του Πάνου Πέτρου
Είναι αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι η επιθετική πολιτική εκστρατεία της γαλλικής κυβέρνησης τις τελευταίες εβδομάδες είναι αντίδραση στη δολοφονία του Σαμουέλ Πατί.
Ο Μακρόν ήταν «έτοιμος από καιρό» και η δολοφονία Πατί αποτέλεσε χρήσιμο πρόσχημα. Σε παλιότερο άρθρο του, ο Τζον Μάλεν έκανε από το Παρίσι την πρόβλεψη ότι «ο Μακρόν θα επενδύσει στην ισλαμοφοβία για το δεύτερο μισό της θητείας του», ως μέθοδο διαφυγής από τη δύσκολη θέση στην οποία των είχαν φέρει τα Κίτρινα Γιλέκα και οι μεγάλες απεργίες για το ασφαλιστικό. Λίγες μέρες πριν τη δολοφονία Πατί, ο Μακρόν είχε παρουσιάσει το νομοσχέδιο ενάντια στο «σεπαρατισμό», με μια ρητορική που δαιμονοποιούσε για άλλη μια φορά την μουσουλμανική κοινότητα. Παρεμπιπτόντως, όταν κάποιες ρυθμίσεις περί θρησκευτικής «ουδετερότητας» των εργαζομένων σε διάφορους θεσμούς προκάλεσαν μια αναστάτωση στο μεγάλο δίκτυο ιδιωτικών καθολικών σχολείων (που είναι 9.000, ενώ τα μουσουλμανικά που είναι -τάχα- απόδειξη «τάσης διαχωρισμού» είναι μόλις 20) ο υπ. Εσωτερικών έσπευσε να τους βεβαιώσει ότι δεν θίγονται. Ο «νόμος ενάντια στο σεπαρατισμό» είχε προκαλέσει ηχηρές καταγγελίες από τα συνδικάτα (CGT, FSU, Solidaires), την φοιτητική ένωση UNEF και τη μαθητική ένωση UNL που έβγαλαν κοινή ανακοίνωση ενάντια στην ισλαμοφοβία. Μετά τη δολοφονία, ο Μακρόν βρήκε μια νέα αφορμή να κλιμακώσει κατακόρυφα το σχεδιασμό του, ελπίζοντας ότι θα πάρει «ρεβάνς» από τις αντιρατσιστικές αντιδράσεις που είχε προκαλέσει το νομοσχέδιό του.
Αν είναι μια φορά αφελές να πιστεύει κανείς ότι όσα γίνονται στη Γαλλία έχουν ως αιτία την δολοφονία Πατί, είναι δέκα φορές αφελές να πιστεύει ότι όσα γίνονται έχουν οποιαδήποτε σχέση με την «ελευθερία του λόγου» και τη «δημοκρατία». Έχει εξαπολυθεί ένα ανατριχιαστικό κυνήγι μαγισσών, που συνδυάζει την πιο χυδαία ισλαμοφοβία με τον πιο άγριο μακαρθισμό.
Στο διάγγελμά του, ο Μακρόν έκανε λόγο για «πόλεμο μέχρι θανάτου» και για «αποκεφαλισμό των ισλαμικών οργανώσεων», δηλώνοντας ότι «ο φόβος θα αλλάξει πλευρά». Την υλοποίηση των απειλών ανέλαβε ο υπ. Εσωτερικών, ο Νταρμανίν. Αυτός ο διαβόητος πολέμιος των ομοφυλόφιλων, κατηγορούμενος για βιασμούς, σκληρός «σαρκοζικός» ανέλαβε να… υπερασπίσει την Δημοκρατία και το έκανε με τον τρόπο που ξέρει η Ρεπουμπλίκ: 52 οργανώσεις δέχτηκαν αστυνομικές εφόδους, αρκετές από αυτές απειλούνται να τεθούν εκτός νόμου.
