Η Παρβάνα Αμίρι, μία προσφύγισσα από το Αφγανιστάν, η οποία μένει στο camp της Ριτσώνας, πήγε για πρώτη φορά στο σχολείο, μετά τη φυγή της από τη χώρα της. Μοιράζεται τις εντυπώσεις της από την πρώτη μέρα στο σχολείο και ξεδιπλώνει όλες τις όμορφες σκέψεις της. Η ίδια περιγράφει όλα όσα είχε στο μυαλό της τη νύχτα πριν καθίσει ξανά στα θρανία, το πρώτο καλωσόρισμα από τη δασκάλα της και την επιστροφή στο camp.
Μία προσφύγισσα από το Αφγανιστάν, η Παρβάνα Αμίρι, που μένει στο camp της Ριτσώνας, πήγε για πρώτη φορά στο σχολείο μετά τη φυγή της από τη χώρα της, πριν χρόνια, διηγείται τις σκέψεις της. Η Παρβάνα, όπως και όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, στη σχολική ζωή. Η Παρβάνα μας υπενθυμίζει πόσο σπουδαία είναι η πρόσβαση στη γνώση και οι κοινές σχολικές εμπειρίες.
Τη νύχτα πριν τη μεγάλη μέρα σκεφτόταν: «Πώς θα είναι; Πώς να αντιδράσω; Θα γίνει τελικά; Όλες αυτές οι σκέψεις περιέβαλλαν το μυαλό μου και μου πήραν τον ύπνο από τα μάτια μου. Σαν ταινία όλες οι σκηνές από την τελευταία μου φορά στο σχολείο περνούσαν απ’ το μυαλό μου. Η τελευταία μέρα του σχολείου στο Αφγανιστάν, χωρίς να πω αντίο στους φίλους και συμμαθητές μου, τα βουνά, οι έρημοι, η θάλασσα και οι κοιλάδες που διασχίσαμε… Η τελευταία φορά που είδα σχολείο και ποτέ δεν μπήκα σε αυτό ήταν στην Τουρκία, όπου δεν γινόμασταν δεκτοί. Οι μέρες που ήμουν θεατής των μαθητών που πήγαιναν στο σχολείο κι εγώ να κοιτάζω πίσω από ένα παράθυρο. Και μετά η διαδήλωση που κάναμε στη Ριτσώνα και όλες οι προσπάθειες για να εγγραφούμε στο σχολείο της Χαλκίδας».
Τα πρώτα λεπτά στο σχολείο, σίγουρα τα θυμάται πολύ όμορφα. «Η κυρία Πέπη μας καλωσορίζει με το χαμογελαστό της πρόσωπο που μας δίνει ενέργεια και αυτοπεποίθηση. “Παρβάνα έλα μαζί μου να σε συστήσω στον διευθυντή”. Ο διευθυντής είναι ένας αληθινός, φιλικός και βοηθητικός άνθρωπος. Αν δεν ήταν τέτοιος, εμείς δεν θα ήμαστε εδώ. Οι μαθητές μας κοιτάζουν αλλά μας αντιμετωπίζουν με σεβασμό και η πλειονότητα είναι αγόρια. Κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων και καμιά φορά κατά τη διάρκεια του μαθήματος, υπάρχει ένα αγόρι που έρχεται και λέει “Γεια” σε όλους μας, χαμογελάει και φεύγει. Ρώτησα τη δασκάλα μας αν μπορούμε να διακοσμήσουμε την τάξη μας και το δέχτηκε» περιγράφει.
Η επιστροφή στο camp συνοδεύτηκε από πολλές ερωτήσεις και εκείνη να εξιστορεί τις εντυπώσεις της. «Όλοι μας ρωτούν για το σχολείο, ιδιαίτερα οι μαθητές/τριες που περιμένουν να ξεκινήσουν το σχολείο. Είμαστε 13 μαθητές/τριες που πηγαίνουμε σχολείο και ελπίζουμε να δούμε όλα τα άλλα παιδιά που περιμένουν εκεί. Το σχολείο είναι ένα αληθινό όνειρο για όλα τους».
*Η ιστορία της Παρβάνα μεταφράστηκε από την Πρωτοβουλία «Μένουμε Ενεργοί»
Πηγή: thepressproject.gr
