Μνημείο για τους συνειδησιακούς αντιρρησίες της στρατιωτικής υπηρεσίας, οι οποίοι «καθιέρωσαν και υποστηρίζουν το δικαίωμα στην άρνηση του φόνου». Tavistock Square, Λονδίνο.)
Η Διεθνής Ημέρα Αντιρρησιών Συνείδησης καθιερώθηκε το 1985 και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαίου, με πρωτοβουλία φιλειρηνικών και αντιπολεμικών μη κυβερνητικών οργανώσεων, για να κάνει γνωστά στην παγκόσμια κοινή γνώμη τα πιστεύω των αντιρρησιών συνείδησης.
Αντιρρησίας συνείδησης
Αντιρρησίας συνείδησης είναι το άτομο που αρνείται να υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις, της χώρας όπου είναι πολίτης, λόγω της συνείδησής του με βάση τις θρησκευτικές, ηθικές ή ιδεολογικές πεποιθήσεις του.
Σε ορισμένες από τις χώρες όπου η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική, δίνεται η δυνατότητα στους αντιρρησίες συνείδησης να επιλέξουν να υπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο σύμφωνα με τη συνείδησή τους μέσω εναλλακτικής κοινωνικής υπηρεσίας.
Για το ιστορικό και την τρέχουσα κατάσταση αναφορικά με τους αντιρρησίες συνείδησης στην Ελλάδα βλέπε το άρθρο Αντιρρησίες συνείδησης στην Ελλάδα.
Το φαινόμενο των αντιρρησιών συνείδησης θα τείνει να εκλείψει, όσο οι στρατοί θα μετατρέπονται σε εθελοντικούς και επαγγελματικούς.
πηγή: Σαν σήμερα/el.wikipedia.org
Αντίρρηση συνείδησης, ένα «άγνωστο» δικαίωμα
Σωρεία παραλογισμών στο σύστημα εξέτασης των αντιρρησιών συνείδησης
Αυτό που ισχύει σήμερα στην Ελλάδα είναι ο ενδιαφερόμενος, που δηλώνει αντιρρησίας συνείδησης, να εξετάζεται από μια 5μελή επιτροπή, η οποία υπάγεται θεσμικά στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και αποτελείται από 2 στρατιωτικούς, δυο πανεπιστημιακούς και ένα μέλος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Μεταξύ άλλων απαιτείται να καταθέσει βεβαιώσεις ότι δεν είναι κείνος ή ότι δεν ανήκει σε κάποια σκοπευτική λέσχη, ενώ προβλέπεται να περάσει και από συνέντευξη. Αρκετούς παραλογισμούς διαπίστωσε σε αυτήν τη διαδικασία η κ. Κριτσανίδου, που αρχικά τόνισε την ανάγκη η συγκεκριμένη επιτροπή να αλλάξει φορέα. Αναρωτήθηκε επίσης πώς είναι δυνατόν τα μέλη της επιτροπής αυτής να κρίνουν τη συνείδηση κάποιου, ώστε να αποφανθούν αν είναι αντιρρησίας συνείδησης ή όχι, ενώ κατήγγειλε ότι κατά πρώτον δεν κρατούνται πρακτικά στη διάρκεια της προφορικής εξέτασης και ότι δεν παρέχεται η δυνατότητα άσκησης έφεσης κατά της απόφασης από τον ενδιαφερόμενο. Κατήγγειλε επίσης πολλές φορές οι αντιρρησίες συνείδησης έρχονται αντιμέτωποι με τη χλεύη και το σαρκασμό από πλευράς των μελών της επιτροπής. Σημειώνεται, βέβαια, ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στην περίπτωση, που καταφέρει κανείς να καταθέσει το σχετικό αίτημα να εξεταστεί από την επιτροπή. Κι αυτό διότι, όπως επισήμανε η κ. Κριτσανίδου, «δεν υπάρχει πληροφόρηση στα κέντρα στράτευσης ή στα ΚΕΠ, οι πληροφορίες που παίρνει κανείς είναι ελάχιστες ή με πολύ ψιλά γράμματα σε ένα φυλλάδιο, που κι αυτό δεν παρέχεται».
