Εν μέσω ενός σφοδρού ιμπεριαλιστικού πολέμου και μιας βάρβαρης επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των λαών, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις διεθνώς υιοθετούν την ατζέντα της ακροδεξιάς, γεγονός που δίνει χώρο δράσης και κεντρικής πολιτικής παρέμβασης σε ακραιφνώς φασιστικά μορφώματα. Η περίπτωση της Γαλλίας είναι το πιο πρόσφατο, χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι ακραίες αντικοινωνικές πολιτικές του Μακρόν δεν είναι μόνο οι βασικές υπεύθυνες για το ιστορικό ποσοστό της Λεπέν αλλά θα συνεχίσουν να ενισχύουν, όχι μόνο το κόμμα αυτής, αλλά και άλλες καθαρά νεοναζιστικές ομάδες. Στον φόντο του πολέμου, της φτώχειας και του αυταρχισμού, οι διαχωριστικές γραμμές με την άκρα δεξιά ολοένα ξεθωριάζουν ενισχύοντας την φασιστική απειλή και τον εφιάλτη του κοινωνικού εκφασισμού.
Στην Ελλάδα η καταδίκη της Χρυσής Αυγής τον Οκτώβρη του 2020, αποτέλεσε μια νίκη με ιστορική σημασία. Ανέκοψε τις αξιώσεις της Χρυσής Αυγής για εξουσία, μιας ΧΑ με μεγάλη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και νομιμοποιημένα από την αστυνομία και το πολιτικό και δικαστικό κατεστημένο τάγματα εφόδου. Φτάνει να θυμηθούμε τα κελεύσματα «κορυφαίων» δημοσιογράφων και πολιτικών των τότε δεξιών κυβερνήσεων που πρότειναν επίσημη συνεργασία με τους νεοναζί αλλά και την συγκάλυψη, την ανοχή και την ανοιχτή πολλές φορές συνεργασία του κράτους στην εγκληματική τους δράση. Παράλληλα η ίδια η δίκη καθόλη την εξέλιξη της και βεβαίως η καταδίκη της ηγεσίας της ΧΑ έκαναν ξεκάθαρο στην κοινωνία αυτό που το αντιφασιστικό κίνημα γνώριζε από την δεκαετία του ‘80, ότι δηλαδή η Χρυσή Αυγή είναι ένα κόμμα νοσταλγός και μιμητής του Χίτλερ, μια οργάνωση με εθνικοσοσιαλιστικό χαρακτήρα, ιεραρχία, παραστρατιωτική λειτουργία, ρητορική μίσους και απανθρωποίηση των στοχοποιημένων από αυτήν κοινωνικών ομάδων, των μεταναστριών, των αγωνιστών, των ΛΟΑΤΚΙ υποκειμένων κλπ. Πρόκειται για μια σπουδαία κατάκτηση που οφείλουμε στην ακούραστη πολιτική αγωγή, στο κουράγιο και την δύναμη της Μάγδας Φύσσα και βέβαια στην δράση του Αντιφασιστικού κινήματος. Το σύνθημα «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ» κατάφερε μια πρωτοφανή κοινωνική διάχυση και συνέβαλε στην πραγματοποίηση της μεγαλειώδους συγκέντρωσης έξω από το Εφετείο την ημέρα της απόφασης, στην μεγαλύτερη αντιφασιστική συγκέντρωση που έχει γίνει ποτέ.
Θα ήταν ωστόσο σφάλμα και αυταπάτη να θεωρήσει κανείς ότι μέσω της καταδίκης των νεοναζί ξεριζώσαμε τον φασισμό από την κοινωνία. Αντιθέτως ο φασισμός είναι διαρκώς παρών στην αστυνομία, στο κατεστημένο δικαστικό σύστημα αλλά και στην ίδια την κυβέρνηση. Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, για πρώτη φορά από την Μεταπολίτευση η Άκρα Δεξιά έχει τόσο αναβαθμισμένο ρόλο σε κυβερνητικό σχήμα, σε μια κυβέρνηση που διολισθαίνει διαρκώς σε μια αυταρχική, αντιλαϊκή, αποκρουστική και με ξεκάθαρα ακροδεξιά χαρακτηριστικά μορφή διακυβέρνησης, ενώ παράλληλα, οι φασίζουσες και φασιστικές ιδέες απολαμβάνοντας ισχυρή θέση εντός της κυρίαρχης ιδεολογίας συντηρούν και εντείνουν τα φαινόμενα κοινωνικού εκφασισμού και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Φασιστικές ομάδες, όπως η Propatria, το κόμμα του Κασιδιάρη, του Λαγού αλλά και η ίδια η ΧΑ πραγματοποιούν συστηματικά επιθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με τις πρόσφατες δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες σε Πατήσια, Πετράλωνα και Μενίδι να προστίθενται στον μακρύ κατάλογο της φασιστικής βίας. Οι φασίστες που σε πρώτη φάση εμφανίστηκαν και πάλι οργανωμένα μέσα από τα αντιεμβολιστικά συλλαλητήρια ανασυγκροτούνται και επιστρέφουν με συστηματικό και οργανωμένο τρόπο τόσο στον δρόμο όσο και στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Σε αυτές τις συνθήκες ξεκινά στις 15 του Ιούνη το Εφετείο για την υπόθεση Χρυσής Αυγής. Μια δίκη από το μηδέν που μπορεί να φέρει αποφυλακίσεις και μειώσεις ποινών για τους ήδη καταδικασθέντες φασίστες. Ως Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνα Πειραιά και Καμπάνια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ θα είμαστε και πάλι εκεί όπως όλα αυτά τα χρόνια. Δίπλα στα θύματα των Ναζί, δίπλα στην Μάγδα Φύσσα, δίπλα στους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής, σταθερά απέναντι στους δολοφόνους ναζί. Μέσα και έξω από το δικαστήριο, με ένα δυνατό αντιφασιστικό κίνημα που δε θα αφήνει ούτε σπιθαμή δημόσιου χώρου στους φασίστες, που θα τους εκδιώκει από τους κοινωνικούς μας χώρους, τους δρόμους και τις γειτονιές, ένα κίνημα που αναπόφευκτα συνδέεται με τις γενικότερες αντιστάσεις, απαραίτητο προαπαιτούμενο στον αγώνα για την ανατροπή.
