Ο αναπάντεχος φρικτός θάνατος μεταξύ τόσων άλλων αδικοχαμένων -και που πιστοποιείται μια εβδομάδα σχεδόν μετά τα τραγικά γεγονότα στο Μάτι- της ηθοποιού και συγγραφέως Χρύσας Σπηλιώτη αποτελεί πλήγμα για το ελληνικό θέατρο. Σημαντική θεατρική συγγραφέας της νεότερης γενιάς, το έργο της «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» την καθιέρωσε άμεσα ενώ η υποκριτική της πορεία απογειώνεται εκ νέου -μετά από αποχή αρκετών χρόνων- με την ερμηνεία του μονολόγου που έγραψε η ίδια τη φετινή σαιζόν και παίχτηκε, μετά τη μεγάλη αποδοχή από το κοινό, για όλη τη χρονιά. Κατά γενική ομολογία, μια παράσταση κόσμημα. Η Χρύσα Σπηλιώτη όμως δεν ήταν μόνο λαμπερή ηθοποιός, εξαίρετη συγγραφέας, πανέμορφη γυναίκα αλλά και ένας υπέροχος άνθρωπος με βαθιά παιδεία, καλλιέργεια, σπάνια ευγένεια και ευαισθησία.
Εβιάν 1938 – ΕΕ 2018: Η τραγωδία του ρατσισμού
Σκίτσο του Ιούλη 1938. Ο “μη Άρειος” παγιδευμένος στον αγκυλωτό σταυρό
Ανάμεσα στις 6 και στις 15 του Ιούλη 1938, το φημισμένο θέρετρο του Εβιάν στη Γαλλία φιλοξένησε μια διεθνή διάσκεψη. Συμμετείχαν αντιπρόσωποι από 32 κυβερνήσεις, άλλες έστειλαν παρατηρητές. Μαζί με τους εκπροσώπους των ανθρωπιστικών οργανώσεων και τους περισσότερους από 200 δημοσιογράφους, η διάσκεψη ήταν ένα μεγάλο διεθνές γεγονός.
Θέμα της μια προσφυγική «κρίση». Εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι της Γερμανίας και της Αυστρίας προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τις ναζιστικές διώξεις. Ζητούσαν βίζα και άσυλο από τις πρεσβείες και τα προξενεία των άλλων χωρών της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
Όμως, οι «πόρτες» ήταν σχεδόν κλειστές. Και η διάσκεψη του Εβιάν τις κράτησε κλειστές. Για τις κυβερνήσεις η μετανάστευση ήταν «πρόβλημα» και οι αιτούντες άσυλο Εβραίοι «ανεπιθύμητοι αλλοδαποί».
Την πρωτοβουλία για τη διάσκεψη του Εβιάν την είχε πάρει επίσημα η κυβέρνηση των ΗΠΑ στα τέλη του Μάρτη 1938. Το γεγονός που ώθησε σε αυτή την πρωτοβουλία ήταν το Anschluss, η ενσωμάτωση της Αυστρίας στο Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ εκείνο το μήνα.
Οι ναζί τα προηγούμενα χρόνια εφάρμοζαν μια ολόκληρη σειρά αντισημιτικών νόμων -δίπλα στην ωμή βία- για να κάνουν την Γερμανία «judenrein», «κράτος απαλλαγμένο από Εβραίους». Το 1/4 των 600 χιλιάδων περίπου Γερμανών Εβραίων είχαν εγκαταλείψει τη χώρα. Τον Μάρτη του 1938, όμως, 185 χιλιάδες Αυστριακοί Εβραίοι βρέθηκαν μέσα στα σύνορα του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ. Μέσα σε λίγες βδομάδες η φρίκη των διωγμών πήρε ανεπανάληπτες διαστάσεις.
Ο πρόεδρος Ρούζβελτ των ΗΠΑ παρουσίαζε αργότερα την πρωτοβουλία για τη διάσκεψη σαν μια κίνηση με αγνά ανθρωπιστικά κίνητρα από τη μεριά του. Στην πραγματικότητα, η αρχική ιδέα και η εκτέλεσή της προήλθε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τα κίνητρα δεν ήταν καθόλου ανθρωπιστικά. Ο Κόρντελ Χαλ, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, εξηγούσε ότι επρόκειτο για μια κίνηση εντυπωσιασμού με σκοπό να «αποτρέψει απόπειρες χαλάρωσης των μεταναστευτικών νόμων των ΗΠΑ».
«Ποσοστώσεις»
Το αμερικάνικο Κογκρέσο είχε νομοθετήσει από το 1924 «ποσοστώσεις» στη μετανάστευση στις ΗΠΑ. Τα σύνορα έκλειναν στους μετανάστες που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή. Μόνο ένας συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων από κάθε χώρα ετησίως μπορούσε να μπει νόμιμα στις ΗΠΑ και μόνο αν πληρούσε μια ολόκληρη σειρά από προϋποθέσεις.