«Πρέπει η εναλλακτική εργασία να μην είναι τιμωρητική, αλλά στην Ελλάδα είναι»
Τι συμβαίνει όμως όταν ο ενδιαφερόμενος καταφέρει να εξεταστεί από την επιτροπή και να «εγκριθεί» ως αντιρρησίας συνείδησης; Αναλόγως το αίτημα, που κατέθεσε, μπορεί να οριστεί ολικός αντιρρησίας συνείδησης, ώστε να μην έχει οποιαδήποτε πρόσθετη υποχρέωση ή να επιλέξει να προσφέρει εναλλακτική κοινωνική υπηρεσία. Εναλλακτική υπηρεσία, η οποία όμως είναι τιμωρητική στη χώρα μας, σύμφωνα με τα όσα υποστήριξαν οι ομιλητές στην προχθεσινή εκδήλωση. Κατά πρώτον ο αντιρρησίας συνείδησης ορίζεται κατά κόρον να προσφέρει κοινωνική υπηρεσία σε περιοχές μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, κι επιπλέον εκτός του τόπου κατοικίας ή καταγωγής του. Ο αντιρρησίας συνείδησης λαμβάνει γύρω στα 200 ευρώ το μήνα ως αμοιβή για τις υπηρεσίες του, ενώ συνήθης πρακτική είναι να τοποθετείται όπου το κράτος κρίνει απαραίτητο, ανεξαρτήτως του γνωστικού αντικειμένου του. «Η Διεθνής Αμνηστία θεωρεί ότι πρέπει η εναλλακτική εργασία να μην είναι τιμωρητική», υπογράμμισε η κ. Κριτσανίδου, «αλλά στην Ελλάδα είναι τιμωρητική».
Θανάσης Μακρής, Από την άρνηση στράτευσης στη φυλακή, την απεργία πείνας και τη δικαίωση
Ο κ. Θανάσης Μακρής είναι μέλος του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης, ένας μάλιστα εκ των πρώτων μελών του. Ο Σύνδεσμος άλλωστε δημιουργήθηκε το 1988, ως μετεξέλιξη των επιτροπών συμπαράστασης στον ίδιο και στο Μιχάλη Μαραγκάκη, των πρώτων Ελλήνων που, με τεράστιο προσωπικό κόστος, διακήρυξαν δημόσια την άρνησή τους να στρατευτούν για μη θρησκευτικούς συνειδησιακούς λόγους. Μεταξύ άλλων ο Σύνδεσμος διεκδικεί την αναγνώριση της αντίρρησης συνείδησης και της άρνησης στράτευσης ως δικαιωμάτων στην Ελλάδα, παρέχει πληροφορίες για την άρνηση στράτευσης στους ενδιαφερόμενους, διεκδικεί τη θεσμοθέτηση δίκαιης εναλλακτικής κοινωνικής υπηρεσίας και ζητάει την κατάργηση του θεσμού της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας.
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος «Κάποιοι αντιρρησίες συνείδησης είναι πιο πατριώτες από αυτούς που πηγαίνουν στο στρατό και θεωρούν τους εαυτούς τους πατριώτες»
Πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία όμως έναν αντιρρησία συνείδησης; Είναι λιγότερο πατριώτης σε σύγκριση με τους υπόλοιπους όποιος δηλώνει αντιρρησίας συνείδησης. «Συνήθως αυτοί που το έχουν αποφασίσει, δεν τους απασχολεί τι πιστεύει ο περίγυρός τους», υπογράμμισε ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, απαντώντας αφοπλιστικά «εγώ δεν είμαι καθόλου πατριώτης». «Γιατί εξαρτάται κανείς πώς τον μετράει τον πατριωτισμό και ποια έννοια δίνει στην πατρίδα», εξήγησε. «Για άλλον πατρίδα του είναι ένα βουνό, για άλλον πατρίδα είναι ένας φίλος, για άλλον η θάλασσα, για άλλον ένα εργοστάσιο, για άλλον τα αυτοκίνητα και τα διαμερίσματά του. Αλλά μπορεί κάποιοι αντιρρησίες συνείδησης να είναι πιο πατριώτες από αυτούς που πηγαίνουν στο στρατό και θεωρούν τους εαυτούς τους πατριώτες». «Συνήθως τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα μιας πατρίδας ή μιας θρησκείας», κατέληξε.
Συντάκτης:Θωμάς Σταμούλης
e-mail: [email protected]
πηγή: antirrisies.blogspot.gr
