Ο Bryan Carter ήρθε στην Αθήνα το 2011 και γύρισε ένα ντοκυμαντέρ για τις συνθήκες που επικρατούν και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι μετανάστες και πρόσφυγες βρίσκονται στη χώρα μας “χωρίς χαρτιά”, τις συνθήκες στις οποίες κρατούνται και τις ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον τους. Επιπλέον, σε αυτό το ντοκυμαντέρ παρουσιάζει και την “παγίδα” των συμφωνιών που εγκλωβίζουν τους αιτούντες άσυλο σε συγκεκριμένες περιοχές – παρομοιάζει τη συνθήκη του Δουβλίνου σαν “παγίδα” για αυτούς τους ανθρώπους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση ενός Αφγανού πρόσφυγα ο οποίος έφυγε από τη χώρα του γιατί κινδύνευε η ζωή του, έφτασε στην Ελλάδα όπου οι συνθήκες ήταν τραγικές, οπότε προσπάθησε και κατάφερε να φτάσει στο Βέλγιο, όπου και ζήτησε άσυλο. Το Βέλγιο αρνήθηκε να του το παράσχει και επιπλέον τον μετέφεραν… και πάλι στην Ελλάδα!
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δικαίωσε τον Αφγανό πρόσφυγα, καθώς έκρινε ότι και η Ελλάδα παραβιάζει τις συνθήκες (καθώς είναι αποδεδειγμένα τραγική η κατάσταση για όσους αιτούνται άσυλο), αλλά και το Βέλγιο δεν έπραξε ως όφειλε βάσει των συνθηκών, καθώς είναι ξεκάθαρο (πια) ότι θα παραβιαστούν τα θεμελιώδη δικαιώματα του πρόσφυγα με την μεταφορά του στην Ελλάδα (δεν επιτρέπεται να στείλεις τον πρόσφυγα/μετανάστη/αιτούντα άσυλο, σε μια χώρα που ξέρεις εξαρχής ότι θα καταπατηθούν τα θεμελιώδη δικαιώματά του).
Ακολουθεί το κείμενο και το βίντεο, όπως έφτασε στο μέιλ.
Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ, τι ωραία; Μαγικά είναι, έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε… εδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε, εδώ κλαίγαμε για αγόρια που δεν μας ήθελαν, μετά πετούσες μια μαλακία και σκάγαμε στα γέλια, εδώ έκλαψαν επειδή δεν τους θέλαμε, εδώ χαράξαμε τα ονόματα μας σε δέντρα -αυτά τα λίγα που υπάρχουν- εδώ κάναμε κοπάνες, εδώ μεθύσαμε και ξερνούσαμε στο μπάνιο κάποιου φίλου, εδώ – στο δωμάτιο μου – μας είχε βρεί η μάνα μου λιωμένες με ένα μπουκάλι τεκίλα και κάτι φλούδες από λεμόνια, θυμάσαι; Eδώ ξεκινήσαμε να ονειρευόμαστε, μετά ακούσαμε για «επανάσταση», μετά τα όνειρα άλλαξαν, εδώ φάγαμε χημικά , εδώ τρέξαμε, εδώ σε πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας τότε που πέρασαν τα μέτρα και ψέκασαν εναν παππου μπροστα μου και φώναζε από το τηλέφωνο η μάνα σου να ρθεις με το αυτοκίνητο (!) στο αποκλεισμένο Σύνταγμα να με μαζέψεις γιατί ειμαι «βλαμμένο», εδώ είδαμε το δίκιο εδώ και το άδικο, εδώ ανατριχιάσαμε με ένα σύνθημα και γελάσαμε με το «μωρο μου εισαι όμορφη σαν τράπεζα που καίγεται»… Τώρα φεύγεις… Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία… Εγώ θα μείνω.
Μια καταπληκτική ταινία μικρού μήκους με πρωταγωνιστές ένα αγόρι και ένα σκυλάκι που η μοίρα τους έφερε κοντά, σε ένα κατάστημα ζώων, και τους έκανε αχώριστους φίλους.Είναι μόνο ένα ταινιάκι 7 λεπτών και 2 δευτερολέπτων, κι όμως είναι τόσα πολλά παραπάνω από αυτό. Είναι ένα μήνυμα για την ζωοφιλία αλλά και για την διαφορετικότητα των ατόμων που περνά κατευθείαν στη καρδιά με τον πιο γλυκό και ταυτόχρονα ειρωνικό τρόπο.
