– Let me cry on your shoulder, Patti.
– I’m crying too, Joan, cant you see?
– Let me remember the song for Bangladesh,for the murdered striker,for Dylan’s love-we got old,no more love-,for all the hippies that became yuppies,for the Wall that crumbled and fell down and we celebrated,for the lost poets..
– And for Trump dear Joan! And the bombings in Syria.The drawned refugges in the Mediterrenean.The Nazi rising after decades.We lived well,intense,made money,got adored.These are not reasons to stop.
– That’s why we keep on singing and play music.There will always be deprived people everywhere.So,to 100 Patti?
– Yes till 100, Joan. Love you!
– Άσε με να κλάψω πάνω σου, Patti.
– Κι εγώ κλαίω, Joan, δε με βλέπεις;
– Άσε με να θυμηθώ εκείνο το τραγούδι για το Μπαγκλαντές, για τον δολοφονημένο απεργό, για τον έρωτα του Dylan
– γεράσαμε, όχι πια έρωτες -, για όλους τους χίπις που έγιναν γιάπις, για το Τείχος που κατέρρευσε και που τότε το γιορτάζαμε, για τους ποιητές που δεν ζουν..
– Και τον Τραμπ, dear Joan! Και τους βομβαρδισμούς στη Συρία. Τους πνιγμένους πρόσφυγες στη Μεσόγειο. Την άνοδο των Ναζί μετά από πολλές – πολλές δεκαετίες. Εμείς ζήσαμε καλά, έντονα, κάναμε λεφτά, λατρευτήκαμε. Δεν είναι λόγοι αυτοί να σταματήσουμε.
– Γι’ αυτό συνεχίζουμε να τραγουδάμε και να παίζουμε μουσική. Πάντα και παντού θα υπάρχουν αδικημένοι. Και στα 100, λοιπόν, Patti μου;
– Ναι, και στα 100, Joan μου. Σ’ αγαπώ!
* Patti Smith και Joan Baez πριν λίγες μέρες στην Κολωνία της Γερμανίας. Για μένα, η φωτογραφία της χρονιάς!
** Μετάφραση του κειμένου στα αγγλικά:Michalis Matthaiou
Πηγή: φβ Antonis Boskoitis
