Χθες κατάλαβα πόσο μεγάλες μπαρούφες περνάει για μηνύματα η ταινία Αμελί. Γιατί; Γιατί σε γεμίζει με τόσα «πρέπει». «Πρέπει» να είσαι καλός άνθρωπος με τους ανθρώπους, «πρέπει» να μην εκνευρίζεσαι, «πρέπει» να ζεις στο ροζ συννεφάκι της αστικής κανονικότητας, «πρέπει» να κάνεις το ένα, «πρέπει» να κάνεις το άλλο. Πρέπει, πρέπει, πρέπει. Ε στα διάλα πχια! Δεν πρέπει! Δεν είναι ανάγκη να είμαστε καλοί άνθρωποι με όλους γιατί μερικοί άνθρωποι είναι καθίκια και με τα καθίκια δεν κάνεις γουτσουνιές, τα τσακίζεις. Η Αμελί όμως δεν έχει τέτοιο θέμα γιατί η Αμελί δεν έχει ούτε φίλους ούτε εχθρούς. Η Αμελί είναι ουδέτερη και καλοπροαίρετη ντεμέκ.
Η Αμελί είναι η Σώτη Τριανταφύλλου του γαλλικού σινεμά. Η Αμελί θα ήτανε ενάντια στις εξεγέρσεις των μεταναστών στα παρισινά προάστια γιατί πολύ απλά «αυτοί οι άνθρωποι καταστρέφουν περιουσίες ανθρώπων και αυτό δεν είναι γουτσουνιάρικο». Η Αμελί θα στήριζε την απαγόρευση της μπούργκας ή της μαντίλας που φορούν οι μουσουλμάνες στους δημόσιους χώρους γιατί «έτσι κρύβεται η ομορφιά τους και πρέπει να την δείξουν πάση θυσία για να γίνει ο κόσμος μας πιο γουτσουνιάρικος».
Δεν γίνεται να ζούμε σε ουδέτερα και χρωματιστά συννεφάκια γιατί ζούμε σε κοινωνίες με άπειρα προβλήματα τα οποία πρέπει να λύσουμε και τα προβλήματα αυτά δεν λύνονται με αγαπούλες και καρδούλες. Ακόμα και στο προσωπικό επίπεδο, στο επίπεδο δηλαδή των ανθρωπίνων σχέσεων, τα προβλήματα δεν λύνονται με αγαπούλες και καρδούλες. Εκτός και εάν είμαι πειθήνια τσουτσεκάκια που κάνουμε ότι μας λένε οι άλλοι ή δεν αντιδρούμε σε κάθε μαλακία που βλέπουμε. Φαντάζομαι όμως ότι κάνεις μας δεν θέλει να ζει έτσι, τουλάχιστον όχι οι άνθρωποι που έχουν μια στάλα μπέσα και ενοχλούνται από την μικοραστική σκατίλα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η Αμελί ναι μεν ζει στη Μονμάρτη, αλλά σε μια Μονμάρτη που είναι πιο αποστειρωμένη και από κλίβανο αποστείρωσης. Γιατί ενώ στη πραγματικότητα η Μονμάρτη είναι μια περιοχή στην οποία έζησαν και έδρασαν άνθρωποι του πνεύματος και των τεχνών που στόχευαν στο να φέρουν τα πάνω κάτω στη κοινωνία, στη ταινία η Μονμάρτη είναι μια περιοχή που έχει σκάσει μύτη η αισθητική της Disneyland.
Χαζοχαρούμενα χρώματα, φώτα και αρώματα. Ακόμα και οι ζητιάνοι στη ταινία είναι χαμογελαστοί. Πάνε μια βόλτα όμως στην αληθινή Μονμάρτη και αν βρεις έναν χαμογελαστό άστεγο ζητιάνο να μου τρυπήσεις την ρόγα καλέ μου άνθρωπε. Δεν υπάρχουν! Οι ζητιάνοι δεν είναι χαμογελαστοί άνθρωποι, είναι άνθρωποι φοβισμένοι γιατί δεν ξέρουν εάν την επόμενη μέρα θα ζουν ή θα πεθάνουν από το κρύο.
Άσε το άλλο. Το Αμελί είναι η χαρά του Ατενίστας. Σοβαρά τώρα, το μήνυμα της ταινίας είναι «φτιάξε το κήπο σου και θα ομορφύνει ο κόσμος σου». Όχι μαλάκα, όσο και εάν φτιάχνω τον κήπο μου, όσο και εάν δίνω free hugs, όσο και εάν καθαρίζω τους δρόμους τίποτα μα τίποτα δεν θα φτιαχτεί όσο υπάρχει εξαθλίωση, πείνα και δυστυχία που προκαλείται από τα μεγάλα κεφάλια που εξουσιάζουν τους ανθρώπους και τις κοινωνίες.
Άντε γαμήσου λοιπόν Αμελί. Άντε γαμήσου Αμελί γιατί είσαι η ενσάρκωση του ακροδεξιού ονείρου για καθαρή κοινωνία , με καμία ανοχή ή αποδοχή στο διαφοερετικό, άντε γαμήσου Αμελί γιατί είσαι η ενσάρκωση της κοινωνίας του θεάματος και της απάθειας. Άντε γαμήσου Αμελί.
Η απάντηση στο Αμελί είναι το Μίσος και το Fight Club. Το Μίσος γιατί δείχνει πως είναι πραγματικά η γαλλική κοινωνία, γεμάτη ρατσισμό, ταξική ανισότητα και καταπίεση. Ενώ το Fight Club είναι η λύση. Project Mayhem και τα μυαλά στα μπλέντερ.
ΥΓ: ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΑΜΕΛΙ!
Πηγή:https://kollectnews.wordpress.com
