Τελικά, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έπεσε και στις 25 Γενάρη θα στηθούν πρόωρες κάλπες. Ποιο είναι το διακύβευμα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης;
Μ.Μ.: Η συγκυβέρνηση έπεσε κάτω από το βάρος της λαϊκής οργής και των κινητοποιήσεων. Έπεσε κάτω από το βάρος των δικών της αδιεξόδων, μετά τη δήθεν διαπραγμάτευση με την τρόικα. Έπεσε όμως και κάτω από την πίεση που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα, εντός και εκτός Βουλής. Το διακύβευμα της εκλογικής αναμέτρησης είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς να μπορέσει να υλοποιήσει όλα όσα αποτελούν τις προσδοκίες του κόσμου. Θέλουμε ένα τέτοιο αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά που θα γίνει το παράδειγμα της ανατροπής της λιτότητας πανευρωπαϊκά.

Μετά την δολοφονική επίθεση, η οποία πρέπει χωρίς δεύτερη συζήτηση να καταδικαστεί απερίφραστα, ενάντια στο προοδευτικό σατιρικό περιοδικό «Σαρλί Εμπντό» στο Παρίσι, η Λεπέν ζήτησε την επιστροφή της θανατικής καταδίκης, ο Σαμαράς μίλησε για τον φράχτη του Εβρου, ο Πέρες κράτησε πανό «Je suis Charlie» ενώ στο Ισραήλ υπάρχουν φυλακισμένοι παλαιστίνιοι και η ΕΕ ετοιμάζει νέους νόμους κατά της τρομοκρατίας…

Όλοι αυτοί, λοιπόν, προσπαθούν να ενοχοποιήσουν όλους τους μουσουλμάνους του πλανήτη, οι οποίοι είναι σχεδόν 1,5 δισεκατομμυρια άνθρωποι (δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία παγκοσμίως μετά το Χριστιανισμό), ενώ το 95% των προσφύγων είναι μουσουλμάνοι θύματα του ιμπεριαλισμού. Είναι, όμως, δυνατόν να ταυτίζει κανείς τους τζιχαντιστές με όλο αυτό τον κόσμο, ή να το θέσουμε αλλιώς: θα ταύτιζε κανείς τον Μπρέιβικ, που διέπραξε φρικιαστικότερη μαζική δολοφονία με όλους τους χριστιανούς; Κι επίσης, είναι δυνατόν εμείς από τη δική μας πλευρά να διακωμωδούμε τα θύματα της βίας, δηλαδή τους μουσουλμάνους που δέχονται καθημερινά τις προσβολές και τη βία της αστυνομίας, τους εκβιασμούς των πάσης φύσεως αφεντικών τύπου Μανωλάδας και που προσπαθούν άρον άρον να επιβιώσουν μέσα στην καθημερινή ασχήμια;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά: οι τζιχαντιστές είναι δημιούργημα του δυτικού ιμπεριαλισμού που εξακολουθεί να έχει αδελφικές σχέσεις με την Σαουδική Αραβία. Η Δύση, λοιπόν, τους φρόντισε όσο μπορούσε γιατί ήταν χρήσιμοι ενάντια στην Αριστερά και τις επαναστάσεις που έγιναν στις χώρες του τρίτου κόσμου ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα. Τι ωραία που ήταν για τους «απο πάνω», όταν αντι για την φτώχεια και την ανεργία ο κοσμάκης άρχισε να ασχολείται με το Ισλάμ! Και την ίδια ώρα οι δουλειές πήγαιναν μια χαρά με τους Άραβες ολιγάρχες και όλη τη γνωστή παρέα που φτάνει μεχρι το κράτος του Ισραήλ…

Και τώρα που το μαντρόσκυλο λύσσαξε, βγαίνουν όλοι να …καταδικάσουν την τρομοκρατία!

Οι μουσουλμάνοι σήμερα όπου γης αποτελούν αυτό που αποτελούσαν τη δεκαετία του ’30 οι εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία. Τους φορείς κάθε κακού. Αφού δέχτηκαν τον εξευτελισμό από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, αφού τους γύρισαν, όπως στο Ιράκ, τουλάχιστον 50 χρόνια πριν, σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ακραίοι, συντηρητικοί, οπισθοδρομικοί. Δεν μπορούμε, λοιπόν, εμείς να παίξουμε το παιχνίδι των από πάνω, αν πραγματικά θέλουμε να λεγόμαστε αριστεροί. Είναι πρωταρχικό καθήκον να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα αυτών των ανθρώπων στην ελεύθερη θρησκευτική έκφραση και πίστη, άσχετα αν εμείς είμαστε χριστιανοί, άθεοι ή οτιδήποτε.

