Για τις γυναικείες κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ: Ακόμα πιο τσαντισμένες από πέρυσι*

Ένα χρόνο μετά την εκλο­γι­κή νίκη του Τραμπ και ήδη εχουν μπει σε εφαρ­μο­γή οι κα­τα­στρο­φι­κές πο­λι­τι­κές του. Ιδιαί­τε­ρα στο κομ­μά­τι των γυ­ναι­κεί­ων δι­καιω­μά­των το μέλ­λον φα­ντά­ζει ακόμα πιο δυ­σοί­ω­νο: ο Τραμπ είναι πα­ρα­πά­νω από πρό­θυ­μος να υλο­ποι­ή­σει όλη την μι­σο­γύ­νι­κη και ομο­φο­βι­κή ατζέ­ντα. Πρό­σφα­τα μά­λι­στα, έθεσε σε ισχύ τον νόμο πού είχε δη­μιουρ­γή­σει ο Ρί­γκαν και ο οποί­ος ορί­ζει ότι όποια διε­θνής ΜΚΟ χρη­μα­το­δο­τεί­ται από το αμε­ρι­κά­νι­κο κρά­τος υπο­χρε­ού­ται να κλεί­σει όλες της τις υπη­ρε­σί­ες οι οποί­ες σχε­τί­ζο­νται με οποιο­δή­πο­τε τρόπο με τις αμ­βλώ­σεις. Ταυ­τό­χρο­να, διέ­κο­ψε την χρη­μα­το­δό­τη­ση του UNPFA –του με­γα­λύ­τε­ρου χο­ρη­γού δω­ρε­άν μέσων αντι­σύλ­λη­ψης πα­γκο­σμί­ως.

Φε­μι­νι­στι­κές και ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+ αντι­στά­σεις

Αυτές οι πο­λι­τι­κές δεν γί­νο­νται απο­δε­κτές και συ­να­ντά­νε έντο­νη αντί­δρα­ση. Στις 20 Γε­νά­ρη –επέ­τειο της εκλο­γής του Τραμπ αλλά και επέ­τειο της ημέ­ρας που χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε από τις πιο μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις στην ιστο­ρία των ΗΠΑ-  κα­λέ­στη­καν φε­μι­νι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια σχε­δόν σε όλες τις πο­λι­τεί­ες. Αν και η συμ­με­το­χή δεν έφτα­σε τα περ­συ­νά επί­πε­δα συ­νε­χί­ζει να είναι εντυ­πω­σια­κή: 300.000 στο Σι­κά­γο, 200.000 στην Νέα Υόρκη σύμ­φω­να με τους επί­ση­μους υπο­λο­γι­σμούς, όμως τα πραγ­μα­τι­κά νού­με­ρα είναι δι­πλά­σια: μισό εκα­τομ­μύ­ριο στο Λος Άν­τζε­λες, 65.000 στο Σαν Φραν­σί­σκο, 80.000 στο Σιάτλ, 50.000 συ­νο­λι­κά σε όλο τον κόλπο του Όκλαντ, ενώ ακόμα και στην σχε­τι­κά μικρή πόλη της Νε­μά­χα στην πο­λι­τεία της Νε­μπρά­σκα συ­γκε­ντρώ­θη­καν 8.000 γυ­ναί­κες.