Για τη Γερμανία, αυτή η «ποσόστωση» ήταν 26 χιλιάδες άτομα ετησίως. Το 1934-35, όμως, μόνο 5.200 Γερμανοί πήραν άδεια. Το 1935-36 ο αριθμός έφτασε τις 6.300 άτομα. Το 1936-37 περίπου 11.000. Το 80% ήταν Εβραίοι. Σταγόνα στον ωκεανό όσων ζητούσαν να φύγουν από την Γερμανία ή βρίσκονταν «παράνομα» σε ευρωπαϊκές πόλεις ελπίζοντας να πάνε στις ΗΠΑ.
Η ίδια η πρόσκληση για τη διάσκεψη του Εβιάν προεξοφλούσε την κατάληξή της: «Από καμιά χώρα δεν αναμένεται ή θα ζητηθεί να δεχτεί μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών από αυτόν που επιτρέπει η υφιστάμενη νομοθεσία της». Οι «υφιστάμενες νομοθεσίες» ήταν σχεδιασμένες για να κλείνουν τα σύνορα, στους μετανάστες και πρόσφυγες γενικά και στους Εβραίους ειδικά.
Η αρχική ιδέα για την τοποθεσία της διάσκεψης ήταν η Ελβετία. Η κυβέρνησή της αρνήθηκε, για να μην στραφεί η προσοχή στην «υφιστάμενη νομοθεσία» για τους μετανάστες. Η γαλλική κυβέρνηση δέχτηκε ευχαρίστως την ιδέα να φιλοξενήσει τη διάσκεψη. Όμως, το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών ξεκαθάρισε ότι: «η Γαλλία αδυνατεί να δεχτεί ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών στο μητροπολιτικό έδαφος για μόνιμη εγκατάσταση».
Το βρετανικό Φόρεϊν Οφις ανακάλυψε κι ένα άλλο επιχείρημα για να κλείσει τη στρόφιγγα. Αν ανοίξουμε τα σύνορα στους Εβραίους πρόσφυγες από την Γερμανία και την Αυστρία έγραφε ένας αξιωματούχος του τότε, θα ενθαρρύνουμε άλλα «αντισημιτικά καθεστώτα» όπως της Πολωνίας, της Ρουμανίας και της Ουγγαρίας «να εντείνουν την προσπάθεια να απαλλαγούν από τους Εβραϊκούς πληθυσμούς τους εις βάρος άλλων χωρών».
Ο Μάιρον Τέηλορ, προσωπικός φίλος του Ρούζβελτ και επίσημος εκπρόσωπος των ΗΠΑ, αφού είπε μερικά παχιά λόγια για τα δικαιώματα, ελευθερίες και άλλα ωραία, αποκάλυψε τι προτίθετο να κάνει η κυβέρνησή του για το ζήτημα: συγχώνευση των «ποσοστώσεων» για Γερμανία και Αυστρία. Τίποτα περισσότερο.
Η θέση που διατύπωσε ο λόρδος Μίντλετον, ο επικεφαλής της βρετανικής αντιπροσωπείας στη διάσκεψη ήταν η εξής: «Η Βρετανία δεν είναι έθνος μετανάστευσης… Σε μια χώρα τόσο πυκνά κατοικημένη και με τόσο μεγάλο βαθμό εκβιομηχάνισης, στις παρούσες οικονομικές συνθήκες η απορρόφηση ξένων παρουσιάζει κάποιες σοβαρές δυσκολίες».
Ο Ανρί Μπερενζέρ, ο Γάλλος εκπρόσωπος, εξήγησε ότι η Γαλλία από τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά είχε δεχτεί περισσότερους από 200 χιλιάδες πρόσφυγες και σε αυτή ζούσαν 3 εκατομμύρια «αλλοδαποί κάθε είδους». Είχε φτάσει στο «ανώτατο σημείο κορεσμού», δεν μπορούσε να δεχτεί άλλους.
«Εκτός Ευρώπης»
Ο Αυστραλός ήταν ακόμα πιο ωμός: «η χώρα μου δεν είχε φυλετικό πρόβλημα και δεν προτίθεται να αποκτήσει» είπε. Ο Καναδός δήλωσε ότι «ήδη κάνουμε πολλά. Ίσως κάποιες κατηγορίες αγροτών να γίνουν δεκτές. Οι υπόλοιποι είναι άτυχοι». Ο Καναδάς δέχτηκε μόνο 5 χιλιάδες Εβραίους από την Ευρώπη για όλη την περίοδο από το 1933 μέχρι το 1945. Η Αυστραλία 10 χιλιάδες. Η Ν. Αφρική 6 χιλιάδες.
Ο δόκτωρ Γκόστα Ένγκζελ, στέλεχος του σουηδικού υπουργείου Εξωτερικών, στη δική του ομιλία, αφού επαίνεσε τη «φιλελεύθερη παράδοση» της χώρας του, είπε ότι «δεδομένων και των οικονομικών συνθηκών…Για να υπάρξουν απτά και ουσιαστικά αποτελέσματα, στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας για τη μετανάστευση των προσφύγων θα έπρεπε να βρεθούν χώρες εκτός Ευρώπης».
