συνέντευξη στους Κωνσταντίνο Πουλή και Θάνο Καμήλαλη
Συγκεκριμένα, εξηγώντας το αίτημα περί αποζημίωσης, ο Κώστας Παπαδάκης, δικηγόρος των Αιγύπτιων αλιεργατών, δήλωσε:
«Η δίκη έκλεισε σε πρώτο βαθμό όσον αφορά το ποινικό της σκέλος. Τα θύματα και οι οικογένειές τους δεν έχουν αποζημιωθεί ούτε για την ψυχική οδύνη, ούτε για την ηθική βλάβη, ούτε για τις υλικές ζημιές, ούτε για τα δικαστικά έξοδα τα οποία καλούνται να αναλάβουν, καθώς και εκείνα που θα έπρεπε να έχουν καταβάλει αν πληρωνόμασταν όλα αυτά τα χρόνια. Το κράτος, πέραν από τους δράστες των εγκλημάτων και τη Χρυσή Αυγή, το κράτος το ίδιο έχει υποχρέωση να τους αποζημιώσει γιατί δεν τους προστάτεψε από αυτή την εγκληματική βία. Το ελάχιστο λοιπόν που απαιτούμε, ώστε να γίνει έμπρακτη αυτή η πανταχόθεν δήλωση έκφρασης συμπαράστασης στον αντιφασιστικό μας αγώνα απ’ όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, είναι με νόμο στη βουλή, όπως έχει συμβεί με πολλές άλλες κατηγορίες παθόντων από εγκληματικές ενέργειες να νομοθετηθεί η αποζημίωση των θυμάτων, χωρίς να χρειαστεί να τρέχουμε στα αστικά δικαστήρια, να κάνουμε νέους δικαστικούς αγώνες, νέα έξοδα, νέους κινδύνους, όταν θα έχουμε μπροστά μας ένα εφετείο, το οποίο θα έχει και αυτό μεγάλη διάρκεια.
Να πω ότι ένα μικρό μέρος από την ανασταλείσα χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής είναι αρκετό για να αποζημιωθούν όλα τα θύματα των ενεργειών που εξέτασε το δικαστήριο αυτό. Φτάνουν και περισσεύουν. Γιατί σε μία άλλη χώρα που υπάρχει οργανωμένος θεσμός νομικής βοήθειας και κοινωνικής πρόνοιας, οι δικηγόροι των θυμάτων δεν θα ήταν απλήρωτοι. Είπα και πριν ότι ήμασταν απέναντι σε μισθοφόρους της Χρυσής Αυγής, δικηγόρους διορισμένους ως έμμισθους συνεργάτες στη Βουλή, στα γραφεία των βουλευτών όσο ήταν η Χρυσή Αυγή στη Βουλή, παίρναν τον μισθό τους και ερχόντουσαν εδώ και κάναν υπεράσπιση, αυτή την κοινοβουλευτική εργασία παρείχαν. Ανεξάρτητα απ’ αυτό η Πολιτεία οφείλει να κάνει το καθήκον της, απέναντι στα θύματα, όπως το έκανε παλιά απέναντι στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, όπως το έκανε σε πάρα πολλούς παθόντες από ενέργειες που χαρακτηρίζονται τρομοκρατικές, όπως προβλέπεται από τον νόμο να γίνεται σε θύματα εγκλημάτων βίας, και από τις ευρωπαϊκές οδηγίες και εν πάση περιπτώσει οφείλει άμεσα η Πολιτεία να πάρει την πρωτοβουλία να θεσπίσει έναν νόμο και όπως είπα να χορηγήσει ανάλογη και δίκαιη αποζημίωση στα θύματα και στις οικογένειές τους».
