Με αφορμή την εβδομάδα λεσβιακής ορατότητας (26/4-2/5), ως ΚΑΡ θεωρούμε σημαντικό να πάρουμε θέση αναφορικά με τη καταπίεση των λεσβιών σε αυτή τη κοινωνία που είναι κατεξοχήν ετεροκανονική και σεξιστική. Ακριβώς επειδή οι λεσβίες βιώνουν πολλαπλή καταπίεση, είναι σημαντικό να είναι ορατές. Βιώνουν πολλαπλή καταπίεση αφού είναι και γυναίκες και ομοφυλόφιλες, δύο ταυτότητες καταπιεσμένες. Ταυτόχρονα, ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύεται αυτή η ταυτότητα καθώς και οι λεσβιακές σχέσεις, είναι προβληματικός.
Το σύστημα που μας καταπιέζει και επιβάλλει τρόπους να “είμαστε” και να “αγαπάμε” όπως το εξυπηρετεί βλέπει τις λεσβιακές σχέσεις ως “όχι και τόσο σημαντικές” αφού βέβαια για να είναι μια σχέση σπουδαία χρειάζεται έναν άντρα, πώς αλλιώς;
Είναι το ίδιο σύστημα που μέσα από την σεξιστική κουλτούρα και την κουλτούρα του βιασμού φετιχοποιεί τις λεσβιακές σχέσεις: η εκδήλωση τρυφερότητας ανάμεσα σε δύο κορίτσια θεωρείται στον πατριαρχικό κόσμο που ζούμε ως “ελκυστική” για την τέρψη των στρέιτ ανδρών. Άλλοτε, ζευγάρια γυναικών υφίστανται χλευασμό, παρενοχλήσεις στο δημόσιο χώρο, και ομοφοβικές επιθέσεις. Πολλές γυναικοκτονίες έχουν θύματα λεσβίες γυναίκες σε όλο τον κόσμο, σημάδι της επίθεσης που δεχόμαστε ΚΑΙ για τη σεξουαλικότητά μας ΚΑΙ για το φύλο μας.
Είναι σημαντικό να μιλάμε για τις λεσβίες επειδή ακριβώς είναι λεσβίες. Φέρουν δηλαδή μία ταυτότητα που πολλές φορές δύσκολα αντιλαμβάνεται το άτομο, κι ακόμη και όταν το κάνει, η «ταμπέλα» που του βάζει η κοινωνία είναι αρκετά βαριά να σηκώσει. Η ταμπέλα της λεσβίας συχνά θεωρείται προσβολή και χρησιμοποιείται με υποτιμητική χροιά. Ειδικότερα, το βάρος της ταμπέλας το βάζει η ίδια η κοινωνία όταν αντιμετωπίζει τα υποκείμενα ως αντικείμενα. Είτε ως αντικείμενα «πόθου» όπως προαναφέραμε, είτε ως αντικείμενα χλευασμού για το ποιο θα αγαπήσουν, αντικείμενα ενός συστήματος που δεν τους επιτρέπει να τεκνοθετήσουν -το ίδιο κράτος παράλληλα φωνάζει για τη σημαντικότητα του να είναι το παιδί με τους γονείς του, τι ειρωνεία!-, να παντρευτούν, ακόμη και να κρατούν το χέρι, φιλήσουν, αγκαλιάσουν τη/το σύντροφό τους δημοσίως. Η τρυφερότητα, ο έρωτας και η αγάπη δύο λεσβιών έχει πλέον γίνει πράξη ακτιβισμού.
Παράλληλα, οι λεσβίες συμμετέχουμε στο φεμινιστικό αγώνα, ξέροντας πως η έμφυλη καταπίεση και εκμετάλλευση κάνει ακόμη και σήμερα γυναίκες και θηλυκότητες να χρειάζεται να διεκδικούμε τα αυτονόητα για ζωή με ίσα δικαιώματα. Συχνά μάλιστα συνδέεται η ταυτότητα μας με τον “φεμινισμό” επειδή θεωρούν πώς έχουμε κάποιο μίσος για τους άνδρες, γιατί ως γνωστόν αποκλείεται μια γυναίκα να ελκύεται μόνο από γυναίκες στη κανονικότητα τους.
Η καταπίεση αυτή λοιπόν που βιώνουν οι λεσβίες πολλές φορές εσωτερικεύεται και οι ιδέες της πατριαρχικής, ετεροκανονικής, φαλλοκρατικής κοινωνίας γεμίζουν το άτομο ενοχές και αμφιβολίες. Φράσεις όπως «Δεν έχεις γνωρίσει το σωστό άντρα ακόμη», «ποια κάνει τον άνδρα», «ποια πληρώνει», ακόμη και «το κάνει για να αρέσει και να τραβήξει προσοχή» καταλήγουν τυπωμένα έντονα στο μυαλό του ατόμου που πλέον το ίδιο αμφισβητεί το εαυτό του και αναρωτάται τα ίδια πράγματα. Άραγε, πόσες λεσβίες δεν έχουν αντιληφθεί καν ακόμη την σεξουαλικότητά τους, πόσες είναι εντάξει με αυτή, πόσες έχουν χάσει κοντινά πρόσωπα από δίπλα τους, έχουν χλευαστεί, υποστεί οποιασδήποτε μορφής βία απλά και μόνο για το ποια/ο θα αγαπήσουν;
Ως κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, παλεύουμε για έναν κόσμο ισότητας, που όλες οι μορφές, όλα τα χρώματα να αγαπάμε, να κάνουμε σχέσεις, να φτιάχνουμε οικογένειες, θα είναι μαζί, το καθένα με τη δική του αξία και χαρακτήρα. Για όλα αυτά λοιπόν, είμαστε με τις λεσβίες. Όχι μόνο αυτήν την εβδομάδα, αλλά κάθε εβδομάδα.