Οι σημερινοί ηγέτες της ΕΕ ουσιαστικά αντιγράφουν την ίδια επιχειρηματολογία όταν συμφωνούν να υψώσουν δολοφονικά τείχη απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ακόμα και η φρασεολογία είναι η ίδια.
Κι όχι μόνο η φρασεολογία. Μερικές βδομάδες πριν ο κόσμος παρακολουθούσε συγκλονισμένος το δράμα των προσφύγων στο πλοίο Ακουάριους που η κυβέρνηση της Ιταλίας απαγόρευε να «δέσει» στα ιταλικά λιμάνια. Πριν 79 χρόνια το Ακουάριους ονομαζόταν SS St Louis. Αντί για πρόσφυγες από την Αφρική ήταν φορτωμένο με 937 Εβραίους πρόσφυγες.
Το SS St Louis ήταν ένα μεγάλο υπερωκεάνιο και απέπλευσε από το Αμβούργο το Μάη του 1939. Οι επιβάτες του είχαν καταφέρει με χίλια βάσανα να πάρουν άδειες αποβίβασης (προσωρινές βίζες) στην Κούβα. Έλπιζαν να γίνουν δεκτοί στις ΗΠΑ. Όταν το πλοίο έφτασε στην Αβάνα, οι αρχές τους απαγόρευσαν να αποβιβαστούν.
Στη συνέχεια έφτασε τόσο κοντά στις ακτές της Φλόριδα που οι επιβάτες μπορούσαν να δουν τα φώτα του Μαϊάμι. Η Αμερικάνικη Ακτοφυλακή έστειλε τα σκάφη της να προσέχουν μήπως κάποιος επιβάτης πέσει στη θάλασσα για να φτάσει κολυμπώντας στην ακτή. Το πλοίο επέστρεψε στην Ευρώπη. Οι περισσότεροι επιβάτες έγιναν τελικά δεκτοί στην Γαλλία, την Ολλανδία και το Βέλγιο και μόνο όταν οι εβραϊκές κοινότητες ανέλαβαν όλα τα έξοδα της εγκατάστασής τους. Λίγους μήνες μετά, αυτές οι χώρες καταλήφθηκαν από τους ναζί.
Οι κυβερνήσεις της «δημοκρατικής» Ευρώπης (στην πραγματικότητα όλου του κόσμου) εφάρμοζαν από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 ρατσιστικές πολιτικές ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Ο «περιορισμός της μετανάστευσης» ήταν καταρχήν ένα ρατσιστικό όπλο διαίρεσης της εργατικής τάξης και των φτωχών. Για την ανεργία φταίνε οι «ξένοι», «δεν χωράνε άλλοι σε περίοδο κρίσης», έλεγε μια συστηματική εκστρατεία που ερχόταν από τα πάνω, από τις κυβερνήσεις, τις ενώσεις των αφεντικών, τα αστικά κόμματα. Το 1934, το «κεντρώο» κόμμα των Ριζοσπαστών στην Γαλλία υιοθέτησε επίσημα τη θέση για «σταδιακή απέλαση» 800 χιλιάδων μεταναστών εργατών.
Η ακροδεξιά πρόσθετε σε αυτό το μίγμα και τον αντισημιτισμό. Οι φασίστες που έκαναν έφοδο στο γαλλικό κοινοβούλιο τον Φλεβάρη του 1934 πρωτοστατούσαν -πριν και στα επόμενα χρόνια- σε εκστρατείες «επαγγελματικών οργανώσεων» για να αποκλειστούν οι Εβραίοι πρόσφυγες από την Γερμανία και την Ανατολική Ευρώπη από μια σειρά εργασίες και επαγγέλματα.
Οι γαλλικές κυβερνήσεις υιοθετούσαν βήμα-βήμα τέτοια μέτρα για να εμποδίσουν την εξάπλωση….του αντισημιτισμού! Το 1934-35, απέλασαν χιλιάδες πρόσφυγες πίσω στην Γερμανία. Στα τέλη του 1938, το Παρίσι κηρύχτηκε απαγορευμένη ζώνη για εγκατάσταση μεταναστών (δηλαδή Εβραίων). Κι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Καμίλ Σοτέμπ δήλωνε τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς ότι η Γαλλία «έχει την υποχρέωση να διασφαλίσει ότι μια εισδοχή Εβραίων δεν θα προκαλέσει δυσκολίες φυλετικής φύσης».
Αντί να μειώσουν τη φασιστική απειλή, την δυνάμωναν. Σήμερα, οι ηγέτες της ΕΕ υιοθετούν την ατζέντα του Τραμπ και σέρνονται πίσω από τους Σαλβίνι, τους Κουρτς και τους Ζεεχόφερ, λέγοντας ότι έτσι στερούν την ακροδεξιά από το οπλοστάσιό της. Η Μέρκελ, ο Μακρόν, ο Τσίπρας άνετα θα μπορούσαν να καταλάβουν κάποιο έδρανο στη διάσκεψη του Εβιάν.