«Σ’ αυτόν τον κόσμο δίνουμε το χέρι και αυτόν τον κόσμο κοιτάμε με ψηλά το κεφάλι»
Aπαντώντας στη συνέχεια σε ερώτηση σχετικά με την αξία της δίκης και τη μάχη ενάντια στον φασισμό, αλλά και το τι μηνύματα βγαίνουν από όλη αυτήν τη προσπάθεια, μέσα και έξω από τα δικασήρια, τόνισε ότι «έλεγα πάντα ότι τη δίκη δεν πρέπει ούτε να την υπερτιμάμε, ούτε να την υποτιμάμε» και συνέχισε λέγοντας ότι: «Η υπερτίμηση είναι αν κάποιος πιστέψει ότι μία δίκαιη δικαστική απόφαση όπως είναι η σημερινή ότι θα μας απαλλάξει δια μιας από το φασισμό και τον ρατσισμό. Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και στο φασισμό είναι καθημερινή και δίνεται στην κοινωνία κυρίως. Η μάχη των δικαστηρίων είναι κάτι άλλο. Ήδη ξεκινάει σε λίγες μέρες η δίκη για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Είναι ο επόμενος στόχος του αντιρατσιστικού κινήματος αυτός. Η υποτίμηση της δίκης αντίθετα θα ήταν να πει κανείς “Ε ωραία και που πήγαν φυλακή τι έγινε; Έτσι και αλλιώς το κράτος Υπάρχει. Ο καπιταλισμός γεννάει το φασισμό και άρα είναι όλα ένας αχταρμάς και δεν τρέχει τίποτα ό,τι και να συμβεί”. Η προσπάθεια που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια απέδειξε ότι όταν το κίνημα δρα συγκροτημένα μαζικά και ενωτικά, μπορεί να πετυχαίνει αποτελέσματα παρεμβαίνοντας και μέσα από τους θεσμούς».
Πρόσθεσε ότι «ποτέ δεν κλειστήκαμε, δεν εγκλωβιστήκαμε μέσα στα δικαστήρια. Το ξέρετε πάρα πολύ καλά και εσείς προσωπικά. Ήμασταν πάντα σε εκδηλώσεις όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ προσωπικά έχω συμμετάσχει περίπου σε 140 εκδηλώσεις για τη δίκη της Χρυσής Αυγής από τότε που ξεκίνησε μέχρι τώρα και πάντα χέρι- χέρι με τον κόσμο σε όλη την Ελλάδα. Και ο κόσμος αυτός όλος μιλάει, εκφράζει τη συγκίνησή του, ανταποκρίνεται, στέλνει μηνύματα, επικοινωνεί. Αυτό τον κόσμο εκφράσαμε. Σ’ αυτόν τον κόσμο δίνουμε το χέρι και αυτόν τον κόσμο κοιτάμε με ψηλά το κεφάλι. Δεν τελειώσαμε, αλλά κερδίσαμε μία πάρα πολύ μεγάλη μάχη που πιστεύω ότι θα αξιοποιηθεί στην κοινωνία και θα αξιοποιηθεί από το αντιφασιστικό κίνημα και από το κίνημα για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα. Και δεν έχω παρά να πω και στον δικό σας σταθμό ένα μεγάλο ευχαριστώ κοντά σε όσους ήταν δίπλα μας και δώσαμε τη μάχη αυτή μαζί. Ειλικρινά ευχαριστώ. »
«Ανατράπηκε η ροή της ιστορίας και της ατημωρησίας»
«Στη χώρα μας έχουν υποστεί μακρόχρονη ατιμωρησία της φασιστικής εγκληματικής βίας» υποστήριξε επίσης ο δικηγόρος της Πολιτικής Αγωγής και εξήγησε τη θέση του λέγοντας: «Είναι γνωστή η συμπεριφορά της απέναντι στους κατηγορουμένους του εντός εισαγωγικών λεγομένου “άλλη άκρου”, όπως ήταν ο Τάσος Θεοφίλου, που είχε την ατυχία να δικαστεί από την ίδια εισαγγελέα, την κυρία Αδαμαντία Οικονόμου, για τον οποίο ο Τάσος Θεοφίλου βεβαίως, αφ’ ενός ήταν δραστηριότητά της σε όλη τη διάρκεια της δίκης να φέρνει αποδεικτικά στοιχεία, αλλά και αμείλικτη στις προτάσεις για ενοχή, για τις τιμές, για ανασταλτικό αποτέλεσμα, για ελαφρυντικά, για τα πάντα».
