Στην πόλη μας η ζωή γινόταν όλο και πιο επικίνδυνη, είχαμε πολλές κλοπές και λεηλασίες. Πολλή βία κατά γυναικών επίσης. Είδα γυναίκες να φεύγουν για την αγορά και να μην ξαναγυρίζουν πίσω. Δεν είχαμε καθόλου ασφάλεια.
Ήρθαν στην πόλη μας άνθρωποι κυνηγημένοι, μόνο με τα ρούχα τους και τίποτα άλλο. Κοιμόντουσαν στα σχολεία και εμείς τους βοηθήσαμε.
Έπρεπε όλοι να πάρουμε το μέρος κάποιου. Αλλά αν ήσουν κατά των ανταρτών θα σε σκότωναν, αν ήσουν κατά του στρατού πάλι θα έχανες τη ζωή σου.
Όταν μια μέρα μάθαμε ότι κάποιοι απήγαγαν ένα παιδί, αποφασίσαμε να φύγουμε. Το τελευταίο πράγμα που θέλαμε ήταν να φύγουμε. Η ζωή μας ήταν πολύ καλή πριν. Αλλά τώρα είχαμε πολλά προβλήματα, δεν υπήρχαν πια τρόφιμα στην πόλη, καθόλου ψωμί, καθόλου ηλεκτρισμός, καθόλου υγραέριο. Οι τιμές ανέβαιναν συνεχώς. Και οι βόμβες πλησίαζαν στο σπίτι μας. Φύγαμε λοιπόν γιατί φοβόμασταν πολύ.
Είναι δύσκολο να θυμηθώ πότε φύγαμε. Είχε πάρα πολύ κρύο, δεν μπορούσαμε να ζεσταθούμε. Πίναμε αλκοόλ, κάτι που δεν κάνουμε ποτέ, προκειμένου να ζεσταθούμε. Δεν είχαμε νερό να πλύνω το μωρό μου για εβδομάδες. Χτυπούσαμε πόρτες ξένων σπιτιών για να μας βοηθήσουν. Παντού είχαμε πολλά προβλήματα.
Περάσαμε στην Τουρκία, όπου μείναμε για περίπου 3 μήνες σε ένα χωριό κοντά στην Ούρφα. Νοικιάσαμε ένα σπίτι εκεί και βρήκαμε κάποιον για να μας βοηθήσει να πάμε στην Ελλάδα. Υπήρχαν πολλές φορές που χρειαστήκαμε ιατρική βοήθεια, αλλά δε μιλούσαμε τούρκικα. Μια φορά δώσαμε λεφτά σε κάποιον γιατρό, αλλά δεν μας βοήθησε. Μια άλλη φορά πήγαμε σε ένα γιατρό που μας έδωσε φάρμακα, χωρίς καν να μας εξετάσει. Παρόλα αυτά μας βοήθησε.
Το προηγούμενο Σάββατο, μας έβαλαν σε ένα μεγάλο αυτοκίνητο για να πάμε στα παράλια και να πάρουμε τη βάρκα. Μας πήρε οχτώ ώρες να φτάσουμε. Μας είπαν ότι η βάρκα ήταν μεγάλη και ότι θα μας χωρούσε όλους μαζί με τα πράγματά μας. Μας είπαν όμως πολλά ψέματα, ήμασταν πολλοί άνθρωποι, περίπου 65 άτομα. Δέκα λεπτά αφότου έφυγε η βάρκα, ο καπετάνιος τη γύρισε πίσω γιατί είχε πολύ βάρος. Περιμέναμε να ξαναφύγουμε, ο διακινητής μας είπε ότι θα περνούσαν απέναντι μόνο γυναίκες και παιδιά, αλλά εμείς αρνηθήκαμε, θέλαμε να φύγουμε όλοι μαζί.
Έτσι ξαναφύγαμε. Ο καπετάνιος δεν ήξερε καθόλου να οδηγήσει τη βάρκα. Το μωρό μας είχε γίνει μούσκεμα, ο γιος μας ήθελε να γυρίσουμε πίσω, φοβόταν πάρα πολύ, αλλά ο διακινητής μας είπε ότι σε μία ώρα θα βρισκόμασταν απέναντι. Αλλά μας πήρε περισσότερο από μία ώρα. Είχαμε όλοι βραχεί. Μετά από μιάμιση ώρα ήρθε η αστυνομία. Τότε, κάποιος έσκισε την πλαστική φουσκωτή βάρκα με ένα μαχαίρι και βρεθήκαμε όλοι στη θάλασσα. Παραλίγο να πνιγούμε.
Ο θετός γιος της Νασρίν ζωγράφισε αυτή την εικόνα, περιγράφοντας την περιπέτεια της οικογένειάς τους όταν τρύπησε η βάρκα τους και βρέθηκαν όλοι στο νερό.
Όταν καταφέραμε να φτάσουμε στην ακτή, μας βοήθησαν. Μας έδωσαν κουβέρτες και μας πήγαν όλους στο νοσοκομείο. Μετά μας έστειλαν στον καταυλισμό, στο ΠΙΚΠΑ. Εδώ είναι καλά, υπάρχει γιατρός. Μας έφεραν και πάνες για το μωρό.
Χάσαμε όλα τα λεφτά μας στη θάλασσα, και τα διαβατήριά μας. Θέλουμε να φύγουμε να πάμε στη Σουηδία, θέλουμε να βρούμε δουλειά. Θέλουμε ένα μέρος να μείνουμε. Πρέπει να βρεθεί μία λύση για όλους αυτούς τους ανθρώπους που περνούν τα θαλάσσια σύνορα μέσα σε βάρκες. Αυτά που είδαμε και ζήσαμε, δεν θέλουμε να τα ζήσει άλλος άνθρωπος.
— Η Νασρίν είναι 23 χρονών, από τη Συρία.
Δεν μπορεί να πει την ιστορία της.
Για αυτό τη λέμε εμείς.
Μας την αφηγήθηκε στη Λέσβο την άνοιξη του 2013.
Πηγη:«Γιατροί Χωρίς Σύνορα», #MSFtellmystory