Είναι ο δρόμος για την κόλαση, όπως έδειξε η δεκαετία του ’30. Υπάρχει ο δρόμος για την ελπίδα, ο δρόμος που γέννησε τις επαναστατικές εκρήξεις εκείνης της δεκαετίας. Το εργατικό κίνημα που παλεύει ενάντια στη λιτότητα, για ανοιχτά σύνορα, ενάντια στον ρατσισμό και τους φασίστες.
Πηγή:http://ergatiki.gr
«Ιουλιανά» 1965: το καλοκαίρι της χαμένης ευκαιρίας
Το καλοκαίρι του ’65 ήταν πολλά πράγματα. Ήταν μια περίοδος βίας και δολοπλοκίας από την πλευρά της αστικής τάξης, αποτέλεσμα τόσο της όξυνσης των ενδοαστικών αντιθέσεων, όσο και του φόβου απέναντι στην αριστερά και την ένταση του κινήματος. Μια περίοδος που χαρακτηρίστηκε από ένα ξέσπασμα της εργατικης τάξης, που εκφράστηκε με κινητοποιήσεις, απεργίες, συγκρούσεις με την αστυνομία, με τον κόσμο να επιμένει, να διεκδικεί, να εκφράζει προωθημένα αιτήματα. Αλλά από την άλλη, μια περίοδος που η ηγεσία αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων, ανίκανη να καθοδηγήσει την κίνηση του κόσμου και πολύ πίσω από αυτόν.
Της Έφης Γαρίδη
Ενδοαστικές αντιπαραθέσεις Η αρχή των γεγονότων που έμειναν γνωστά στην ιστορία ως Ιουλιανά, έγινε στις 15 Ιούλη 1965, όταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος απέλυσε τον Γ. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία. Η αφορμή ήταν η άρνηση του βασιλιά να υπογράψει βασιλικό διάταγμα για την ανάληψη του υπουργείου Εθνικής Άμυνας από τον Γ. Παπανδρέου. Μια άρνηση που ήρθε μετά την εμπλοκή του γιου του πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, που το παλάτι θεωρούσε μείζονος σημασίας. Η πραγματική αιτία ωστόσο ήταν πιο σύνθετη. Το παλάτι αρχικά είχε δεχτεί την ανάληψη της κυβέρνησης από την Ένωση Κέντρου το Φλεβάρη του ’64 ως μέσο εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και της διεκδίκησης για φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος, καθώς και ως ανασταλτικό παράγοντα στην άνοδο της αριστεράς που κέρδιζε έδαφος, οργάνωνε δυναμικές απεργίες, και ανασυντασσόταν γοργά μετά την ήττα του ’49. Η ΕΔΑ, που ιδρύθηκε το ’51, είχε αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές του ’58 με ποσοστό 24,4%, μετά και την ένταξη σε αυτήν των μελών των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ. Αυτό οδήγησε στην αντιμετώπισή της με το σχέδιο «Περικλής», που τέθηκε σε εφαρμογή στις εκλογές του ’61 (τις εκλογές βίας και νοθείας, όπως έμειναν στην ιστορία) και σε περιστατικά κρατικής και παρακρατικής βίας, που κορυφώθηκαν με τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη, το Μάη του ’63. Από το Γενάρη του ’65, όμως, οι τριβές μεταξύ παλατιού και κυβέρνησης είχαν πυκνώσει και ο βασιλιάς στήριζε ξανά τη δεξιά ΕΡΕ ως το πιο κατάλληλο κόμμα για τη διακυβέρνηση. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, αμέσως μετά την παραίτηση Παπανδρέου, διόρισε πρωθυπουργό τον πρόεδρο της Βουλής Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα, στον οποίο έδωσε εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση. Το ίδιο βράδυ ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση, ενώ ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε σε διάγγελμα στο οποίο έκανε λόγο για φαιδρό πραξικόπημα, για εξαναγκασμό της κυβέρνησης σε παραίτηση και για παράβαση της κοινοβουλευτικής τάξης από μια ομάδα προδοτών της ΕΚ.
