Μακεδονία γη πολυπολιτισμική, έξω το ΝΑΤΟ και οι εθνικισμοί

Οι συλ­λο­γι­κό­τη­τες και οι άν­θρω­ποι που συ­νυ­πο­γρά­φου­με αυτό το κεί­με­νο αγω­νι­ζό­μα­στε για την ει­ρή­νη, τη δου­λειά, την ελευ­θε­ρία, την αξιο­πρέ­πεια όλων των λαών του κό­σμου. Από αυτή τη σκο­πιά, είναι κα­θή­κον μας σή­με­ρα να πά­ρου­με σαφή θέση, στα λόγια και στο δρόμο, ενά­ντια στο εθνι­κι­στι­κό μέ­τω­πο που σχη­μα­τί­στη­κε με αφορ­μή το όνομα της Μα­κε­δο­νί­ας.

Για τη χρήση του ονό­μα­τος της Μα­κε­δο­νί­ας

Πρώτα και κύρια, γιατί το μόνο κοινό αί­τη­μα αυτής της ετε­ρό­κλη­της εθνι­κι­στι­κής συμ­μα­χί­ας, το αί­τη­μα δη­λα­δή να απα­γο­ρευ­τεί στο γει­το­νι­κό λαό να χρη­σι­μο­ποιεί το όνομα της Μα­κε­δο­νί­ας, είναι άδικο, ιστο­ρι­κά λα­θε­μέ­νο και ανή­θι­κο. Όλοι γνω­ρί­ζου­με ότι σλα­βι­κοί πλη­θυ­σμοί κα­τοι­κούν εδώ και εκα­το­ντά­δες χρό­νια στον ιστο­ρι­κό χώρο της Μα­κε­δο­νί­ας, δια­τη­ρώ­ντας τη δική τους γλώσ­σα και πα­ρά­δο­ση. Εδώ κι έναν αιώνα, ένα με­γά­λο τμήμα τους έχει σχη­μα­τί­σει τη δική του εθνι­κή συ­νεί­δη­ση και ταυ­τό­τη­τα -δια­κρι­τή από την ελ­λη­νι­κή, τη βουλ­γά­ρι­κη ή τη σέρ­βι­κη- συν­δέ­ο­ντάς την εξαρ­χής με το όνομα της γης που κα­τοι­κού­σε, δη­λα­δή τη Μα­κε­δο­νία. Όπως όλοι οι λαοί της πε­ριο­χής, έδωσε κι αυτός τις μάχες του για την αυ­το­διά­θε­ση και την ελευ­θε­ρία -κά­πο­τε μά­λι­στα χέρι με χέρι με τον ελ­λη­νι­κό λαό, όπως κατά τον Β΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο και την αντί­στα­ση στους φα­σί­στες κα­τα­κτη­τές (την ίδια στιγ­μή που οι Έλ­λη­νες και Γιου­γκο­σλά­βοι εθνι­κι­στές συ­νερ­γά­ζο­νταν με τους Ναζί ομοϊ­δε­ά­τες τους). Και όταν το 1944, μαζί με τους άλ­λους λαούς της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, κέρ­δι­σε την ανε­ξαρ­τη­σία του, ονό­μα­σε τη χώρα του Μα­κε­δο­νία, χωρίς να πα­ρα­ξε­νευ­τεί ή να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί κα­νείς. Ο λαός αυτός έχει και σή­με­ρα το δι­καί­ω­μα του εθνι­κού αυ­το­προσ­διο­ρι­σμού, το δι­καί­ω­μα να χρη­σι­μο­ποιεί κι αυτός το όνομα της Μα­κε­δο­νί­ας. Αυτό το δι­καί­ω­μα εμείς στην αρι­στε­ρά θα το υπε­ρα­σπι­στού­με με όποιο κό­στος, όπως κά­νου­με πάντα: στην Πα­λαι­στί­νη, το Κουρ­δι­στάν ή την Κα­τα­λο­νία.

