Ιλίσια, Απρίλης του ‘44. Ταγματασφαλίτης ποζάρει δίπλα σε απαγχονισμένο νεολαίο της ΕΠΟΝ

Ο Δήμος Σταρένιος στην ταινία “Η Χαραυγή της Νίκης” έχει αποδώσει χαρακτηριστικά το ρόλο του προδότη – συνεργάτη των ναζί με τη γνωστή ατάκα: “Μας αγαπάνε οι Γερμανοί. Σαν φίλοι μας ήρθαν”. Δεν πρόκειται για καρικατούρα. Ο Ξενοφών Γιοσμάς, ένας από τους πιο γνωστούς ταγματασφαλίτες, στη δίκη του για την εμπλοκή στην υπόθεση Λαμπράκη δήλωνε: “Και αν συνεργάστηκα με τους Γερμανούς το έκανα για το καλό της πατρίδος… Τους Γερμανούς τους αγαπούσα και αυτοί με θεωρούσαν τον υπ’αριθμόν ένα τίμιον Έλληνα.”
Ο Γιοσμάς που έχει μείνει στην ιστορία με το γερμανικό χαϊδευτικό του, “Φον Γιοσμάς” έχοντας “υπηρετήσει” σε διάφορες ομάδες συνεργατών, όπως στον “Εθνικό Ελληνικό Στρατό” και ως ανθυπολοχαγός στο τάγμα του Γεωργίου Πούλου, έφυγε μαζί με τους Γερμανούς στην απελευθέρωση, έμεινε για ένα διάστημα στη Βιέννη και επέστρεψε στην Ελλάδα το ‘47. Ενώ είχε καταδικαστεί σε θάνατο ως προδότης, πήρε χάρη από τον βασιλιά Παύλο και βγήκε από τη φυλακή μόλις το ’51.
Στη δεκαετία του ’60 με τον “Σύνδεσμο Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος» τροφοδοτούσε με τραμπούκους τον παρακρατικό μηχανισμό. Η συμμορία στηνόταν στρατολογώντας κοινωνικά απόβλητα και συναντιόταν στην ταβέρνα με το ταιριαστό όνομα: “Τα έξι γουρουνάκια”. Τα μέλη του Συνδέσμου πήγαιναν με περιβραχιόνια σε συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις ενώ το ’63 επιστρατεύτηκαν από τη Χωροφυλακή για να “προστατέψουν” τον ντε Γκολ στη διάρκεια επίσκεψής του. Ο Κοτζαμάνης, ένας από τους δύο που έκαναν την δολοφονική επίθεση στον βουλευτή της Αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη, το Μάη της ίδιας χρονιάς, ήταν μέλος του “Συνδέσμου”.

Στις 6 Απριλίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Ελλάδα, την οποία τους παρέδωσαν οι φασίστες στρατηγοί του μεταξικού καθεστώτος, ενώ η πολιτική ηγεσία του τόπου την κοπάναγε για το Κάιρο και το Λονδίνο.
Η αντίσταση στη φασιστική κατοχή, στην οποία πρωτοστάτησε το ΚΚΕ, προσέλαβε σ’ αυτή τη χώρα πρωτόγνωρες και μοναδικές διαστάσεις. Δεν περιορίστηκε σε σαμποτάζ και δράση μικρών αντιστασιακών ομάδων, όπως συνέβη στις περισσότερες κατεχόμενες χώρες. Στην Ελλάδα αναπτύχθηκε το ισχυρότερο -μαζί με το γιουγκοσλαβικό- αντάρτικο κίνημα. Αλλά εδώ υπήρξε και ένα γιγάντιο μαζικό λαϊκό κίνημα, που απουσίαζε από οπουδήποτε αλλού, τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του 1943.
Ιστορικοί τίτλοι τιμής για τον λαό μας, μεταξύ πολλών άλλων:
Η συμβολικά πρώτη αντιστασιακή ενέργεια στην κατεχόμενη Ευρώπη, με το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη από τους Γλέζο και Σάντα.
Το ότι δεν πήγε κανένα ελληνικό στρατιωτικό σώμα στην ΕΣΣΔ, να πολεμήσει τον Κόκκινο Στρατό.
Το ότι στην Ελλάδα η λαϊκή κινητοποίηση ανέτρεψε τα σχέδια των ναζί και δεν πήγαν πολιτικά επιστρατευμένοι Έλληνες να δουλέψουν στα γερμανικά εργοστάσια.

