Το 1942 οι Βρετανοί έχασαν τη Σιγκαπούρη απ’ τους Ιάπωνες, με αποτέλεσμα να μείνουν χωρίς κανένα προπύργιο στη νοτιοανατολική Ασία.
Η βρετανική αυτοκρατορία είχε δεχτεί ένα ισχυρό χτύπημα, το οποίο την έκανε ακόμα πιο ευάλωτη ενάντια στους εχθρούς της. Δεν μπορούσε να αντέξει άλλες απώλειες στην περιοχή και ασφαλώς όχι την Ινδία, που παρέμενε η σημαντικότερη κτήση της.
Όμως όλα έδειχναν ότι οι Ιάπωνες θα επιδίωκαν να εισέλθουν και εκεί.
Το 1942 κατέλαβαν τη γειτονική Βιρμανία και η απειλή είχε φτάσει πια προ των πυλών. Οι Βρετανοί εφάρμοσαν την τακτική της «καμένης γης», όπως είχαν κάνει οι Ρώσοι για να αντιμετωπίσουν την επέλαση του Ναπολέοντα. Συγκέντρωσαν όλο το ρύζι από τις καλλιέργειες που βρίσκονταν στα σύνορα με τη Βιρμανία και το έκλεισαν σε αποθήκες στην Καλκούτα. Ό, τι άλλο μπορούσε να φανεί χρήσιμο στον εχθρό, καταστράφηκε.
Αυτό που δεν υπολόγισαν όμως. ήταν ότι με την κατάκτηση της Βιρμανίας, που ήταν ο μεγαλύτερος προμηθευτής ρυζιού για την Ινδία, σταμάτησαν απότομα όλες οι εισαγωγές. Η κακοτυχία όμως δεν σταμάτησε εκεί. Μεγάλο μέρος των καλλιεργειών είχαν καταστραφεί από την έντονη βροχόπτωση και έναν μύκητα που δημιουργούσε καφέ κόκκους στο ρύζι.
Υπολογίζεται ότι καταστράφηκε το 90% της σοδειάς. Οι Βρετανοί κατέφυγαν στην εξής μέθοδο. Κατάσχεσαν το ένα πέμπτο της παραγωγής για τον στρατό τους και ουσιαστικά καταδίκασαν τους Ινδούς σε ασιτία.
Μάλιστα αν κάποιοι αρνούνταν να δώσουν την παραγωγή τους, κατηγορούνταν για κλοπή! Τα τρόφιμα εξαφανίστηκαν από την αγορά, οι τιμές εκτοξεύτηκαν στα ύψη και εκτός από ελάχιστους πλούσιους, οι άνθρωποι δεν είχαν λεφτά να φάνε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα σημειώθηκε στη Βεγγάλη, την οποία κανείς δεν δεχόταν να εφοδιάσει. Όσες περιοχές είχαν αποθέματα τροφίμων μοίραζαν μόνο στους γείτονές τους για να αποφευχθούν αναταραχές και εμφύλιες διαμάχες.
Οι κυβερνήτες διαφόρων περιοχών της Ινδίας, σε συνεργασία με τη βρετανική κυβέρνηση, αρνούνταν να παράσχουν τρόφιμα στον κόσμο. Προτιμούσαν να εφοδιάσουν τον βρετανικό στρατό, όπως ήταν η ρητή εντολή και ισχυρίζονταν πως οι αποθήκες της Βεγγάλης ήταν γεμάτες. Οι κυβερνήτες δεν έκαναν καμία υποχώρηση, αν και εκατοντάδες άνθρωποι πέθαιναν απ’ την πείνα κάθε μέρα.
Οι γονείς απελπισμένοι, πετούσαν τα παιδιά τους στα ποτάμια για να πνιγούν και να αποφύγουν τον αργό, βασανιστικό θάνατο που τα περίμενε. Πολλοί αυτοκτονούσαν, ξαπλώνοντας στις γραμμές των τρένων. Ζητιάνευαν για το νερό στο οποίο είχε βράσει λίγο ρύζι, ενώ άλλοι έτρωγαν γρασίδι και χώμα. Τα όρνια και σαρκοφόρα ζώα έτρωγαν τα ανθρώπινα πτώματα στους δρόμους.
Οι ζωντανοί δεν είχαν ενέργεια να κάψουν τους νεκρούς τους και δεκάδες πτώματα κείτονταν στους δρόμους των πόλεων. Οι μόνοι που γλίτωσαν ήταν όσοι έφυγαν από τη Βεγγάλη εγκαίρως και ορισμένες κοπέλες, που έγιναν πόρνες για τους πλούσιους και μπορούσαν να βρουν φαγητό. Συνολικά υπολογίζεται ότι πέθαναν περίπου 4 εκατομμύρια άνθρωποι, λίγοι λιγότεροι απ’ τους Εβραίους που έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί.
Όταν οι εκκλήσεις για βοήθεια έφτασαν στη βρετανική κυβέρνηση, η αντίδραση του Τσόρτσιλ ήταν συγκλονιστική. Όχι μόνο δεν δέχτηκε να στείλει τρόφιμα, αλλά εξέφρασε την αντιπάθεια που έτρεφε για τον ινδικό λαό. «Λιμός ξε-λιμός, οι Ινδοί θα γονιμοποιούνται σαν τα κουνέλια», δήλωσε. Όταν του τόνισαν πόσο άσχημη ήταν η κατάσταση, απάντησε ακόμα πιο κυνικά: «Κι ο Γκάντι γιατί δεν έχει πεθάνει;».
Οι «γεροδεμένοι Έλληνες»
Στη θέση της Ινδίας, ο Τσόρτσιλ επέλεξε να βοηθήσει την Ελλάδα, στην οποία έστειλε όσα τρόφιμα περίσσεψαν από τον βρετανικό στρατό.
«Η πείνα των ήδη κοκαλιάρηδων Βεγγαλέζων δεν είναι τόσο σημαντική όσο η πείνα των γεροδεμένων Ελλήνων», είπε στον γενικό γραμματέα για την Ινδία και τη Βιρμανία, Σερ Λέοπολντ Έιμερι.
Βέβαια το 1943, ο λιμός είχε ήδη χτυπήσει την Ελλάδα και είχε προκαλέσει τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Τον χειμώνα του 1941, όταν το κρύο και η πείνα έσπερναν το θάνατο, η βρετανική κυβέρνηση δεν έκανε καμία προσπάθεια να σώσει τους «γεροδεμένους» Έλληνες.
πηγή:mixanitouxronou.gr