Ο λαϊκός παράγοντας Και τότε ακριβώς στο προσκήνιο ήρθε ο λαός και οι ενδοαστικές δολοπλοκίες μπήκαν σε δεύτερο πλάνο. Σε διάστημα 70 ημερών έγιναν 400 περίπου λαϊκές συγκεντρώσεις στις οποίες συμμετείχαν δεκάδες και κάποιες φορές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, παρά το ξύλο και την τρομοκρατία με την οποία αντιμετωπίζονταν. Διαδοχικές κυβερνήσεις διορισμένες από το παλάτι έπεφταν υπό την πίεση του κινήματος. Ήδη με το άκουσμα της είδησης στις 15 Ιούλη, μικρές διαδηλώσεις άρχισαν να κατεβαίνουν στο κέντρο. Την επόμενη μέρα οι διαδηλωτές ήταν χιλιάδες, παρά την απαγόρευση των συγκεντρώσεων από τον νεοδιορισθέντα υπουργό Δημοσίας Τάξεως Ιωάννη Τούμπα. Η αστυνομία χτύπησε βάρβαρα, αλλά ο κόσμος αντιστάθηκε με λύσσα. Ο απολογισμός της πρώτης μέρας μεγάλων διαδηλώσεων, της Παρασκευής 16 Ιούλη, ήταν 114 τραυματίες και 80 συλλήψεις. Στις 17 Ιούλη τα συνδικάτα καλούν σε απεργία και συγκέντρωση. Παρότι μέχρι αργά το απόγευμα δεν ήταν σίγουρο αν θα επιτρεπόταν η συγκέντρωση (στη συνέχεια δόθηκε άδεια να γίνει… σε κλειστό χώρο, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στην Αλεξάνδρας), ο κόσμος γίνεται ορμητικό ποτάμι που κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει. Αρχίζουν να ακούγονται συνθήματα για Δημοψήφισμα και Γενική Απεργία.
Τα στελέχη της ΕΔΑ προσπαθούν να στείλουν τον κόσμο σπίτι του, για να τηρηθεί η τάξη, αφού έχει απαγορευτεί η διαδήλωση έξω από τον κλειστό χώρο του γηπέδου. Ωστόσο, ο κόσμος έχει ήδη ξεπεράσει τους καθοδηγητές του και ένα τεράστιο πλήθος κατευθύνεται προς το Σύνταγμα. Είναι αδύνατον να περιγράψουμε εδώ όλες τις συγκεντρώσεις που έγιναν στη διάρκεια των 70 ημερών. Ωστόσο είναι αξιοσημείωτη η μαχητικότητα του κόσμου, των εργατών, των φοιτητών, της νεολαίας, που αψηφούν την καταστολή και ζητούν κάτι παραπάνω από την «αποκατάσταση της συνταγματικής δημοκρατίας». Ζητούν ανατροπή της μοναρχίας και οι δρόμοι της Αθήνας τραντάζονται διαρκώς από συγκρούσεις και αντιμοναρχικά συνθήματα. Η ΕΔΑ, διστακτική και τρομαγμένη, είναι ανήμπορη να καθοδηγήσει τους αγώνες αυτούς. Αντίθετα προσπαθεί να βάλει φρένο, θεωρώντας πρώιμη και επικίνδυνη μια τέτοια μάχη. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στη φοιτητική συγκέντρωση της 21ης Ιούλη. Αντιμετωπίστηκε με ακραία βία που οδήγησε σε 300 τραυματίες και τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα. Την ώρα που χιλιάδες φοιτητές είχαν μαζευτεί στα Προπύλαια στο κάλεσμα της ΕΦΕΕ, η αστυνομία έστησε ενέδρα στη γωνία Χρήστου Λαδά και Σταδίου. Όταν έφτασαν εκεί οι φοιτητές, χτυπήθηκαν με μανία. Η κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα μετατράπηκε σε μια ακόμα τεράστια διαδήλωση, όπου ο κόσμος, ασυγκράτητος πλέον, ζητούσε ανατροπή της μοναρχίας. Το αποτέλεσμα Ο συγκλονιστικός αυτός αγώνας του κόσμου, που για δύο μήνες κατέβαινε καθημερινά στους δρόμους, έκλεισε χωρίς νίκη και με την «αποκατάσταση της τάξεως» από τη μεριά του παλατιού, που κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο το Σεπτέμβρη του ’65. Η έλλειψη καθοδήγησης των αγώνων οδήγησε τελικά στην αποκλιμάκωση και την ήττα, παρά την αξιοθαύμαστη μαχητικότητα των εργατών και της νεολαίας. Η άρνηση της ΕΔΑ να ηγηθεί του αγώνα δεν ήταν αποτέλεσμα απλά λάθος εκτίμησης της συγκυρίας, αλλά απόρροια προηγούμενων επιλογών και οπισθοχωρήσεων. Παρότι η ίδρυσή της, τον Αύγουστο του ’51, δύο μόλις χρόνια μετά την ήττα στον εμφύλιο, ήταν ηρωική απόφαση, παρά την τεράστια νίκη που πέτυχε στις εκλογές του’58, μέσα σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες, η ΕΔΑ είχε αποδειχτεί κατώτερη του ρόλου που καλούνταν να παίξει. Είχε περιοριστεί στην κοινοβουλευτική δράση, αρνούμενη να λειτουργήσει ως αγωνιστική πρωτοπορία. Είχε στηρίξει την αστική Ένωση Κέντρου, βλέποντας σε αυτήν μια διέξοδο στο σκληρό κράτος της Δεξιάς. Συνέπεια αυτών των επιλογών ήταν να αντιμετωπίσει τα Ιουλιανά ως μια ευκαιρία πίεσης για περισσότερες δημοκρατικές ελευθερίες. Τα Ιουλιανά, όμως, ήταν μια ευκαιρία για ανατροπή της μοναρχίας υπό την πίεση του κινήματος, που θα μπορούσε να φέρει και άλλες εξελίξεις. Η ευκαιρία αυτή χάθηκε, με τα γνωστά αποτελέσματα, και δυο χρόνια αργότερα επιβλήθηκε η Χούντα των συνταγματαρχών.
