Αντα Ψαρρά, Γιώτα Τέσση
Η Πολιτική Αγωγή στη δίκη της Χρυσής Αυγής αποχαιρετάει τον Ανδρέα Τζέλλη ● Απέραντη θλίψη και λόγια από καρδιάς από τους συναδέλφους του συνηγόρου της οικογένειας Φύσσα.
Μόλις την περασμένη Δευτέρα στην παρουσίαση του βιβλίου της Χρύσας Παπαδοπούλου, δικηγόρου της οικογένειας Φύσσα, και στο πλαίσιο των αντιφασιστικών εκδηλώσεων στη μνήμη του Παύλου, ακούσαμε πολλούς ομιλητές να τονίζουν τον ξεχωριστό ρόλο τού επίσης συνηγόρου της οικογένειας Φύσσα, Ανδρέα Τζέλλη. Οι ομιλητές αναφέρονταν κυρίως στο πρώτο στάδιο της δίκης και ειδικά στην υποστήριξη του αιτήματος να υπάρξει Πολιτική Αγωγή με ουσιαστικά δικαιώματα λόγου όχι μόνο στις υποθέσεις που εμπλέκονταν οι εντολείς τους αλλά και στο κρίσιμο ζήτημα διερεύνησης τού αν η Χρυσή Αυγή συνιστούσε εγκληματική οργάνωση, σύμφωνα με το άρθρο 187,1 του Ποινικού Κώδικα.
Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Ανδρέα Τζέλλη στο δικαστήριο, στις 22 Ιουνίου 2015: «Μεταξύ της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης και της επελθούσης ζημίας, παρεμβάλλεται η δολοφονία. Θα πρέπει να δείτε ότι υπάρχει αιτιώδης σύνδεσμος. Αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε ούτε και παράνομη πράξη. Παρίσταμαι ως Πολιτική Αγωγή, όταν και οι 18 που εμπλέκονται στη δολοφονία Φύσσα έχουν λάβει εντολή από κάποιον διευθύνοντα την εγκληματική οργάνωση».
Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, ο συνήγορος εξηγούσε το πώς θα ήταν αδιανόητο και σχεδόν ύποπτο να διαχωριστούν οι υποθέσεις των εγκληματικών ενεργειών αλλά και το πόσο «προσβλητική και αναντίστοιχη της διαδικασίας των πέντε ετών που έχει διαρκέσει η δίκη και της καταδικαστικής απόφασης του δικαστηρίου ήταν η εισαγγελική πρόταση» (OPEN TV 22.10.2020). «Πάντα όμως, τόσο εγώ όσο και οι λοιποί συνάδελφοι της Πολιτικής Αγωγής, παίρναμε θάρρος και απαντοχή από τα μάτια της κυρίας Μάγδας, η οποία δεν μας άφησε ποτέ μόνους στο Δικαστήριο, αλλά και από την αξιοπρέπεια του κύριου Παναγιώτη, του πατέρα, και της Ειρηνούλας, της αδερφής του Παύλου («Κυριακάτικη Χαραυγή»).
Σήμερα, μέσω της «Εφ.Συν.», τον αποχαιρετούν οι συνάδελφοί του στην Πολιτική Αγωγή της δίκης της Χρυσής Αυγής, που τον γνώριζαν καλά και που συνεργάστηκαν μαζί του στη σχεδόν εξάχρονη και τόσο κοπιαστική διαδικασία, που πέτυχαν μαζί του αλλά και με όλο τον υπόλοιπο κόσμο την ιστορική απόφαση.
Ο Ανδρέας Τζέλλης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Ιανουαρίου 1966. Τελείωσε το 42ο Λύκειο της Αθήνας και φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από το 1983 έως το 1987. Δούλευε παράλληλα κοντά στον δικηγόρο πατέρα του, Βασίλειο Τζέλλη. Ασκησε μαχόμενη δικηγορία, την οποία λάτρευε, μέχρι τον θάνατό του στις 13 Σεπτεμβρίου 2021. Ηταν παντρεμένος χωρίς παιδιά. Αγαπούσε πολύ το διάβασμα, τους φίλους, τους συναδέλφους του, τις έντονες συζητήσεις, τον Παναθηναϊκό, τα ανίψια του. Είχε ζωηρό ενδιαφέρον για τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα του τόπου και ήταν παθιασμένα ταγμένος στην Αριστερά. Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ανέλαβε ως δικηγόρος της οικογένειάς του τη μάχη για την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης που εξέθρεψε τον αυτουργό.