Ένα μικρό αγόρι μπαίνει σε ένα κατάστημα ζώων και διαλέγει ένα κουτάβι. Ο πωλητής προσπαθεί να το αποτρέψει από το να το αγοράσει, λέγοντάς του πως έχει πρόβλημα στο πόδι και, άρα, είναι «άχρηστο». Το παιδί επιμένει και όταν ο πωλητής σκύβει για να πιάσει το κουτάβι, συνειδητοποιεί πως και το ίδιο το αγόρι έχει πρόβλημα κινητικότητας. Η ταινία είναι σκηνοθετημένη με τόση ευαισθησία και προσοχή στην λεπτομέρεια, που αμέσως δημιουργείται ένα ερώτημα στο μυαλό του θεατή: «Αν το παιδί σου έχει κάποιο πρόβλημα το γυρίζεις πίσω; Φυσικά και όχι. Τότε γιατί το κάνεις στο κουτάβι σου;».
Είναι από τις περιπτώσεις που αναρωτιέσαι γιατί τέτοιες δουλειές δεν προβάλλονται στην τηλεόραση όταν έχουν τόσο σημαντικά μηνύματα να περάσουν. Ευτυχώς όμως το ταινιάκι του Μιχαήλ — Γαβριήλ Ζενέλη «Κατάστημα Ζώων», με πρωταγωνιστές τον Μελέτη Γεωργιάδη και τον μικρό Θοδωρή Ασημάκη, κατάφερε να ακουστεί και μάλιστα να αποσπάσει μια σειρά βραβείων, όπως «Καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους», « Ειδική Μνεία στο Πεσκάρα Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους», « Silber Metal στο Φεστιβάλ der Nationen» και πολλά άλλα. Μην το χάσετε για κανέναν λόγο και, αφού το παρακολουθήσετε, σκεφτείτε όλα όσα προσπαθεί να σας περάσει.
Φωτογραφίες από τη σημερινή αντιφασιστική συναυλία στο Σπόρτινγκ
Η συναυλία έχει ξεκινήσει.
Το στάδιο είναι ασφυκτικά γεμάτο και άλλοι τόσοι είναι απέξω, με πανό και συνθήματα.
Είδαμε πως μεταδίδεται ζωντανά στο http://entasifm.org/index.php/liveradio
Πριν ξεκινήσει η συναυλία, διαβάστηκε ανακοίνωση από τους διοργανωτές και έγινε αναφορά στην κομμένη εκπομπή της ΝΕΤ αλλά και στις απειλές Δένδια κατά ξένων ΜΜΕ.
ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ , ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΛΕΙΜΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Και το σχόλιο του Στάθη Δρογώση
@stathisdrogosis
υπάρχει ελπιδα.Άπειρος κοσμος εξω από το σπορτινγκ.Ενα ηχηρό αντιφασιστικό μήνυμα η αποψινή συναυλία!
302 dislikes, μπλοκαρισμένα τα σχόλια, προειδοποίηση ακαταλληλότητας στην αρχή. Πρέπει να τσούζει πολλούς ναζί αυτό το τραγούδι και να την πέσανε εδώ με αναφορές.
Αιματηρό περιστατικό με πολιτικό υπόβαθρο, που συνέβη στις 3 Νοεμβρίου 1979 στην πόλη Γκρίνσμπορο της Βόρειας Καρολίνας, περιοχή των ΗΠΑ που ανήκει στο «Νότο». Την εποχή εκείνη τη χώρα κυβερνούσε ο Δημοκρατικός Τζίμι Κάρτερ, αλλά προ των πυλών βρισκόταν η συντηρητική επανάσταση που ευαγγελιζόταν ο Ρόναλντ Ρίγκαν.
Το σαββατιάτικο πρωινό της 3ης Νοεμβρίου μία ομάδα ακτιβιστών που ανήκε στο Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα των ΗΠΑ διαδήλωνε ειρηνικά εναντίον της Κου Κλουξ Κλαν, που είχε ενεργή παρουσία στην ευρύτερη περιοχή. Ξαφνικά, ένα καραβάνι αυτοκινήτων πέρασε μπροστά από τον χώρο της διαδήλωσης. Από μέσα πετάχτηκαν οπλισμένοι άνδρες της ρατσιστικής οργάνωσης Κου Κλουξ Κλαν και του Αμερικανικού Ναζιστικού Κόμματος. Άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πέντε διαδηλωτές και να τραυματισθούν 11.