17 Νοέμβρη 1973. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου από φοιτητές/τριες και εργαζόμενους/ες ενάντια στη Χούντα πνίγεται στο αίμα, από την είσοδο του τανκ και τους τυφλούς πυροβολισμούς στις τριγύρω περιοχές. Νεκροί πέφτουν δεκάδες φοιτητές και νεολαίοι. Μεταξύ αυτών και ο Μυτιληνιός φοιτητής Μιχάλης Μυρογιάννης από το όπλο του Ντερτιλή. Οι διεκδικήσεις των φοιτητών/τριών και εργαζομένων για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία ξεκινούν να ξεχαρβαλώνουν το υφαντό της κυριαρχίας της Χούντας του Παπαδόπουλου και του εφτάχρονου “γύψου” που είχε μπει η χώρα.
Σήμερα βρισκόμαστε 47 χρόνια μετά, εν μέσω μίας πανδημίας που επαναπροσδιόρισε τις καθημερινότητες εκατομμύρια ανθρώπων στον πλανήτη. Στην Ελλάδα, ήταν προφανές από την πρώτη στιγμή, και επιβεβαιώνεται στην παρούσα συγκυρία, πως η κυβέρνηση επέλεξε να αντιμετωπίσει την πανδημία με όρους οικονομίας και καταστολής, υποβιβάζοντας την διαρκώς από τη θέση ενός ζητήματος δημόσιας υγείας. Αν εξετάσουμε μόνο το τελευταίο διάστημα διαχείρισης, γίνεται προφανές πως η κυβέρνηση έχει αποτύχει παταγωδώς στην προστασία της δημόσιας υγείας, από το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού, μέχρι την προχειρότητα του ανοίγματος των σχολείων.
Παρά τις εκκλήσεις δεκάδων οργανώσεων, η κυβέρνηση ήδη από τον Μάρτιο, συντηρούσε υπερπληθή καμπ προσφύγων, χωρίς να εξασφαλίζει τα βασικά για τη διαβίωση τους, αφήνοντας εσκεμμένα χιλιάδες ανθρώπους και παιδιά στο έλεος του ιού, από τη Μόρια και τον Καρά Τεπέ μέχρι την πλ. Βικτωρίας. Για όλα αυτά, αντί να προσλάβει γιατρούς, συνέχισε να προσλαμβάνει αστυνομικούς και συνοριοφύλακες, κλείνοντας τις δομές υγείας που μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τον πληθυσμό αυτό.
Η κυβέρνηση, αφού θυσίασε και υπέσκαψε κάθε ουσιαστική δυνατότητα για περιορισμό της διασποράς του ιού στο όνομα της αγοράς και των καπιταλιστικών κερδών, αφού απέφυγε συνειδητά να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας και πριμοδότησε προκλητικά τον κερδοσκοπικό ιδιωτικό τομέα υγείας, αφού αρνήθηκε και εξακολουθεί να αρνείται την ενίσχυση των δημόσιων μέσων μεταφοράς, αφού άφησε έξω από κάθε ουσιαστικό υγειονομικό έλεγχο τους εργασιακούς χώρους, αφού ανέχθηκε προκλητικές εκδηλώσεις αυτοεξαίρεσης της Εκκλησίας από τα μέτρα περιορισμού, τώρα επιχειρεί ξανά να μεταθέσει τις εγκληματικές της ευθύνες, καταγγέλλοντας τους «ανεύθυνους» πολίτες.
Ακολουθώντας το δόγμα του αρπακτικού καπιταλισμού πως η κρίση είναι κίνδυνος και ευκαιρία, επιχειρεί να μετατρέψει την κρίση του κορωνοϊού σε κίνδυνο για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολλών και σε ευκαιρία για την κλιμάκωση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της κρατικής καταστολής. Περιοριστικά μέτρα για τον έλεγχο της διασποράς του ιού χρειάζονται, αλλά η δραματοποίηση και οι παράλογες απαγορεύσεις, η στοχοποίηση της νεολαίας, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, η επίθεση στις ελευθερίες και τα δικαιώματα δεν αποτελούν αστοχίες μιας κυβέρνησης που πολιτεύεται με στόχο τη δημόσια υγεία, αλλά συνειδητό σχέδιο ελέγχου και καταστολής καθώς η κρίση βαθαίνει και τα χειρότερα έρχονται. Μη μπορώντας να κρύψει την ενόχλησή της για τη χαρά και την αισιοδοξία που σκόρπισε η πρόσφατη καταδίκη των ναζιστών εγκληματιών της Χρυσής Αυγής στους αντιρατσιστές, αντιφασίστες και δημοκράτες πολίτες, έχει εξαπολύσει τα ορκ των ΜΑΤ και των άλλων «σωμάτων ασφαλείας» κατά νεολαίων, εργαζομένων και διαδηλωτών, ανακοινώνει την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, ετοιμάζει νόμο για να βάλει τον εργατικό συνδικαλισμό στην άκρη, επαναφέρει σε όλες του τις διαστάσεις τα χουντικά δόγματα προσαρμοσμένα στο πλαίσιο μιας κοινοβουλευτικής απολυταρχίας, με αποκορύφωμα την αντι-συνταγματική απόφαση για την απαγόρευση του συνέρχεσθαι σε όλη την επικράτεια. Απόφαση που σήκωσε θύελλες αντιδράσεων απ’ τον πολιτικό κόσμο, αλλά και την αντίδραση της Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, που την σχολίασε ως μία απόφαση που υπερβαίνει τα όρια ενός Κράτους Δικαίου.
Ωστόσο, το Πολυτεχνείο δεν είναι εορταστική επέτειος, ούτε κρατική υπόθεση ούτε χριστιανική εορτή για να τη διαχειρίζεται εν λευκώ η Αστυνομία ή να την απαγορεύει η κυβέρνηση. Ήταν, είναι και θα είναι υπόθεση των κοινωνικών και πολιτικών συλλογικοτήτων που εμπνέονται και γι’ αυτό θεωρούν χρέος τους να διατηρούν άσβεστες τις μνήμες του αγώνα για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία. Οι αγωνιστικές μνήμες δεν παραγράφονται και δεν καταργούνται, ο αγώνας για τη διάσωση και μεταλαμπάδευσή τους είναι αγώνας ενάντια στην εξουσία. Οι χουντικής έμπνευσης απαγορεύσεις και η προσομοίωση χουντικού αυταρχισμού στα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας δεν θα περάσουν. Ό,τι δεν κατάφεραν παρά προσωρινά ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης με τη χούντα, δεν θα το καταφέρει ο Μητσοτάκης με το σκιάχτρο της κοινοβουλευτικής αυταρχίας.
Όσοι/ες βλέπουμε τις εκδηλώσεις μνήμης στην επέτειο της εξέγερσης χρέος και εγερτήριο αγώνα δεν θα επιτρέψουμε την κατά κυβερνητική εντολή «παραγραφή» και κατάργησή τους. Απέναντι στην κυβέρνησης της τρομοκρατίας και του εκφασισμού να χτίσουμε τοίχος αντίστασης και αλληλεγγύης.
Για τους αγώνες τους χθες, του σήμερα και του αύριο!
Για τις γενιάς μας τα «Πολυτεχνεία»!
Μυτιλήνη
16/11/2020