του Μάριου Αυγουστάτου
Επιζώντες της γενοκτονίας της Σρεµπρένιτσα θα µηνύσουν µέλη της καταδικασµένης ναζιστικής εγκληµατικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, µαζί µε τους υπόλοιπους Έλληνες εθελοντές που συµµετείχαν στο µαζικό έγκληµα εθνοκάθαρσης κατά των Βοσνίων το 1995 στη βοσνιακή πόλη Σρεµπρένιτσα. Κατά τη διάρκεια του πολέµου στη Βοσνία, νεοναζί χρυσαυγίτες ήταν µεταξύ των Ελλήνων εθελοντών που πολέµησαν µαζί µε τον στρατό των Σέρβων εθνικιστών και κάποιοι ήταν παρόντες (και… ενεργοί) στη Σρεµπρένιτσα την περίοδο της σφαγής των Βόσνιων Μουσουλµάνων. Αλλά ας πάρουµε τα πράγµατα από την αρχή…
Η σφαγή στη Σρεµπρένιτσα υπήρξε το µεγαλύτερο µαζικό έγκληµα στην Ευρώπη µετά τον Β’ Π.Π. Μάλιστα, η Σρεµπρένιτσα ήταν υποτίθεται µία από τις «ασφαλείς περιοχές», όπου µε την προστασία του ΟΗΕ µπορούσαν να καταφύγουν πρόσφυγες πολέµου, όµως οι κυανόκρανοι παρακολουθούσαν τη φρίκη της εθνοκάθαρσης από οχυρωµένες θέσεις χωρίς να κάνουν το παραµικρό…
Μετά την κατάληψη της πόλης από τους Σέρβους εθνικιστές, σφαγιάστηκαν µέσα σε µόλις λίγες µέρες 8.372 µουσουλµάνοι, κυρίως κάτοικοι της Σρεµπρένιτσα, αλλά και πρόσφυγες από άλλες περιοχές, το 25% των οποίων ήταν ανήλικα αγόρια 10-17 ετών. Κύριοι δράστες ήταν οργανώσεις Σέρβων ναζιστών, χέρι-χέρι µε χρυσαυγίτες που είχαν έλθει εθελοντικά στη Βοσνία.
Οι δολοφονίες έγιναν σε µικρές οµάδες, οι εκτελεστές είχαν ανοίξει χαντάκια στα οποία έθαβαν τα θύµατα, χωρίς καν χαριστική βολή, πολλές φορές πριν καν ξεψυχήσουν, για να προλάβουν όσους περισσότερους µπορούσαν. Εµπνευστής και οργανωτής του εγκλήµατος ήταν ο Σερβοβοσνιακός στρατός, µε ηγέτες τους Κάραζιτς και Μλάντιτς.
Η εθνοκάθαρση- ολοκαύτωµα της Σρεµπρένιτσα δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός που «ξέφυγε», αλλά οργανωµένο έγκληµα πολέµου. Συνολικά πάνω από 300.000 νεκροί και 3 εκατοµµύρια πρόσφυγες ήταν το κόστος του εµφύλιου, και η κατάληξη ήταν ο διαµελισµός της χώρας σε 7 νέα κράτη.
Πώς η οικονοµική και πολιτική κρίση οδήγησε στην έξαρση των εθνικισµών
Στα τέλη της δεκαετίας ‘80 ο σταλινισµός υπέστη την τελική ντροπιαστική του ήττα, µε την κατάρρευση των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισµού. Για την εργατική τάξη και τις καταπιεσµένες µάζες ήταν το αποτέλεσµα του συνδυασµού της οικονοµικής κρίσης και του συσσωρευµένου µίσους απέναντι στους γραφειοκράτες που κυβερνούσαν.
Οι δυτικοί καπιταλιστές σταµάτησαν να δανείζουν τη Γιουγκοσλαβία· δεν χρειάζονταν πλέον µια «ουδέτερη» χώρα (αφού και η ΕΣΣ∆ κατέρρεε) και έτσι ήταν ανήµπορη να αντιµετωπίσει τις κοσµογονικές αλλαγές και τα εσωτερικά της προβλήµατα. Με την οικονοµική κρίση η χώρα µπήκε σε πρόγραµµα στήριξης του ∆ΝΤ, το οποίο απαιτούσε σκληρά µέτρα, µε περικοπές 50% στα εισοδήµατα. Ο πληθωρισµός κάλπαζε ανεξέλεγκτος και η ανεργία εκτοξεύτηκε. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας ‘80 είχαν αρχίσει να εµφανίζονται έντονες διαλυτικές τάσεις: κάθε οµόσπονδη δηµοκρατία υπερασπιζόταν µε ζήλο αποκλειστικά τα συµφέροντά της.
