωρο και τόσο ρεαλιστικό το συμβάν, σε μια τέτοια διημερίδα για το μπούλινγκ, να το υφιστάμεθα την ίδια στιγμή.
Λεκτική και τρανσφοβική επίθεση απο τον διευθυντή του σχολείου,που ειχαν προσπαθήσει να κάψουν την τράνς μαθήτρια με βενζίνη.
Επενέβη η πρόεδρος του σωματείου Mαρίνα Γαλανού με ύφος εντονότερο απο αυτό που θα έπρεπε να υπάρχει σε μια τετοια εκδήλωση.
Ο φόρτος ,όμως εργασίας που έχει με τα τελευταία γεγονότα,δικαιολογεί τον εκνευρισμό της και τη στάση της.
Το μόνο που μπόρεσα να πώ στο μικρόφωνο μετά ειναι αυτό..
«Μόλις τώρα όλοι ζήσατε ζωντανά και ξεκάθαρα , τι σημαίνει μπούλινγκ σε τράνς άτομο και μάλιστα σε εκδήλωση με …θέμα το μπούλινγκ».
Υ.Γ. Στην αίθουσα υπήρχε το θύμα της επίθεσης και έζησε τον εφιάλτη για πολλοστή φορά..
Σύντομα άρθρο μου…

Λευκωσία: Το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε σήμερα νομοσχέδιο για τη θέσπιση του Συμφώνου Συμβίωσης. Σε δηλώσεις του μετά τη συνεδρία, ο υπουργός Εσωτερικών, Σωκράτης Χάσικος, το Υπουργείο του οποίου ετοίμασε το νομοσχέδιο, δήλωσε ότι δημιουργείται το νομικό πλαίσιο που επιτρέπει τη σύναψη Συμφώνου Συμβίωσης μεταξύ δύο προσώπων.

Ο Μπράντλεϊ Σέκερ είναι ένας 27χρονος βρετανός φωτογράφος που ζει και εργάζεται στην Κωνσταντινούπολη και έχει συνεργαστεί με μερικά από τα μεγαλύτερα έντυπα στον πλανήτη. Τα τελευταία χρόνια καλύπτει από κοντά τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και έχει στρέψει τον φακό του σε μερικούς από τους πιο ευάλωτους πρόσφυγες της περιοχής: εκείνους που διώκονται εξαιτίας της σεξουαλικότητας και της ταυτότητας φύλου τους. Προσπαθώντας να δώσει πρόσωπο και όνομα στις αναρίθμητες αιτήσεις ασύλου, ταξίδεψε πρώτα στη Δαμασκό όπου συνέρρεαν ιρακινοί πρόσφυγες το 2010. Τραγική ειρωνεία: πολλοί από αυτούς αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες για δεύτερη φορά ή να επιστρέψουν στο Ιράκ όταν ξέσπασε εμφύλιος και στη Συρία. Δύο χρόνια αργότερα πηγαίνει στις κουρδικές περιοχές της ΝΑ Τουρκίας όπου φωτογραφίζει ομοφυλόφιλους και τρανς πρόσφυγες από το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία. Τη συλλογή του ονόμασε «Kütmaan» από την αραβική λέξη που σημαίνει «κρυμμένος».

Αντιγράφουμε από το facebook της Σύλβιας Κουρεντζη:

Εχθες ηταν τα γενεθλια μου και θα μπορουσαν να ηταν τα τελευταια αν ειχαν ξεφυγει λιγο ακομα τα πραγματα.Το βραδυ αποφασισα με μια φιλη και ενα φιλο να βγουμε για ποτο. Ολα κυλουσαν μια χαρα,μεχρι τη στιγμη που ηρθε ο σερβιτορος να μας ζητησει να πληρωσουμε και να φυγουμε γιατι οπως μας ειπε <<ο ιδιοκτητης δεν γουσταρε πουστηδες και τραβελια στο μαγαζι του>>. Αφου πληρωσαμε, μας ζητησε να φυγουμε αμεσως. Εγω του ειπα ότι θα φυγουμε μολις επιστρεψει η φιλη μου απο την τουαλετα για να μην μας χασει.

Ας ξεκινήσουμε από το τι είναι η Γιορτή των Οικογενειών: είναι ένα παγκόσμιο γεγονός που συμβαίνει ταυτόχρονα σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου την πρώτη Κυριακή του Μάη, μια γιορτή υπερηφάνειας για τις οικογένειές μας.
Αυτό σημαίνει ότι είναι μια γιορτή μόνο για οικογένειες με lgbt γονείς; Όχι! Κατηγορηματικά όχι! Η γιορτή των οικογενειών είναι μια γιορτή για όλες τις οικογένειες.
Είναι μια μέρα για να χαρούμε και θέλουμε να μοιραστούμε αυτή τη χαρά και με όλους. Αυτός είναι ο λόγος που διοργανώνουμε τη γιορτή μας σε ένα δημόσιο πάρκο ώστε να είναι ανοιχτή σε όλους και μικροί -μεγάλοι να μπορούν να ενωθούν μαζί μας και να απολαύσουν δράσεις παιχνίδια τραγούδια γέλιο και χαρά.

Οι φόβοι του ομόφυλου ζευγαριού Μοχάμεντ και Μισέλ, που κρύβονται από την Αστυνομία εδώ και χρόνια, έγιναν πραγματικότητα το Σάββατο, όταν συνελήφθη ο Μοχάμεντ και οδηγήθηκε στο κέντρο κράτησης που υποτίθεται ότι θα έκλεινε ή, τουλάχιστον, δεν θα… υποδεχόταν όσους αιτούνται άσυλο

Πέρασε σχεδόν ενάμισης χρόνος από τότε που γράφαμε για τον Μοχάμεντ και τον Μισέλ και τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετώπιζαν να ζήσουν μαζί στη χώρα μας, όπως κάθε ζευγάρι που βγαίνει ξέγνοιαστο για καφέ ή κάνει μια βόλτα στην Ακρόπολη, χωρίς τον φόβο της Αστυνομίας. Θα ίσχυε και γι’ αυτούς το αυτονόητο, γράφαμε τότε, αν λειτουργούσε απρόσκοπτα η πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου ή αν είχαν ίσα δικαιώματα τα ομόφυλα ζευγάρια στη χώρα μας. Σαν να μην πέρασε μια μέρα…