Να γλιτώσει το παιδί (από τις… «μαντινάδες»)

Σκέψεις από την παρουσίαση του προγράμματος «Προσφυγο-ποίηση» στην Κρήτη

«Στο 4χ4 θα βάλω δυναμίτη,

να το γεμίσω Αλβανούς, να καθαρίσει η Κρήτη».

Τη μαντινάδα μου την είπε μια κυρία, νηπιαγωγός, στη συζήτηση που οργανώσαμε στο Ρέθυμνο με αφορμή την παρουσίαση του εκπαιδευτικού προγράμματος «Προσφυγο-ποίηση».  Σοκαρισμένη εκείνη, όχι από την αθλιότητα του στίχου. Κυρίως από την αθωότητα του 5χρονου μαθητή της που την ξεστόμιζε και μάλιστα μέσα σε μια τάξη που είχε και παιδάκια Αλβανών μεταναστών. Σε νηπιαγωγείο της Κρήτης. Σε νηπιαγωγείο όχι σε Γυμνάσιο ή σε Λύκειο.

– Μα εγώ βλέπω πως με τα παιδάκια των Αλβανών είσαι φίλος και παίζετε μαζί στο διάλειμμα. Αυτούς θέλεις να σκοτώσεις; – Όχι αυτούς. Τους Αλβανούς γενικά.

«Και ένα παιδί να αλλάξει γνώμη, και ένα παιδί να μάθει τί σημαίνει προσφυγιά θα είναι κέρδος», μου είπε ο δημιουργός της «Προσφυγο-ποίησης» Αντώνης Κουντούρης, καθηγητής σε ελληνικό σχολείο του Βούπερταλ, εκεί που φοιτούν τα παιδιά και τα εγγόνια των δικών μας μεταναστών. «Κάθε παιδί που αναρωτιέται τί μπορεί να συμβολίζει ένα σκίτσο, είναι μια μικρή νίκη», μου είπε ο βραβευμένος γελοιογράφος Μιχάλης Κουντούρης, που έχει εικονογραφήσει το πρόγραμμα και το σχετικό βιβλίο.

Ο Αντώνης και ο Μιχάλης, αδέρφια από τη Ρόδο, ένωσαν τις δυνάμεις τους και μιλούν με τη δουλειά τους μέσα στη σχολική τάξη για όσα όλοι οι υπόλοιποι «ιθύνοντες» μιλούν συνεχώς στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα.  Προτείνουν στους εκπαιδευτικούς ένα υλικό που μπορούν να αξιοποιήσουν για να αντιστρέψουν το ψέμα με το οποίο ποτίζονται καθημερινά τα παιδιά μας. Το ψέμα που ειδικά για την Κρήτη, είναι εύκολο πια να το εντοπίσουμε, και μετέφερα κι εγώ στην εκδήλωση όσα σας έγραφα και εδώ στη Μεσόγειο πριν λίγες μέρες.

Με όχημα τη γελοιογραφία αλλά και την ποίηση, με τα γραπτά σπουδαίων λογοτεχνών και στιχουργών το βιβλίο «Προσφυγο-ποίηση» δίνει αφορμές για συζήτηση μέσα στην τάξη, με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.  Και με ειδικό συνοδευτικό οδηγό για τον κάθε εκπαιδευτικό ώστε να αξιοποιήσει στο έπακρο το υλικό που έχει στα χέρια του.

Να το αναζητήσετε, ειδικά αν έρχεστε σε επαφή με παιδιά. Να το διδάξετε και να το διαδώσετε για να το διδάξουν κι άλλοι. Και στα σχολεία και στα σπίτια. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα. Όχι μόνο το προσφυγάκι με το σωσίβιο. Και το δικό μας με τη μαντινάδα.     Χθες, ημέρα της γυναίκας, το πρόγραμμα παρουσιάστηκε και στο Ηράκλειο, με τη συνδρομή του Κοινωνικού Ιατρείου/Φαρμακείου. Μεταξύ άλλων προβλήθηκε και το παρακάτω βίντεο. Γυναίκες καθηγήτριες από σχολείο της Άμφισσας συντονίζουν κορίτσια, μαθήτριές τους και διαβάζουν μπροστά στην κάμερα το ποίημα μιας γυναίκας μετανάστριας, με τίτλο «Πατρίδα». Το ποίημα μιλά ειδικά για το πως βιώνουν οι γυναίκες την προσφυγιά. Ήταν ό,τι πιο σημαντικό ακούστηκε χθες στην πόλη.  Ο,τι πιο ταιριαστό με τη χθεσινή… «γιορτή».  

«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του

αφήνεις την πατρίδα μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις. κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου ζεστό αίμα στην κοιλιά σου δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο ανάμεσα στα δόντια σου και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

πρέπει να καταλάβεις ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά κανένας δεν καίει τις παλάμες του κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού τρώγοντας εφημερίδες εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι. κανένας δε σέρνεται κάτω από φράχτες

κανένας δε θέλει να τον δέρνουν να τον λυπούνται κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία όπου το σώμα σου πονούσε ή τη φυλακή, επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη από μια πόλη που φλέγεται και ένας δεσμοφύλακας το βράδυ είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου

κανένας δε θα το μπορούσε κανένας δε θα το άντεχε κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό για να ακούσει τα: γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι πρόσφυγες βρωμομετανάστες ζητιάνοι ασύλου που ρουφάτε τη χώρα μας αράπηδες με τα χέρια απλωμένα μυρίζετε περίεργα απολίτιστοι κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε να κάνετε και τη δική μας πώς δε δίνουμε σημασία στα λόγια στα άγρια βλέμματα ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά από δεκατέσσερις άντρες ανάμεσα στα πόδια σου ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο να καταπιείς από τα χαλίκια από τα κόκαλα από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

θέλω να γυρίσω στην πατρίδα, αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου να συρθείς στην έρημο να κολυμπήσεις ωκεανούς να πνιγείς να σωθείς να πεινάσεις να εκλιπαρήσεις να ξεχάσεις την υπερηφάνεια η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι μια ιδρωμένη φωνή στο αυτή σου που λέει φύγε, τρέξε μακριά μου τώρα δεν ξέρω τι έχω γίνει αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ»

Πηγή:http://mesogios.gr