Ήταν απόφαση της μητέρας μου. Έχει μία καλή δουλειά και ζούσαμε καλά. Αλλά κινδύνευε η ζωή μου αν έμενα.
Το ταξίδι μου δεν ήταν πολύ δύσκολο. Πήρα ένα αεροπλάνο από την Ακτή Ελεφαντοστού για τη Λιβύη και από εκεί για την Τουρκία. Το δύσκολο ήταν μετά, από την Τουρκία για την Ελλάδα. Έμεινα στην Κωνσταντινούπολη περίπου δυο μήνες. Εκεί βρήκα δουλειά, έπλενα αυτοκίνητα. Γνώρισα και κάποιον που με βοήθησε να πάω στην Ελλάδα. Φτάσαμε κοντά στα σύνορα με αυτοκίνητο. Περπατήσαμε στο δάσος για περίπου 8 ώρες και μετά φτάσαμε σε ένα μέρος από όπου περάσαμε το ποτάμι απέναντι. Πήραμε μία μικρή βάρκα, που μετά βίας χώραγε πέντε άτομα.
Κατάφερα να περάσω το ποτάμι και στη συνέχεια μου έδωσαν από την αστυνομία το χαρτί που γράφει ότι μπορούσα να μείνω στη χώρα για 30 μέρες. Και μετά έφυγα για την Αθήνα. Εκεί βρήκα πολλούς ανθρώπους από την αφρικανική κοινότητα για να με βοηθήσουν. Έκανα και έναν άλλο φίλο, έναν Έλληνα, τον Κώστα. Τον γνώρισα μία φορά που έπαιζα ποδόσφαιρο. Έπαιζα καλά και ήθελε να με βοηθήσει.
Η μαμά μου με υποστήριζε όσο ήμουν στην Αθήνα. Μου έστελνε χρήματα. Αν δεν έχεις χαρτιά δεν μπορείς να δουλέψεις, δεν μπορείς να βγάλεις λεφτά, είναι δύσκολο. Δεν μπορούμε να δουλέψουμε παράνομα, είναι επικίνδυνο.
Στην Αθήνα, η αστυνομία με σταμάτησε 3 φορές. Την τρίτη φορά με πήγαν στη φυλακή. Βασικά, ήρθαν και χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού μου. Αυτό έχει συμβεί και σε άλλους φίλους μου. Όλοι οι άλλοι που έμεναν μαζί μου είχαν χαρτιά. Εγώ έδειξα το χαρτί των 30 ημερών που είχε λήξει και με συνέλαβαν. Δεν ξέρω πώς ήρθαν στο σπίτι μου. Ένας γείτονας που μένει από κάτω είναι ρατσιστής. Μπορεί να πήρε αυτός την αστυνομία.
Με κράτησαν σε ένα αστυνομικό τμήμα για ένα μήνα. Η συμπεριφορά των αστυνομικών είναι παντού η ίδια. Ο τρόπος που οι Έλληνες συμπεριφέρονται στους μετανάστες… Δεν έχω κάνει κάτι κακό. Δεν είμαι εγκληματίας, δεν είμαι κλέφτης.
Τον Αύγουστο με μετέφεραν σε ένα άλλο κέντρο κράτησης. Δεν είχα λεφτά, δεν μπορούσα να αγοράσω μία τηλεκάρτα, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με την οικογένειά μου.
Η κατάσταση μέσα στο κέντρο κράτησης ήταν πάνω κάτω αυτή. Υπήρχαν άνθρωποι από πάρα πολλές χώρες. Ήμασταν περίπου 200 άτομα και σε κάθε κελί μέναμε 6 με 8 άτομα. Δεν είχαμε σαπούνι ή σαμπουάν. Όταν ζητούσα κάτι από τους αστυνομικούς όλο μου έλεγαν “μετά, μετά”.
Μία φορά που ήμουν άρρωστος, φώναζα για πολλή ώρα μέχρι να με ακούσουν και να με πάνε στο νοσοκομείο για να με δει γιατρός.
Πήρα ένα δικηγόρο για να με βγάλει. Περίμενα 5 μήνες. Δε με βοήθησε. Πήρε τα λεφτά και έφυγε. Μετά έμαθα για μία οργάνωση που δίνει νομική βοήθεια. Έδωσα στο δικηγόρο τους αντίγραφο του διαβατηρίου μου για να αποδείξω ότι είμαι ανήλικος. Από τότε με έχουν μεταφέρει σε ένα άλλο κέντρο κράτησης για ανήλικους.
Εδώ είναι ακόμα πιο δύσκολα. Δεν μας βγάζουν έξω καθόλου, δεν υπάρχει επικοινωνία, κανείς δε μιλάει τη γλώσσα μου. Τουλάχιστον μερικές φορές έρχονται οι αστυνομικοί να μας δουν, να τσεκάρουν αν είμαστε καλά.
Δεν είναι καλό να είμαι στη φυλακή. Κρατούμαι για πάρα πολλούς μήνες, από τον Αύγουστο του 2012. Καλύτερα να γύριζα πίσω στην Ακτή Ελεφαντοστού. Όταν θα με βγάλουν από εδώ μέσα θα φύγω από την Ελλάδα. Δεν μου αρέσει πια εδώ. Μου έδωσε πολύ πόνο. Έχασα χρόνια από τη ζωή μου. Θέλω να πάω σε άλλη χώρα, να παίξω ποδόσφαιρο. Έπαιζα ποδόσφαιρο για οχτώ χρόνια σε μία ερασιτεχνική ομάδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το φίλο μου τον Έλληνα, ήταν πολύ καλός μαζί μου, παρόλο που εγώ είμαι μαύρος και αυτός είναι λευκός.
— Ο Αμάντου είναι 16 χρονών, από την Ακτή Ελεφαντοστού
Δεν μπορεί να πει την ιστορία του.
Για αυτό τη λέμε εμείς.
Μας την αφηγήθηκε σε ένα κέντρο κράτησης στη Βόρεια Ελλάδα την άνοιξη του 2013.
Πηγη:«Γιατροί Χωρίς Σύνορα», #MSFtellmystory
