του Μάριου Αυγουστάτου
Τα πρόσφατα γεγονότα έχουν ανασύρει οδυνηρές αναμνήσεις σε παλιότερες γενιές, που φτάνουν μέχρι τη βάναυση καταστολή των διαδηλωτών από την αστυνομία κατά τη διάρκεια του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων. Μια από τις πιο κομβικές αναμνήσεις είναι οι συγκρούσεις στη γειτονιά Watts του Λος Άντζελες μετά τον φόνο του Martin Luther King Jr.
Ο θεσμικός ρατσισμός, που πολλοί θεωρούσαν ότι ανήκει στο παρελθόν είναι ακόμα εδώ. Μια πολύ δυνατή και μαζική στιγμή αλληλεγγύης σε όλο αυτό ήταν το φεστιβάλ Wattstax. Μιας τεράστια συναυλία στο Coliseum του Λος Άντζελες που διοργανώθηκε από την Memphis’ Stax records το 1972, αρκετό διάστημα μετά τις ταραχές των Watts.
Με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της Stax: Isaac Hayes, Albert King, The Staples Singers και άλλα – το φεστιβάλ μουσικής του Wattstax συγκέντρωσε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους και κατάφερε να μαζέψει ένα σημαντικό ποσό για το αντιρατσιστικό κίνημα. Έμεινε στην ιστορία (ανεπίσημα) ως το «μαύρο Woodstock».
Η αρχική ιδέα ήταν του Forrest Hamilton, επικεφαλής της West Coast Stax και τον μελλοντικό πρόεδρο της Stax Al Bell, ο οποίος ήθελε, «να κάνει μια μικρή συναυλία για να τραβήξει την προσοχή και να συγκεντρώσει κεφάλαια για το καλοκαιρινό φεστιβάλ Watts» καθώς και «να δημιουργήσει, να παρακινήσει και να ενσταλάξει μια αίσθηση αξιοπρέπειας στους αφροαμερικανούς πολίτες της κοινότητας Watts.»
Για να είναι σίγουροι ότι όλοι θα μπορούσαν να παρευρεθούν, ανεξάρτητα αν ήταν πλούσιοι ή φτωχοί, οι διοργανωτές όρισαν το εισιτήριο στο ένα δολάριο. Ο αιδεσιμότατος Jesse Jackson ξεκίνησε τη συναυλία, διαβάζοντας το ποίημα του William H. Borders «I Am – Somebody».
Ο άνθρωπος που κατέγραψε το φεστιβάλ με την κάμερά του ήταν ο Mel Stuart, σκηνοθέτης του Willy Wonka και του Chocolate Factory. Το ντοκιμαντέρ (το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε στο τέλος της ανάρτησης), παρουσιάζει εξαιρετικές ερμηνείες από τον κατάλογο των καλλιτεχνών της Stax εκείνη τη στιγμή (πχ ο τεράστιος Isaac Hayes με το «Shaft»). Παρά τις ανησυχίες για την ασφάλεια από αξιωματούχους του Λος Άντζελες, που ήταν «νευρικοί για τη συγκέντρωση περισσότερων από δύο μαύρων» σε ένα μέρος, λέει ο Μπελ, η συναυλία ήταν καθόλα ειρηνική, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.
Στα πλάνα από το φεστιβάλ παρεμβάλλονται συνεντεύξεις στο δρόμο και «trenchant musings» από τον τότε γνωστό Richard Pryor, ο οποίος μας δίνει μια «ξεκάθαρη εικόνα της πραγματικότητας της ζωής για τους μαύρους Αμερικανούς το 1972». Είναι στιγμές της από τα κάτω ψυχαγωγίας, του πολιτικού αγώνα της σηκωμένης γροθιάς, και της πολιτιστικής ανάτασης, που χαρακτηρίζει την μετά Πολιτικών Δικαιωμάτων εποχή, τα κινήματα της εποχής του Βιετνάμ. Για τον mainstream τύπο, τα μέσα ενημέρωσης και εν τέλει τις εταιρείες διανομής, το ντοκιμαντέρ «θεωρήθηκε υπερβολικά άγριο, πολιτικό και μαύρο για να έχει ευρεία κυκλοφορία ή τηλεοπτική μετάδοση» παρά την «ειδική» προβολή του στις Κάννες και μια υποψηφιότητα για τη Χρυσή Σφαίρα του 1974! Παρέμεινε ένα αγαπημένο cult έργο εδώ και χρόνια για κάποιο κόσμο, αλλά αξίζει να το δούμε ευρύτερα, σαν μια καταγραφή της ελπίδας, της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης της μαύρης Αμερικής μετά την οργή στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Τα μηνύματα του Wattstax αντηχούν ακόμα. Όπως λέει ο Μπελ, «σε όλες τις προβολές, δεκαετίες αργότερα, ακούω αφροαμερικανούς στο κοινό να αντιδρούν στις ίδιες σκηνές, όπως και τότε».
(η έκδοση που υπάρχει εδώ είναι με ισπανικούς υπότιτλους, πατώντας το γρανάζι των ρυθμίσεων μπορείτε να τους αλλάξετε σε ελληνικούς)
πηγή:redtopia.gr
