«Μόλις διάβασα τα κομμάτια σου και μ’αρέσανε. Τηλεφώνησε μου». Το τηλεγράφημα που δημοσιεύει το tvxs.gr έλαβε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, 20 ετών τότε από τον Μάνο Λοϊζο. Πάνω από 40 χρόνια μετά, κάποια από αυτά έρχονται μελοποιημένα και με τη φωνή του Λοΐζου στο φως στο πλαίσιο του αφιερώματος στον μεγάλο αυτόν δημιουργό.
Ο Ράσελ Μηνς, αγωνιστής των Ογκλαλα Λακότα ινδιάνων και ηθοποιός. H συνέντευξη που αναδημοσιεύεται εδώ δόθηκε το 2008 στη Λαμπρινή Θωμά. Ο ηγέτης των Λακότα μιλά για τους αγώνες του και τους αγώνες της φυλής του, την πολιτική των ΗΠΑ ανά τον κόσμο, την κατάσταση των Ινδιάνων και τη συνεχιζόμενη, με νέους τρόπους, γενοκτονία.
Η χειραφετητική μεταναστευτική «οδύσσεια» της νεαρής Γουεταμαλανής Λίλιαν με τα μικρά παιδιά της με προορισμό τις Η.Π.Α. βρίσκεται στον «πυρήνα» του ψυχωμένου ντοκιμαντέρ Τι απομένει στην πορεία.
Στην Κοινωνία Ώρα Press σε μια γυναικεία συζήτηση, έξω από καλούπια και καθωσπρεπισμούς, καλεσμένη η Πάολα Ρεβενιώτη, τρανς γυναίκα, ακτιβίστρια. Συζητάμε για τις τρανς γυναίκες στην Ελλάδα του 2022, την υποκρισία του Έλληνα, την πατριαρχική κοινωνία που τον κόσμο τον νοιάζει “τι θα πει η γειτονιά” και τη σεξεργασία. «Στη Συγγρού, στις πιάτσες των τρανς κάθε μέρα γινόταν λαϊκό προσκύνημα. Δεν ήταν περιθωριακές. Βεβαίως υπάρχουν τρανς γυναίκες που χαίρονται που βρίσκονται στον δρόμο όπως κι εγώ το χάρηκα» θα πει, μιλώντας για το πεζοδρόμιο «την εποχή της επιθυμίας». Μια εποχή με «έντονη πολιτική άποψη, που τα πράγματα δεν ήταν τόσο ενοχοποιητικά. Δεν υπήρχαν τόσο οι ταμπέλες». «Πλέον η πιάτσα δεν έχει γκλαμουριά. Τώρα τα πράγματα είναι τραγικά, έχουν αλλάξει οι συνθήκες…» σχολιάζει . Το βασικό που την ενδιαφέρει αυτήν τη στιγμή είναι οι τρανς που δουλεύουν στον δρόμο και δεν έχουν έναν τρόπο να ζήσουν. Ακόμη και ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες ποτέ δεν τις αποδέχτηκαν. Η Πάολα ποτέ δε θεώρησε τους Έλληνες ρατσιστές και ομοφοβικούς. «Τους θεωρούσα τσογλάνια και κακούς ανθρώπους» μας λέει. «Όσο υπάρχει αυτό το πατρίδα θρησκεία οικογένεια, και όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία δεν θα αλλάξει τίποτα. Προχωράμε ένα βήμα μπροστά και κάνουμε δύο βήματα πίσω. Τώρα δεν κοροϊδεύουμε τόσο εύκολα στο δρόμο μία τρανς, το κάνουμε όταν δεν είναι μπροστά, ούτε είμαστε τόσο επιθετικοί απέναντι τους. Δεν είναι τόσο βάρβαροι όσο ήταν, αλλά η πραγματικότητα είναι ίδια» τονίζει.
Η προσέγγιση ΗΠΑ προς Ουκρανία και Ρωσία «έχει ξεφύγει από την περιοχή του λογικού διαλόγου». Αποσπάσματα από τη συνέντευξη που παραχώρησε στο TruthOut ο γνωστός διανοητής.