Πηγή:https://www.redtopia.gr
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις μουσουλμάνων λαμβάνουν 357% περισσότερη κάλυψη από τα ΜΜΕ
Λευκοί και ακροδεξιοί τρομοκράτες πραγματοποίησαν σχεδόν τον διπλάσιο αριθμό τρομοκρατικών επιθέσεων σε σχέση με τους μουσουλμάνους εξτρεμιστές μεταξύ 2008 και 2016, αλλά η κάλυψη στα αμερικανικά ΜΜΕ είναι κατάφωρα άνιση, σύμφωνα με νέα έρευνα του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις που διαπράττονται από μουσουλμάνους εξτρεμιστές λαμβάνουν κατά 357% περισσότερη κάλυψη από τον αμερικανικό Τύπο σε σχέση με εκείνες που διαπράττουν μη μουσουλμάνοι (ή σε περιπτώσεις όπου η θρησκεία του δράστη ήταν άγνωστη) βάσει νέας έρευνας του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Guardian που δίνει μια πρώτη γεύση της έρευνας, τα ευρήματα βασίστηκαν στις τρομοκρατικές επιθέσεις που διαπράχθηκαν στις ΗΠΑ μεταξύ του 2006 και του 2015, όπως αυτές καταγράφονται από την Παγκόσμια Βάση Δεδομένων για την Τρομοκρατία (Global Terrorism Database).
«Μη μουσουλμάνος θύτης=15 πρωτοσέλιδα. Μουσουλμάνος θύτης=105 πρωτοσέλιδα» Εικονογράφηση: Mona Chalabi
Αυτή η ανισότητα της κάλυψης στα ΜΜΕ βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα, όπως λέει το άρθρο της Guardian, δεδομένου ότι οι λευκοί και ακροδεξιοί τρομοκράτες πραγματοποίησαν σχεδόν το διπλάσιο αριθμό τρομοκρατικών επιθέσεων από τους μουσουλμάνους εξτρεμιστές μεταξύ 2008 και 2016.
Η επικεφαλής της εν λόγω έρευνας και καθηγήτρια εγκληματολογίας και ποινικού δικαίου στο πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα, Erin Kearns, σημειώνει ότι «αυτή η υπέρμετρη κάλυψη είναι πολύ μεγαλύτερη στα ΜΜΕ εθνικής εμβέλειας συγκριτικά με τις τοπικές εφημερίδες».
Η νέα αυτή έρευνα, που δημοσιεύεται στο τετραμηνιαίο ακαδημαϊκό περιοδικό Justice Quarterly, έρχεται να επιβεβαιώσει διαπιστώσεις παλαιότερων ερευνών, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι τα αμερικανικά ΜΜΕ τρέφουν τα στερεότυπα και κατασκευάζουν την ισλαμοφοβία, ταυτίζοντας την τρομοκρατία μόνο με τους μουσουλμάνους.
Σκίτσο του Omar Alnatour που καυτηριάζει το πώς αντιμετωπίζονται οι επιθέσεις όταν γίνονται από μουσουλμάνους, από μαύρους, από αστυνομικούς και πώς όταν ο δράστης είναι λευκός.
Χαρακτηριστικά, για παράδειγμα, η επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 2013, που έγινε από δύο μουσουλμάνους και στοίχισε τη ζωή σε τρία άτομα, αποτέλεσε το 20% της συνολικής κάλυψης τρομοκρατικών επιθέσεων στις ΗΠΑ κατά την πενταετία 2011-2015. Αντίθετα, η μαζική επίθεση σε μια αφροαμερικανική εκκλησία στη Νότια Καρολίνα από τον λευκό ακροδεξιό Dylann Roof, ο οποίος σκότωσε εννέα άτομα, αποτέλεσε το 7,4%, ενώ η επίθεση του Frazier Glenn Miller το 2014 σε συναγωγή που είχε τρεις νεκρούς, αποτέλεσε μόνο το 3,3%.
Πηγή:https://www.thepressproject.gr
Φυλακισμένη του Ερντογάν ζωγραφίζει με το αίμα της
Η τουρκικής και κουρδικής καταγωγής καλλιτέχνις και δημοσιογράφος Zehra Dogan καταδικάστηκε τον Μάρτιο του 2017, σε δύο χρόνια και δέκα μήνες φυλακή για μια ανάρτηση στα social media η οποία έδειχνε ένα έργο ζωγραφικής με τα ερείπια της κουρδικής πόλης Nusaybin μετά την καταστροφή της από τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Banksy, σε συνεργασία με τον καλλιτέχνη γκράφιτι Borf, αποκάλυψε μια τοιχογραφία σε τοίχο του Houston Bowery, που απεικονίζει τις ημέρες που η Dogan έχει περάσει στη φυλακή. Το έργο περιλαμβάνει ένα πορτρέτο της Dogan, πίσω από κάγκελα φυλακής, με το ένα από αυτά να εμφανίζεται ως μολύβι.
