Ο Σεραφίνο είναι ήρωας κόμικ μιας άλλης εποχής, πιο ρομαντικής από την δική μας. Ο ήρωας των φτωχών.
Δημιούργημα του Ιταλού σχεδιαστή Egidio Gherlizza (Τσιαμπίνο), είχε χαρακτηριστικά ανθρωπόμορφου καγκουρό και ήταν ένας άνεργος, φτωχός αλλά καλόκαρδος αλήτης.
Ο Egidio Gherlizza (Τσιαμπίνο) ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο της 9 τέχνης για την Ιταλία καθώς μέσα από τα κόμικ του προώθησε – πλαισίωσε το κίνημα του Ιταλικού νεορεαλισμού της δεκαετίας του 1940.
Στην Ιταλία, τα πρώτα τεύχη του Σεραφίνο κυκλοφόρησαν το 1952 από τις μιλανέζικες εκδόσεις «Alpe».
Έκανε την πρώτη του εμφάνιση μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Le Gaie Fantasie» και μετά από λίγο καιρό μεταπήδησε στις σελίδες του περιοδικού «ragazzi Cucciolo».
Ο Serafino ή Σεραφίνο όπως τον γνωρίσαμε στην χώρα μας, πρωτοσχεδιάσθηκε το 1948 αρχικά με την μορφή ενός καγκουρό.
Το 1952 όμως απέκτησε την γνωστή ανθρωπόμορφη φιγούρα σκύλου που ταίριαζε γάντι με ψυχοσύνθεση του. Με αυτή του την αλλαγή έγινε ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ειδικά εκείνων που περνούσαν τα ίδια βάσανα με αυτόν. Πως να εξασφαλίσουν δηλαδή, ένα πιάτο φαγητό κάθε μέρα.
Η απήχησή του ήταν μεγάλη και δεν άργησε να γίνει εκδοτική επιτυχία. Το σχέδιο των ιστοριών δεν ήταν πολύπλοκο, με έντονα και… ελκυστικά χρώματα και το σενάριο ήταν εξίσου απλοϊκό.
Παρ’ όλα αυτά, το κόμικ έγινε τρομερά δημοφιλές ακριβώς γιατί οι περιπέτειες του Σεραφίνο βασίζονταν στην απλότητα και την αγνότητα του χαρακτήρα.
Ο Σεραφίνο δεν ήταν υπερ-ήρωας με απίστευτες ικανότητες και υπερσύγχρονα όπλα. Όμως τα παιδιά ταυτίζονταν με εκείνον και τις αρετές του. Δεν ήταν όμορφος, έξυπνος και δυνατός, δεν πλακωνόταν στο ξύλο ενώ ήταν τεμπέλης, ψευτάκος και πολύ άτυχος. Η αυθεντικότητα όμως που απέπνεε ήταν αρκετή για να τον κάνει αγαπητό στους αναγνώστες.
Εμπνευσμένος από τους αμέτρητους άστεγους εκείνης της εποχής στην Ιταλία ο Serafino ζούσε ότι και αυτοί. Φορούσε ένα χιλιομπαλωμένο μαύρο παντελόνι με τιράντες, κόκκινο ζιβάγκο, παπούτσια με τρύπιες σόλες και ένα παλιό και φθαρμένο καπέλο. Γυρνούσε από μέρος σε μέρος με σκοπό απλά να ικανοποιήσει δυο βασικές ανάγκες. Τροφή και στέγη.
Ήταν εύθραυστος, πλακατζής και ηθικός. Ο απένταρος περιπλανώμενος στα άθλια σοκάκια της πόλης, μονίμως πεινασμένος (χαρακτηριστικό του κόμικ είναι το… συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του με το κοτόπουλο-όνειρο) και συνεχώς σε αναζήτηση τροφής Σεραφίνο, όταν έβρισκε κάτι φαγώσιμο το μοιραζόταν με τους άστεγους φίλους του, στήνοντας αυθόρμητα γλέντια κάτω από γέφυρες ή τα κουτιά και βαρέλια που χρησιμοποιούσαν σαν σπίτια.
Το… βασιλικό του γεύμα ήταν ένα φασόλι σε κουβά με βραστό νερό. Ο χαρακτήρας του αντιπροσώπευε μια πιο συναισθηματική εποχή, αλλά και μια εποχή οικονομικής αστάθειας και αβεβαιότητας.
