Συγκέντρωση στα Ιωάννινα κατά των επαναπροωθήσεων και των θανατοπολιτικών Ελλάδας και Ε.Ε.

Τα τελευταία χρόνια, στην ανατολική περιφέρεια της Ευρώπης, κλιμακώνεται ένα διακρατικό έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, στα πλαίσια της διαχείρισης της μετανάστευσης. Πλήθος διεθνών οργανισμών, ανθρωπιστικών οργανώσεων και αλληλέγγυων συλλογικοτήτων τεκμηριώνουν και καταγγέλλουν μια σειρά βίαιων πράξεων που τελούνται εναντίον όσων διαφεύγουν από ταραγμένες περιοχές των γειτονικών ηπείρων, αναζητώντας ασφάλεια σε ευρωπαϊκό έδαφος. Πρόκειται για τις επονομαζόμενες «επαναπροωθήσεις», ή λιγότερο κομψά, τις παράνομες απελάσεις που διενεργούν από κοινού οι (πολυ)εθνικές (παρα)κρατικές συνοριοφυλακές, στερώντας από τους μετακινούμενους πληθυσμούς των – επονομαζόμενων – «τρίτων χωρών» τη δυνατότητα να αναζητήσουν διεθνή προστασία σε ευρωπαϊκό έδαφος κι έτσι σε πολλές περιπτώσεις, να διεκδικήσουν το ίδιο το δικαίωμά τους στη ζωή.

Το ελληνικό κράτος έχει γίνει πλέον διαβόητο για τον ζήλο που επιδεικνύει στην καταπάτηση του θεμελιώδους δικαιώματος των εκτοπισμένων προσώπων για πρόσβαση σε διαδικασίες αιτήματος ασύλου, καθώς τόσο στις εκθέσεις των διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων όσο και σε πολλά άρθρα του διεθνούς τύπου που αναφέρονται σε σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το όνομα της Ελλάδας συμπλέκεται με τον όρο «επαναπροωθήσεις». Η καθ’ όλα παράνομη αυτή πρακτική των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας (λιμενικού, στρατού, αστυνομίας) σε συνεργασία με την ευρωπαϊκή υπηρεσία φύλαξης των συνόρων FRONTEX στερεί στην ουσία σε πρόσφυγες-μετανάστες το δικαίωμα να καταθέσουν αίτημα ασύλου, βάζοντας ταυτόχρονα τις ζωές τους σε κίνδυνο.

Στο πλαίσιο αυτής της πρακτικής, μασκοφορεμένοι κι ένοπλοι φρουροί, αναχαιτίζουν, συλλαμβάνουν, απαγάγουν, φυλακίζουν, ληστεύουν, κακοποιούν κι επιστρέφουν βίαια όσες και όσους αποπειρώνται να διαβούν αρχικά -κατά κανόνα- τα ανατολικά εθνικά – ευρωπαϊκά σύνορα, με επίσημο άλλοθι την κοινή δήλωση Ε.Ε. – Τουρκίας που υπογράφηκε το Μάρτιο του 2016. Ωστόσο, οι παράνομες αυτές απελάσεις δεν περιορίζονται μόνο σ’ αυτή τη συνοριακή «ζώνη ανάσχεσης», αλλά επεκτείνονται και στο εσωτερικό της χώρας, ακολουθώντας τις διάφορες διαδρομές των προσώπων που κατευθύνονται προς άλλα ευρωπαϊκά κράτη, διαπλέοντας τον εθνικό θαλάσσιο χώρο (πχ. νότια της Κρήτης προς Ιταλία).