Στις 14 Ια­νουα­ρί­ου είχε προη­γη­θεί στο Σι­κά­γο αντι­δια­δή­λω­ση στην ετή­σια συ­γκέ­ντρω­ση ενά­ντια του δι­καιώ­μα­τος στην έκτρω­ση. Όλα αυτά, σε συν­δυα­σμό με την κα­ται­γί­δα που ξέ­σπα­σε με το #metoo (και εγώ) φέρ­νο­ντας στον δη­μό­σιο λόγο τις κα­θη­με­ρι­νές ιστο­ρί­ες κα­κο­ποί­η­σης και πα­ρε­νό­χλη­σης γυ­ναι­κών, δεί­χνουν πως το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα ανα­βιώ­νει στην Αμε­ρι­κή. Πρό­κει­ται όμως για ένα κί­νη­μα πολύ δια­φο­ρε­τι­κό από τα προη­γού­με­να. Οι γυ­ναί­κες που κα­τέ­βη­καν σε αυτές τις δια­δη­λώ­σεις δεν έχουν απα­ραί­τη­τα υπ’ όψιν τους τα κεί­με­να των θε­ω­ρη­τι­κών του φε­μι­νι­σμού· είναι απλά γυ­ναί­κες που αγα­να­κτι­σμέ­νες βγαί­νουν στον δρόμο και υψώ­νουν τις οργές τους φω­νά­ζο­ντας φτά­νει πια. Κύ­ριος στό­χος της οργής τους είναι η πο­λι­τι­κή του Τραμπ, όχι μόνο στα κομ­μά­τια της έμ­φυ­λης πο­λι­τι­κής του αλλά και στο με­τα­να­στευ­τι­κό ζή­τη­μα, το ζή­τη­μα της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γή και την κα­τάρ­γη­ση του obamacare

Οι προ­κλή­σεις και οι δυ­να­τό­τη­τες για την Αρι­στε­ρά

Βέ­βαια όλα αυτά δεν συ­νε­πά­γο­νται άμεσα με έναν ρι­ζο­σπα­στι­σμό. Οι ορ­γα­νω­τές αυτών των συ­γκε­ντρώ­σε­ων πολ­λές φορές προ­έρ­χο­νται από τον πυ­ρή­να υπο­στή­ρι­ξης των Δη­μο­κρα­τι­κών και ως κε­ντρι­κό σύν­θη­μα εί­χα­νε «power to the poll» (δύ­να­μη στις δη­μο­σκο­πή­σεις) και δη­λώ­νουν έμ­με­σα την υπο­στή­ρι­ξη τους στην Κλί­ντον. Μά­λι­στα πολ­λές δια­δη­λώ­σεις είχαν και αντι­δρα­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: στο Λος Άν­τζε­λες συν-διορ­γα­νώ­τρια ήταν η Σκάρ­λετ Γιό­χαν­σον, γνω­στή για την υπο­στή­ρι­ξη που δεί­χνει στο Ισ­ρα­ήλ και την αντί­θε­ση της στο καλ­λι­τε­χνι­κό μπο­ϋ­κο­τάζ του κάτι που οδή­γη­σε ομάδα Πα­λε­στη­νί­ων γυ­ναι­κών να άρουν την υπο­στή­ρι­ξη τους στην δια­δή­λω­ση ενώ στην Φι­λα­δέλ­φια η συ­γκέ­ντρω­ση χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε από υψηλά μέτρα ασφα­λεί­ας και αστυ­νο­μι­κούς να ψά­χνουν της τσά­ντες των συμ­με­τε­χό­ντων.

Σε αυτά τα ζη­τή­μα­τα απά­ντη­σαν εν μέρει οι ίδιες οι γυ­ναί­κες. Με τα πλα­κάτ τους και τα δικά τους συν­θή­μα­τα έδω­σαν έναν άλλο χα­ρα­κτή­ρα σε αυτές στις δια­δη­λώ­σεις. Παρά τις προ­σπά­θειες των διορ­γατ(ρι)ών να πε­ριο­ρί­σουν τις συ­γκε­ντρώ­σεις στο εκλο­γι­κό ζή­τη­μα και στην υπο­στή­ρι­ξη των Δη­μο­κρα­τι­κών ο ίδιος ο κό­σμος τους ξε­πέ­ρα­σε. Σε κά­ποιες πε­ρι­πτώ­σεις μά­λι­στα το κε­ντρι­κό σύν­θη­μα των δια­δη­λωτ(ρι)ών ήταν δια­φο­ρε­τι­κό από αυτό τις διορ­γά­νω­σης: η διορ­γά­νω­ση μί­λα­γε για δη­μο­σκο­πή­σεις και εκλο­γές ενώ οι συμ­με­τέ­χου­σες/όντες φώ­να­ζαν για τον «δικό» τους δια­θε­μα­τι­κό φε­μι­νι­σμό. Έναν φε­μι­νι­σμό που πε­ρι­λαμ­βά­νει τις με­τα­νά­στριες, τις λα­τί­νες, τις μαύ­ρες γυ­ναί­κες, όχι έναν φε­μι­νι­σμό-κά­λυ­ψη των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών των δη­μο­κρα­τι­κών.