Χρύσα Παπαδοπούλου: Πρότυπο έμπνευσης για τη δικηγορία
Τον Ανδρέα Τζέλλη τον γνώρισα περίπου τον Οκτώβρη του 2008. Μια αγγελία σ’ έναν πίνακα ανακοινώσεων στην Ευελπίδων ενημέρωνε ότι δικηγορικό γραφείο ζητούσε συνεργασία με ασκούμενο δικηγόρο. Πήρα τηλέφωνο και κλείσαμε ραντεβού στο γραφείο του. Την πρώτη φορά που τον αντίκρισα, θυμάμαι ακριβώς τι σκέφτηκα: «Ωραία! Αλλος ένας κλασικός δικηγόρος! Πώς έχω μπλέξει…». Η αλήθεια είναι ότι πήγαινα σε συνεντεύξεις, για να κάνω την πρακτική μου σε δικηγορικό γραφείο, χωρίς να θέλω να γίνω δικηγόρος. Δεν ήθελα ποτέ, ούτε όταν ήμουν στη Νομική. Τελείωσα τη σχολή και ασχολήθηκα με τη διδασκαλία ξένων γλωσσών για κάποια χρόνια. Είχα κάνει τα χαρτιά μου για πρακτική στη νομική μετάφραση στην Ευρωπαϊκή Ενωση και περίμενα. Οπότε σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ αυτό το κενό, να ξεκινήσω την άσκηση σε ένα γραφείο, για να επιβεβαιώσω την άποψη που είχα και για τους δικηγόρους και για τη δικηγορία, η οποία δεν ήταν καθόλου καλή. Θα το δοκίμαζα, θα το απέρριπτα και θα συνέχιζα για αλλού. Αλλά η τύχη το έφερε και έπεσα πάνω σε αυτήν την αγγελία και πήγα στο δικηγορικό γραφείο του Ανδρέα και της αγαπημένης του αδελφής, Χαρίκλειας Τζέλλη, στη Σολωμού 66. Στο γραφείο ήταν ο φίλος και συνεργάτης του Ανδρέα, ο Γιώργος Ψαρράκης, στη γραμματειακή υποστήριξη.
Ο Ανδρέας ήταν ένας άνθρωπος ερωτευμένος με τη δικηγορία. Αγαπούσε αυτό που έκανε, του άρεσαν τα δικαστήρια, του άρεσε η αντιδικία, του άρεσε να αγορεύει, του άρεσε να προβάλλει επιχειρήματα και να πείθει, του άρεσε και να φωνάζει. «Πιο σιγά, κύριε συνήγορε!» ήταν συχνά η παράκληση της έδρας· «δεν φταίω εγώ, κ. πρόεδρε, η φωνή μου είναι μπάσα και τα χαμηλά μου δεν ακούγονται» ήταν η πληρωμένη απάντησή του, για να εισπράξει ένα μειδίαμα από την έδρα.
Γνώριζε και μιλούσε με όλους όσοι εργάζονται στον χώρο των δικαστηρίων, στην Ευελπίδων, στο Εφετείο, στον Πειραιά. Τους γραμματείς, τους ανθρώπους στα φωτοτυπικά, τις κυρίες που είναι στον Σύλλογο, αυτούς που πουλάνε ένσημα, τους ανθρώπους που δουλεύουν στο κυλικείο. Και όλες και όλοι τον ήξεραν. Χαμογελαστός, πλακατζής, με το τριφύλλι στο πέτο. Ηταν μαχητικός και παθιασμένος μέσα στην αίθουσα, αλλά με το που τελείωνε το δικαστήριο θα χαιρετούσε τον/τη συνάδελφο της απέναντι πλευράς. «Οι πελάτες έρχονται και φεύγουν, οι συνάδελφοι είναι αυτοί που συναναστρεφόμαστε κάθε μέρα. Θα κάνεις σωστά τη δουλειά σου μέσα στο δικαστήριο, αλλά δεν θα αφήσεις κανέναν πελάτη να σε κατηγορεί γιατί μιλάς ή είσαι φιλικός με τον/την αντίδικο. Αυτοί είναι οι συνάδελφοί μας και κάνουν τη δουλειά τους όπως και εμείς», μου έλεγε.