Ο Νταρμανίν έχει ήδη σφραγίσει ένα τζαμί, που θεωρήθηκε «συνένοχο» επειδή μοιράστηκε τις κριτικές του γονέα, αφήνοντας περίπου 2.000 μουσουλμάνους χωρίς τον τόπο λατρείας τους. Επιδιώκει να θέσει εκτός νόμου το ισλαμικό φιλανθρωπικό ίδρυμα Μπαράκα Σίτι: To ίδρυμα ασχολείται με την διασφάλιση πόσιμου νερού στη δυτική Αφρική, με την κάλυψη των εξόδων κηδειών για τους νεκρούς πρόσφυγες στη ζούγκλα του Καλαί και με τη φροντίδα των αστέγων. Αλλά τώρα διώκεται γιατί «κινείται γύρω από θρησκευτικό δόγμα». Ακριβώς όπως και τα καθολικά φιλανθρωπικά ιδρύματα, τονίζει εύστοχα σε μια ανακοίνωσή της η Γαλλική Εβραϊκή Ένωση για την Ειρήνη, καταγγέλοντας τη χυδαία υποκρισία. Στο στόχαστρο των Αρχών έχει βρεθεί και η Συλλογικότητα Ενάντια στην Ισλαμοφοβία: Μια αρκούντως «θεσμική» οργάνωση, που συνεργάζεται με τον ΟΗΕ, γαλλικούς Δήμους κ.ο.κ. και είναι το μοναδικό καταφύγιο μουσουλμάνων που ζητούν νομικές συμβουλές όταν θεωρούν ότι έπεσαν θύματα θρησκευτικής διάκρισης. Πρόκειται για μια οργιαστική αντιδημοκρατική εκτροπή. Ο Νταρμανίν υπήρξε κυνικά ειλικρινής, παραδεχόμενος ότι το κράτος στρέφεται κατά ανθρώπων και θεσμών που δεν εμπλέκονται στη δολοφονία, «για να σταλεί το μήνυμα»…
Στο πλευρό της κρατικής βίας, αλωνίζει και η παρακρατική -με πολλές επιθέσεις ακροδεξιών σε τζαμιά, σε γυναίκες με μαντίλα, απειλές σε γραφεία του ΚΚΓ.
Η κατασταλτική επίθεση συνοδεύεται από την ιδεολογική. Ο Νταρμανίν δηλώνει αηδιασμένος κι οργισμένος από την ύπαρξη κοσέρ και χαλάλ τμημάτων στα σούπερμαρκετ. Το γαλλικό κράτος, δήμοι και περιφέρειες προβάλουν πάνω σε δημόσια κτίρια (!) τα βλάσφημα σκίτσα (τί σχέση έχει με την ελευθερία του λόγου η οργανωμένη κρατική μαζική προσβολή θρησκευτικών πεποιθήσεων?). Στα τηλεοπτικά πάνελ και στις στήλες γνώμης των μεγάλων εφημερίδων, παρελαύνουν άνθρωποι της Λεπέν και ακροδεξιοί «διανοούμενοι», «νομιμοποιημένοι» στα πλαίσια του «αντιτζιχαντιστικού αγώνα». Η ίδια η Μαρίν Λεπέν, που είχε περάσει μια δύσκολη 2ετία, καθώς οι κοινωνικές αντιστάσεις με αιχμή την αντιλιτότητα την είχαν οδηγήσει στο περιθώριο της πολιτικής συζήτησης, σήμερα κολυμπά ως «ψάρι στο νερό», ζητώντας να απαγορευτεί η μετανάστευση και να προωθηθεί «πολεμική νομοθεσία».
Τα πυρά στρέφονται πλέον ανοιχτά και κατά της Αριστεράς. Ο πρώην πρωθυπουργός Εμμανουέλ Βαλς, κατήγγειλε τον Μελανσόν ως «συνένοχο» για τον ισλαμικό εξτρεμισμό. Συνολικά η Ανυπότακτη Γαλλία (και η υπόλοιπη ριζοσπαστική Αριστερά) έχει βρεθεί στο στόχαστρο, με την διάχυση του όρου «ισλαμο-αριστερός». Στο στόχαστρο τέθηκαν και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, από τον υπουργό Παιδείας, Μπλανκέ, ως «φωλιές» αυτών των «ισλαμο-αριστερών» ιδεών.