Η χρήση του ονό­μα­τος δεν απο­τέ­λε­σε ποτέ μέχρι τώρα και δεν πρέ­πει να ιδω­θεί και σή­με­ρα ως απει­λή για καμία γει­το­νι­κή χώρα. Δεν αφαι­ρεί με κα­νέ­να τρόπο το δι­καί­ω­μα αυ­το­προσ­διο­ρι­σμού της ελ­λη­νι­κής Μα­κε­δο­νί­ας, το οποίο για εμάς είναι εξί­σου σε­βα­στό. Κα­νέ­να κρά­τος και κα­νέ­νας εθνι­κι­σμός δεν μπο­ρεί να μο­νο­πω­λεί και να υπα­γο­ρεύ­ει ονό­μα­τα στην άλλη πλευ­ρά, όπως κάνει κατ’ εξο­χήν ο ελ­λη­νι­κός εθνι­κι­σμός, προ­βάλ­λο­ντας το σύν­θη­μα «η Μα­κε­δο­νία είναι μία και Ελ­λη­νι­κή». Το σύν­θη­μα αυτό προ­σβάλ­λει βαθιά το γει­το­νι­κό λαό, αφού υπο­νο­εί ότι η εθνι­κή του συ­νεί­δη­ση είναι ψεύ­τι­κη, ή -ακό­μα χει­ρό­τε­ρα- μια κομ­μου­νι­στι­κή συ­νω­μο­σία του Τίτο για να υφαρ­πά­ξει τα εδάφη της ελ­λη­νι­κής Μα­κε­δο­νί­ας (συ­νε­χί­ζο­ντας την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή πα­ρά­δο­ση της ελ­λη­νι­κής εθνι­κο­φρο­σύ­νης). Όμως, κάπως έτσι κα­τα­σκευά­ζε­ται ιστο­ρι­κά κάθε εθνι­κή συ­νεί­δη­ση και δεν υπάρ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρο «αλη­θι­νή» ή πε­ρισ­σό­τε­ρο «ψεύ­τι­κη», παρά μόνο στα μυαλά των σο­βι­νι­στών. Εξάλ­λου, τη στιγ­μή που όλος ο κό­σμος γνω­ρί­ζει ότι υπάρ­χουν μα­κε­δο­νι­κά εδάφη και πέραν του ελ­λη­νι­κού χώρου, το σύν­θη­μα «η Μα­κε­δο­νία είναι μία και Ελ­λη­νι­κή» είναι πρό­δη­λα επι­θε­τι­κό και αλυ­τρω­τι­κό, απει­λώ­ντας έμ­με­σα την εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα των γει­το­νι­κών χωρών. Γε­γο­νός που η πιο ακραία (ή ίσως η πιο ει­λι­κρι­νής) πτέ­ρυ­γα της εθνι­κι­στι­κής συμ­μα­χί­ας δεν φο­βά­ται να πει ευ­θέ­ως, μι­λώ­ντας για δια­με­λι­σμό και σύ­νο­ρα με τη Σερ­βία.

Για το φόβο του «αλυ­τρω­τι­σμού»

Αντί­στοι­χες εθνι­κι­στι­κές τά­σεις ανα­πτύσ­σο­νται βέ­βαια και στην άλλη πλευ­ρά, όπως και σε κάθε άλλο έθνος. Η υπο­τι­θέ­με­νη κα­τα­γω­γή των σύγ­χρο­νων Μα­κε­δό­νων από την αρ­χαία Μα­κε­δο­νία του Αλέ­ξαν­δρου για πα­ρά­δειγ­μα, απο­τέ­λε­σε κι εκεί έναν ανό­η­το μύθο, που τρο­φο­δό­τη­σε τις εθνι­κι­στι­κές δια­μά­χες. Το λούνα παρκ με τα αγάλ­μα­τα που έστη­σε η κυ­βέρ­νη­ση Γκρου­έφ­σκι -και που στοί­χι­σε μια πε­ριου­σία στο γει­το­νι­κό λαό- είναι αντί­στοι­χης αι­σθη­τι­κής με τις πε­ρι­κε­φα­λαί­ες των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων. Υπάρ­χουν κι εκεί ακραί­ες ομά­δες που θέ­λουν να απο­κα­τα­στή­σουν την «Με­γά­λη Μα­κε­δο­νία», πα­ρα­γνω­ρί­ζο­ντας τη σύγ­χρο­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Οι ομά­δες αυτές έχουν την ίδια ποιό­τη­τα και την ίδια βα­ρύ­τη­τα με τους Έλ­λη­νες εθνι­κι­στές που διεκ­δι­κούν τις δικές τους «χα­μέ­νες πα­τρί­δες».