Πρόσθεσε ότι «αυτό δεν το ξεχνάω ποτέ, γι’ αυτό η αναφορά μου στο ότι ανατράπηκε η ροή της ιστορίας έχει πολλή μεγάλη αξία, αλλά τίποτα απ’ αυτά δεν θα γινόταν, αν δεν ξεσηκωνόταν το αντιφασιστικό κίνημα. Και σημειώνω και κάτι το οποίο για μένα έχει πολλή μεγάλη αξία και έχει αναδειχθεί τον τελευταίο μήνα, επί τέλους αρχίζει να καταχτιέται το δικαίωμα της άσκησης κριτικής απέναντι στις πράξεις και αποφάσεις της δικαστικής και εισαγγελικής εξουσίας. Σε μία χώρα όπου κυριαρχούσε αυτή η βλακώδης ρήση, δυστυχώς και πολλών από την Αριστερά, “αφήστε τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της”, η οποία θεοποιούσε τη δικαστική εξουσία και απαγόρευε στο λαό και στους πολίτες να έχουν άποψη για όσα κάνουν οι δικαστές. Αυτοί μέσα από την κινητοποίηση στις 7 Οκτώβρη, μέσα από την καμπάνια “δεν είναι αθώοι”, μέσα από όλη την προηγούμενη κλιμάκωση των εκδηλώσεων των κινητοποιήσεων του αντιφασιστικού κινήματος και μέσα και από την καθημερινή αντιπαράθεση και τη δική μας, με την εισαγγελέα μέχρι και χθες, η οποία μάλιστα έχει καταλήξει και σε απειλές διώξεων πειθαρχικών, ποινικών κ.τ.λ. συμβάλει στην κατάκτηση μιας πολύ μεγάλης ελευθερίας, που θα ‘πρεπε να είναι αυτονόητη. Να είναι ισοδύναμη με τη δυνατότητα ελευθερίας κριτικής απέναντι στην κυβερνητική εξουσία και τα πολιτικά κόμματα. Το κατακτάμε και αυτό και κατακτώντας το, είναι ευκολότερος ο δρόμος της κατάκτησης της απονομής δικαιοσύνης».
«Στη χώρα μας έχουν υποστεί μακρόχρονη ατιμωρησία της φασιστικής εγκληματικής βίας» υπενθύμισε στη συνέχεια, ανμαφέροντας ενδεικτικά την υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου και την εντελώς διαφορετική συμπεριφοράς της εισαγγελέα, Αδαμαντίας Οικονόμου. «Είναι γνωστή η συμπεριφορά της απέναντι στους κατηγορουμένους του εντός εισαγωγικών λεγομένου “άλλη άκρου”, όπως ήταν ο Τάσος Θεοφίλου, που είχε την ατυχία να δικαστεί από την ίδια εισαγγελέα, την κυρία Αδαμαντία Οικονόμου, για τον οποίο ο Τάσος Θεοφίλου βεβαίως, αφ’ ενός ήταν δραστηριότητά της σε όλη τη διάρκεια της δίκης να φέρνει αποδεικτικά στοιχεία, αλλά και αμείλικτη στις προτάσεις για ενοχή, για τις τιμές, για ανασταλτικό αποτέλεσμα, για ελαφρυντικά, για τα πάντα».