Πηγη:http://kopanakinews.wordpress.com

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα, οι νεκροί διαδηλωτές, οι 33 μέρες των μαχών, η επικράτηση της αστικής-κυβερνητικής πλευράς χάρη στη βοήθεια των στρατευμάτων του αγγλικού ιμπεριαλισμού  και  η υπογραφή, από μεριάς ΕΑΜ-ΚΚΕ, της περιβόητης «συμφωνίας της Βάρκιζας» (12/2/1945), αποτέλεσαν τον πρώτο γύρο του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. Ήταν ένας πόλεμος ταξικός που προετοιμαζόταν αρκετούς μήνες πριν (τουλάχιστον από την πλευρά των αστών και των «συμμάχων» Αγγλων ιμπεριαλιστών) και η έκβασή του ήταν καθοριστική για τις μετέπειτα κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

Της Κατερίνας Παρδάλη
Τ ην Παρασκευή 1/12/1944 η κυβέρνηση υπό τον πρωθυπουργό Γ.Παπανδρέου (παππού του σημερινού), με τη σύμφωνη γνώμη του Βρετανού αντιστράτηγου Ρόναλντ Σκόμπι, διέταξε την αποστράτευση των αξιωματικών και ανδρών της «Ελληνικής Αντιστάσεως». Αποφάσισαν δηλαδή τον αφοπλισμό και τη διάλυση του ΕΛΑΣ. Η προκλητική αυτή απόφαση προκάλεσε την παραίτηση των υπουργών του ΕΑΜ από την κυβέρνηση.

γράφει ο Ιός

Η διαφαινόμενη μετατόπιση της πολιτικής σκηνής προς τα δεξιά επικυρώθηκε συμβολικά, στις 6 Μαρτίου, με την ομόθυμη εξύμνηση του ιδρυτή της Ν.Δ .από τις ηγεσίες κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι αντιδράσεις μιας μερίδας της Αριστεράς στην αναγόρευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε καθολικό σημείο αναφοράς διασκεδάστηκαν ως αδικαιολόγητη εμμονή σε ξεπερασμένους διαχωρισμούς του παρελθόντος. Είναι όμως έτσι;

Από μια άποψη, θα ‘πρεπε να το περιμένουμε. Η αγιοποίηση του Καραμανλή προωθείται εδώ και καιρό από το ομώνυμο ίδρυμα που σύστησε ο ίδιος το 1983, με αποκλειστικό σκοπό, όπως εξηγεί ο πρώτος πρόεδρός του, «να βοηθήσει στην υστεροφημία του» και -ταυτόχρονα- «στην ιστορική έρευνα των ετών που αυτός πρωταγωνίστησε στον πολιτικό στίβο» (Κων/νος Τσάτσος, «Λογοδοσία μιας ζωής», Αθήνα 2001, σ. 462).

Η σταδιοδρομία του ιδρυτή της Ν.Δ. περιέχει όμως πάμπολλα σκοτεινά σημεία, εξαιρετικά επίκαιρα, μάλιστα: λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων διά της μετατροπής των αποθεματικών τους σε δάνεια προς τους ιδιώτες «επενδυτές», «αναστολή πάσης διώξεως Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου» (ΝΔ 4016/59), οικονομικά σκάνδαλα διαφόρων «κουμπάρων» ή και μελών της οικογένειας Καραμανλή (βλ. δίπλα). Η «αποικιακή» σύμβασή του με την Πεσινέ υποχρέωσε τη ΔΕΗ να παρέχει στην εταιρεία τεράστιες ποσότητες ρεύματος σε εξευτελιστική τιμή για 50 χρόνια, προκαλώντας την οργή ακόμη και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που διακήρυξε τότε ότι «καμία υπογραφή και καμία σύμβασις δεν είναι δυνατόν να υποχρεώση τον Ελληνικόν λαόν εις το διηνεκές να είναι φόρου υποτελής εις ορισμένους έξυπνους κυρίους της αλλοδαπής» (30.11.1960). Τελικά ο Καραμανλής γλίτωσε το ειδικό δικαστήριο γι’ αυτή την υπόθεση μόνο και μόνο επειδή η Βουλή αποφάνθηκε, το 1965, ότι το αδίκημα είχε παραγραφεί.