Σύμφωνα με τα διεθνή παρατηρητήρια της βίας στα σύνορα, η συνηθισμένη ακολουθία ενεργειών που συνιστούν μια επαναπροώθηση είναι αρχικά η λήστευση των ανθρώπων και, στη συνέχεια, η κακοποίησή τους. Οι συνοριακοί φρουροί δηλαδή τους αφαιρούν τα λίγα ατομικά τους υπάρχοντα, τα χρήματα, καθώς και τα κινητά τους τηλέφωνα που θα μπορούσαν να τους σώσουν τη ζωή, τις/τους τρομοκρατούν ή/και τις/τους βασανίζουν και στη συνέχεια, είτε τις/τους επιβιβάζουν σε πλωτές σχεδίες (rafts) χωρίς όργανα πλοήγησης, οι οποίες γίνονται έρμαια των υδάτινων ρευμάτων και των καιρικών συνθηκών στο Αιγαίο, είτε τις/τους εγκαταλείπουν σε νησίδες μέσα στον ποταμό Έβρο χωρίς κανενός είδους εφόδια επιβίωσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των ανθρώπων είναι παιδιά, πολλά δε από αυτά πολύ τρυφερής ηλικίας. Αυτό συμβαίνει λοιπόν στην πράξη κάθε φορά που ακούμε τους κρατικούς αξιωματούχους να κομπάζουν ότι η κυβέρνηση έθεσε υπό έλεγχο τις επονομαζόμενες «παράνομες» ροές…

Οι επαναπροωθήσεις βέβαια δεν αποτελούν ούτε «καινοτομία», ούτε αποκλειστικά ελληνική έμπνευση. Πρόκειται για μία εξαιρετικά βίαιη, στρατοκρατική πρακτική υπεράσπισης του «Φρουρίου Ευρώπη», η οποία διαπιστωμένα εφαρμόζεται στην ελληνική επικράτεια, ήδη από τις αρχές του αιώνα που διανύουμε, δηλαδή, απ’ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ωστόσο, η αυξανόμενα φοβική, ιδεολογική διαχείριση της μετανάστευσης που υιοθέτησαν τα δυτικά κράτη, ώστε να νομιμοποιήσουν την επιβολή όλο και πιο ολοκληρωτικών μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου, έχει λύσει τα χέρια των απανταχού (ακρο)δεξιών κυβερνήσεων που εντατικοποιούν πλέον απροκάλυπτα κι αναίσχυντα τη «μέθοδο» αυτή κι αναλαμβάνοντας τον ρόλο του φύλακα-σκύλου των συνόρων, κομπάζουν κιόλας ότι επιτυγχάνουν κατ’ αυτό τον τρόπο την περίφημη «αποσυμφόρηση της χώρας από τους παράνομους μετανάστες».

Ωστόσο, γνωρίζουμε καλά ότι η ελληνική κοινωνία δεν κινδυνεύει από τις/τους ξεριζωμένες/-ους. Τα αναγκαία για μια αξιοπρεπή διαβίωση μας τα στερούν οι εκμεταλλευτές και οι ελεγκτές των ζωών μας κι όχι όσες/-οι ψάχνουν γη για να σταθούν. Οι μοίρες μας, ντόπιων και προσφύγων είναι στενά συνδεδεμένες και η ιστορία έχει αποδείξει ότι μέσα στην αρένα των γεωπολιτικών ανταγωνισμών των κυρίαρχων, καμία και κανένας μας δεν είναι ασφαλής! Η απάθειά μας που δίνει τη συναίνεσή στην καταστρατήγηση του δικαιώματος των «άλλων» στη ζωή και την ελευθερία, υπογράφει ταυτόχρονα και τη δική μας καταδίκη στην υποτέλεια, σ’ έναν κόσμο όπου τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα σταδιακά εξαφανίζονται, ο κρατικός αυταρχισμός γιγαντώνεται, η φτώχεια εξαπλώνεται ραγδαία και η νεοφιλελεύθερη απληστία διαβρώνει κάθε ηθική-αξιακή αντίσταση, ενεργοποιώντας αυξανόμενα τους κοινωνικούς αυτοματισμούς. Στη δεδομένη χρονική συγκυρία, η αντίσταση στα συνοριακά καθεστώτα αποτελεί προσωπική μας υπόθεση και καίρια μορφή πάλης ενάντια στην επέλαση του φασισμού.

Διεκδικούμε:

 Να σταματήσουν οι επαναπροωθήσεις!

 Να κλείσουν τώρα όλα τα κέντρα μαζικής διαμονής προσφύγων–αιτούντων άσυλο–μεταναστών.

 Ανοιχτά σύνορα, νομιμοποιητικά έγγραφα, στέγη, περίθαλψη, εκπαίδευση κι εργασία για όλες/-ους!

Αγωνιζόμαστε από κοινού για μια ζωή με ελευθερία, αξιοπρέπεια κι αλληλεγγύη.

ΟΔΥΣΣΕΒΑΧ.