Το βα­σι­κό όμως επι­χεί­ρη­μα του ελ­λη­νι­κού κρά­τους, το οποίο δυ­στυ­χώς συμ­με­ρί­ζο­νται όλα τα κόμ­μα­τα της Βου­λής, δεν αφορά αυτές τις φωνές, αλλά τον υπο­τι­θέ­με­νο «αλυ­τρω­τι­σμό» του Συ­ντάγ­μα­τος. Ο αλυ­τρω­τι­σμός αυτός απο­δί­δε­ται σε δύο γε­γο­νό­τα: πρώτο, το Σύ­νταγ­μα ανα­φέ­ρε­ται σε μα­κε­δο­νι­κό έθνος και γλώσ­σα. Η ανα­φο­ρά αυτή είναι αυ­το­νό­η­τη για κάθε Σύ­νταγ­μα και η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά με αυτό τον τρόπο επα­να­φέ­ρει απλά το θέμα του ονό­μα­τος με άλλα λόγια. Δεύ­τε­ρο, το Σύ­νταγ­μα δη­λώ­νει το εν­δια­φέ­ρον της Δη­μο­κρα­τί­ας για τα δι­καιώ­μα­τα των ομο­γε­νών πο­λι­τών που ζουν σε άλλα κράτη (με ρητή όμως ανα­φο­ρά ότι αυτό δεν συ­νι­στά πα­ρέμ­βα­ση στα εσω­τε­ρι­κά άλλης χώρας). Η πρό­νοια αυτή απο­τε­λεί επί­σης εύ­λο­γη υπο­χρέ­ω­ση κάθε πο­λι­τεί­ας (το ίδιο κάνει π.χ. η Ελ­λά­δα για την ελ­λη­νι­κή μειο­νό­τη­τα στην Αλ­βα­νία). Δεν θα έπρε­πε να ανη­συ­χεί κα­θό­λου το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, αν αυτό είχε φρο­ντί­σει να σέ­βε­ται τα δι­καιώ­μα­τα των μειο­νο­τή­των που ζουν στο εσω­τε­ρι­κό του -κάτι που φυ­σι­κά δεν κάνει, αφού ούτε καν ανα­γνώ­ρι­σε ποτέ ότι υπάρ­χει στην Ελ­λά­δα μειο­νό­τη­τα με μα­κε­δο­νι­κή εθνι­κή συ­νεί­δη­ση και γλώσ­σα (πα­ρό­τι για δε­κα­ε­τί­ες έστη­νε μπά­ρες και κυ­νη­γού­σε όσους μι­λού­σαν «ντό­πια»).

Εθνι­κι­σμοί τε­λι­κά υπάρ­χουν και στις δύο πλευ­ρές και είναι κι οι δύο επι­κίν­δυ­νοι για τους δύο λαούς. Δεν μπο­ρού­με όμως να πα­ρα­βλέ­που­με το γε­γο­νός ότι η πλευ­ρά που επι­τέ­θη­κε πρώτη και που ζητά την απο­κλει­στι­κό­τη­τα στο όνομα είναι η ελ­λη­νι­κή. Το ελ­λη­νι­κό κρά­τος είναι επί­σης ο ισχυ­ρός παί­χτης της πε­ριο­χής, αυτό συμ­με­τέ­χει στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ορ­γα­νι­σμούς του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., αυτό δια­θέ­τει τον ισχυ­ρό­τε­ρο στρα­τό, αυτή συμ­με­τέ­χει σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις, ακόμα και εντός των γει­το­νι­κών χωρών. Ο κίν­δυ­νος διεκ­δι­κή­σε­ων εκ μέ­ρους του «σκο­πια­νού αλυ­τρω­τι­σμού» που επι­κα­λεί­ται ο ελ­λη­νι­κός εθνι­κι­σμός απο­τε­λεί μία αστεία δι­καιο­λο­γία, που σκοπό έχει να γε­μί­σει φόβο και μίσος τις καρ­διές των αν­θρώ­πων.