Μέσα στον καταιγισµό των πολιτικών εξελίξεων, η Γιουγκοσλαβία ήταν η χώρα που υπέφερε οικονοµικά περισσότερο από όλες. Όσον αφορά το βιοτικό επίπεδο, οι διαφορές του γιουγκοσλαβικού Βορρά µε τον Νότο είχαν ήδη διευρυνθεί από τα µέσα της δεκαετίας ‘80, µε το βιοτικό επίπεδο στο Κόσοβο να φτάνει µόλις το 1/8 του αντίστοιχου της Σλοβενίας.
Κόσοβο
O εµφύλιος στη Γιουγκοσλαβία άρχισε στο Κόσοβο, την πιο φτωχή περιοχή της Ευρώπης.
Επόµενος σταθµός: Βοσνία
Το 1990 η Ένωση Κοµµουνιστών Γιουγκοσλαβίας (το κόµµα του Τίτο) διασπάστηκε σε εθνικά κόµµατα. Επόµενοι στην εθνικιστική τρέλα ήταν οι Κροάτες, στις 25/6/1991 Σλοβενία και Κροατία ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Ο Σερβικός στρατός ηττάται στη Σλοβενία, αλλά κερδίζει στην Κροατία την Κράινα. Σέρβοι και Κροάτες (Μιλόσεβιτς – Τούτζµαν), σε µυστικές συνοµιλίες είχαν ήδη µοιράσει µεταξύ τους τη Βοσνία, σε βάρος των Μουσουλµάνων. Τον Οκτώβρη του 1991 οι Σέρβοι εθνικιστές του Κάραζιτς αποχωρούν από το βοσνιακό Κοινοβούλιο και ιδρύουν δικό τους. Στις 5/3/’92 αποχωρεί και η Βοσνία από τη Γιουγκοσλαβία απορρίπτοντας το σχέδιο Κάρικτον – Μιλόσεβιτς που προωθούσε τη διαίρεσή της σε εθνικές κοινότητες.
Στις 5 Απριλίου 1992, 100 χιλιάδες αντιπολεµικοί διαδηλωτές κατεβαίνουν στους δρόµους του Σεράγεβο ενάντια στον εθνικισµό και το ∆ΝΤ. Ακροβολισµένοι Σέρβοι ελεύθεροι σκοπευτές ανοίγουν πυρ, σκοτώνουν έξι και τραυµατίζουν δεκάδες. Ήταν η τελευταία κινηµατική ελπίδα, αλλά και η σπίθα που ξεκίνησε τη σφαγή η οποία κράτησε τριάµισι χρόνια. Στα µέρη που χάνουν οι Βόσνιοι ακολουθούν εθνικές µαζικές εκκαθαρίσεις, µε κορυφαία και πιο αιµατηρή περίπτωση της Σρεµπρένιτσα.
Οι γυναίκες, οι ηλικιωµένοι και τα περισσότερα µικρά παιδιά γλύτωσαν τη σφαγή, αλλά όχι την διαπόµπευση, τον εξευτελισµό, τους βιασµούς. Εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και δεν επέστρεψαν ποτέ.
Ο πόλεµος τερµατίστηκε µετά από τους βοµβαρδισµούς του ΝΑΤΟ, που οδήγησαν στη συνθήκη του Ντέιτον. Η τελευταία πράξη ήταν το 1999, µε βοµβαρδισµούς ενάντια στη Σερβία, που επέβαλαν το τέλος της κατοχής του Κοσόβου. Οι ουσιαστικοί νικητές ήταν το ΝΑΤΟ και οι Αµερικάνοι ιµπεριαλιστές, χέρι-χέρι µε την ΕΕ. Σκυλεύοντας το διαµελισµένο πτώµα της Γιουγκοσλαβίας δηµιούργησαν µια σειρά δορυφόρους, µε πρώτο το Κόσοβο, που κατέληξε κράτος-επιµελητεία των δυνάµεων του ΝΑΤΟ.
Η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά όχι απλώς συναίνεσε αλλά υποστήριξε ξεκάθαρα την ιµπεριαλιστική επέµβαση του ΝΑΤΟ, σαν «αναγκαστική λύση» στις αγριότητες των εθνικισµών. Με τι κόστος; Πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες, βοµβαρδίστηκαν πόλεις και καταστράφηκαν βασικές υποδοµές.