Το περιοδικό “Charlie Hebdo”, με το πρόσχημα της καταδίκης όλων των θρησκειών, κατέληξε τελικά να στέλνει ρατσιστικά μηνύματα εναντίον των «ακραίων» μουσουλμάνων, παρά το γεγονός ότι σε άλλα τεύχη σατύριζε τη Λεπέν.

Πρέπει, λοιπόν, να διαλέξουμε με ποιούς είμαστε, με τους από πάνω ή με τους από κάτω; Ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει. Κι αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν αν πραγματικά θέλουμε να φτάξουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Έναν κόσμο χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς και ρατσισμό, να εξαλείψουμε τη φτώχεια και με ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για όλους. Κι όταν λέμε όλους εννοούμε όλους!

Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»

Η ισλαμοφοβική εκστρατεία αποτελεί τη δικαιολογία της Δύσης για τα εγκλήματα πολέμου εις βάρος των μουσουλμάνων σε Μ.Ανατολή και Αφρική, όσο και για το ιδιότυπο απαρτχάιντ σε πρόσφυγες και μετανάστες εντός των συνόρων. Αναμενόμενα, ακροδεξιά και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με το μακελειό στο Παρίσι, έσπευσαν να δικαιώσουν τις δικές τους εκατόμβες.

Τελικά, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έπεσε και στις 25 Γενάρη θα στηθούν πρόωρες κάλπες. Ποιο είναι το διακύβευμα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης;
Ι.Γ.: Ο Σαμαράς κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έριξε την κυβέρνηση για να πάρει την εξουσία. Η κυβέρνηση αυτή έπεσε από τους αγώνες του κόσμου και την αγανάκτηση για τα σκληρότερα μέτρα που πέρασαν ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα. Επομένως, το διακύβευμα των εκλογών είναι αν θα συνεχιστεί η πολιτική της φτώχειας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, των απολύσεων και του αυταρχισμού, ή αν θα έχουμε αντιστροφή των πληγμάτων που έχουν υποστεί τα θύματα της κρίσης μέσα από μια πολιτική προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, τους δανειστές και τους πολιτικούς τους εκφραστές, ενωμένοι να δώσουμε τη μάχη για μια νίκη που θα γίνει αφετηρία για την κοινωνική και πολιτική αλλαγή.

Από τα περίπου δυόμισι χρόνια της θητείας σας στο Κοινοβούλιο –χρόνο με πυκνά πολιτικά γεγονότα– τι κρατάτε και τι αφήνετε στον απολογισμό σας και για ποιους λόγους διεκδικείτε την επανεκλογή σας;
Ι.Γ.: Τα τελευταία χρόνια η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μια μεγάλη μάχη ενάντια στη νομοθετική θωράκιση της εσωτερικής υποτίμησης. Μια μάχη δεμένη με τους αγώνες των εργαζομένων. Των απολυμένων και των «διαθέσιμων» καθηγητών, των σχολικών φυλάκων, των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ. Δεν είναι τυχαίο ότι βρεθήκαμε στο πλευρό κάθε μικρού και μεγάλου αγώνα, για τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος και του δημόσιου πλούτου, για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών. Γι’ αυτό και έχει σημασία η σύνθεση της νέας ΚΟ να περιλαμβάνει ανθρώπους που συμμετείχαν ενεργά στην υποστήριξη αυτών των αγώνων. Μια ΚΟ δεσμευμένη να συγκρουστεί για τις ανάγκες των πολλών και όχι να υποχωρήσουν σε «ρεαλιστικούς στόχους».

