του Θανάση Κούρκουλα
Απεργία πείνας πραγματοποιούν 14 πρόσφυγες στο Σύνταγμα, με αίτημα την άμεση οικογενειακή επανένωση με τις οικογένειές τους που ζουν ήδη στη Γερμανία. Οι αιτήσεις τους για οικογενειακή επανένωση έχουν γίνει εδώ και ενάμισυ έως δύο χρόνια. Αφού περίμεναν ήδη αρκετούς μήνες εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Εσωτερικών της Γερμανίας πριν από 9 μήνες έως ένα χρόνο. Όμως με συνευθύνη των κυβερνήσεων Ελλάδας και Γερμανίας οι πρόσφυγες ταξιδεύουν με απελπιστικά αργούς ρυθμούς (70 το μήνα μέσα στο καλοκαίρι ενώ τον τελευταίο μήνα ταξίδεψαν περίπου 300). Το αποτέλεσμα είναι πως έχει δημιουργηθεί μια λίστα αναμονής περίπου 4.000 προσφύγων με εγκεκριμένες επανενώσεις εντός του 2017 που πρακτικά έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα, άγνωστο για πόσο ακόμα η κάθε οικογένεια. Επιπρόσθετα οι πρόσφυγες πληρώνουν από την τσέπη τους το αεροπορικό εισιτήριο για τη Γερμανία όταν φθάνει η πολυπόθητη στιγμή να ταξιδέψουν.
Όπως λέει ο Φαουάζ, ένας από τους απεργούς πείνας «Αυτό δεν είναι οικογενειακή επανένωση, είναι χωρισμός οικογενειών. Κουραστήκαμε να περιμένουμε χωρίς να παίρνουμε απάντηση. Μας κρατούν σε καμπ σε άσχημες καταστάσεις και το παρουσιάζουν σαν να είναι παράδεισος. Ακόμα και να ήταν παράδεισος, το μόνο που θέλουμε είναι να ζήσουμε με την οικογένειά μας. Ρωτούν τα παιδιά μας γιατί δεν πηγαίνουμε κοντά τους. Θέλουμε να ξέρουμε τον λόγο. Γιατί μας έχουν αφήσει μακριά από τα παιδιά μας;». Η Φιντάν, βρίσκεται στο Σύνταγμα μαζί με τα τρία ανήλικα παιδιά της, ενώ προβλεπόταν να ταξιδέψει τον Σεπτέμβριο στη Γερμανία, όπου ζει ο σύζυγός της. Μαζί τους ο Ντόμο, η σύζυγος του οποίου πέθανε πριν από ενάμιση χρόνο στη Γερμανία, αφήνοντας μόνα τα παιδιά τους να τον περιμένουν.
Παρότι ακόμα και με βάση τον αντιδραστικό Ευρωπαϊκό κανονισμό του Δουβλίνου το ταξίδι πρέπει να γίνεται εντός 6/μήνου από την ημέρα της έγκρισης της αίτησης, οι δύο κυβερνήσεις παρανομούν συνειδητά και συστηματικά. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρξουν αποφάσεις όπως του διοικητικού δικαστηρίου στο Βισμπάντεν που κρίνουν παράνομη τη διαδικασία όταν ξεπερνά τους 6 μήνες. Όμως οι δύο κυβερνήσεις, έστω και μετά από αυτό, αντί να ναυλώσουν τα τσάρτερ που χρειάζονται για να γίνει άμεσα η μεταφορά των προσφύγων συνεχίζουν να κωλυσιεργούν. Η πρακτική του “πλαφόν” των 70 επανενώσεων ανά μήνα που είχαν συμφωνήσει κάτω από το τραπέζι οι αρμόδιοι υπουργοί Μουζάλας και Ντε Μεζιέρ, αλλά και οι νέοι ελαφρώς πιο αυξημένοι ρυθμοί αναχωρήσεων προσφύγων συντηρούν την αναμονή και δρουν τιμωρητικά προς τις οικογένειες των προσφύγων. Το μήνυμα προς τους πρόσφυγες που εξακολουθούν να έρχονται μέσω της Τουρκίας προκειμένου να επανενωθούν με μέλη της οικογένειάς τους που ζουν σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες είναι σαφές: Θα ταλαιπωρηθείτε για μήνες και χρόνια στην Ελλάδα, μην έρχεστε, καθίστε να πεθάνετε στη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Πρόκειται για ένα ακόμα μέσο αποτροπής της εισόδου προσφύγων στην ΕΕ, στα πλαίσια της ρατσιστικής συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας που ήδη πνίγει, φυλακίζει και απελαύνει χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.
Το κίνημα αλληλεγγύης και οι αντιρατσιστικές οργανώσεις, ανάμεσά τους το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και η Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό” συμπαραστέκονται από την πρώτη μέρα στον αγώνα των Σύρων προσφύγων στο Σύνταγμα, φροντίζοντας τα στοιχειώδη για να μην ξεπαγιάσουν και εξασφαλίζοντας καθημερινή ιατρική και νομική παρακολούθηση. Οργανώνουν παιδικές εκδηλώσεις και δημιουργική απασχόληση για τα παιδιά τους, μοιράζουν καθημερινά προκηρύξεις στο Σύνταγμα, εξασφαλίζουν ψηφίσματα συμπαράστασης σωματείων όπως της ΑΔΕΔΥ και συλλέγουν υπογραφές αλληλεγγύης από πολίτες. Είναι ένας από τους αγώνες που δίνουμε αυτή την περίοδο με στόχο να δημιουργηθούν ρήγματα στην πολιτική απανθρωπιάς με την οποία η ΕΕ σε συνεργασία με την Ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζουν τα θύματα της φτώχειας και του πολέμου.