Για τη συμ­μα­χία των εθνι­κι­στών

Γύρω από αυτές τις σο­βι­νι­στι­κές θέ­σεις, συ­σπει­ρώ­θη­κε ξανά ό,τι χει­ρό­τε­ρο έχει να επι­δεί­ξει η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία: το­πι­κοί κομ­μα­τάρ­χες και βου­λευ­τές, εται­ρί­ες-χο­ρη­γοί, μι­σαλ­λό­δο­ξοι ιε­ράρ­χες συ­νο­δευό­με­νοι από το αντί­στοι­χο ποί­μνιο, πα­ρα­στρα­τιω­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις και από­στρα­τοι στρα­τη­γοί, οπα­δι­κοί στρα­τοί με­γα­λο­κα­πι­τα­λι­στών ιδιο­κτη­τών ΠΑΕ, ακρο­δε­ξιές ορ­γα­νώ­σεις, με πρώτη τη να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρία των υπό­δι­κων δο­λο­φό­νων της χρυ­σής αυγής. Αυτοί ορ­γά­νω­σαν τα συλ­λα­λη­τή­ρια, κά­ποιοι από αυ­τούς μί­λη­σαν στα μι­κρό­φω­να, αυτοί έδω­σαν τον τόνο, αυτοί φι­λο­δο­ξούν να ει­σπρά­ξουν και τα πο­λι­τι­κά οφέλη.

Γι’ αυτό και, ανε­ξάρ­τη­τα από τις προ­θέ­σεις ή τις πο­λι­τι­κές τους από­ψεις, όσοι συμ­με­τέ­χουν και στη­ρί­ζουν τα συλ­λα­λη­τή­ρια, ενι­σχύ­ουν αντι­κει­με­νι­κά, στην πράξη, τους σχε­δια­σμούς των ορ­γα­νω­τών τους, δη­λα­δή της εθνι­κι­στι­κής δε­ξιάς και ακρο­δε­ξιάς -κι αυτό ισχύ­ει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο για τις όποιες ορ­γα­νώ­σεις ή τους δια­νο­ού­με­νους ανα­φέ­ρο­νται στην αρι­στε­ρά. Επι­πλέ­ον, τα συλ­λα­λη­τή­ρια νο­μι­μο­ποιούν την πα­ρου­σία και τη δράση των ένο­πλων ακρο­δε­ξιών συμ­μο­ριών, οι οποί­ες από τη μία ανέ­λα­βαν επί­ση­μα την πε­ρι­φρού­ρη­σή τους (αλή­θεια, από ποιους;) και από την άλλη βγή­καν πα­γα­νιά στην πόλη με στόχο να χτυ­πή­σουν τον «εσω­τε­ρι­κό εχθρό», να επι­τε­θούν -ανε­πι­τυ­χώς- στις αντι­φα­σι­στι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις και σε κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, κα­τα­λή­γο­ντας στον εμπρη­σμό της Libertatia.