Την ίδια ώρα, συνδικάτα Γάλλων εκπαιδευτικών υπενθυμίζουν όσα δεν έκανε για αυτούς ή όσα έκανε σε βάρος τους η γαλλική κυβέρνηση, για να καταγγείλουν την υποκρισία που κρύβεται πίσω από την αξιοποίηση της «στήριξής τους» για τις ανάγκες μιας ρατσιστικής εκστρατείας φόβου. Αντιδράσεις προκλήθηκαν και στα πανεπιστήμια, ακόμα κι από τους υπεράνω πάσης υποψίας ριζοσπαστισμού πρυτάνεις, που κατήγγειλαν το στιγματισμό των ιδρυμάτων από τον Μπλανκέ. Η γαλλική Αριστερά έχει δείξει πολύ καλύτερα αντανακλαστικά από ό,τι στο παρελθόν, καθώς μια νέα γενιά ακτιβιστών-στριών δεν «μασάει» στις παλιές «αριστερές» εκδοχές ισλαμοφοβικών επιχειρημάτων και πιέζει συνδικάτα, κόμματα κι οργανώσεις να μετατοπιστούν -έστω δειλά και σταδιακά. Το NPA έχει προχωρήσει σημαντικά σε σχέση με τη στάση της παλιάς LCR σε ανάλογα ζητήματα, στην «πολυσυλλεκτική» Ανυπότακτη Γαλλία υπάρχουν πολλοί αγωνιστές που δίνουν τη μάχη ενάντια στους «οπαδούς της Ρεπουμπλίκ» και ο ίδιος ο Μελανσόν έχει σταθεί σχετικά καλά σε αυτό το ζήτημα τελευταία (ανακαλώντας και ζητώντας συγνώμη και για μια αρχική βαθιά προβληματική δήλωσή του για την «τσετσενική κοινότητα» ως «θέμα»). Τα αριστερά συνδικάτα επίσης αναγνωρίζουν σταδιακά την ισλαμοφοβία ως σημαντικό πρόβλημα. Μια κοινή ανακοίνωση συλλογικοτήτων μαύρων, Εβραίων και Ρομά ενάντια στη στοχοποίηση των μουσουλμάνων ήταν επίσης εξαιρετικής σημασίας. Η εμπειρία του αυταρχισμού που εμπεδώθηκε και στράφηκε ενάντια στα κινήματα γενικά μετά την «τρομοϋστερία» που προκάλεσαν οι επιθέσεις στο Σαρλί το 2015, έπαιξε επίσης ρόλο στη βελτίωση των αντανακλαστικών.
Στις 10 Νοέμβρη του 2019, μια διαδήλωση ενάντια στην ισλαμοφοβία είχε την στήριξη της CGT, των Solidaires, του NPA, της Ανυπότακτης Γαλλίας, στο πλευρό μουσουλμανικών κοινοτήτων και νεανικών αντιρατσιστικών οργανώσεων. Ήταν μια «στιγμή» συμπύκνωσης των θετικών μετατοπίσεων των τελευταίων χρόνων. Απέναντι σε αυτό κηρύσσει τον πόλεμο ο Μακρόν και το γαλλικό κράτος, στοχοποιώντας μακαρθικά τους πάντες ως «συνοδοιπόρους τρομοκρατών». Σε αυτό το δρόμο πρέπει να επιμείνουν και να προχωρήσουν ακόμα πιο θαρρετά, τα συνδικάτα και η Αριστερά στη Γαλλία, για να αντισταθούν αποτελεσματικά σε πολύ σκοτεινές μέρες…
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
Πηγή: https://rproject.gr/