Ο Κώστας Παπαδάκης κατήγγειλε επίσης το ότι δεν έγινε ποτέ κάθαρση στην Αστυνομία, αναφέροντας ως ελάχιστο το ότι μεταξύ των καταδικασθέντων που οδηγούνται στη φυλακή είναι και μία αστυνομικός, η Βενετία Πόπορη, για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Στο σπίτι της βρέθηκε οπλοστάσιο της Χρυσής Αυγής. Παράλληλα, Κώστας Παπαδάκης κατήγγειλε και τα συνεχή αστυνομικά ρεπορτάζ για το «σχέδιο σύλληψης των χρυσαυγιτών» εκτιμώντας ότι ήταν απόπειρα «εξιλέωσης» τη ΕΛ.ΑΣ
Χαρακτηρίσε επίσης «βλακώδη» τη ρήση του «Αφήστε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της», τονίζοντας ότι «επιτέλους αρχίζει να καταχτιέται το δικαίωμα της άσκησης κριτικής απέναντι στις πράξεις και αποφάσεις της δικαστικής και εισαγγελικής εξουσίας» Όπως ανέφερε συγκεκριμένα:
«Τίποτα απ’ αυτά δεν θα γινόταν, αν δεν ξεσηκωνόταν το αντιφασιστικό κίνημα. Και σημειώνω και κάτι το οποίο για μένα έχει πολλή μεγάλη αξία και έχει αναδειχθεί τον τελευταίο μήνα, επιτέλους αρχίζει να καταχτιέται το δικαίωμα της άσκησης κριτικής απέναντι στις πράξεις και αποφάσεις της δικαστικής και εισαγγελικής εξουσίας. Σε μία χώρα όπου κυριαρχούσε αυτή η βλακώδης ρήση, δυστυχώς και πολλών από την Αριστερά, “αφήστε τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της”, η οποία θεοποιούσε τη δικαστική εξουσία και απαγόρευε στο λαό και στους πολίτες να έχουν άποψη για όσα κάνουν οι δικαστές. Αυτοί μέσα από την κινητοποίηση στις 7 Οκτώβρη, μέσα από την καμπάνια “δεν είναι αθώοι”, μέσα από όλη την προηγούμενη κλιμάκωση των εκδηλώσεων των κινητοποιήσεων του αντιφασιστικού κινήματος και μέσα και από την καθημερινή αντιπαράθεση και τη δική μας, με την εισαγγελέα μέχρι και χθες, η οποία μάλιστα έχει καταλήξει και σε απειλές διώξεων πειθαρχικών, ποινικών κ.τ.λ. συμβάλει στην κατάκτηση μιας πολύ μεγάλης ελευθερίας, που θα ‘πρεπε να είναι αυτονόητη. Να είναι ισοδύναμη με τη δυνατότητα ελευθερίας κριτικής απέναντι στην κυβερνητική εξουσία και τα πολιτικά κόμματα. Το κατακτάμε και αυτό και κατακτώντας το, είναι ευκολότερος ο δρόμος της κατάκτησης της απονομής δικαιοσύνης.»
Όσον αφορά τέλος τα της δίκης, που παρακολουθήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, ο Κώστας Παπαδάκης ανέφερε ότι «το δικαστήριο ευτυχώς στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Σήκωσε το βάρος το οποίο του αναλογούσε και σήμερα εξάλειψε και τις ανησυχίες που είχαν δημιουργηθεί μετά το χαμηλό ύψος των ποινών που επιβλήθηκαν, και την αναπτέρωση της προσπάθειας των κατηγορουμένων Χρυσαυγιτών, για να πετύχουν τις αναστολές. Είναι πολλή σπουδαία νίκη. Η δίκη κράτησε πεντέμισι χρόνια και δύο μέρες, 465 συνεδριάσεις. Είναι η μεγαλύτερη δίκη που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα». Στη συνέχεια σχολίασε ωστόσο ότι «οι ποινές για τους συνεργούς στη δολοφονία του Φύσσα, για τους δράστες της απόπειρας ανθρωποκτονίας ενάντια στους Αιγύπτιους ψαράδες, με ή χωρίς ελαφρυντικά, καθώς και για όσους κρίθηκαν ένοχοι ένταξης σε εγκληματική οργάνωση, ιδίως για όσους δεν δόθηκαν ελαφρυντικά ήταν χαμηλές. Ήταν χαμηλότερες από τις αναλογούσες από τις δίκαιες ποινές. Και είναι προφανές ότι η απόφαση του Δικαστηρίου σήμερα να μην τους δώσει ανασταλτικό αποτέλεσμα παραβιάζοντας, μάλλον μη εφαρμόζοντας αυτό που συνήθως συμβαίνει σε περιπτώσεις χαμηλών ποινών μονοψήφιων, δείχνει ότι το Δικαστήριο συνειδητοποίησε το λάθος του και κατά κάποιο τρόπο το επανόρθωσε εν μέρει».
Πηγή:thepressproject.gr