Αν και η τσέπη του ήταν μόνιμα τρύπια η μεγάλη του καρδιά ήταν πάντα γεμάτη καλοσύνη και ανθρωπιά. Όσο πεινασμένος και να ήταν μπορούσε να μοιραστεί το φαγητό του με όσους περνούσαν μεγαλύτερες δυσκολίες από αυτόν αλλά και να βοηθήσει όποιον συναντούσε στον δρόμο του που αντιμετώπιζε προβλήματα.
Αυτά του τα χαρακτηριστικά με τα οποία το κοινό μπορούσε να ταυτιστεί και να αγαπήσει, του χάρισαν την μεγάλη του εμπορική επιτυχία ειδικά την δεκαετία του 60 και του 70.
Το κόμικ του Σεραφίνο γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία και στη χώρα μας. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1969 από τον εκδοτικό οίκο Καμπανά, σε μεγάλο και αργότερα σε μικρό μέγεθος, με την κλασσική εκτύπωση σε απλό χαρτί, με δύο ασπρόμαυρες και δύο έγχρωμες σελίδες.
Το 1ο τεύχος βγήκε στην Ελλάδα στις 2 Ιουλίου του 1969, αρχικά σαν δεκαπενθήμερο και με κόστος 3 δραχμών. Μέγεθος 12Χ18,5 – 68 σελίδες (2 έγχρωμες, 2 ασπρόμαυρες).
Από δεκαπενθήμερο σε εβδομαδιαίο έγινε στο 6ο τεύχος. Εδώ και η σχετική ανακοίνωση που υπήρχε στο οπισθόφυλλο του 5ου τεύχους.
Αργότερα βγήκε και η Σούπερ έκδοση («Σούπερ Σεραφίνο»), σε μεγαλύτερο μέγεθος, με τιμή 12 δραχμές και τα «Κλασσικά Σεραφίνο», με 200 σελίδες (συγκέντρωνε τις ιστορίες των μικρών κόμικ) ! Το μικρό κόμικ κυκλοφορούσε κάθε Τετάρτη.
Το «Σεραφίνο» είχε στην Ελλάδα τη δεύτερη θέση στην κυκλοφορία των παιδικών περιοδικών μετά το «Μίκυ Μάους», σε όλη σχεδόν τη δεκαετία του ’70. Πουλούσε περισσότερα από 60.000 τεύχη κάθε εβδομάδα, σε σημείο να μην υπάρχουν καθόλου επιστροφές τευχών από τα περίπτερα στον εκδοτικό οίκο!
Νομοτελειακά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, η κυκλοφορία του άρχισε να φθίνει σε νούμερα, μέχρι να… αργοσβήσει. Πιο φανταχτεροί ήρωες (με καλύτερη ποιότητα χαρτιού και χρώμα) από τον αθώο χαμογελαστό αλήτη άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους (Αστερίξ, Τεν-Τεν, Λούκυ Λουκ) και να τον αντικαθιστούν στις καρδιές του νεαρού αναγνωστικού κοινού, σε συνδυασμό με την… αυγή της εποχής των υπολογιστών.
Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε το 1992 όταν οι εκδόσεις Καμπανά σταμάτησαν την κυκλοφορία του λόγο χαμηλών πωλήσεων μαζί με την άλλη σειρά δημιούργημα του Gherlizza , τον Tiramolla.
Ο Σεραφίνο είναι κομμάτι μιας άλλης σχολής των κόμικ που δυστυχώς έχει κάνει πια τον κύκλο της. Μιας εποχής που οι δημιουργοί ατένιζαν το παρόν και το μέλλον με διαφορετικό τρόπο από ότι στις μέρες μας αφού βίωναν μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα. Και αυτό αντικατοπτρίζεται μέσα από τα έργα που άφησαν πίσω τους, όπως για παράδειγμα ο Σεραφίνο.
Η φιγούρα του πρόσφερε πάρα πολλά στην χώρα μας ως προς την 9 τέχνη και για κάποιους από εμάς συνδυάζεται με μια γλυκιά νοσταλγία που μας φέρνει αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια.
Άδοξο τέλος είχε ο ήρωας μας και στην Ιταλία. Με την πάροδο του χρόνου έχασε την εμπορικότητα και την δημοτικότητα του αφού όλα όσα συμβόλιζε έπαψαν να αγγίζουν το αναγνωστικό κοινό.
Ο Gherlizza δεν ήθελε να… μεταλαμπαδεύσει σε κανέναν άλλο την τεχνική του σχεδίου και της δημιουργίας των ιστοριών του Σεραφίνο.