Κι οι χρυσαυγίτες;
Η Μούνιρα Σούµπασιτς, επικεφαλής των Mητέρων της Σρεµπρένιτσα και από τους µηνυτές κατά των χρυσαυγιτών, έχασε τον γιο και τον σύζυγό της στη γενοκτονία της Σρεµπρένιτσα και µας υπενθυµίζει ότι οι Έλληνες εθελοντές που συµµετείχαν στη σφαγή της Σρεµπρένιτσα δεν οδηγήθηκαν ποτέ στη δικαιοσύνη.
Ο Μιχαλολιάκος µέχρι πριν κάποια χρόνια, ήταν πολύ περήφανος που στελέχη της οργάνωσής του συµµετείχαν στις επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης των Σέρβων. Και υιοθετούσε δηλώσεις όπως η παρακάτω του λοχία της «Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς» και στελέχους της ΧΑ Σπύρου Τζανόπουλου: «Αγωνιζόµαστε για µια Μεγάλη Ελλάδα σε µια ελεύθερη Ευρώπη δίχως µουσουλµάνους και αµερικανοσιωνιστές […] Λόγοι υπήρχαν πολλοί. Κύριος λόγος, όµως, ήταν ιδεολογικός. Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες εθελοντές, ανήκουµε σε έναν συγκεκριµένο πολιτικό χώρο, συγκεκριµένα ανήκουµε στη Χρυσή Αυγή, κι αυτός ήταν ο κύριος λόγος που ανεβήκαµε επάνω. Ο πρώτος λόγος που θέλησα να συµµετάσχω σε αυτόν τον πόλεµο ήταν ότι ήθελα να βρεθώ πρόσωπο µε πρόσωπο µε τους εχθρούς -µουσουλµάνους- που έχουν καταδυναστεύσει το έθνος µας εδώ και αιώνες, και ο δεύτερος ότι ήθελα να γευτώ µια εµπειρία ενός πολέµου που πιστεύω ότι πολύ σύντοµα θα κατέβει στα σύνορά µας».
Με την άνοδο και την είσοδό της στο Κοινοβούλιο η ΧΑ επανεξέδωσε το βιβλίο «Εχθροί του καθεστώτος: Χρυσή Αυγή 1993-1998», µε νέο τίτλο «Τα πρώτα χρόνια». Στη νέα έκδοση αφαίρεσε τα ενοχλητικά αποσπάσµατα που µιλούσαν για τους πρώην υπαρχηγούς Στέφανο Γκέκα και Αντώνη Ανδρουτσόπουλο (Περίανδρο), αλλά αφαίρεσε και την τετρασέλιδη (σελ. 137-141) οµιλία του «εθελοντή στον πόλεµο της Βοσνίας συναγωνιστή Σ.Τ.», του Σπύρου Τζανόπουλου που αναφέραµε παραπάνω.
Τον Νοέµβριο του 2016 στο γήπεδο Καραϊσκάκη και στον αγώνα Ελλάδα-Βοσνία, φασίστες σήκωσαν πανό µε το εµετικό σύνθηµα «Noz, zica, Srebrenica» («Μαχαίρι, σύρµα, Σρεµπρένιτσα»).
∆εκάδες χρυσαυγίτες συµµετείχαν στον Σερβοβοσνιακό στρατό, δώδεκα εκ των οποίων αποδεδειγµένα πήραν µέρος στη σφαγή της Σρεµπρένιτσα. Υπό το βάρος των πολλαπλών δηµοσιευµάτων, το 2006 διατάχτηκε εισαγγελική έρευνα από τον τότε υπουργό ∆ικαιοσύνης Α. Παπαληγούρα. (σε κάποιο συρτάρι θα έχει ξεχαστεί, σαν τις Ε∆Ε της αστυνοµίας).
Οι χρυσαυγίτες καταδικάστηκαν από την ελληνική δικαιοσύνη σαν εγκληµατική οργάνωση, αλλά ποτέ για τη συµµετοχή τους στην εθνοκάθαρση-ολοκαύτωµα της Σερµπρένιτσα. Έστω και τώρα είναι καιρός να καταδικαστούν -και- γι’ αυτό.
Το ολοκαύτωµα της Σρεµπρένιτσα είναι η έµπρακτη απόδειξη ότι ο διεθνισµός, η ενότητα κι η αλληλεγγύη των «από κάτω» χωρίς διακρίσεις µε βάση το θρήσκευµα, το χρώµα του δέρµατος ή τη φυλή είναι (και ειδικά όταν φτάνει ο κόµπος στο χτένι µε τις διάφορες κρίσεις του καπιταλισµού) κυριολεκτικά ζήτηµα ζωής και θανάτου.
Πηγή: redtopia.gr