Είχατε και έχετε συστηματική παρουσία στις μάχες υπεράσπισης των δημόσιων νοσοκομείων, στον αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή και το ρατσισμό. Πόσο σημαντική είναι για το κίνημα αντίστασης και τους κοινωνικούς αγώνες γενικότερα η στήριξη από τους εκπροσώπους της Αριστεράς στο Κοινοβούλιο;
Ι.Γ.: Στηρίξαμε με τις παρεμβάσεις μας, εντός και εκτός Βουλής, μια σειρά από εργατικούς αγώνες και πολύμορφα κοινωνικά κινήματα. Αγώνες και κινήματα που ενισχύθηκαν αποφασιστικά από την παρουσία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να έχουν διάρκεια και αντοχή, ώστε οι διεκδικήσεις τους να γίνουν γνωστές σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Εκπαιδευτήκαμε κι εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες μέσα από αυτές τις μάχες. Και σε αυτή την τακτική θα επιμείνουμε, εκφράζοντας αταλάντευτα τα συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, στηρίζοντας δίκαια αιτήματα που αφορούν τις ζωές όλων μας και όχι κάποιας «συντεχνίας», όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Το να μείνει π.χ. ανοιχτό, με επαρκές προσωπικό και χρηματοδότηση, ένα δημόσιο νοσοκομείο είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και έξω από αυτόν έγινε πολλή συζήτηση για το πρόγραμμα και το εύρος των συμμαχιών του, με αφορμή και τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων. Μετά και τις πρόσφατες εσωκομματικές διαδικασίες (ΚΕ, Διαρκές Συνέδριο κ.λπ.), ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτά τα κρίσιμα ζητήματα;
Ι.Γ.: Οι όποιες συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι σταθερά προσανατολισμένες προς τα αριστερά. Τόσο προς τα κόμματα και τις οργανώσεις της υπόλοιπης Αριστεράς όσο και σε πρόσωπα που έχουν αναδειχθεί μέσα από τις λαϊκές κινητοποιήσεις και έχουν παλέψει μαζί του ενάντια στην κατάργηση των κατακτήσεων δεκαετιών. Οι διευρύνσεις μας πρέπει να εκφράζουν τα εκατομμύρια των ανέργων, τους δεκάδες χιλιάδες απολυμένους, τους αγωνιστές και τον κόσμο της Αριστεράς. Όχι διευρύνσεις στη βάση της ιδιοτέλειας και της διάσωσης ενός χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού, που ανέχτηκε τη μνημονιακή λαίλαπα και που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να στηρίξει αποφασιστικά το πρόγραμμα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και τις συγκρούσεις που θα απαιτηθούν για την υλοποίησή του. Η κυβέρνηση της Αριστεράς εκπροσωπεί μια άλλη λογική. Μιλάμε για συμμετοχή των «από κάτω» στο πεδίο λήψης των αποφάσεων. Μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να στηριχτεί και να εκφράσει πολιτικά τους ανθρώπους που έδωσαν μάχες κατά των απολύσεων, μάχες για το εισόδημα και τη δημόσια υγεία, μάχες ενάντια στη λεηλασία της φύσης, όπως στις Σκουριές. Χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην υλοποίηση του προγράμματός μας.

Αν το γενικότερο κλίμα επιβεβαιωθεί και έχουμε την ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, ποιες πρέπει να είναι οι άμεσες προτεραιότητές της και ποιες προοπτικές ανοίγει ένα τέτοιο ιστορικό εγχείρημα;
Ι.Γ.: Πρώτη προτεραιότητα είναι η ικανοποίηση των βασικών αναγκών όσων ζουν και εργάζονται σε αυτήν τη χώρα, ντόπιων και μεταναστών: ο μισθός, η σύνταξη, η δουλειά, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η επιστροφή στη δουλειά τους για τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες. Η απαγόρευση των μαζικών απολύσεων στις κερδοφόρες επιχειρήσεις. Η ακύρωση της καταστολής των εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων και μια ανοιχτή πολιτική ασύλου για τους πρόσφυγες. Η συσπείρωση των εργαζομένων, μέσα από την ανασύνταξη των συνδικάτων και το βάθεμα της δημοκρατίας στους εργασιακούς χώρους, θα είναι εξίσου καθοριστικός παράγοντας για την υλοποίηση των δεσμεύσεων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Πρόκειται για ένα ιστορικό εγχείρημα, που μπορεί να πυροδοτήσει την έναρξη μιας σειράς ριζοσπαστικών αλλαγών στην οικονομία, στην κοινωνία, στο κράτος, που μαζί με τη λαϊκή κινητοποίηση θα αμφισβητούν έμπρακτα το καπιταλιστικό παράδειγμα και θα ανοίγουν το δρόμο για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Πηγή: dea.org.gr

Δήλωση της Μαρίας Μπόλαρη, βουλευτή Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, για τo σημερινό περιστατικό με τη Φωτεινή Πιπιλή.

του Πάνου Πέτρου
«Δεν είναι μια στιγμή, είναι ένα κίνημα», έλεγαν οι διαδηλωτές στο Φέργκιουσον τον Οκτώβρη και τα όσα ακολούθησαν τους δικαίωσαν.