Από την πρώτη μέρα που πήγα στο γραφείο του, έκανα πραγματική άσκηση. Κάθε μέρα μέσα σε μια δικαστική αίθουσα. Από την πρώτη ημέρα έδειξε εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μου· έγραφα αυτοτελείς ισχυρισμούς, προτάσεις, προσθήκες, αγωγές, με την καθοδήγησή του. Από την πρώτη μέρα, με σύστηνε σε όλους τους συναδέλφους που συναντούσαμε στα δικαστήρια: «από εδώ η καινούρια συνεργάτιδα του γραφείου, εξαιρετική συνάδελφος». Δεν ήμουν ποτέ η «αόρατη» ασκούμενη που έβγαζε φωτοτυπίες και έκανε όλη τη χαμαλοδουλειά· ήμουν όντως συνεργάτιδα του γραφείου. Ο,τι έχω μάθει στη δικηγορία, το οφείλω στον Ανδρέα Τζέλλη και στα χρόνια που θήτευσα πλάι του. Ο τρόπος που ασκούσε τη δικηγορία ήταν πρότυπο έμπνευσης για εμένα. Είδα τη δικηγορία με άλλο μάτι, άλλαξα γνώμη. Είμαι πεπεισμένη ότι, εάν έκανα άσκηση σε οποιοδήποτε άλλο δικηγορικό γραφείο, δεν θα γινόμουν ποτέ δικηγόρος. Είχε ένα μίγμα ειλικρινούς αγάπης προς τη νομική επιστήμη, αγάπης προς τους ανθρώπους χωρίς αλαζονεία ή σοβαροφάνεια, που καμιά φορά συνοδεύει την ιδιότητα του δικηγόρου.
Το βράδυ της παρουσίασης του βιβλίου μου, που έγινε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του αντιφασιστικού Σεπτέμβρη, ήταν το βράδυ που έφυγε ο Ανδρέας. Είχα αφιερώσει τη βραδιά σε εκείνον, γιατί ήθελα να αναδείξω πώς η συνάντησή μου με αυτόν τον άνθρωπο καθόρισε την πορεία της ζωής μου. Πολλοί θεώρησαν ότι του αφιέρωσα τη βραδιά, γιατί ήξερα κάτι. Αυτό δεν ισχύει. Ο θάνατος του Ανδρέα ήταν απροσδόκητος για όλες και όλους μας. Αντιμετώπιζε όρθιος την αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε και το σοκ της απώλειάς του είναι μεγάλο.
Οι σκέψεις και οι ευχές όλων μας είναι με την οικογένειά του που τόσο λάτρευε, τη σύζυγό του Ελένη, την αδελφή του, τα ανίψια του και όλους τους οικείους του. Να είναι γεροί και γερές και να θυμούνται αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο. Προσωπικά, θα τον θυμάμαι πάντα με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Καλό ταξίδι, κύριε Ανδρέα.
*Συνήγορος Πολιτικής Αγωγής της οικογένειας Φύσσα
Θεόδωρος Θεοδωρόπουλος: Ουσιώδης συνεισφορά στη δίκη
Ο Ανδρέας Τζέλλης, αγαπημένος φίλος, συνάδελφος και συναγωνιστής, έφυγε ξαφνικά από κοντά μας, σκορπώντας απέραντη θλίψη. Δικηγόρος μάχιμος, πάντα στην πρώτη γραμμή, βρέθηκε –ΑΥΤΟΣ ΜΟΝΟ– από την πρώτη στιγμή, στο πλάι της οικογένειας του Παύλου Φύσσα, ως πολύτιμο και αναντικατάστατο στήριγμα, πάντα με τις προστατευτικές του φτερούγες.
Εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, με ευαισθησία και τρυφερότητα, άντεξε το βάρος της τεράστιας οδύνης και συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση εκείνης της θαυμαστής αγωνιστικής αντιφασιστικής στάσης που ενεργοποίησε με εκρηκτικό τρόπο τη λαϊκή αντίδραση και απαίτησε τη δίωξη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης.
Συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της νικηφόρας στρατηγικής της δίκης, με λόγο ανιδιοτελή, λιτό, βαθύ, καυστικό, αταλάντευτο, χωρίς φόβο, αλλά με ασίγαστο πάθος. Διέκρινε το κύριο από το δευτερεύον, τις λεπτομέρειες από τα μεγάλα μεγέθη και επηρέασε βαθιά τη λειτουργία της Πολιτικής Αγωγής, της οποίας υπήρξε αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής. Ακόμα κι όταν λόγω των προβλημάτων υγείας αδυνατούσε να παραβρίσκεται στο δικαστήριο, στην πραγματικότητα ήταν εκεί, μαζί μας, δυναμώνοντας με τη βραχνάδα της φωνής του τη φωνή όλων των θυμάτων της ναζιστικής βίας.
Ανδρέα, την απόλυτα συνειδητή αντιναζιστική στάση σου θα συνεχίσουμε, θέτοντας τη γνώση μας –όπως εσύ– στην υπηρεσία των θυμάτων, χωρίς να ξεχνάμε –όπως δεν ξέχναγες και εσύ– τον στίχο του ποιητή: «Ο,τι σώσεις μες την αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει».
*Συνήγορος Πολιτικής Αγωγής των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ
Θανάσης Καμπαγιάννης: Αμισθος δημόσιος λειτουργός
Ο Ανδρέας Τζέλλης μπορεί να έγινε γνωστός στο πανελλήνιο από την εκπροσώπηση της οικογένειας Φύσσα στη δίκη της Χρυσής Αυγής, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον κόσμο των δικηγόρων και των δικαστηρίων. Στην Ευελπίδων ήταν για χρόνια μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές. Ο Ανδρέας ήταν ο ορισμός αυτού που λέμε «μαχόμενος δικηγόρος». Τον έβρισκες στην Εισαγγελία, στα ακροατήρια, στις γραμματείες, πάντα στην πίεση και στο τρέξιμο, αλλά και πάντα με διάθεση για γέλιο και καλαμπούρι. Η αφορμή ήταν συνήθως η κονκάρδα με το τριφύλλι στο πέτο και η ερώτηση, με τη χαρακτηριστική βροντερή φωνή, μην τυχόν κι έχεις διαπράξει το χειρότερο αδίκημα απ’ αυτά που δικάζονται στα ακροατήρια: να μην είσαι Παναθηναϊκός.
Αυτός ο συνάδελφος κλήθηκε μια μέρα να πει «το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Και «σαν έτοιμος από καιρό» απάντησε θετικά. Από την επομένη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, το 2013, μέχρι την έκδοση της απόφασης στο Εφετείο, το 2020, σήκωσε στις πλάτες του το βάρος της δίκης της Χρυσής Αυγής για λογαριασμό της οικογένειας του Παύλου. Και το έκανε υποδειγματικά, με επαγγελματισμό, με ευσυνειδησία που πήγαζε από τις αντιφασιστικές του πεποιθήσεις, αλλά και με περίσσευμα αγάπης για την οικογένεια που του εμπιστεύτηκε την εντολή και που δεν θα μπορούσε ούτε κατά διάνοια να ανταποκριθεί στα έξοδα μιας τέτοιας μεγάλης δίκης. Στάθηκαν δίπλα του επάξια η Ελευθερία Τομπατζόγλου και η Χρύσα Παπαδοπούλου, αλλά και η Βιολέτα, η Ελλάδα, η Ειρήνη, οι συναδέλφισσες που τον συνέδραμαν, όπως και όλοι μας.
Ο ρόλος του στην Πολιτική Αγωγή ήταν κομβικός: τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά, αν δεν ήταν σ’ αυτό το πόστο, και το λέω αυτό μετά λόγου γνώσης. Η αρρώστια του δεν τον κατέβαλε, αν και τον χτύπησε στη διάρκεια της πεντάχρονης δίκης. Κοιτώντας πίσω, ο Ανδρέας Τζέλλης εκπλήρωσε τον ορισμό που προβλέπει ο Κώδικας Δικηγόρων για τον συνήγορο: υπήρξε ένας «άμισθος δημόσιος λειτουργός». Το παράδειγμά του θα μας ακολουθεί στις μάχες που βρίσκονται μπροστά μας.
*Δικηγόρος Πολιτικής Αγωγής των Αιγύπτιων αλιεργατών
Πηγή: efsyn.gr