Οι στό­χοι αυτής της εθνι­κι­στι­κής συμ­μα­χί­ας, δεν αφο­ρούν κά­ποιον -ανύ­παρ­κτο- εξω­τε­ρι­κό εχθρό, αλλά την ίδια την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία. Οι βου­λευ­τές κι οι κομ­μα­τάρ­χες των κομ­μά­των εξου­σί­ας θέ­λουν να ψη­φο­θη­ρεύ­σουν στα θολά νερά του πα­τριω­τι­σμού, για να πλα­σα­ρι­στούν κα­λύ­τε­ρα στην επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση. Ο Φρα­γκού­λης, πρώην υπουρ­γός μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης κι αυτός, σχε­διά­ζει νέα ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα και απαι­τεί να πα­ρέμ­βει άμεσα ο στρα­τός στην πο­λι­τι­κή, μέσω ενός «Συμ­βου­λί­ου Εθνι­κής Ασφα­λεί­ας», προ­πα­γαν­δί­ζο­ντας έτσι μια ερ­ντο­γα­νι­κής ποιό­τη­τας «δη­μο­κρα­τία». Όσο για τις επι­πτώ­σεις της νο­μι­μο­ποί­η­σης των ναζί και των ταγ­μά­των εφό­δου, δεν χρειά­ζε­ται να πε­ρι­μέ­νου­με τις επό­με­νες εκλο­γές: ανα­δύ­θη­καν κα­θα­ρά μέσα από τις φλό­γες που έκα­ψαν την κα­τά­λη­ψη της Libertatia.

Φυ­σι­κά, όλοι αυτοί προ­σπα­θούν να σύ­ρουν πίσω τους λαϊκά στρώ­μα­τα που σή­με­ρα πλήτ­το­νται βά­ναυ­σα από τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Για το λόγο αυτό, συ­νάρ­θρω­σαν γύρω από τα κε­ντρι­κά σο­βι­νι­στι­κά τους συν­θή­μα­τα κά­ποιες αντι­κυ­βερ­νη­τι­κές, αντι­μνη­μο­νια­κές και αντι­δυ­τι­κές κο­ρώ­νες για το «ξε­πού­λη­μα της πα­τρί­δας μας» κοκ. Λένε ψέ­μα­τα. Αυτό που τους εν­δια­φέ­ρει είναι να ανα­λά­βουν αυτοί την υλο­ποί­η­ση της ίδιας νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής, ίσως μόνο με πε­ρισ­σό­τε­ρη βία και κα­τα­στο­λή απέ­να­ντι στον «εχθρό λαό». Απο­δεί­χθη­κε αυτό άλ­λω­στε με τη στάση τους τον Ιούλη του 2015, όταν όλοι αυτοί συ­ντά­χθη­καν με το μπλοκ του «ΝΑΙ», το μπλοκ της υπο­τα­γής.

Ο αγώ­νας ενά­ντια στα μνη­μό­νια, τη λι­τό­τη­τα, τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, τη φτώ­χεια, ήταν και θα είναι ένας αγώ­νας ενά­ντια στο ντό­πιο και ξένο κε­φά­λαιο, ένας αγώ­νας ενά­ντια στις κυ­βερ­νή­σεις και τα κόμ­μα­τα που το υπη­ρε­τούν, ένας αγώ­νας για την ενό­τη­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης πέρα από εθνι­κούς και φυ­λε­τι­κούς δια­χω­ρι­σμούς, ένας αγώ­νας ενά­ντια στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Σε αυτόν τον αγώνα, ο ελ­λη­νι­κός λαός δεν θα συ­να­ντή­σει ποτέ κα­νέ­να φα­σί­στα, κα­νέ­ναν Τζι­τζι­κώ­στα και κα­νέ­να Φρά­γκο – παρά μόνο απέ­να­ντί του.