Ση­μα­ντι­κή ήταν και η πα­ρέμ­βα­ση της Αρι­στε­ράς, η οποία χωρίς να στη­ρί­ζει τα αντι­δρα­στι­κά στοι­χεία των δια­δη­λώ­σε­ων, ήταν πα­ρού­σα διεκ­δι­κώ­ντας τον δικό της χώρο και συ­νο­μι­λώ­ντας με κόσμο. Η αμε­ρι­κά­νι­κη αρι­στε­ρά θε­ω­ρεί πως δεν έχει την δυ­να­τό­τη­τα να μην πα­ρέμ­βει σε αυτές τις δια­δη­λώ­σεις, να μεί­νει άπρα­γη όταν ο κό­σμος θέλει να αντι­στα­θεί –ακόμα κι αν δεν είναι με τα πιο σωστά προ­τάγ­μα­τα-  στην πο­λι­τι­κή του Τραμπ. Οι από­ψεις των διορ­γα­νωτ(ρι)ών δεν αντι­προ­σω­πεύ­ουν όλες/ους τις/τους συμ­με­τέ­χου­σες/ συμ­με­τέ­χο­ντες και αυτήν την δια­φο­ρά θέ­λουν να εκ­με­ταλ­λευ­τούν οι συ­ντρό­φισ­σες/σύ­ντρο­φοι στις ΗΠΑ για να ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σουν τις Πο­ρεί­ες Γυ­ναι­κών και να τις κά­νουν επι­κίν­δυ­νες για το αμε­ρι­κά­νι­κο status quo.

Σε κά­ποιες πε­ρι­πτώ­σεις με την ξε­χω­ρι­στή πα­ρου­σία τους έδω­σαν ιδιαί­τε­ρο χα­ρα­κτή­ρα στην Πο­ρεία Γυ­ναι­κών. Στην Νέα Υόρκη εί­χα­νε πα­ράλ­λη­λο κά­λε­σμα –στο ίδιο μέρος και ώρα- υπέρ της Πα­λαι­στί­νης με σύν­θη­μα “Free Ahed Tamimi“ το οποίο συ­σπεί­ρω­σε με­γά­λη με­ρί­δα του κό­σμου. Στην Βο­στώ­νη, αρι­στε­ρές και αρι­στε­ροί συ­σπεί­ρω­σαν τον κόσμο ενά­ντια σε ομάδα ακρο­δε­ξιών που εμ­φα­νί­στη­καν στην δια­δή­λω­ση κρα­τώ­ντας πι­να­κί­δες που έγρα­φαν «να προ­στα­τέ­ψου­με τις γυ­ναί­κες μας από την Σαρία και τους μου­σουλ­μά­νους» και τους ανά­γκα­σαν να απο­χω­ρή­σουν.

Το πα­ρά­δειγ­μα των ΗΠΑ μπο­ρεί να μας δι­δά­ξει πολλά. Ένα και­νού­ριο αυ­το­ορ­γα­νω­μέ­νο φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα δη­μιουρ­γεί­ται και το διεκ­δι­κεί το «φι­λε­λεύ­θε­ρο» και «δι­καιω­μα­τι­κό» κομ­μά­τι της δε­ξιας. Ο ρόλος της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς δια­γρά­φε­ται ξε­κά­θα­ρος: πρέ­πει, δί­νο­ντας την δικά της χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά να διεκ­δι­κή­σει τον κόσμο αυτού του κι­νή­μα­τος.