Η Dogan έστειλε μια επιστολή στον Banksy, ευχαριστώντας τον για την τοιχογραφία που διαμαρτύρεται για τη σύλληψή της. Ο Βanksy δημοσίευσε τη χειρόγραφη επιστολή, μαζί με μια αγγλική μετάφραση στον λογαριασμό του στο Instagram με τον τίτλο: «Έλαβα μια επιστολή από την Zehra Dogan που είναι στη φυλακή Ντιγιαρμπακίρ της Τουρκίας». Η Dogan ξεκινά περιγράφοντας τις συνθήκες υπό τις οποίες γράφει και λέει πως είναι «σε ένα μπουντρούμι που έχει ιστορία αιματηρών βασανιστηρίων, σε μια πόλη με πολλές απαγορεύσεις, σε μια άρρητη χώρα».
Η επιστολή είναι παράνομη, εξηγεί η Dogan, επειδή της έχει επιβληθεί απαγόρευση επικοινωνίας που δεν της επιτρέπει να τηλεφωνεί ή να στέλνει επιστολές. «Γράφω και παραδίδω αυτή την επιστολή με κρυφό τρόπο», λέει. Στην επιστολή της, η Dogan αφηγείται πώς οι κρατούμενοι μπορούν να ακούσουν τους «τρομερούς ήχους δεκάδων μαχητικών αεροπλάνων που αναχωρούν για να βομβαρδίσουν τα όμορφα εδάφη, τα βουνά και τις πόλεις μας». Η Zehra Dogan γράφει: «Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω την αίσθηση του να διαβάζεις σε εφημερίδες ότι κάποιος που γνωρίζεις σκοτώνεται σχεδόν κάθε μέρα. Η αυτοκτονία δεν είναι ασυνήθιστη στη φυλακή».
Η επιστολή της Dogan καταλήγει εκφράζοντας την ευτυχία που ένιωσε η ίδια και οι συντρόφισσές της όταν διάβασαν στις εφημερίδες για τη διαμαρτυρία του Banksy και το έργο στη Νέα Υόρκη. «Με την υποστήριξή σας, η ζωγραφική μου έχει πλέον επιτελέσει την αποστολή της να δείξει τις φρικαλεότητες … Δεν έχω τρόπο να ευχαριστήσω τόσο εσένα, όσο και τον Borf. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι η ζωγραφική μου θα προβληθεί σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη». Η Dogan δεν έχει πρόσβαση σε καμβά και χρώματα στη φυλακή, οπότε δημιουργεί έργα σε απομεινάρια από χαρτί και χρησιμοποιεί τρόφιμα, ποτά και το δικό της αίμα για να τα χρωματίσει.
Πηγή:artinews.gr
Πρώτες στη διαφθορά η αστυνομία και η δικαιοσύνη στην Ελλάδα
Σύμφωνα με την έκθεση της διεθνούς οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια», βελτιωμένη κατά 10 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη για τον Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς του 2017 ήταν η θέση της Ελλάδας. Ωστόσο, οι περισσότερες περιπτώσεις διαφθοράς αφορούν τις αστυνομικές αρχές. Η έκθεση κάνει λόγο και για περιπτώσεις βίαιης συμπεριφοράς αστυνομικών. Στις συνολικά 201 τέτοιες περιπτώσεις από το 2009 μέχρι το 2017, οι 65 αφορούν αδικήματα σε βάρος ημεδαπών και οι 136 σε βάρος αλλοδαπών. Ο μεγαλύτερος αριθμός καταγγελιών και πληροφοριών για διαφθορά ήταν και για τον τομέα της δικαιοσύνης (246 από σύνολο 459).
Η αφρικανική μας προέλευση: πολυτοπική & πολυπολιτισμική
Συντάκτης:Πότε και κυρίως πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της εξάπλωσης του ανθρώπινου είδους πάνω στη Γη;
Τα παλαιοντολογικά στοιχεία που προέκυψαν από ευρύτατη ανάλυση των διαθέσιμων δεδομένων φαίνεται να επιβάλλουν πλέον τη ριζική αναθεώρηση κάποιων «καλά εδραιωμένων» αντιλήψεών μας σχετικά με την καταγωγή και την πορεία του σύγχρονου ανθρώπου (Homo sapiens).
Ρατσιστικός μύθος οι οικονομικές ζημιές λόγω προσφύγων
Νίκος Μανάβης
Ο πληθυσμός των νησιών του Βορείου Αιγαίου το 2011 ήταν 199.231 κάτοικοι, το 2015 μειώθηκε στα 196.654, όμως το 2017 καταγράφηκε αύξηση στους 203.700 κατοίκους, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, με συνέπεια την αύξηση του τζίρου των τοπικών επιχειρήσεων.