Εχθροί μας ο ελ­λη­νι­κός εθνι­κι­σμός, η κυ­βέρ­νη­ση, το ΝΑΤΟ

Γι’ αυτό υπο­στη­ρί­ζου­με ότι ο ελ­λη­νι­κός εθνι­κι­σμός απο­τε­λεί κίν­δυ­νο για τον ίδιο τον ελ­λη­νι­κό λαό. Γιατί μας καλεί, μπρο­στά σε έναν φα­ντα­στι­κό εξω­τε­ρι­κό εχθρό, να συ­ντα­χθού­με στο ίδιο στρα­τό­πε­δο με τους πραγ­μα­τι­κούς εχθρούς των ερ­γα­ζο­μέ­νων: τα κόμ­μα­τα του «ΝΑΙ», το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., το κε­φά­λαιο και το στρα­τό. Ο εθνι­κι­σμός απο­προ­σα­να­το­λί­ζει τους ερ­γα­ζό­με­νους από τις πραγ­μα­τι­κές μάχες που έχουν να δώ­σουν μέσα στην ίδια τους τη χώρα, για δου­λειά και αξιο­πρέ­πεια. Γι’ αυτό και πα­ρα­μέ­νει αντι­κει­με­νι­κά χρή­σι­μος για κάθε κυ­βέρ­νη­ση που υπη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου, όπως η ση­με­ρι­νή -η οποία άλ­λω­στε συμ­με­ρί­ζε­ται και ανα­τρο­φο­δο­τεί τις «εθνι­κές» θέ­σεις. Μια κυ­βέρ­νη­ση που έχει ιστο­ρι­κές ευ­θύ­νες για την απο­γο­ή­τευ­ση που έσπει­ρε στο λαό, προ­σφέ­ρο­ντας το γό­νι­μο έδα­φος για την ανά­πτυ­ξη του ακρο­δε­ξιού εθνι­κι­σμού.

Ο εθνι­κι­σμός επί­σης μας στοι­χί­ζει ακρι­βά: την ώρα η μνη­μο­νια­κή λη­στεία των ερ­γα­ζό­με­νων εντεί­νε­ται, η μόνη δα­πά­νη που καμία κυ­βέρ­νη­ση δεν τσι­γκου­νεύ­ε­ται -αυ­τής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μη εξαι­ρου­μέ­νης- είναι οι δα­πά­νες για τους τε­ρα­τώ­δεις εξο­πλι­σμούς που μας που­λά­νε οι «φίλοι» Ευ­ρω­παί­οι και Αμε­ρι­κα­νοί, για το χάι­δε­μα των «έν­στο­λων» και των ει­δι­κών μι­σθο­λο­γί­ων τους και γε­νι­κά για τη συ­ντή­ρη­ση ενός τε­ρά­στιου μι­λι­τα­ρι­στι­κού μη­χα­νι­σμού, ο οποί­ος βρί­σκε­ται πάντα στη διά­θε­ση του ΝΑΤΟ.

Πίσω από τη συμ­με­το­χή στο ΝΑΤΟ οχυ­ρώ­νε­ται άλ­λω­στε και σή­με­ρα το ελ­λη­νι­κό κρά­τος για να επι­βάλ­λει τις αξιώ­σεις του για το όνομα της Μα­κε­δο­νί­ας, μέσω της απει­λής χρή­σης βέτο. Απο­δει­κνύ­ει έτσι ξανά ότι το ΝΑΤΟ κι η Ε.Ε. απο­τε­λούν πάντα τα τε­λευ­ταία οχυρά του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού και του ελ­λη­νι­κού εθνι­κι­σμού. Για εμάς βέ­βαια, με όποιο όνομα και να γίνει, η εί­σο­δος μίας ακόμα βαλ­κα­νι­κής χώρας στο ΝΑΤΟ, ή αρ­γό­τε­ρα στην Ε.Ε., θα είναι μία αρ­νη­τι­κή εξέ­λι­ξη, πρώτα από όλα για τον ίδιο το μα­κε­δο­νι­κό λαό αλλά και για όλους τους λαούς της πε­ριο­χής. Το ΝΑΤΟ δεν είναι ένας ορ­γα­νι­σμός ασφά­λειας και στα­θε­ρό­τη­τας, αλλά ένας επι­θε­τι­κός, ιμπε­ρια­λι­στι­κός μη­χα­νι­σμός που πρα­κτο­ρεύ­ει, με το όπλο στο χέρι, τα συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ και των με­γά­λων δυ­τι­κών δυ­νά­με­ων. Δύο δε­κα­ε­τί­ες μετά τη φο­νι­κή επι­δρο­μή στη Σερ­βία, η επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια δεν μπο­ρεί παρά να προ­κα­λέ­σει όξυν­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, να ανοί­ξει πα­ρά­θυ­ρα νέων επεμ­βά­σε­ων, να εντεί­νει την κα­τα­στο­λή των προ­σφύ­γων: όπως συμ­βαί­νει σε κάθε γωνιά του πλα­νή­τη που μπαί­νει στο στό­χα­στρο της ευ­ρω­α­τλα­ντι­κής συμ­μα­χί­ας.