του Μ.Χαραλαμπίδη

Η μελέτη των διοικητικών μηχανισμών του ελληνικού κράτους αποτελεί ακόμη και σήμερα ζητούμενο για την ιστορική έρευνα. Είναι ελάχιστα τα πράγματα που γνωρίζουμε για τη συγκρότηση του κρατικού μηχανισμού, για τη διάρθρωση και τη λειτουργία των Υπουργείων ή άλλων κρατικών υπηρεσιών. Το πλέον δυσπρόσιτο και σκοτεινό κομμάτι για την ιστορική έρευνα είναι αυτό των Σωμάτων Ασφαλείας και του ρόλου που διαδραμάτισαν στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Πριν τον πόλεμο, δύο ήταν τα Σώματα που είχαν την αρμοδιότητα για την τήρηση της τάξης και της ασφάλειας. Η Βασιλική Χωροφυλακή, που ήδη από το Μεσοπόλεμο είχε αναλάβει τη διαφύλαξη του κοινωνικού καθεστώτος και η Αστυνομία Πόλεων, που είχε αρμοδιότητες τήρησης της τάξης. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, όταν ο υπερτιμημένος κίνδυνος του κομμουνισμού προσφέρονταν για πολιτική εκμετάλλευση, η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου σύστησε τη Διεύθυνση Ειδικής Ασφαλείας του Κράτους, που υπαγόταν στην Χωροφυλακή.[1]

Γράφει η Μίλιτσα Κοσάνοβιτς

Στις 24 Μαρτίου του 1999 το ΝΑΤΟ, η πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη του κόσμου, γιόρταζε τα 50 χρόνια της ίδρυσής του και χάρισε στον εαυτό του ένα «μεγάλο δώρο» με το οποίο έπρεπε να δικαιολογήσει και την ύπαρξη του: την έναρξη των βομβαρδισμών κατά της Σερβίας!

Η Αμερική και οι δεκαεννέα χώρες της Ατλαντικής Συμμαχίας (ανάμεσα τους και πρώην χώρες του Άξονα), όλοι μαζί, «εχθροί» και σύμμαχοι από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (εκτός της Ρωσίας), βομβάρδιζαν ανελέητα κάθε νύχτα, για 78 μέρες, τη Σερβία. Οι «έξυπνες» βόμβες γύρευαν τους στόχους τους από ύψος 10.000 μέτρων και δεν έδιναν πολύ σημασία στις «παράπλευρες απώλειες». Άλλωστε εκείνοι που τις εκτόξευαν δεν ήταν ήρωες, αλλά κάποιοι καλοί ή κακοί παίκτες των πολεμικών video games. Μόνο που αυτή τη φορά οι στόχοι ήταν πραγματικοί. Για αυτούς άραγε υπήρχε καμία διαφορά; Οι βόμβες έπρεπε να πέσουν. Το κύριο μήνυμα του ΝΑΤΟ ήταν ότι: «Πρέπει να βομβαρδιστεί η Σερβία γιατί πρέπει να πέσει ο Μιλόσεβιτς(!)». Κανένας δεν το πίστευε αυτό γιατί ήταν τόσο άδικο να καταστρέφει το ΝΑΤΟ έναν λαό που στην πλειοψηφία του δεν ήθελε τον Μιλόσεβιτς στην εξουσία, αλλά δεν είχε αρκετή δύναμη για να τον διώξει, γιατί και αυτός ήταν ένας «εσωτερικός εχθρός» που έλεγχε τα πάντα. Ό,τι και να έλεγαν, οι πύραυλοι έπρεπε να εκτοξευτούν. Κάπου έπρεπε να πέσουν. Η Δυτική προπαγάνδα και η δαιμονοποίηση της Σερβίας ήταν τόσο καλά προετοιμασμένη, που ακόμη και στις ταινίες του Χόλιγουντ, τη θέση των «Bad Guys» πήραν για τα καλά οι «κακοί Σέρβοι» ως οι μοναδικοί φταίχτες για το πόλεμο και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ποιος νοιαζόταν για το ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος το ψέμα; Οι βόμβες όμως έπρεπε να πέσουν. Ο Μιλόσεβιτς, ούτε και κανένας άλλος από την οικογένεια του, δεν έχασε ούτε μία τρίχα από το κεφάλι του. Τον έριξε ο λαός μετά από ένα χρόνο. Πάνω από τη Σερβία αιωρούνταν τότε το παλιό σύνθημα των Αυστριακών «Die Serben Muss Sterben» (Οι Σέρβοι Πρέπει να Πεθάνουν).