Φεμινιστική παρέμβαση ενάντια στην έμφυλη βία

Για ακόμη μία φορά και αυτό το καλοκαίρι έφτασαν στα αυτιά μας περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών μέσα από τις μαρτυρίες των ίδιων των γυναικών που τα βίωσαν. Δύο από αυτά (σίγουρα και πολύ περισσότερα) διαδραματίστηκαν σε ελληνικά νησιά και πιο συγκεκριμένα στη Σαμοθράκη και στην Ικαρία. Καθόλου δεν μας παραξενεύει το γεγονός αυτό, καθώς πολύ συχνά η χαλαρή ατμόσφαιρα τόσο των διακοπών, όσο και άλλων περιστάσεων διασκέδασης (βλ. καρναβάλια) λειτουργούν ως δικαιολογία για παραβαστικές και παρενοχλητικές συμπεριφορές. Δεν μπορούμε άλλωστε να ξεχάσουμε τον μεγάλο αριθμό βιασμών που καταγγέλλουν κάθε χρόνο τουρίστριες σε ελληνικά νησιά.
Ωστόσο, θα θέλαμε να σταθούμε ακόμη περισσότερο στον βιασμό που κατήγγειλε η γυναίκα στην Ικαρία, καθώς ο βιαστής της κινούνταν και συνεχίζει να κινείται στα πέριξ των κινηματικών χώρων που κινούμαστε κι εμείς. Σε χώρους τόσο πολιτικούς, όσο και στη γειτονιά που πολλές και πολλά από εμάς μένουμε, συναποφασίζουμε, διασκεδάζουμε και χτίζουμε τις αντιστάσεις μας. Για ακόμη μία φορά δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο σεξισμός και η κουλτούρα του βιασμού είναι στάσεις γερά εμπεδωμένες στην κοινωνία, κομμάτι της οποίας είναι και οι κινηματικοί χώροι στους οποίους κινούμαστε. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν καταγγελθεί από γυναίκες και λοατκια+, μέλη συλλογικοτήτων, περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, βιασμών, σεξιστικών και ομοφοβικών συμπεριφορών. Η στάση που αντιμετωπίζουμε τις περισσότερες φορές είναι αυτή της συγκάλυψης του θύτη με το πρόσχημα της κινηματικής του παρουσίας, ακόμη και της “αντισεξιστικής” γενικά στάσης ενός ατόμου και εν τέλει ο στιγματισμός της επιζώσας που «θέλει να διασπάσει την ενότητα του κινήματος».
Παρόμοιο είναι και το περιστατικό του βιασμού στην Ικαρία, καθώς άτομο κοντινό στον βιαστή δεν θέλησε αρχικά να αποκαλύψει την ταυτότητα του πρώτου στην αστυνομία για να μην θεωρηθεί ρουφιάνος, λέγοντας ότι κάτι τέτοιο είναι αντίθετο «με την ιδεολογία του». Επίσης, μάλλον θεωρήθηκε ότι ο βιαστής λόγω της «κινηματικής» του παρουσίας έχει άλλοθι για ό,τι συνέβη.
Όπως διατυπώθηκε και παραπάνω οι κινηματικές συλλογικότητες και οργανώσεις είναι κι αυτές κομμάτι της κοινωνίας, συνεπώς αντιλαμβανόμαστε πως σεξιστικές παραβιαστικές, παρενοχλητικές συμπεριφορές κάνουν την εμφάνισή τους κατά καιρούς και σε αυτές, καθώς ο σεξισμός, η κουλτούρα του βιασμού, η πατριαρχία διαπερνούν κάθετα και οριζόντια την κοινωνία. Ωστόσο ο τρόπος που επιλέγει η κάθε συλλογικότητα, οργάνωση κλπ την αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών έχει τη δύναμη από το να αποτρέψει ένα μελλοντικό παρόμοιο περιστατικό, μέχρι να συναινέσει μέσω της σιωπής ή της συγκάλυψης σε ένα επόμενο. Συνεπώς η στάση μας απέναντι σε κάθε σεξιστική, παραβιαστική, παρενοχλητική συμπεριφορά πρέπει να είναι ξεκάθαρη και να μεριμνά για την προστασία της επιζώσας, πάντα με κριτήριο ότι όταν καταγγέλεται ένα περιστατικό έμφυλης βίας, μια παρενοχλητική συμπεριφορά κλπ πιστεύουμε το άτομο που το καταγγέλει, καθώς γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να φτάσει σε αυτό το σημείο, λόγω του υπάρχουσας κατάστασης που στιγματίζει το θύμα, το περνάει από “ιερά εξέταση” για τη ζωή και τις επιλογές του και τελικά το καθιστά υπόλογο για την βία που δέχεται.
Πολύ καλά γνωρίζουμε οτι η πορεία του κινήματος δίνει και θα δίνει συνεχείς αγώνες για την κοινωνική χειραφέτηση, με φεμινιστικό πρόταγμα , ενάντια στις κυρίαρχες και πατριαρχικές πρακτικές. Για αυτό είναι συλλογική διεκδίκηση της κάθε οργάνωσης, συλλογικότητας,δικτύωσης, να αποκλείει ετεροκανονικές -μάτσο συμπεριφορές, περιστατικά λεκτικής -σωματικής έμφυλης βίας. Είναι ζήτημα να αντιπαλευτεί αυτή η στάση που αντιμετωπίζει τέτοια περιστατικά ως ήσσονος σημασίας ή τα επιλύει στην σφαίρα του διαπροσωπικού, υποβαθμίζοντας το γεγονότος ότι η υιοθέτησή πατριαρχικών πρακτικών σε διαπροσωπικό επίπεδο αναδεικνύει και τον τρόπο με τον οποίο κάποιος κάνει πολιτική.
Για εμάς ο αγώνας ενάντια στην έμφυλη καταπίεση είναι βαθιά δεμένος με τον αγώνα απέναντι σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ξέρουμε πως σε αυτό τον αγώνα δε θα βρούμε συμμάχους σε καμία κυβέρνηση, στην αστική δικαιοσύνη ή στην αστυνομία, αντίθετα εκεί βρίσκουμε αντιπάλους. Όπως επίσης ξέρουμε πως κανένα μας δε θα είναι ελεύθερο όσο ζούμε σε έναν κόσμο ταξικής εκμετάλλευσης, έμφυλων, φυλετικών κ.α. διακρίσεων που διασπάνε την τάξη, καταπιέζοντας και υποβαθμίζοντας κομμάτια της. Σε αυτή τη βάση παλεύουμε ενάντια σε όλες τις εκφάνσεις της πατριαρχίας όχι μόνο “έξω” από τις συλλογικότητές μας, αλλά και μέσα σε αυτές.
Εμείς από τη μεριά μας δηλώνουμε ξεκάθαρα: Οι σεξιστές και οι βιαστές δεν χωράνε πουθενά!
Συνέλευση Φεμινιστικών και Εργατικών Συλλογικοτήτων
Κιουρι-@t
Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών
Sabbat-burn the rich not the witch