Δευτεραθλήτρια κόσμου η Ελλάδα στις στρατιωτικές δαπάνες για το ΝΑΤΟ
Στην κορυφή των μεγαλύτερων αιμοδοτών του ΝΑΤΟ, πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες, βρίσκεται για ακόμα μία χρονιά η Ελλάδα, δαπανώντας περισσότερα από 5 δισ. δολάρια τον χρόνο και καταφέρνοντας να είναι από τις ελάχιστες χώρες που τηρεί την απαίτηση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας για συμμετοχή με περισσότερο από το 2% του ΑΕΠ της οικονομίας της.
Κατά 20% «προδότες», «μειοδότες» και «ανθέλληνες»;
Αν αρχίσουμε να μετράμε «ανθέλληνες», «προδότες», «μειοδότες» και «πουλημένους», θα χάσουμε τον λογαριασμό. Για παράδειγμα, πρέπει να συναριθμηθεί στους μειοδότες ο Παύλος Μελάς, που, όπως γνωρίζουμε από τα γραπτά του, δημοσιευμένα από τη σύζυγό του πριν από πολλές δεκαετίες, αποκαλούσε μακεδονική την ακατονόμαστη γλώσσα; Θα καταγγελθεί σαν ανθέλληνας ο σλαβόφωνος οπλαρχηγός Κωνσταντίνος Κώττας, κι όχι επειδή ξεκίνησε την αντιτουρκική δράση του από κοινού με Βουλγάρους, αλλά επειδή πεθαίνοντας στην τουρκική αγχόνη, το 1905, φώναξε «Ντα ζίβι Γκρτσια» («Ζήτω η Ελλάδα»); Είπε δηλαδή τις ύστατες λέξεις του «στην ντοπιολαλιά», όπως γράφουν τα ελληνικά ιστορικά μυθιστορήματα που αναπλάθουν τον βίο του, μια ντοπιολαλιά που τις προάλλες τής δόθηκε το παρωνύμιο «κομιτατζίδικα» από ελληνικές εφημερίδες. Και ο Στράτης Μυριβήλης, με τους «Μακεντών ορτοντόξ» της «Ζωής εν τάφω», πουλημένος κι αυτός;
Για να προσγειωθούμε στο σήμερα, ποιος εθνικά απαξιωτικός χαρακτηρισμός (κομμένος στα εμποροραφεία της πατριδοκαπηλίας) αντιστοιχεί στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, που πέρυσι, στις 11 Ιουλίου, έψεγε στη Βουλή τον κ. Βασίλη Λεβέντη, δεινό νεομακεδονομάχο, επειδή, σαν «νέος στην αίθουσα», «δεν θυμόταν ότι υπάρχει επίσημη θέση της ελληνικής κυβέρνησης, επικυρωμένη δις από την Εθνική Αντιπροσωπεία, για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις, erga omnes»; «Αυτή είναι η επίσημη θέση της Εθνικής Αντιπροσωπείας», συνέχιζε ο πρόεδρος της Ν.Δ., «όπως τουλάχιστον αποτυπώθηκε και στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Καραμανλή το 2007 και όπως επικυρώθηκε για άλλη μια φορά μετά τις διαπραγματεύσεις που έγιναν στο Βουκουρέστι».
Αυτή ήταν πράγματι η επίσημη ελληνική θέση, που βέβαια δεν την προσυπέγραφαν οι σωβινιστές και όσοι σταδιοδρόμησαν σαν σαρισοφόροι, παρότι όταν υπούργευαν «τα είχαν κάνει μούσκεμα», όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για τον κ. Αντώνη Σαμαρά. Ακόμα κι αν ορισμένοι ισχυριστούν, βασιζόμενοι στον ιδεοληπτικό μαξιμαλισμό τους, ότι η συμφωνία Ελλάδας – ΠΓΔΜ δεν «ενσωματώνει πάνω από το 80% των πάγιων ελληνικών θέσεων», όπως έγραφε χθες στην «Κ» ο συνταγματολόγος Ν.Κ. Αλιβιζάτος, αλλά κάτι λιγότερο, σίγουρα καμία άλλη χώρα δεν άλλαξε την επίσημη ονομασία της, καθώς και το Σύνταγμά της, κατ’ απαίτηση των γειτόνων της, και μάλιστα χωρίς να προηγηθεί πόλεμος και ήττα της. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε για τους προδοτολόγους.
Πηγή:http://www.kathimerini.gr
Προηγούμενο
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ/ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Προβολή ταινίας «Τα χελιδόνια της Καμπούλ» στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών
Το Σάββατο 6/4/2024 στις 7.30μ.μ. στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, Γιατράκου 22 στο Μεταξουργείο, η ομάδα κινηματογραφικών προβολών σας προσκαλεί στην επόμενη προβολή του 2024....