Όσο μεγάλωνε ο ίδιος, έφτιαχνε όλο και λιγότερες ιστορίες. Έτσι, ο «Σεραφίνο» πέθανε μαζί με τον δημιουργό του το 1995, καθώς κανένας δεν μπορούσε να δώσει στον ήρωα το… πνεύμα που του είχε εμφυσήσει ο Gherlizza και η έκδοσή του στην ιταλική αγορά σταμάτησε.
Το γεγονός ότι ο Σεραφίνο δεν εμφανίστηκε ποτέ σαν κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση, συνέβαλε χωρίς αμφιβολία στην οριστική του εξαφάνιση.
** Σε κάποια τεύχη του ελληνικού «Σούπερ Σεραφίνο», ο ήρωας ήταν σχεδιασμένος με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Δεν ήταν ο κλασσικός ψηλόλιγνος χαρακτήρας, αλλά κοντός με μπαστούνι. Σε μία… επεξηγηματική ιστορία, αναφερόταν ότι τραυματίστηκε σε μια φωτιά και του έκαναν πλαστική εγχείρηση!
** Αυτή η αλλαγή οφειλόταν στο ότι κάποια στιγμή η ελληνική εκδοτική εταιρεία ήρθε σε σύγκρουση με τους Ιταλούς που είχαν τα δικαιώματα του περιοδικού, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των ελληνικών τευχών του Σεραφίνο, με… ημεδαπούς σχεδιαστές. Αυτήν την τακτική ακολουθούσαν συχνά πολλοί εκδότες εκείνη την εποχή.
Τότε λοιπόν έβγαλε τη Β’ περίοδο του περιοδικου «Σεραφίνο» (προφανώς δεν υπήρχε κόλλημα στη χρησιμοποίηση του ονόματος αλλά μόνο του συγκεκριμένου χαρακτήρα) αλλά με διαφορετικό πρωταγωνιστή, ελληνικής παραγωγής ο οποίος απλά μοιάζει με τον Ιταλό συνονόματό του.
Αν προσέξετε τα τεύχη αυτής της περιόδου, η διαφορά στο σχέδιο είναι εμφανής.
Ο έλληνας Σεραφίνο λοιπόν ήταν δημιούργημα του ταλαντούχου Ισαάκ (Μοσχίδης) που μέχρι τότε έκανε τα εξώφυλλα της πρώτης έκδοσης.
Αυτή η περίοδος πρέπει να κράτησε περίπου 70 τεύχη. Μετά, ο Καμπανάς τα ξαναβρήκε με τους Ιταλούς και άρχισε να βάζει ξανά ιστορίες με τον Ιταλό Σεραφίνο, συνεχίζοντας την ίδια αρίθμηση.
Κάποια στιγμή όμως, αποφάσισε να «ενώσει» την αρίθμηση της δεύτερης περιόδου με αυτή της πρώτης και έτσι ανέβηκαν πολύ οι αριθμοί των τευχών και φτάσαμε στα γνωστά νούμερα.
** Ο Σεραφίνο ήταν αδερφός του Τιραμόλα, του ανθρώπου-λάστιχο και εξίσου δημοφιλούς χάρτινου ήρωα της εποχής των 50’s και 60’s, με τον οποίο είχαν βίο… παράλληλο (κυκλοφόρησαν την ίδια περίπου εποχή στην Ιταλία και σταμάτησαν να κυκλοφορούν στις αρχές της δεκαετίας του ’90).
** Στην Ελλάδα τα δύο κόμικ κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα από τις εκδόσεις Καμπανά, η διαφήμισή τους ήταν κοινή και στην τελευταία σελίδα των τευχών τους υπήρχε το περίφημο σλόγκαν: «Και οι δύο με ένα τάλιρο, που δεν πας ούτε στο Φάληρο».
Εκείνη την εποχή, τα περιοδικά του Καμπανά κόστιζαν πέντε δραχμές το ένα (τα Μίκυ Μάους, Ποπάυ είχαν οχτώ) και για να πας με το λεωφορείο στο Φάληρο χρειαζόσουν δέκα δραχμές !
** Η απήχηση του Σεραφίνο στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλη και με τις ιστορίες του μεγάλωσαν αρκετές γενιές Ελλήνων. Ειδικά την δεκαετία του 80 πολλές επιχειρήσεις επέλεγαν το όνομα Σεραφίνο. Υπήρχαν Τυρόπιτες Σεραφινο, Pizza Σεραφίνο, παιδικά παπούτσια Σεραφίνο, παιχνιδάδικα Σεραφίνο κ.α.
Δέσποινα Λάππα / Combrasports
Cisforcomics
πηγή:lolanaenaallo.blogspot.gr