Και τέλος, για να μην ξε­χνά­με την πραγ­μα­τι­κή ιστο­ρία μας, ας θυ­μη­θού­με τι συ­νέ­βη κάθε φορά που κυ­ριάρ­χη­σε ο εθνι­κι­σμός κι η εθνι­κο­φρο­σύ­νη: ας θυ­μη­θού­με τη «Με­γά­λη Ιδέα» και τη μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία, το σφα­γείο των πα­γκό­σμιων πο­λέ­μων, τη με­τα­πο­λε­μι­κή «δη­μο­κρα­τία» της εθνι­κό­φρο­νας δε­ξιάς ή τη Δι­κτα­το­ρία των Φρά­γκων, το -ελ­λη­νι­κό- πρα­ξι­κό­πη­μα και την -τουρ­κι­κή- ει­σβο­λή στην Κύπρο. Ελ­πί­ζου­με ότι ο λαός μας δεν τα ξεχνά όλα αυτά. Όπως κι ότι δεν θα ξε­χά­σει ποτέ τι έκα­ναν οι κομ­μου­νι­στές και τι έκα­ναν οι αστοί εθνι­κι­στές όταν εί­χα­με απέ­να­ντί μας έναν πραγ­μα­τι­κό εχθρό: οι πρώ­τοι πο­λε­μού­σαν με το όπλο στο χέρι για την ελευ­θε­ρία και οι δεύ­τε­ροι την έκα­ναν για Κάιρο, ή φό­ρε­σαν κου­κού­λα για να συ­νερ­γα­στούν με τον κα­τα­κτη­τή.

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους, όλοι και όλες εμείς που ανή­κου­με στην αρι­στε­ρά και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα δεν θα που­λή­σου­με την ψυχή μας στο διά­βο­λο για να πλα­σα­ρι­στού­με κα­λύ­τε­ρα στον εθνι­κό κορμό. Θα στα­θού­με ανυ­πο­χώ­ρη­τα απέ­να­ντι στο εθνι­κι­στι­κό μπλοκ, όπως ανυ­πο­χώ­ρη­τα στε­κό­μα­στε απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση, απέ­να­ντι στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Θα συ­νε­χί­σου­με να αγω­νι­ζό­μα­στε για το καλό και το δίκιο, για τα πραγ­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των κα­τα­πιε­σμέ­νων και των φτω­χών, για την ενό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων όλων των χωρών, για ει­ρή­νη, δου­λειά, δι­καιώ­μα­τα, δη­μο­κρα­τία, αξιο­πρέ­πεια.

Αντι­ρα­τσι­στι­κή Πρω­το­βου­λία Θεσ­σα­λο­νί­κης, Αρι­στε­ρή Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Συ­σπεί­ρω­ση, Αρι­στε­ρή Ρι­ζο­σπα­στι­κή Κί­νη­ση, Αρι­στε­ρή Συ­σπεί­ρω­ση, Διε­θνι­στι­κή Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά, Δί­κτυο για τα Πο­λι­τι­κά και Κοι­νω­νι­κά Δι­καιώ­μα­τα, Δι­κτύ­ω­ση Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, Νέο Αρι­στε­ρό Ρεύμα για την Κομ­μου­νι­στι­κή Απε­λευ­θέ­ρω­ση, νε­ο­λαία Κομ­μου­νι­στι­κή Απε­λευ­θέ­ρω­ση, Ξε­κί­νη­μα, Ορ­γά­νω­ση Νε­ο­λαί­ας Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς – Ανα­σύν­θε­ση, Σο­σια­λι­στι­κό Ερ­γα­τι­κό Κόμμα