Η πορεία του στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο σε μια μεγάλη συνέντευξη στο Magazine. Ο «Φαντασίας», το Θέατρο Τέχνης, οι ταινίες του ’60, οι μεγάλοι θεατρικοί ρόλοι, τα τηλεοπτικά σίριαλ, η λογοτεχνία, η μουσική, η ιστορία, η Ελλάδα του χθες και του σήμερα.
Ο σεβασμός, η ισότητα και η συμπαράσταση είναι δικαιώματα των γυναικών όχι αφορμή για γιορτή.
Πολωνός αξιωματικός που παραδίδεται οικειοθελώς στους Ναζί, διεισδύει στο Άουσβιτς, συγκροτεί αντιστασιακό πυρήνα και τελικά δραπετεύει, ο Βίτολντ Πιλέτσκι είναι από τους πλέον αφανείς ήρωες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
O Βαγγέλης Σταθόπουλος είναι κρατούμενος, γιατί «μπορεί να βρεθούν στοιχεία εναντίον του», στις φυλακές Λάρισας και νοσεί από κορονοϊό. Όπως δηλώνει σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του ThePressProject, αυτήν τη στιγμή βρίσκεται κλεισμένος σε έναν θάλαμο με συνολικά 60 ασθενείς – συγκρατούμενούς του, ενώ ο ίδιος και αρκετοί ακόμα μάλιστα, όπως υποστηρίζει, ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Η μόνη ιατρική περίθαλψη έρχεται από μία νοσηλεύτρια που εργάζεται κανονικά στη φυλακή και έναν κρατούμενο γιατρό που δουλεύει στο ιατρείο. «Παίζουνε με τις ζωές μας και στην ουσία είναι σαν να μας έχουν καταδικάσει σε θάνατο» καταγγέλλει, εξιστορώντας το πώς στις φυλακές όλης της χώρας, οι κρατούμενοι με υπευθυνότητα δέχθηκαν περιοριστικά μέτρα όπως η απαγόρευση των επισκεπτηρίων και των αδειών, αλλά η Πολιτεία δεν έλαβε και δεν λαμβάνει κανένα μέτρο αποσυμφόρησης μαζικών τεστ ή αξιοπρεπούς περίθαλψης. «Δεν νομίζω ότι υπάρχει ακόμα νόμος θανατικής καταδίκης στην Ελλάδα…» τονίζει επίσης.
του Αλέξανδρου Γαστεράτου
Ήταν 11 Μαΐου του 2011 όταν μετά το πέρας της πορείας της πανεργατικής απεργίας, με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας, φτάνει στο τέλος της και αποχωρεί συντεταγμένα προς τα Προπύλαια. Τα ΜΑΤ, περικυκλώνουν, τους διαδηλωτές, φράζοντας κάθε έξοδο διαφυγής και επιτίθενται αναίτια και με ακραία βία, εναντίον των ειρηνικών διαδηλωτών. Από τις επιθέσεις οι τραυματίες είναι δεκάδες, κάποιες από τις ανακοινώσεις κάνουν λόγο για 30, ενώ άλλες κάνουν λόγο για πάνω από 100. Ένας εκ των βαριά τραυματισμένων είναι και ο Γιάννης Καυκάς, ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και έμεινε στη ΜΕΘ σε κωματώδη κατάσταση για 10 ημέρες. Όταν ξύπνησε, θυμόταν τα πάντα και είχε μια ανάγκη να τα πει. Ωστόσο λόγω της τραχειοτομής, δεν μπορούσε να μιλήσει και έτσι τα κατέγραψε. «Το πρώτο πράγμα που έχω γράψει είναι ότι με χτύπησαν με πυροσβεστήρα», λέει στην επικοινωνία του λίγες ώρες πριν εκδικαστεί η αγωγή του κατά του ελληνικού δημοσίου.
